Πράσινο...
Απέραντο πράσινο...
Σμαραγδένιο πράσινο...
Αυτό είναι το κυρίαρχο χρώμα στο δωμάτιο και δεν βρίσκεται βαμμένο στους τοίχους του θεάτρου,ούτε στα πλακάκια του πατώματος και φυσικά όχι στα ρούχα των παιδιών. Τέτοια απόχρωση είναι δύσκολο να βρεις.Κανείς θα έλεγε ότι δεν υπάρχει ή ότι υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Εγώ τη βρήκα όμως!Υπάρχει!Τέτοιο χρώμα έχουν τα μάτια του ανθρώπου που κατάφερε να μου αλλάξει τη ζωή σε τρεις μήνες!Τέτοιο χρώμα διακοσμούν τις ίριδες των ματιών του ανθρώπου που όσο και να θέλω να διώξω από τη ζωή μου, εκείνος πάντα βρίσκει τρόπο να τρυπώσει ξανά μέσα της.

Αυτά τα μάτια...
Αυτά τα μάτια που με άφησαν μήνες άυπνη τώρα με κοιτάν σαν να είμαι ο κόσμος τους όλος. Σαν να είμαι το αντικείμενο του θαυμασμού τους.Και ενώ θέλω να πιστεύω πως με φοβίζουν...με κάποιο μαγικό τρόπο, με ένα τους κοίταγμα νιώθω όλο μου το σώμα να μουδιάζει και ένα κύμα ζεστασιάς και γαλήνης να με κατακλύζει.

Πώς γίνεται αυτό;
Ποιά είναι η απάντηση στην απορία μου;
Ποιός μπορεί να μου ανοίξει τα μάτια και να αποδεχτώ την αλήθεια;
Μια αλήθεια που ούτε και εγώ η ίδια δεν γνωρίζω.

Επιστρέφω στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός του τραγουδιού άλλαξε.Έγινε πιο αργός από το κανονικό...

Γιατί άραγε;
Ποιός είναι ο σκοπός που θέλει να πετύχει πίσω από αυτή την πράξη;
Το τραγούδι ήταν από μόνο του ρομαντικό και τώρα...
Τώρα νιώθω λες και θα του κάνω ερωτική εξομολόγηση.

"I found a love for me
Darling, just dive right in
And follow my lead" ακούγεται ξαφνικά η αγγελική φωνή του παντού μέσα στο χώρο καταφέρνοντας για άλλη μια φορά να ζεστάνει την παγωμένη μου καρδιά. Τα μάτια του σοβαρά και γεμάτα συναίσθημα κοιτάζουν μόνο εμένα.Με κοιτάζουν σαν να θέλουν να με κάνουν δική τους.Σαν να εννοούν  κάθε λέξη που τραγουδάει και αυτό μου δίνει την ώθηση που χρειάζομαι για να συμμετάσχω σε αυτή τη προσωπική μας στιγμή.

"Well, I found a boy,gentle and sweet
I never knew you were the someone waiting for me"τραγουδάω τους στοίχους με λίγο δισταγμό στον τόνο της φωνής μου σαν να φοβάμαι να τραγουδήσω ότι δεν του λέω στην πραγματικότητα. Σαν να φοβάμαι να του ανοιχτώ και καταλήξω να πληγωθώ για ακόμη μια φορά.

"Cause we were just kids when we fell in love
Not knowing what it was
I will not give you up this time
Darling, just kiss me slow, your heart is all I own
And in your eyes, you're holding mine"τραγουδάμε και οι δύο μαζί τώρα.Οι φωνές μας πιο συγχρονισμένες από ποτέ. Οι ψυχές μας μοιάζουν να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία η μία με την άλλη και οι καρδιές μας ενωμένες σαν μια μεταφέρουν το μήνυμα του τραγουδιού και το φωνάζουν παντού στην αίθουσα.Ξεχυλίζουν από το  συναίσθημα που τις ενώνει.

"Baby, I'm dancing in the dark with you between my arms"αρχίζω και τον πλησιάζω. Νιώθω ξαφνικά την παρόρμηση να βρεθώ κοντά του.Να τον αγγίξω έστω και στον ώμο του την ώρα που του τραγουδάω τους στίχους.

