Οι εφιάλτες με ξυπνάνε κάθε βράδυ.Πάλι είδα το ίδιο κακό όνειρο.Την ημέρα του αποχωρισμού.Δεν έπρεπε να καταλήξουμε έτσι.Όχι!Έπρεπε να είχαμε το χαρούμενο τέλος που μας άξιζε.Ένα δάκρυ ξεφεύγει από το μάτι μου,γλιστράει γρήγορα και με ελιγμούς πάνω στο μαγουλό μου, μέχρι να εξαφανιστεί τελείως από το σώμα μου.Το δάκρυ αυτό το διαδέχεται ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο και πριν το κατάλαβα ένας χείμαρρος δακρύων με κατακλύζει χωρίς να μπορώ να το σταματήσω.Όλα αυτά στη θύμηση μιας ακόμης ανάμνησης.

13/9/2019

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην τάξη, συγκεκριμένα στο τρίτο θρανίο πίσω πίσω, της μεσαίας σειράς.Από δίπλα μου κάθεται η Spencer που από την ώρα που έχει μπει ο καθηγητής στην τάξη δεν λέει να σταματήσει να χασμουριέται.Βέβαια δεν την αδικώ,έχουμε μαθηματικά κατεύθυνσης και είναι ακόμα η πρώτη ώρα.Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ προσέχω και παρά πολύ στο μάθημα.Αντιθέτως από την αρχή της ώρας το μόνο που κάνω είναι να ζωγραφίζω δακρυσμένα μάτια στο βιβλίο μου.Εκεί που πάω να προσθέσω και την τελευταία λεπτομέρεια στο μάτι που ζωγραφίζω, ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα.Όλοι γυρίζουμε τα κεφάλια μας σε χρόνο ρεκόρ, για να δούμε τον ξένο που έχει τόσο θράσος, ώστε να έρθει στην τάξη μισή ώρα αφότου έχει ξεκινήσει το μάθημα.

"Περάστε"λέει ο καθηγητής Ραλσπ και η πόρτα ανοίγει εμφανίζοντας μια υπερβολικά γνώριμη αντρική φιγούρα.Γυρίζει το σώμα του τριακόσιες εξήντα μοίρες και τότε καταλαβαίνω....είναι το αγόρι από χθες.Για μια στιγμή οι ματιές μας διασταυρώνονται και ένα ελαφρύ συνοφρύωμα κάνει την εμφάνιση του στο αψεγάδιαστο του πρόσωπο.Το μπερδεμένο ύφος του ξαφνικά αλλάζει και ένα στραβό χαμόγελο παίρνει τη θέση του.Οι ματιές μας είναι ακόμα κλειδωμένες και το κακό είναι ότι έχουν αρχίσει να το υποψιάζονται και τα παιδιά.Ψύθιροι κυριαρχούν στην αίθουσα και όλοι είναι για μένα και τον καινούργιο.Πρώτη σπάω εγώ την οπτική επαφή και έπειτα το κάνει και εκείνος καθαρίζοντας διακριτικά τον λαιμό του.

"Ποιός είσαι εσύ;"τον ρωτάει απότομα ο καθηγητής καθώς τον κοιταει με ένα εξωνυχιστικό βλέμμα.

"Ο καινούργιος μαθητής"του απαντάει βιαστικά αλλά άφοβα δείχνοντας του πως δεν νιώθει καθόλου κατώτερος του ακόμα και αν είναι απλώς ένας μαθητής.

"Ααα....ο Mickelson,το μικρό μου διαφεύγει"του απαντάει με ένα υποτιμητικό υφάκι αλλά προς μεγάλης μου έκπληξης δεν του απαντά.Τον αγνοεί επιδεικτικά και πάει και κάθεται σε μια κενή θέση πίσω μου.Όλη αυτή την ώρα δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του που τον ακολουθούν σαν υπνοτισμένα.Κάθεται στην καρέκλα, με κοιτάει και χαμογελά.

