26/11/2019

Άλλη μια μέρα να προσποιούμαι πως είμαι καλά.Άλλη μια μέρα να φοράω τη χαρούμενη μάσκα μου για να μην στεναχωρήσω όλους τους άλλους.Άλλη μια μέρα να προσποιούμαι τη δυνατή ενώ μέσα μου σπάω κάθε φορά που με κοιτάει με αυτό το μίσος στα μάτια του.Ξεκίνησα να μην τρώω πάλι και αυτό το παρατήρησε η θεία μου.Είχαμε άσχημο καυγά σήμερα το πρωί για αυτό το θέμα.Φοβάται για μένα,το ξέρω.Είμαι η μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει όπως και εκείνη για μένα.Είμαστε μόνες σε αυτό το κόσμο και πρέπει να προσέχουμε η μία την άλλη.Δεν θέλω να την βλέπω να στεναχωριέται για μένα οπότε έκανα πως τρώω το πρωινό μου όσο με κοιτούσε και όταν γύρισε την πλάτη της για να μιλήσει στο τηλέφωνο,βρήκα την ευκαιρία να το πετάξω στο κάδο.Εκείνη νόμιζε πως το είχα φάει αλλά εγώ είχα αναγουλιάσει και μόνο που το είδα.Μου έδωσε λεφτά να πάρω να φάω κάτι στο σχολείο αλλά δεν θα το κάνω.Το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος και δεν επιτρέπει τίποτα να μπει μέσα,παρά μόνο να βγει.Ξέρω παρά πολύ καλά πως άμα συνεχίσω έτσι θα ξανακυλήσω σιγά σιγά στο δρόμο της ανορεξίας και πολύ φοβάμαι πως κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να με ξαναεπαναφέρει.Όχι όσο αυτός δεν είναι εδώ.Όχι όσο αυτός μου γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη και μου κάνει τη ζωή δύσκολη χωρίς καν να μου πει το λόγο.

«Τι σκέφτεσαι;»με ρωτάει η Spencer καθώς μου πιάνει απαλά το χέρι.Τόση ώρα ,χωρίς να το καταλάβω, έσφιγγα το μαύρο στυλό κάνοντας μουτζούρες στο τετράδιο μου.

«Τίποτα το σημαντικό»την καθησυχάζω.Προσπαθώ όσο μπορώ να φοράω αυτή τη μάσκα της δυνατής ακόμη και μπροστά της αλλά δυστυχώς είναι η κολλητή μου από την πρώτη δημοτικού.Όπως εγώ καταλαβαίνω οπότε κάτι την απασχολεί και την στεναχωρεί,έτσι και εκείνη.

«Μην μου λες ψέματα Violet,μην ξεχνάς ότι σε ξέρω καλύτερα και από τον ίδιο σου τον εαυτό.Πες μου,τι είναι αυτό που σε στεναχωρεί;και μην μου πεις τίποτα και πως όλα είναι μια χαρά γιατί έχω προσέξει πως έχεις μια βδομάδα να φας,οπότε κόψε τα σάπια και ξεκίνα να λες την αλήθεια»μου λέει ελαφρώς νευριασμένα και προς στιγμήν μου έρχεται να κλάψω από το πόσο τυχερή είμαι που την έχω φίλη.

«Θα σου τα πω μετά γιατί τώρα είναι λίγο δύσκολο»της λέω και της κάνω νόημα να κοιτάξει τον καθηγητή μας που μας κοιτάει τόση ώρα με εκείνο το αυστηρό του βλέμμα για να σταματήσουμε.Πνίγω ένα γελάκι όταν βλέπω τη Spencer να καταλαβαίνει τι εννοώ ενώ βυθίζεται πίσω στην καρέκλα της κατακόκκινη από την ντροπή.Αυτό το κορίτσι όσο αυτοπεποίθηση και να έχει,όσο τρελή και να είναι πάντα παραμένει η πιο ντροπαλή απ' όλους μέσα στη τάξη.Κυριολεκτικά,έξω από την τάξη η φωνή της φτάνει τα πιο ψηλά ντεσιμπέλ,ενώ μέσα στην τάξη ίσα που ακούγεται.Ίσως για αυτό ευθύνεται που όλοι οι καθηγητές την έχουν υπόδειγμα μαθήτριας και θέλει να παραμείνει έτσι.Ξαφνικά ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα της τάξης και τον καθηγητή μας να του λέει να περάσει μέσα.Γυρνάμε συγχρονισμένα όλοι τα κεφάλια μας για να δούμε ποιος έχει το θράσος να μπει τέτοια ώρα στην τάξη.Ακόμα και Jack άργησε μόνο σαράντα λεπτά σε αντίθεση με τον ξένο που ήρθε πέντε λεπτά πριν το κουδούνι.

