Αυτή τη φορά απολαμβάνω τη διαδρομή ήσυχη και ανέμελη,έχοντας αφεθεί ολοκληρωτικά πάνω στη στιβαρή πλάτη του Jack.Τα μικροσκοπικά σε σχέση με του Jack,χέρια μου,έχουνε δημιουργήσει ένα στεφάνι γύρω από τη μέση του καθώς τον κρατάω σφιχτά για να μην πέσω.Η ταχύτητα είναι κανονική.Ούτε πολλή υψηλή αλλά ούτε και πολλή χαμηλή,έτσι έχω την ευκαιρία να απολαύσω το τοπίο καθώς χάνεται σταδιακά από το οπτικό μου πεδίο.Κλείνω τα μάτια μου για λίγα δευτερόλεπτα και απλά μυρίζω το υπέροχο άρωμα του.Περίεργο το ξέρω, αλλά το άρωμα του μου θυμίζει καλοκαίρι.Τόσο μοναδικό και τόσο εθιστικό, που απλά δεν μπορώ να του αντισταθώ.Έπειτα από λίγο,ανοίγω πάλι τα μάτια για να αντικρίσω μια παραλία.Σίγουρα είμαστε μακριά από την πόλη, καθώς τα φώτα των δρόμων και τα πολυάριθμα αυτοκίνητα είναι πλέον παρελθόν.

Η μηχανή σταματάει το ίδιο και η αναπνοή μου.Το τοπίο είναι τόσο όμορφο που με την πρώτη ματιά σου κόβει την ανάσα.Η ώρα έχει πλέον περάσει.Ήμασταν στο δρόμο δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα.Τα σύννεφα έχουνε μαζευτεί το ένα κοντά στο άλλο λες και αποζητούν τη συντροφικότητα.Ο ήλιος κοντεύει να εξαφανιστεί καθώς μας αποχαιρετεί, αφήνοντας μας τις τελευταίες του ηλιαχτίδες να λάμψουν στον ουρανό.Επίσης φαίνεται να έχει δωρίσει το χρώμα του και στην θάλασσα, καθώς πορτοκαλιές και κίτρινες κηλίδες έχουνε αναμειχθεί με το βαθύ μπλε της θάλασσας, χαρίζοντας της μια τελείως διαφορετική αισθητική.Ο ουρανός έχει βαφτεί και αυτός στα ανάλογα χρώματα δημιουργώντας μια μαγική σύνθεση.

Η μηχανή ξαφνικά σταματάει και μαγεμένη παρατηρώ τον Jack,να κατεβαίνει με μηχανικές κινήσεις από το θηρίο του και να πατάει γερά τα πόδια του στην γκρίζα άσφαλτο.

"Θα κατεβείς;"τον ακούω να μου λέει χαρίζοντας μου ένα από τα πιο εκθαμβωτικά του χαμόγελα.Πριν κατεβώ άτσαλα από την μηχανή,φροντίζω να του βγάλω κοροϊδευτικά τη γλώσσα μου,ως ένδειξη ότι δεν με πείραξε η ειρωνία που διέκρινα στη φωνή του.

«Από εδώ»μου λεει και μου δείχνει ένα ξύλινο, παλιό παγκάκι λίγα μέτρα μακριά μας.Αφού καθόμαστε τον βλέπω να κοιτάει σκεφτικός τη θάλασσα μπροστά μας χωρίς να μιλάει,έτσι και εγώ κρατιέμαι από το να αρχίσω την πολυλογία μου.

«Εδώ ήρθα πρώτη φορά στα δεκαέξι μου.Κάθε φορά που ήμουνα στεναχωρημένος,έβρισκα τον εαυτό μου σε αυτό το μέρος.Να κάθεται ακριβώς σε αυτό το παγκάκι και να αγναντεύει το γαλήνιο μπλε της θάλασσας,μήπως και ξεχάσει λίγο τα βάσανα της ζωής"δεν ξέρω τι να πω.Δεν έχει πάρει τα μάτια του από τη θάλασσα οσην ώρα μου μιλάει και αυτό είναι κάτι που με αναστατώνει ακόμα πιο πολύ.Νιώθω πώς θέλει να μου μιλήσει για κάτι που τον βαραίνει.Πορόλη τη σοβαρότητα που προσπαθεί να προβάλλει στο πρόσωπο του, μπορώ να διακρίνω μερικά χαρακτηριστικά του να μαλακώνουν,να λυγίζουν.Αλλά φυσικά ο  Jack είναι ο Jack.Μέχρι τώρα δεν έχει αφήσει κανέναν να τον δει αδύναμο.Γιατί λοιπόν να είμαι  εγώ η εξαίρεση;

"Πες μου λίγα πράγματα για σένα Violet.Όλοι στο σχολείο είναι παραπάνω από πρόθυμοι να τους γνωρίσω και να γίνουμε.... φίλοι.Αλλά με εσένα τίποτα.Είναι σαν ο αόρατος μαγνήτης μου που έλκει όλους τους άλλους εσένα να σε απωθεί....γιατί;"με ρώτησε αιφνιδιάζοντας με.

"Κοίταξε Jack....αυτή η περίοδος της ζωής μου δεν είναι και η καλύτερη για μένα.Μόλις έχασα τους γονείς μου και με ρωτάς γιατί δεν έχω όρεξη να πιάσω φιλίες με τον καινούργιο,δηλαδή εσένα;Μετά το περιστατικό αυτό κλείστηκα στον εαυτό μου.Δεν βγήκα από το δωμάτιο μου για τρεις μήνες.Δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μου και κόντεψα να πεθάνω από νευρική ανορεξία.Πήγα στο νοσοκομείο και με πάρα πολύ δυσκολία κατάφεραν οι γιατροί να με κρατήσουν στη ζωή.Ο μόνος άνθρωπος που ήταν κοντά μου όλον αυτόν το καιρό ήταν η θεία μου η Λίντζ αλλά φυσικά δεν ήταν το ίδιο....δεν είχα τους γονείς μου κοντά μου να μου πουν πως όλα θα πάνε καλά.Να μου χαϊδέψουν τα μαλλιά και να με φιλήσουν γλυκά στο μέτωπο λέγοντας μου πως όλα θα πάνε καλά"πλέον το σώμα μου αρχίζει να τρέμει.Νιώθω τα δάκρυα να προσπαθούν να ελευθερωθούν από το αόρατο τοίχος που τα φυλακίζει στα μάτια μου και να κυλήσουν κάνοντας ελιγμούς, στα κόκκινα από την αναστάτωση μάγουλα μου.
"Ήμουνα μόνη μου Jack"του λέω ουρλιάζοντας καθώς ξεσπάω σε κλάματα"Δεν είχα κανέναν.Μπορεί η θεία μου να έμεινε εκεί για μένα αλλά δεν ήταν το ίδιο.Με άφησαν το καταλαβαίνεις;"τον ταρακουνώ πιάνοντας τον από τους ώμους.Όλη αυτή την ώρα που του μιλάω δεν έχει καταφέρει να πει λέξη καθώς με κοιτάει σοκαρισμένος στα μάτια.Ξαφνικά νιώθω τα ζεστά του χέρια να με αγκαλιάζουν στην αρχή δειλά-δειλά και έπειτα να δημιουργούν ένα σίγουρο κλοιό  γύρω από μένα.

"Δεν είσαι μόνη σου πλέον,έχει εμένα"τον ακούω να μου λέει και ξεσπάω σε μεγαλύτερα αναφιλητά καθώς ακουμπάω το κεφάλι μου στο στήθος του.

"Και πώς ξέρω ότι θα μείνεις;όλοι φεύγουν"τον ρωτάω επιφυλακτικά.

"Για να το μάθεις θα πρέπει πρώτα να με εμπιστευτείς"μου λέει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.
"Τι λες λοιπόν....φίλοι;"ξαφνιάζομαι από την ερώτηση του και στην αρχή τον κοιτάω περίεργα.Έπειτα όμως ανακτώ την σιγουριά μου σαν άνθρωπος και ξεφουρνίζω τα λόγια που δεν πίστευα ποτέ πως θα του έλεγα.

"Φίλοι...."

Τι υπέροχη ανάμνηση....Τότε δεν το ήξερα αλλά ο Jack θα αποδεικνύονταν ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ, μπορεί και κάτι άλλο....