"Με λένε Jack"μου λέει και μου απλώνει το χέρι.Στην αρχή το κοιτάω περίεργα έχοντας χάσει τα λόγια μου αλλά γρήγορα καταλαβαίνω πως θέλει να κάνουμε χειραψία.Την ώρα που τα χέρια μας έρχονται σε επαφή ένα κύμα ηλεκτρισμού νιώθω να με διαπερνάει ταξιδεύοντας σε όλα τα μέρη του σώματος μου.Από την έκφραση του καταλαβαίνω ότι το ένιωσε και ο ίδιος αλλά διαλέγει να μην το σχολιάσει.

"Εσένα πώς σε λένε όμορφη;"με ρωτάει στα ξαφνικά και στην αρχή διστάζω.Πάω να κατεβάσω το κεφάλι μου ως ένδειξη ντροπής όταν νιώθω μια αγκωνιά να προσγειώνεται με δύναμη στην κοιλιά μου.Παραξενεμένη και πονεμένη γυρίζω να κοιτάξω τη Spencer ,που με το βλέμμα της προσπαθεί να μου πει... ΜΙΛΑ ΤΟΥ.

Τελικά αποφασίζω να του απαντήσω.Μαζεύω όλο το θάρρος που κρύβω μέσα μου, αν και δεν είναι και πολύ και ξεστομίζω σιγανά το όνομα μου,ίσα ίσα να το ακούσω μόνο εγώ.

"Τι είπες όμορφη;"ρωτάει γιατί προφανώς πώς να ακούσει όταν το λέω μέσα από τα δόντια μου.

"Με λένε Violet"του λέω πιο δυνατά και στο τέλος σκάω και ένα χαμόγελο για να μην νομίζει ότι είμαι καμία μονόχνοτη,όχι ότι δεν είμαι βέβαια.

"Χάρηκα για την γνωριμία"σπεύδω να συμπληρώσω καθώς προσπαθώ να του χαμογελάσω όσο πιο γοητευτικά μπορώ αποτυγχάνοντας παταγωδώς.

"Παρομοίως"είναι το μόνο που λέει και τότε ακούγεται ένα αδιάκριτο βήξιμο,το οποίο όπως αποδείχθηκε προήλθε από τον καθηγητή Ραλσπ.Αμάν αυτός ο παλιόγερος.Όλο χαλάστρες ξέρει να μου κάνει.Μόλις γυρνάω να τον αντικρίσω ,τον βλέπω να με κοιτάει με ένα τόσο ειρωνικό χαμόγελο, που χρειάστηκε να καταβάλλω πολύ προσπάθεια για να μην του χαλάσω την ρυτιδιασμένη,αηδιαστική φάτσα του.

"Άμα τελειώσατε με τις συστάσεις,θα μπορούσα να συνεχίσω το μάθημα μου;"μας ρωτάει ο καθηγητής και αφήνουμε ένα πνιχτό γελάκι να ξεφύγει από το στόμα μας.

"Μπορείτε να συνεχίσετε το μάθημα σας κύριε....εμ το ονοματάκι σας μου διαφεύγει"του απαντάει ο Jack κάνοντας τον κατακόκκινο από το θυμό του.Φυσικά όλη η τάξη έχει ξεκαρδιστεί και έχει πέσει κάτω από τα γέλια,μαζί της και εγώ με την Spencer.

"Ταιριάζετε"μου λέει ξαφνικά η Spencer και εγώ την κοιτάω περίεργα.

"Μου θυμίζει εσένα τρεις μήνες πριν"συμπληρώνει και με κοιτάει θλιμμένα.Ξαφνικά το γέλιο μου κόβεται.Ξεροβήχω λίγο και γυρνάω πίσω στη θέση μου.Σοβαρεύω στη θύμηση αυτής της ανάμνησης και κοιτάω κενά τον τοίχο μπροστά μου.Καθώς ακούω το μελωδικό γέλιο του γυρνάω να τον αντικρίσω και τον βλέπω να χαζογελάει με κάτι συμμαθητές μας.Πρέπει να μείνω ΜΑΚΡΙΑ του ,ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω!