17/12/2019

Σήμερα είναι η χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου μας και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο αγχωμένη. Νομίζω ότι αρχίζω να μετανιώνω που δέχτηκα να συμμετάσχω σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Μπορεί να συγχώρεσα τον Jack αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νιώθω ακόμη άνετα να τραγουδάω ερωτικά τραγούδια μαζί του.Ίσως γιατί μου θυμίζει αυτό που μπορούσαμε να είχαμε αλλά το χάσαμε εξαιτίας του.
Δεν θέλω να σηκωθώ ακόμη από τα σκεπάσματα. Είναι ωραία εδώ κάτω και έξω κάνει πολύ κρύο για να σηκωθώ. Το ξυπνητήρι από δίπλα μου δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει προκαλώντας τα νεύρα μου να χτυπήσουν  κόκκινο.

Γιατί δέχτηκα να τραγουδήσω;

Γιατί;

Ίσως γιατί η κυρία Wilson ήταν ικανή να με αφήσει στην ίδια τάξη άμα δεν δεχόμουν. Αυτή η γυναίκα μπορεί εύκολα να σε εξαπατήσει με το νεανικό της ντύσιμο και το πρόσχαρο χαμόγελο της και να νομίζεις ότι δεν είναι αυστηρή, αλλά στην πραγματικότητα ΠΑΝΤΑ περνάει το δικό της, αλλιώς....ας πούμε ότι κάνεις δεν έχει κάνει το λάθος να την αψηφήσει για να αποδεχτεί τις συνέπειες.

Τελικά αποφασίζω να σηκωθώ. Ποιό το νόημα να αργήσω στη γιορτή  και να γίνω χειρότερα  ρεζίλι ;με γρήγορες κινήσεις κατευθύνομαι στο προσωπικό μου μπάνιο καθώς πιστεύω πως η μέρα ξεκινάει ωραία μόνο όταν έχεις κάνει ένα καυτό, χαλαρωτικό μπάνιο. Αφού ξεντύνομαι ,ανοίγω τη βρύση και γυρνάω τον μοχλό στο καυτό. Λίγο πριν πατήσω το πόδι μου στη μπανιέρα, ακούω τον ήχο ενός νέου μηνύματος στο κινητό μου.Χωρίς να δώσω σημασία στη γύμνια μου, προχωράω με τις γυμνές πατούσες μου προς το υπνοδωμάτιο.Κοιτάω στιγμιαία το ξέστρωτο κρεβάτι μου και χαμογελάω με την ακαταστασία μου. Αφήνοντας ένα πνιχτό γελάκι πηγαίνω να πάρω το κινητό μου.

"Καλημέρα όμορφη "είναι το πρώτο πράγμα που διαβάζω μόλις ανοίγω το μήνυμα και ένα χαζό,αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στο νυσταγμένο πρόσωπο μου.Το μήνυμα είναι από το Jack και όσο και να θέλω να χαρώ, δεν παύω να κρατώ κάποιες επιφυλάξεις για την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του απέναντι μου.Ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι κάτι ετοιμάζει και για λίγο τρομάζω.Θέλω να τον εμπιστευτώ αλλά δεν μπορώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα...

Χωρίς να απαντήσω, αφήνω τη συσκευή στη θέση της και πάω να συνεχίσω το πολυπόθητο μπάνιο μου.Αφού τελειώσω, πιάνω τα βρεγμένα μου μαλλιά ένα κότσο και κατευθύνομαι προς την ξύλινη ντουλάπα μου.Γνωρίζοντας πως σε Χριστουγεννιάτικη γιορτή δεν μπορώ να βάλλω όλα μαύρα,διαλέγω ένα λευκό πουκάμισο και μια μαύρη φούστα και τα φοράω. Έπειτα πάω ξανά στο μπάνιο για να στεγνώσω τα κάστανα μαλλιά μου.Για τα επόμενα λεπτά το μόνο που ακούγεται είναι ο εκκωφαντικός ήχος της συσκευής.Ασυναίσθητα το βλέμμα μου που τόση ώρα περιεργαζόταν το δωμάτιο, συναντάει το είδωλο μου στο καθρέφτη και μένει εκεί περισσότερο από ότι θα ήθελα. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν λυγίζω πλέον στην αλλαγή μου, δεν απελπίζομαι για τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και δεν προσπαθώ πλέον να κάνω κακό στον εαυτό μου.Νιώθω ξανά άλλος άνθρωπος αλλά αυτή τη φορά με καλή έννοια. Εννοείται πως ο θάνατος τον γονιών μου είναι ακόμη φρέσκος αλλά επιτέλους νιώθω πως μπορώ έστω και λίγο να αναπνεύσω. Δεν πνίγομαι πλέον μέσα στην κατάθλιψη μου. Ξέρω ότι έχω ανθρώπους που με αγαπάνε και νοιάζονται για μένα και αυτό μου είναι αρκετό. Με αυτές τις σκέψεις να απασχολούν το μυαλό μου ξαφνικά συνειδητοποιώ πως τα μαλλιά μου είναι πλήρως στεγνά και ότι σε δέκα λεπτά πρέπει να είμαι στο σχολείο αλλιώς θα αργήσω.Πανικόβλητη αρχίζω να τρέχω προς την έξοδο του σπιτιού παίρνοντας τα πράγματα μου και δίνοντας ένα πεταχτό φιλί  στο μάγουλο της θείας Λιντζ.