"Barefoot on the grass, we're listenin' to our favorite song
When you said you looked a mess, I whispered underneath my breath
But you heard it, darling, you look perfect tonight"ενώνει την φωνή του για ακόμη μια φορά με την δική μου τη στιγμή που φτάνω μπροστά στη σκηνή και νιώθω πως πετάω στα σύννεφα. Με κοιτάει και μου χαμογελάει με ένα από τα χαμόγελα του που θα μπορούσαν να λιώσουν μέχρι και τις πιο κρύες και παγωμένες περιοχές του βόρειου πόλου.Σηκώνεται από την καρέκλα στην οποία κάθονταν και χωρίς να σταματήσει λεπτό να παίζει κιθάρα, μου πιάνει απαλά το χέρι και με λίγη δύναμη με τραβάει να ανέβω στη σκηνή μαζί του. Το τραγούδι συνεχίζει και εγώ νιώθω πως θα βάλλω τα κλάματα.

Τι με έχει πιάσει στα καλά καθούμενα;

"Baby, I'm dancing in the dark, with you between my arms
Barefoot on the grass, we're listenin' to our favorite song
I have faith in what I see
Now I know I have met an angel in person
And she looks perfect
No, I don't deserve this
You look perfect tonight"τελειώνουμε το τραγούδι και ακούμε τα χειροκροτήματα των χιλιάδων παιδιών που ήταν μάρτυρες της σιωπηλής ερωτικής μας εξομολόγησης.Εμείς δεν κάνουμε όμως βήμα να κουνηθούμε από τις θέσεις μας,ούτε και διακόπτουμε την οπτική μας επαφή από φόβο μήπως ξυπνήσουμε από τον βαθύ λήθαργο μας,τελειώσει το όνειρο αυτό και το μετανιώσουμε.

"Violet!"ακούω μια γνώριμη φωνή να με φωνάζει και γυρνάω να την αντικρίσω.

"Θεία Λιντζ!Τι κάνεις εσύ εδώ;"τη ρωτάω καθώς την αγκαλιάζω.

"Νομίζεις θα έχανα την πρώτη φορά που θα τραγουδούσες μπροστά σε κόσμο;"μου λέει και ενώ σε άλλη περίπτωση θα ένιωθα  ντροπή που η θεία μου ήρθε σε σχολική γιορτή να με δει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη. Πώς μπορώ να είμαι αχάριστη απέναντι της όταν έχει κάνει τόσα πολλά για μένα;

"Αχ μου θύμησες την Lizzy την ώρα που τραγουδούσες!Γιατί να μην ήταν και εκείνη εδώ να σε άκουγε να τραγουδάς;"μου λέει όλο παράπονο και αφήνω ένα πνιχτό γελάκι για να μην κλάψω.

"Γιατί δεν μπορεί να σε ακούσει να τραγουδάς;Η Spencer είμαι σίγουρος πως θα έχει τραβήξει βίντεο με εμάς να τραγουδάμε οπότε αυτή η Lizzy θα μπορέσει να το δει και να σε καμαρώσει όπως λέει και η θεία σου"ακούμε ξαφνικά τη φωνή του Jack από πίσω μας να λέει  αφήνοντας  στο τέλος ένα γελάκι αλλά εμείς δεν γελάμε. Δεν είναι δικό του φταίξιμο...Δεν ξέρει...Δεν του το είπα ποτέ αλλά ούτε και πρόκειται...νομίζω...Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον...

"Γη καλεί Violet,που χάθηκες;"με ρωτάει ο Jack καθώς κάνει κινήσεις με τα χέρια του για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Που-πουθενά "του λέω λίγο στα χαμένα έχοντας ένα μικρό συνωφρύωμα στα φρύδια μου. "Απλώς..."

"Violet!"με σώζουν την κατάλληλη στιγμή η Spencer με το Scott πέφτοντας πάνω μου για να με πάρουν αγκαλιά. Είναι ωραίο πράγμα να έχεις φίλους!

