20/11/2019

Έχει περάσει ένας μήνας!Καλά ακούσατε! Έχει περάσει ένας μήνας από το πρώτο μας ραντεβού και από το πρώτο μας φιλί και ακόμα δεν έχουμε συζητήσει για αυτό.Είναι σαν να με αποφεύγει.Λες και δεν σήμαινε απολύτως τίποτα το φιλί μας για εκείνον.Εκτός αυτού,έχει να πατήσει το πόδι του και μία εβδομάδα στο σχολείο και έχω αρχίσει να ανησυχώ.

«Ακόμη τον Jack σκέφτεσαι;»με ρωτάει η Spencer ψιθυριστά στο αυτί μου για να μην μας ακούσει η καθηγήτρια τον αρχαίων,καθώς παρακολουθούμε και οι δύο τα ίδια μαθήματα κατεύθυνσης.

«Μπορώ να κάνω και αλλιώς ρε Spencer;Έλα στη θέση μου.Βγήκαμε ραντεβού,φιλιθήκαμε και τώρα με αποφεύγει εδώ και έναν μήνα ενώ ούτε "γεια" δεν λέμε πλέον.Αυτό που με προβληματίζει όμως δεν είναι το γεγονός ότι με αποφεύγει,αλλά το γεγονός πως όταν με φιλούσε έδειχνε να το ήθελε όσο εγώ.Δεν γίνεται να ήταν όλα στην φαντασία μου.Απλώς δεν γίνεται!»λέω λίγο πιο δυνατά από ότι πρέπει τις τελευταίες λέξεις, με αποτέλεσμα να γυρίσει όλη η τάξη να με κοιτάξει.

«Πείτε και σε εμάς τι δεν γίνεται δεσποίνης Collins»ακούω τη σαρκαστική ψιλή φωνή της καθηγήτριας Anderson να με ρωτάει και απλώς κατεβάζω ντροπιασμένα το κεφάλι μου κοιτώντας το πάτωμα με απόλυτη αφοσίωση λες και είναι κανένα έργο τέχνης.

«Το αποφάσισα!Θα πάω στο σπίτι του!»ανακοινώνω στη Spencer την ώρα που βγαίνουμε από το σχολείο.

«Πας καλά παιδάκι μου;που θα πας έτσι απρόσκλητη σπίτι του;θα φρικάρει ο άνθρωπος,θα νομίζει ότι τον παρακολουθείς,που το κάνεις αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει αυτό»μου λέει η Spencer προσπαθώντας να με αποθαρρύνει αλλά την έχω πάρει ήδη την απόφαση μου και τίποτα δεν πρόκειται να με σταματήσει ή ίσως και  κάτι να μπορεί...

«Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε ένα πρόβλημα»της λέω σκεπτική.

«Τι καλέ;»με ρωτάει και εκείνη με τη σειρά της εμφανώς μπερδεμένη.

«Δεν ξέρω που είναι το σπίτι του!»της λέω ηττημένα.

«Ορίστε!Αυτό είναι σημάδι από το σύμπαν πως δεν πρέπει να πας!»μου λέει γεμάτη ελπίδα μήπως και τα παρατήσω αλλά εγώ φημίζομαι για το πόσο ξεροκέφαλη είμαι.

«Για αυτό έχω εσένα.Είμαι σίγουρη πως ο Στέφαν ξέρει την οδό του ως κολλητός του»της λέω σατανικά και ξεφυσάει.

«Σε παρακαλώ ρε Violet μην πας.Κάποιο λόγο θα είχε που σε απέφευγε όλον αυτόν το μήνα.Δεν θέλω να σου πει κάτι που θα σε πληγώσει»μου λέει ειλικρινά και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που την έχω δίπλα μου.

«Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι για μένα και θες να με προφυλάξεις αλλά νιώθω πως αυτή τη στιγμή ο Jack με χρειάζεται.Δεν μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου.Κάτι του συμβαίνει και πρέπει να μάθω τι!Σε παρακαλώ,ρώτα τον Στέφαν για την οδό»Την εκλιπαρώ και εκείνη για μια στιγμή διστάζει αλλά μόλις βλέπει την αποφασιστικότητα στα μάτια μου και το πόσο πολύ θέλω να πάω,ξεφυσάει μια τελευταία φορά και παίρνει τηλέφωνο τον Στέφαν.

