Gabrielle Ray Lexington

"Are you going anywhere later?" Mula sa aking sketchpad inangat ko ang aking paningin patungo sa lalaking nakatayo ngayon sa tabi ng kama, sa harap ng malaki naming walk-in closet.

I suppressed myself from looking in his direction. He was just too sinfully attractive at the moment. The rays of sunlight kissing his bare skin did not help in reducing his appeal. Baka bigla ko nalang makalimutan na galit ako sa kanya at hindi ko siya pinapansin.

Nang mapansin niyang nakatitig ako sa kanya agad kong inilihis ang aking paningin.

"Stop being stubborn and talk to me, Gabrielle Ray. You've been ignoring me for four fucking days now. Hindi ka pa ba napapagod?" And there he is, an exigent man who thinks like I'm his goddamn object.

Sarkastiko akong natawa sa sinabi niya. I shoot daggers on his massive figure before speaking up.

"Napapagod? Pwede ba, Blaze? Matagal na akong pagod sa'yo. I'm so fucking tired with this goddamn set up! Kung natatakot kang mahuli tayo then let us fucking go, you asshole! Hindi lang ako ang may butas, Blaze. Madami kang babaeng pwedeng palipasan. Hindi ka naman kinukulang kaya hindi ko maintindihan kung bakit ka nagtitiis sa sitwasyon nating 'to." Lumunok ako para pigilan ang sarili na huwag maiyak. My situation is just so frustrating, I can't help but to feel helpless. Gaano ko man piliting maging matatag, tao pa rin ako. I get tired. I get hurt.

"Kung natatakot ka, mas lalo naman ako, Blaze. I have a five year old son, Blaze. I have a fucking child I needed to take care of. I have a son who has just started his journey. Gabi-gabi kong iniisip kung anong mangyayari sa future ng anak ko dahil sa pagkakamaling 'to. Gabi-gabi kong iniisip kung ano ang maaaring mangyari kung mahuhuli tayo. I think about the bullying and the mockery my son will face in the future kung kakalat ang tungkol sa atin. I think about my son's safety. You're not just any man, Blaze. You're a very powerful man, a prominent figure in the business world. Maiinit ang mga matang nakatuon sa'yo. Isipin mo naman kung ano ang pwedeng mangyari sa anak ko na anak mo rin naman kung tutuusin, Blaze. Give him a little bit of your care. Save him from this shame. Keep him away from all of this because he doesn't deserve this. My son... My son doesn't deserve this. He deserves better."

Marahas kong pinunasan ang luhang kumawala sa mga mata ko. "I am a bastard child, Blaze. Anak ako sa labas. Anak ako ng isang kabit. Bunga ako ng isang makasalanang relasyon kaya alam ko kung ano ang pakiramdam ng maging sentro ng katatawanan, ng pangungutya, ng pandidiri. Alam na alam ko 'yon, Blaze, kaya ayokong mangyari 'yon sa anak na'tin."

Mabilis akong tumayo sa aking upuan at naglakad papunta sa pintuan. The tension and the heavy emotions clouding this place is suffocating me. I need air. I need space. I need to be somewhere away from this man.

Pabagsak kong isinara ang pintuan at saka nagtungo sa kwarto ni Gabby. I smiled after after seeing him dance in front of the TV. This child always makes me feel calm and peaceful. Tuwing nakikita ko siya pakiramdam ko malalagpasan ko lahat.

Hindi niya yata ako napansin dahil patuloy lamang siya sa pagsayaw. He was following what the kids are doing in front of the TV. Tiny giggles escaped from his mouth.

Naupo ako sa isang sulok dito sa kwarto niya at saka siya pinanuod. Hindi ko na naman mapigilan ang sarili na maiyak. Tumingala ako at saka marahang pinunasan ang mga luha ko.

Ano ba kasing pinaggagawa ko sa buhay ko? Bakit ba kasi kami humantong sa ganito?

Will things be different kung tinaggihan ko dati si Blaze at sinubukang lumaban? May pag-asa kaya ako dati kung mas naging matatag ako? Could I even give my son a comfortable life if I fought for our freedom back then?

Hindi ko alam.

"Papa," ang tawag sa akin ng isang maliit na boses.

Bumaba ang tingin ko sa maliit na pigurang nakatayo sa aking harapin at saka pilit na ngumite. He looked at me with worried eyes kaya hinila ko siya papalapit sa akin at mahigpit na niyakap.

"Okay lang si papa, nak. Don't worry."

Naramdaman ko ang paghaplos ng mga maliliit niyang kamay sa aking likuran. "Is okay if papa sad. Is okay if papa cry. Tato said cry makes ouchy and sad go away."

"You alone makes my sadness go away, babe. You presence is enough. Thank you, Gabe Blaise."

"Hm. You're welcome."

Sabay kaming napalingon sa pintuan nang marinig namin itong pabagsak na isinara. Nagkatinginan kaming dalawa ng anak ko. Halatang nagtataka rin ito pero nginitian ko na lamang siya.