"Ήρεμα παιδιά, θα με σκοτώσετε έτσι δυνατά που πέσατε πάνω μου "τους μαλώνω πειραχτικά και γελάμε και οι τρεις.

"Ήσουν τέλεια πάνω στη σκηνή "τσιρίζει η Spencer στο αυτί μου για να ακουστεί μέσα στη βαβούρα της αίθουσας.

"Συμφωνώ!Ήσουν σαν άγγελός που κατέβηκε από τον παράδεισο στην γη, τιμώντας  μας με την παρουσία του "συμφωνεί γρήγορα ο Scott μαζί με την Spencer φλερτάροντας μαζί μου μεταξύ του αστείου και του σοβαρού. Εγώ δεν του απαντάω, παρά μόνο τον χτυπάω παιχνιδιάρικα στο μπράτσο.

"Λες και δεν ξέρει ότι μοιάζει με άγγελο, χρειάζεται εσένα να της το πεις!"λέει ο Jack με μια ξινίλα στην φωνή του συνοδευόμενη από έναν κοροϊδευτικό μορφασμό. Μα τι τον έπιασε πάλι;

"Τουλάχιστον εγώ της το θυμίζω σε αντίθεση με εσένα που οπότε θυμάσαι της μιλάς γλυκά  και οπότε βαριέσαι την κοροϊδεύεις "του λέει όλο νεύρα ο Scott αφήνοντας τον άφωνο. Δίκιο έχει αλλά εγώ γιατί νιώθω ξανά αυτό το κάψιμο στο στομάχι και τη θέληση να τον υπερασπιστώ;

"Δεν-" πάω να πω αλλά με κόβει ο Jack.

"Το έκανα για εκείνη!"του λέει σχεδόν απελπισμένα αλλά μάλλον θα κατάλαβα λάθος γιατί στα μάτια του ξανανεμφανίζονται οι σπίθες της οργής του.

Για μισό λεπτό...

Εε;

"Τι εννο-" πάω να τον ρωτήσω αλλά για άλλη μια φορά με ξαναδιακόπτουν.

"Σταματήστε να μαλώνετε!Δεν βλέπετε ότι στεναχωρείτε την Violet;"αρχίζει να τσιρίζει η Spencer στα αγόρια με έναν επιπληκτικό τόνο στη φωνή της κάνοντας τους να σταματήσουν και να με κοιτάξουν. Δεν έχω ξανανιώσει πιο άβολα στη ζωή μου!Για τον Scott το καταλαβαίνω που είναι πιο υπερπροστατευτικός μαζί μου καθώς έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι τον τελευταίο μήνα αλλά για τον Jack δεν καταλαβαίνω...

Πότε τον κατάλαβα;....

"Η Spencer έχει δίκιο αγάπη μου"μου λέει η θεία μου κοιτώντας με λίγο αμήχανα με την κατάσταση που την έμπλεξα άθελά μου"Γιατί δεν πάμε οι τρεις μας για φαγητό και να αφήσουμε τα αγόρια μόνα τους να λύσουν τις διαφορές τους;μου λέει και συμφωνώ λέγοντάς ένα ντροπαλό, αηχό εντάξει.

"Αχ ωραία!"χτυπάει παλαμάκια η Spencer"Θα πάρω τηλέφωνο και τη μαμά μου να έρθει και αυτή μαζί μας.Το χρειάζεται μετά από τόσους καυγάδες με τον πατέρα μου, σπίτι!"λέει και κατεβάζει στεναχωρημένη το κεφάλι της. Αμέσως την παίρνω αγκαλιά.

"Εϊ..μην κατσουφιάζεις!"της λέω γλυκά "Άντε πάρε την μητέρα σου τηλέφωνο και πάμε να φάμε!Είμαι σίγουρη πως ήδη το στομάχι σου λιγουρεύεται του κόσμου τα φαγητά!"με τα τελευταία μου λόγια καταφέρνει να μου σκάσει ένα στραβό χαμόγελο και νιώθω πως τουλάχιστον καταφέρνω κάτι στη ζωή μου.

Να κάνω τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου ευτυχισμένα!