"Καλή επιτυχία!Να τους μαγέψεις όλους"ακούω την θεία μου να λέει από μακριά και στιγμιαία αναστενάζω.

Θα τους μαζέψω άραγε ή θα γίνω τελείως ρεζίλι;

Πάντως μια φορά άφωνους θα τους αφήσω και στις δύο περιπτώσεις....

"Που ήσουν;Η γιορτή κοντεύει να αρχίσει .Φάγαμε τον τόπο να σε βρούμε και η κυρία Wilson αυτή τη στιγμή είναι στην αίθουσα της μουσικής και ορίαιται!"Είναι το πρώτο πράγμα που μου λέει η Spencer όταν με βλέπει στην είσοδο του σχολείου.

"Συγγνώμη, ξεχάστηκα την ώρα που ετοιμαζόμουν, δεν βλέπεις τα μαλλιά μου;"της λέω και όντως τα μαλλιά μου εύκολα θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με θάμνο έτσι αχτένιστα που είναι.

"Δεν θέλω να ρωτήσω έτσι δεν είναι;"με ρωτάει σχεδόν απελπισμένα και τις απαντάω με ένα κούνημα του κεφαλιού. Άμα μάθει ότι ξεχάστηκα επειδή κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη θα με κοροϊδεύει για έναν αιώνα."Πάμε να σε φτιάξω στις τουαλέτες ,ούτε λίγο κραγιόν δεν έβαλες !Μου φαίνεται ξεχνάς πως σήμερα είσαι εσύ το κέντρο της προσοχής!Αχ..Δεν μπορώ!Όλα εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι!"φωνάζει στον αέρα με δραματικότητα και ξεφυσάει.Δεν της απαντάω και ανασηκώνω τους ώμους μου προσπαθώντας να μην γελάσω.

Μόλις τελειώσουμε από το μπάνιο,δεν προλαβαίνω να της πω ευχαριστώ,με τραβάει από το χέρι και αρχίζουμε να τρέχουμε προς το αμφιθέατρο του σχολείου μας.Η γιορτή έχει ήδη ξεκινήσει. Το μικρό σκετσάκι που ετοίμασαν τα παιδιά της θεατρικής ομάδας έχει τελειώσει και σειρά στο πρόγραμμα έχουμε ο Jack και εγώ.Το τρέμουλο στα χέρια που είχα από την ώρα που ξύπνησα επιστρέφει. Η ανάσες μου βγαίνουν ακανόνιστες από το στόμα μου και νιώθω το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου να παγώνει. Νιώθω πως θα λιποθυμήσω!Σαν να διαισθάνεται το άγχος μου, η Spencer πλέκει τα δάχτυλα μας μεταξύ τους σε μια σφιχτή, παρηγορητική λαβή.

"Θα τα πας μια χαρά, ηρέμησε!Εξάλλου,σε έχω ακούσει να τραγουδάς και πίστεψέ με...τραγουδάς υπέροχα!"μου λέει και μου τρίβει το χέρι για να μου δώσει κουράγιο. Ξαφνικά ακούω τον γνωστό,απαλό ,μελωδικό της κιθάρας και το βλέμμα μου στρέφεται αστραπιαία προς τη σκηνή...