Hey mensen, dit is geen cover, maar een kleine schrijfopdracht die ik van @lolop2007 kreeg. Namelijk het schrijven van een fanfictie over  een van mijn eigen verhalen. Ik koos Ik weet wie je bent. Over welk personage dit gaat hou ik om spoilers te voorkomen geheim. Als je het boek al uit hebt kan ik je het vertellen.

Het was een vreemd gevoel om te sterven. Haar leven uit haar weg te voelen slippen en weten dat het te laat was om nog terug te gaan. Ze had spijt van wat ze had gedaan, al was het nooit veel geweest. Waaraan ze dit had verdient begreep ze niet, maar het was nu zoals het was en er was niks om het leven terug te vinden.

Vanaf vandaag zou ze niet meer door de gangen van de school lopen. Ze zou nooit meer kunnen genieten van het geluid van de golven of het gezelschap van haar vriendinnen. Dit was waar het eindigde en dat voelde apart.

De wereld om haar heen was donker en vaag. Hij leek zo onbereikbaar ver van haar verwijdert. Boven haar leken er sterren te staan, maar dat kon niet echt zijn. Het was een bewolkte avond geweest. Ze begon zich dingen te verbeelden.

Het enige waarvan ze nog wist dat het echt was, was de pijn. Die vreselijke pijn die zoveel sterker was dan wat ze ooit had gevoeld. Ze wilde dat het ophield, maar ze wilde niet dood. Ze wilde vrij zijn, maar het leven nog niet verlaten. Ze wilde vechten, maar het was een verloren strijd.

Ze ging. De donkere lucht zoog het leven uit haar weg. De sterren plakten aan haar lichaam en trokken het in een zee van licht uiteen. Het deed zoveel pijn, toch bleef ze snakken naar lucht die haar al niet meer kon bereiken. Haar lichaam functioneerde al niet meer. Het hart was gestopt en ze was gegaan.

Toen vloog ze. Omhoog naar de wolken. Ze zweefde over de deining van de golven. Verder weg van huis en tegelijkertijd dichterbij. De zoute zeelucht die de school omringde speelde met haar haren terwijl ze verdween.

De dood was niet mooi. Het was iets pijnlijks en engs. Iets wat ze niet begreep, maar nu was ze het. Ze was onderweg naar een onbekende wereld. Wie was ze nu nog?

Ze wist het niet. Er waren alleen maar heel veel vragen. Zou ze de antwoorden straks kennen of niet? Zou het straks goed zijn of was er alleen maar duisternis? Er waren zoveel vragen, maar langzaam verlieten ze haar hoofd. Ze vlogen als vogels bij haar vandaan. 

Daarna was het voorbij; zeventien vogels waren eindelijk gegaan.