"Τι θες Jack;"του λέω καθώς προσπαθώ να ξεφύγω από τον κλοιό που έχει δημιουργήσει με τα χέρια του γύρω μου.

"Εσένα!"μου λέει έντονα αλλά στα μάτια του κρύβεται ένας αναμφισβήτητος δισταγμός που με κάνει να τον σπρώξω μακριά μου.

"Άσε με ήσυχη Jack,κουράστηκα με τα παιχνίδια σου!"του λέω αλλά δεν κάνει κίνηση να με αφήσει.Ως απάντηση σμίγει τα φρύδια του και πλησιάζει ακόμη πιο πολύ το πρόσωπο του κοντά μου,τόσο που νιώθω την καυτή του ανάσα να χαϊδεύει προκλητικά το μάγουλο μου.

"Δεν μπορείς να βρεις κάποια άλλη να ενοχλήσεις;Τόσες υπάρχουν να διαλέξεις!Μια κίνηση να κάνεις με  το δαχτυλάκι σου, όλες σαν τις μύγες θα πέσουν πάνω σου!"του λέω αγανακτισμένα και του γυρνάω πεισματικά το κεφάλι ώστε να μην τον κοιτάζω πλέον.

"Είναι μπερδεμένο...εγώ...δεν" προσπαθεί να σχηματίσει έστω και μια πρόταση για να δικαιολογηθεί αλλά ακόμη και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι ακόμα και η καλύτερη δικαιολογία στον κόσμο, δεν δικαιολογεί την απαίσια συμπεριφορά του τους τελευταίους δύο μήνες.

"Άστο, μην το κουράζεις. Δεν με νοιάζει πλέον έτσι και αλλιώς "του λέω και πάω να φύγω αλλά για ακόμη μια φορά με σπρώχνει μαλακά αλλά αποφασιστικά πίσω στη θέση μου και με κοιτάει με μάτια που πετάνε σπίθες.

"Προσπαθώ πολύ να μείνω μακριά σου Violet αλλά το κάνεις πολύ δύσκολο, ειδικά όταν σε περιτριγυρίζουν αγόρια σαν τον Tomilson!"πλησιάζει και άλλο. Τόσο ώστε τα χείλια του να αγγίζουν ίσα-ίσα τα δικά μου,δελεάζοντας τα για κάτι παραπάνω.

"Μην..."του λέω και ξεφυσάω αργά σαν να το κάνω πρώτη φορά. Δεν ξέρω σε τι τον αρνούμαι. Στα λόγια του;στις πράξεις του;ή στις σκέψεις που δεν μου έχει πει αλλά τις έχω καταλάβει γιατί σκέφτομαι το ίδιο;

"Μην τι;να μην ζηλεύω κάθε φορά που κάποιος άλλος σε κοιτάει με τον τρόπο που σε κοιτάω εγώ;να μην εκνευρίζομαι που συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη και αυτό είναι δικό μου φταίξιμο; ή να μην σκέφτομαι να φιλάω τα ζουμερά χείλη σου όπως τα είχα φιλήσει στο πρώτο μας ραντεβού;"Μου λέει και εγώ μένω ακίνητη σαν άγαλμα να τον κοιτάω στα μάτια, ψάχνοντας έστω και ένα δείγμα ότι όλα είναι ψέματα. Ότι για άλλη μια φορά με κοροϊδεύει, μα δεν βλέπω τίποτα πέρα από ειλικρίνεια.

"Γιατί τώρα;γιατί πάνω που αρχίζω να σε ξεχνάω μου τα λες όλα αυτά;"τον ρωτάω καθώς τον χτυπάω με δύναμη στο γυμνασμένο στήθος του.Μπουνιά μετά την μπουνιά βγάζω τον θυμό μου και εκείνος απλά τον δέχεται.Δεν απαντάει κάτι και δείχνει να το σκέφτεται. Αφού ηρεμώ με κοιτάει στα μάτια σαν να τα βλέπει για πρώτη φορά.

"Γιατί μου τελειώνει ο χρόνος.."μου λέει καθώς βάζει απαλά μια καστανή τούφα, που έχει πέσει μπροστά στα μάτια μου, πίσω από το αυτί μου.

"Τι εννοείς;"τον ρωτάω μπερδεμένη αλλά εκείνος δεν απαντάει. Απλώς μου χαμογελάει με ένα από τα φημισμένα χαμόγελα του που κάνουν κάθε κοπέλα στο σχολείο μου να του δίνεται σε δευτερόλεπτα.

"Κερνάω από το κυλικείο. Διάλεξε και πες μου "μου λέει και το στομάχι μου στη λέξη φαγητό κάνει τούμπες και όχι από την πείνα.

"Εμ..δεν πεινάω"του λέω ντροπαλά και κατεβάζω το κεφάλι μου καθώς ξυνω νευρικά το αριστερό μου χέρι.