         Pagkatapos ng araw na 'yon, mabilis na umikot ang orasan. Hindi ko namalayang oras na pala para sa kasal ni Loraine. Everyone is feeling differenr emotions at the moment.

Pati rin naman ako. Kahit hindi ko kasal ito, I'm feeling nervous for Loraine. I want this day to be perfect for her. I want this day to be extra special and memorable for her.

"Oh my god! What is this sorcery, Loraine?!" Napapikit ako ng mariin nang marinig ang malakas na tili ni Mhara.

"Bakit mas pretty ka pa sa akin today, girl?!" Ang segunda naman ni Morgan na kanlong-kanlong ang maga-apat na taong gulang niyang anak na si Damarion Malachi.

"Gaga kayo! Mas maganda naman talaga ako sa inyo palagi. My God ha! Masyasong inggitera." Loraine playfully rolled her eyes at them.

"Inggitera? Maiingit lang ako sa'yong gaga ka kapag mas malaki na iyang burat ng asawa mo sa burat ng tatay ni Maxi." Ang walang pakundangang sabi ni Mhara. Napatakip na lang ako sa mukha dahil sa hiya sa kanya.

"Bunganga mo naman, Mhara! May mga bata dito." Ang saway sa kanya ni Colley na karga-karga naman ang isang taong gulang na anak ng... bestfriend niya?

I'm not really sure whats their relationship right now. Wala namang sinasabi sa amin si Colley.

"Oo nga, Mhara. Your bibig is so wet ha. Napaghahalataang walang nagpapatahimik every night. Go for Maxi's tatay na kasi. Why are you so choosy ba?! Hindi ka naman pretty para maging choosy."

Nagkatinginan kaming dalawa ni Colley at saka sabay na napailing. Heto na naman po silang dalawa. Si Mhara at Morgan talaga ang palaging nagde-debate sa aming magpi-pinsan pero silang dalawa din naman ang pinaka-close.

"Hindi ako pretty kasi beautiful akong konyoneta ka. Choosy ako kasi maganda ako eh ikaw? Pangit na nga, sa magsasaka pa nagpa-araro. My gosh! I'm so disappointed with your taste until now."

Pinaningkitan siy ng mata ni Morgan saka hinampas ang balikat.

"So what if magsasaka siya?! At least magaling at masarap umararo. Eh ikaw? Iniwan ka lang after he cums in your pwet. He didn't help you cum nga eh."

"Mommy, what cum, mommy? I want cum, mommy!"

Binalot ng katahimikan ang buong kwarto nang marinig namin ang tanong ni Damari.

"Cum! Cum! Cum!" Ang sigaw din ni Trenton, ang toddler na karga-karga ni Colley, na ikinabigla naming lahat. 

"Trenton, no!"

Nagkagulo muna kaming lahat sa pagpapaliwanag kay Damari kung ano ang cum na hindi napo-pollute ang utak niya. Mabuti na lang at kinuha nila dad sila Maxi at Gabby dito. Diyos ko po. Hindi talaga mapagkakatiwalaan ang dalawang 'to.

After the disaster in the waiting room, we were called out dahil magsisimula na daw ang kasal. Part ng entourage ang mga anak namin kaya todo support naman kaming mga magulang nila. Si Chorie ang maid of honor ni Loraine pero ang gaga kamuntikan ng hindi makaabot.

"Papa! Good?" Ang masayang tanong ni Gabby sa akin matapos niyang maglakad sa aisle.

"Yup! Very good ang baby ko. Let's watch your mimi Loraine na."

Itinaas niya ang kanyang dalawang braso para magpabuhat sa akin. Walang kahirap-hirap ko siyang inangat mula sa lupa para ikarga sa mga braso ko.

Napangiti ako nang bumukas ang double door ng simbahan. I can't stop myself from getting emotional as I watch her walk down the aisle. Nakita ko rin sila Mhara na maarteng nagpupunas ng mga luha nila. Pati si Colley na katabi ko ay ganon umiiyak na rin.

Seeing your cousin and your bestfriend being this happy on her wedding day despite the problems and the struggles she faced back then made me tear up in joy.

After losing her parents, I am glad that Loraine found the right man she can build her family with. Alam kong nasa tamang kamay siya. Before Loraine and Johnson got engaged, nakipagkita muna ito sa amin at kinausap kami. He told us his plans, he asked for our permission. He asked for my grandmother's permission despite her dislike towards him. He earned her trust despite the constant disapproval. He worked hard to prove his worth as my cousin's partner in life.

Dahil masyado akong focus kay Loraine hindi ko agad nakita kung sino ang mga taong naupo sa tabi ko. Bali napapagitnaan ako ni Colley at ng dalawa pang chikitings ng bestfriend niya at ng mga bagong dating na bisita.

All of us were asked to take a sit. Pinatabi ko Gabe sa anak ni Theo, ang bestfriend ni Colley. Sila Mhara naman ay nakaupo kasama ang family niya at family ni Raya, ganoon din naman sila Morgan at ang kapatid ko. Kaming dalawa lang ni Colley ang naiba.