«κυριε Tomilson,πως και μας τιμήσατε τέτοια ώρα με την παρουσία σας;Δεν ξέρω τι κάνατε στο ιδιωτικό που πηγαίνατε αλλά εδώ ερχόμαστε από την αρχή της ώρας και όχι από το τέλος της»λέει στον καινούργιο με έναν τόνο φωνής που στάζει φαρμάκι.Το αγόρι που λένε στο επίθετο Tomilson μπαίνει μέσα και εγώ χάνω ένα χτύπο της καρδιάς μου καθώς ακούω μερικά κορίτσια να σφυρίζουν ως δείγμα έγκρισης για αυτό που βλέπουν.Ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα,κατάξανθα μαλλιά, καταγάλανα μάτια....ναι αυτός είναι ο Scott!Μα τι κάνει αυτός εδώ;και γιατί με κοιτάει έντονα στα μάτια;Γιατί όποιος καινούργιος μπαίνει στην τάξη μας πάντα θα κοιτάξει εμένα;Όπως και την πρώτη φορά με τον Jack,έτσι και σήμερα όλοι έχουν γυρίσει και μας κοιτάξει περιμένοντας να μάθουν αν γνωριζόμαστε ή όχι.Πόσο το μισώ όταν είμαι το επίκεντρο της προσοχής σε τέτοιες καταστάσεις.

«Συγνώμη για την καθυστέρηση απλώς είναι η πρώτη μου μέρα στο σχολείο και χάθηκα»λεει απολογητικά στον άκρως αντιπαθητικό καθηγητή μας και ξανά επιστρέφει την έντονη μάτια του πάνω μου.

«Γιατί σε κοιτάει έτσι ο χλεχλες;»νιώθω τη καυτή ανάσα του Jack στο λαιμό μου και ανατριχιάζω.

«Πρώτον το όνομα του είναι Scott και δεύτερον να μην σε νοιάζει»του απαντάω απότομα χωρίς να γυρίσω το πρόσωπο μου να τον αντικρίσω.Το βλέμμα μου ταξιδεύει για άλλη μια φορά στο Scott ο οποίος αυτή τη στιγμή μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα καθώς με χαιρετάει.Άθελά μου αφήνω ένα γελάκι στο αστείο θέαμα μπροστά μου,όταν ακούω ένα απότομο κρακ από πίσω μου.Γυρίζω για να δω τον υπαίτιο πίσω από αυτό τον ήχο και έρχομαι αντιμέτωπη με έναν εκτός εαυτού Jack.Στο δεξί του χέρι κρατάει δύο κομμάτια ενός μολυβιού που μαρτυράνε την πράξη που είχε προηγηθεί.Χωρίς να ασχοληθώ περαιτέρω,γυρνάω μπροστά μου, στρέφοντας για ακόμη μια φορά την προσοχή μου στο άτομο που πιστεύω πως την αξίζει εκείνη τη στιγμή.Παρατηρώ τον Scott να κάθεται στο μπροστινό θρανίο από εμένα και τη Spencer και πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται.Ίσως αυτό χρειάζομαι αυτή τη στιγμή...έναν καινούργιο φίλο.Τώρα τελευταία η Spencer με έχει παραμελήσει λίγο αλλά δεν την κατηγορώ,έχει και ένα αγόρι τώρα.Η καημένη προσπαθεί να μοιράσει το χρόνο που περνάει μαζί μου και με τον Stefan ,αλλά όλο και κάποιον από εμάς τους δύο θα αφήσει παραπονεμένους ,αφού αρχική της προτεραιότητα είναι το σχολείο.Ίσως ο Scott να με βοηθήσει να ξεχάσω τον Jack και να είναι εκεί για μένα όταν η Spencer δεν θα μπορεί.Ίσως...ποιος ξέρει...Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι για μένα ο Jack ΤΕΛΟΣ!