"Τι εννοείς δεν πεινάς;"τα καταπράσινα μάτια του γίνονται δύο σχισμές στο άκουσμα των λέξεων μου."Από πότε έχεις να φας;"

"Να μην σε νοιάζει!Τόσο καιρό δεν ενδιαφερόσουν αν ζούσα ή πέθανα και τώρα ξαφνικά σε έπιασε ο πόνος;"τον ρωτάω έξαλλη και εκείνος σφίγγει δυνατά τις γροθιές του ως απάντηση.

"Δεν μπορούμε να μείνουμε έστω φίλοι;"μου λέει νευρικά καθώς αποφεύγει να με κοιτάξει στα μάτια.

"Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι κατ' αρχάς, απλώς τους παρίσταναμε γιατί τουλάχιστον εγώ, δεν ξέρω για 'σένα, ήμουνα πολύ δειλή για να παραδεχτώ ότι για πρώτη φορά έβλεπα κάποιον διαφορετικά!"του φωνάζω στα μούτρα και για άλλη μια φορά παίρνω τα μάτια μου από πάνω του για να κοιτάξω οπουδήποτε δεν είναι αυτός.

"Και εγώ έτσι ένιωθα "μου λέει έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα αλλά εγώ δεν του απαντάω. Πώς μπορώ άλλωστε όταν εκείνος με παράτησε μετά τον πρώτο μας καυγά.

"Πες μου κάτι...οτιδήποτε...φώναξε μου άμα θες αλλά μην με αγνοείς μόνο!Αυτό δεν μπορώ να το αντέξω!"μου λέει απεγνωσμένα και νιώθω την οργή μου να μεγαλώνει.

"Δεν θες να σε αγνοώ όπως με αγνοούσες εσύ;αυτό θες να μου πεις;"του φωνάζω ακόμη πιο δυνατά μην δίνοντας σημασία στο γεγονός ότι βρισκόμαστε  σε δημόσιο χώρο.

"Δεν είχα άλλη επιλογή, σε παρακαλώ κατάλαβε με!"μου λέει και ακούω τη φωνή του να λεπταίνει με κάθε συλλαβή.Τα μάτια του ξεχειλίζουν από συναίσθημα σε αντίθεση με τα δικά μου που τον κοιτούν παγερά και αδιάφορα. 

"Εξήγησε μου να καταλάβω τότε!"του λέω και περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου αγανακτισμένα.

"Δεν..δεν μπορώ,όχι ακόμη τουλάχιστον.."διστάζει και κάνει ένα βήμα πίσω.

"Τότε δεν μπορώ και εγώ να μπω στη θέση σου και να σε συγχωρήσω!"του λέω με οριστικότητα καθώς προετοιμάζομαι για την δραματική μου έξοδο. Ξαφνικά τα μάτια του πλημμυρίζουν από το αβάσταχτο συναίσθημα της θλίψης κάνοντας με να νιώσω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου.

Δεν μπορεί να νιώθω ενοχές που τον απορρίπτω!Στο κάτω-κάτω κάνω ότι χρειάζεται για να προστατεύσω την καρδιά μου από το να ραγίσει για ακόμη μία φορά ,σε ακόμη μικρότερα κομμάτια.Ήδη επουλώνω τις πληγές που δημιουργήθηκαν μετά τον θάνατο των γονιών μου,δεν χρειάζομαι περισσότερες στεναχώριες και προβλήματα.

"Σε παρακαλώ Violet, δώσε μου μια ακόμη ευκαιρία!Άσε με να σου αποδείξω ότι είμαι ο ίδιος Jack που γνώρισες στις αρχές!"μου λέει παρακλιτικά και πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να τον συγχωρήσει.

"Όχι"του λέω πεισματικά αλλά δεν φαίνεται να τον αποθαρρύνει άλλη μια απόρριψή μου.

"Συγγνώμη,αλήθεια συγγνώμη για όλο τον πόνο που σου έχω προκαλέσει αλλά σε παρακαλώ δώσε μου άλλη μια ευκαιρία!"Ίσως είναι ο απεγνωσμένος τόνος στη φωνή του σε συνδυασμό με τα ελάχιστα δακρυσμένα μάτια του που με ωθούν να πω τις πολυπόθητες για εκείνον λέξεις, πριν το καταλάβω.

"Μια ευκαιρία!Μην τη χαραμίσεις, δεν έχει άλλη!"του λέω αυταρχικά και τον βλέπω να χαμογελάει. Το γοητευτικό χαμόγελο του δεν αποτυγχάνει να μεταφέρει τα συναισθήματα του και σε εμένα καθώς ένα δικό μου πλατύ χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου ,δίνοντας μου την σιγουριά που χρειάζομαι ότι έκανα τη σωστή επιλογή.

"Και τώρα πάμε να κάνουμε πρόβα εφόσον πήραμε ωριαία γιατί σε λιγότερο από έναν μήνα είναι η χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου μας!"του λέω καθώς ξεκινάμε και οι δύο για την αίθουσα της μουσικής.