"We welcome all of you here today as we have gathered together in the presence of God and these witnesses to join Loraine and Johnson in holy matrimony," ang panimula ni father.

I am not a religious person but I always thank God everytime I wake up in the morning. We were condemened by the society because of the said God. But I always believe that he is not the kind of God who teaches people to hate someone because of their differences. He is not the kind of God who teaches people to hurt people like us. Ang mga tao lang ang bumubuo ng ganyang uri ng kasamaan sa puso nila. It's their own decision to hate us, to hurt us, to ridicule us, and to take away the rights and freedom that we deserve.

Kasi kung sa bibliya nga nila kinuha ang pangaral ng Diyos na isa kaming makasalanang nilalang, hindi ba't dapat mamuhay rin sila ayon sa gusto ng Diyos? But why are these people who claimed that we are sinners are commiting sins to sins everyday? Why are they not following everything written in the bible?

Bakit hindi nila kayang ilaan ang oras nila sa pag-aayos ng mga sarili nilang buhay?

"Papa, mister. Mister is here." Ang bulong ni Gabby sa akin.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Mabilis kong nilingon ang lalaking nakaupo sa tabi ko. Ganoon na lang ang gulat ko nang makitang nakaupo doon si Blaze. 

Blaze is here. Blaze is here sporting a goddamn suit placed on top of his white dress shirt na hindi nakabutones ang unang dalawang butones.

Kailan pa siya naging close kay Loraine?! At bakit siya dito naupo sa tabi ko? Nahihibang na ba talaga ang lalaking 'to?!

Mabilis ko ring sinulyapan ang katabi niya but I got confused when I didn't saw Victoria there. I saw his cousin Catherine instead. Si Catherine ay ang kaibigan ni Loraine noong college. Usually ay nakikilala ko kaagad siya sa amoy niya pero not today. He wore a different cologne.

"Papa, poop ako. Tummy hurt."

"Y-Yes. Let's go. L-Let's get out of here." My voice came out very shaky.
Hindi ko alam kung napansin ba iyon ng katabi ko.

Tinulungan ko munang makababa ng upuan namin. 

"Excuse me." Ang pabulong kong sabi sa katabi ko nang hindi tumitingin sa kanya. I needed infront of him para marating namin ang restroom.

Hindi ko ipinahalatang nagmamadali akong makaalis sa lugar na 'yon.

Nang makarating kaming dalawang anak ko sa cr, tinulungan ko siyang buksan ang pantalon niya dahil taeng-tae na daw siya. Sabi ko naman kasi sa kanya na huwag ng kumain ng saging. Napakapihikan kasi sa pagkain. Batang 'to talaga.

Nakatayo lang ako sa may pintuan ng cr at hinayaan itong nakabukas. Kami lang kasi ang tao dito sa cr at medyo creepy ang paligid.

Napakunot ang noo ko nang makita ang piguradng papasok dito sa restroom. It's Blaze. Akala ko ay hindi niya kami papansinin pero nagulat ako nang tumigil siya sa harapan ko.

"Why are you not answering my calls, Gabrielle? Bakit hindi na kayo umuuwi sa bahay natin?"

"Don't talk to me, Blaze. Don't talk to me." Ang may diin kong sabi sa kanya bago isinara ang pintuan ng cubicle ni Gabe. Pero mabilis niyang naiharang ang sapatos niya sa pintuan.

"Have you really lost your mind, Blaze?" 

"Why are you not talking to me, Gabrielle Ray? Answer me!" Ang ma-awtoridad niyang tanong sa akin matapos mabuksan ng malaki ang pintuan ng cubicle.

"There's nothing to talk with you, Blaze. Kung maghahanap ka ng away 'wag sa harapan ng anak ko." Ang kalmado kong sagot sa kanya.

"I'm not looking for a fight. I'm looking for answers, Gabrielle. I want to know why you're being so fucking stubborn?!" He's looking at me like a mad lion. Ngayon ko lang nakitang ganito si Blaze. This is the first time I saw him lose his cool.

"You know why. Kung tigang na tigang ka na, Blaze, huwag ka ng umasa. Wala ako sa mood para makipag——"

"Blaze?" Pareho kaming natuod sa kinatatayuan namin nang marinig ang isang mahinhin na boses. "Love, are you there?"

I slapped his hands away from the door and pushed him. Isinara ko ang pintuan ng restroom at saka tiningnan si Gabe na tahimik lang na nakatitig sa lupa.

"Mister bad. I don't like him anymore." Ang narinig kong sabi ng anak ko bago tumitig sa mga mata ko. And for a moment, I thought I was looking at Blaze King's eyes. Cold and ruthless.

-----------------------------------------------------------

SHETTTTTTTTTTTTTT NAKAHABOL PA!!!!! HAHAHAHAHAHHA. MAGHUHUGAS NA AKO NG PLATO. Thank you po sa paghihintay at pagbabasa. Stay healthy, keep safe and God Bless you always powxszx. Labyu ol! Mwuah mwuah! Ciao!💖❤