«Έλα μωρό μου»στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω ότι τον τελευταίο μήνα που εγώ και ο Jack δεν ανταλλάσσουμε ούτε μάτια,αυτοί έχουν καταφέρει να γίνουν κανονικό ζευγάρι.Δεν λέω,χαίρομαι για τη φίλη μου αλλά μερικές φορές εύχομαι να μπορούσαν να είχαν έτσι τα πράγματα και για μένα.«Να σου πω,θα μπορούσες να μου δώσεις την οδό του Jack γιατί θέλει η Violet να του δώσει μια εργασία για το σχολείο;.... αχάμ....εντάξει ευχαριστώ, φιλάκια»λέει και κλείνει το κινητό της.

«Λοιπόν;»τη ρωτάω γεμάτη αγωνία και τη σκουντάω να μου πει.

«Μένει στην οδό γουένστοουν, απέναντι από το εγκαταλελειμμένο σπίτι,ξέρεις αυτό που κάηκε πριν δέκα χρόνια»μου απαντάει και εγώ μόνο που δεν τη φιλάω από την χαρά μου.Αμέσως αρχίζω να τρέχω προς την οδό που μου είπε λέγοντας της από μακριά ευχαριστώ.Το σπίτι του Jack είναι όντως ακριβώς απέναντι από το εγκαταλελειμμένο σπίτι.Μόλις φτάνω  στη πόρτα κοντοστέκομαι λίγο για να περιεργαστώ τη γειτονιά αλλά και το ίδιο το σπίτι.Η γειτονιά φαίνεται πολύ απομονωμένη,χωρίς πολλά σπίτια τριγύρω ενώ κυριαρχεί το έντονο  συναίσθημα της μοναξιάς.Ο Jack από ότι φαίνεται μένει σε πολυκατοικία.Μια παλιά γκρίζα πολυκατοικία που από την εμφάνιση της καταλαβαίνω πως έχει καιρό να συντηρηθεί.Ψάχνω ένα ένα τα κουδούνια ώσπου επιτέλους βρίσκω το δικό του.Το πατάω και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα ακούω την βαριά φωνή του.

«Παρακαλώ...»λέει και για λίγο μου κόβεται η ανάσα.Αμέσως ξανά ανακτώ την ψυχραιμία μου,μαζεύω όλο το κουράγιο μου και δειλά-δειλά του απαντάω.

«Jack,η Violet είμαι, μπορώ να έρθω πάνω;»για μερικά δευτερόλεπτα επικρατεί νεκρική σιγή ενώ αμέσως μετά ακούγεται το ξεκλείδωμα της κάτω πόρτας.Χωρίς να χάσω χρόνο την ανοίγω,μπαίνω μέσα και τρέχοντας αρχίζω να ανεβαίνω τις σκάλες.Ξαφνικά σταματάω.Κοιτάζω αριστερά και έπειτα δεξιά και σκέφτομαι πως δεν ξέρω σε ποιον όροφο μένει.Δεν πειράζει θα πάρω με τη σειρά όλα τα κουδούνια μέχρι να βρω το δικό του.Δεν είναι δύσκολο,θα τα καταφέρω.Με καινούργιο κουράγιο αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά ψάχνοντας σε κάθε όροφο το κουδούνι του.Τελικά το βρίσκω στον τέταρτο όροφο.Καταλαβαίνω αμέσως ποια είναι η πόρτα του καθώς είναι ορθάνοιχτη χωρίς όμως αυτόν στο κατώφλι της.Ίσως είναι ένα ακόμη δείγμα ότι δεν με θέλει εδώ,ότι δεν με θέλει δίπλα του αλλά δεν πειράζει.Εγώ θα προσπαθήσω.Δεν θα τα παρατήσω τόσο εύκολα.Θα παλέψω για εμάς και στην τελική άμα δεν θέλει να είμαστε μαζί τουλάχιστον πρέπει να μάθω τον λόγο που με αποφεύγει.Έχω το δικαίωμα να ξέρω που έκανα λάθος.Με αυτές τι σκέψεις πατάω το πόδι μου στο ψυχρό διαμέρισμα του ενώ ένα κύμα ανατριχίλας αρχίζει να με διαπερνάει.Περιμένω να βρω τον Jack στο κέντρο του σαλονιού του με ένα κοροϊδευτικό βλέμμα στο πρόσωπο του αλλά αντί αυτού δεν βλέπω τίποτα.Λες και δεν είναι μέσα στο σπίτι.Ξαφνικά ακούω παράξενους ήχους να ακούγονται από το μπάνιο και είμαι σίγουρη πως αυτοί η ήχοι ανήκουν στον Jack.Χωρίς δεύτερη σκέψη τρέχω προς το μπάνιο και η εικόνα που βλέπω με φρικάρει.

«Jack!»