3/12/2019

Τρίτη ώρα, μαθηματικά γενικής κατεύθυνσης με τον ως συνήθως αχώνευτο καθηγητή,  κύριο Ραλσπ και ήδη, από το πρώτο πεντάλεπτο, εύχομαι να χτυπήσει το κουδούνι και να λήξει αυτός ο βασανισμός. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τι σκέφτονταν το υπουργείο παιδείας  όταν τον διόριζε, αφού ούτε την δουλειά του κάνει σωστά αλλά ούτε και φαίνεται να την αγαπάει ιδιαίτερα,αν κρίνω από τον τρόπο που μας μιλάει. Ξαφνικά από τις σκέψεις μου με βγάζει ένα χαρτάκι που μόλις έχει πέσει πάνω στα μαλλιά μου. Ελαφρώς νευριασμένη κλείνω στιγμιαία τα μάτια και όταν τα ανοίγω έρχομαι αντιμέτωπη με τα γνωστά καταγάλανα μάτια του φίλου μου.Δεν μου λέει κάτι, απλώς μου χαμογελάει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι. Χωρίς να καθυστερώ άλλο ,ανοίγω το χαρτάκι περίεργη.

Τι κάνει η πιο όμορφη κοπέλα του σχολείου μας;

Διαβάζω και αμέσως νιώθω ένα χαμογελώ να προσπαθεί να σχηματιστεί στο πρόσωπο μου.

"Ακούει κολακευτικά σχόλια από τον καλό της φίλο ;-)"

Του γράφω από κάτω από το σημειωματάκι που μου έστειλε και του το πετάω πίσω. Ευτυχώς δεν είμαι τόσο  άχρηστη με το σημάδι και τον πετυχαίνω ακριβώς μπροστά του. Κάτι τέτοιες ώρες το σκέφτομαι σοβαρά να γίνω μπασκετμπολίστρια αλλά μετά θυμάμαι ότι το ύψος μου δεν κάνει για το μπάσκετ  και το ξεχνάω αμέσως.

"Σοβαρά τώρα. Τι σου συμβαίνει αυτές τις μέρες;Έχουμε ψιλοχαθεί!"

Το μήνυμα επιστρέφει πιο γρήγορα από την πρώτη φορά και μόλις το διαβάζω βγάζω έναν ήχο δυσφορίας. Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή που ήρθε στο σχολείο μας,ο Scott, η Spencer και εγώ έχουμε δέσει αρκετά σαν παρέα. Είμαστε κάτι σαν το αχτύπητο τρίο!Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω....Το θέμα είναι ότι ενώ έχουμε έρθει και οι τρεις πολύ κοντά,σε σημείο να είμαστε σε κάθε διάλειμμα μαζί, ακόμα έχω πολλά προβλήματα να λύσω με τον εαυτό μου που με εμποδίζουν από το να προσεγγίσω και να ανοίξω μια συζήτηση, οπότε στην παρέα μας είμαι συνήθως αυτή που ακούει και όχι αυτή που μιλάει.

"Τι να μου συμβαίνει;Δεν σε καταλαβαίνω...εγώ μια χαρά νιώθω!"

Του γράφω αλλά δεν πιστεύω πως τον έχω πείσει. Άλλωστε δεν φημίζομαι για τις υποκριτικές μου ικανότητες.

"Όχι αυτά σε εμένα!Μπορεί να μην σε ξέρω όσο καλά σε ξέρει η Spencer αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να γνωρίζω πως είσαι αρκετά κοινωνικός άνθρωπος. Απλώς σε πέτυχα σε μια κακή φάση της ζωής σου.Δεν με πειράζει όμως, εγώ θα σε περιμένω μέχρι να είσαι έτοιμη να μου ανοιχτείς και να μου μιλήσεις!"

Άλλος ένας λόγος να νιώθω τυχερή που ήρθε έτσι απρόσμενα στη ζωή μου.Είναι ωραίο να έχεις τέτοιους φίλους όπως εγώ στη ζωή σου και νιώθω εξαιρετικά τυχερή που η μοίρα τους έφερε στο δρόμο μου!

Ξαφνικά άλλο ένα χαρτάκι προσγειώνεται στα μαλλιά μου αλλά αυτή τη φορά δεν προέρχεται από τον Scott.Γυρνάω το κεφάλι μου για να δω από που προήλθε και προς έκπληξης μου,ήταν ο Jack εκείνος που το πέταξε. Μια ματιά στα ατίθασα χαρακτηριστικά του προσώπου του ,είναι αρκετή για να με διαπεράσει το γνωστό κύμα ανατριχίλας,μόνο που αυτή τη φορά προσθέτει μια ζεστασιά  στο κορμί μου αμέσως μόλις περάσει η επίδραση της.

Γιατί;

Μήπως έχω αρχίσει να τον συγχωρώ;

Όχι αποκλείεται!Το έχω πάρει απόφαση!Εγώ και αυτός  ΟΎΤΕ σε χίλια χρόνια!

Τον κοιτάω προκλητικά ευθέως στα καταπράσινα του μάτια για να δω την αντίδραση του, αλλά εκείνος δεν αφήνει κανένα συναίσθημα να τον κυριέψει και απλώς με κοιτάει με το ίδιο έντονο βλέμμα.Με τα μάτια του με ωθεί να διαβάσω το σημείωμα που μου έστειλε αλλά εγώ τον αγνοώ και του γυρνάω επιδεικτικά την πλάτη.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις βλακείες του μόνο και μόνο επειδή αποφάσισε να ασχοληθεί επιτέλους μαζί μου.

Δέκα λεπτά αργότερα μπορώ να πω με ασφάλεια πως τον ξεφορτώθηκα και συνεχίζω να γράφω ένα σημειωματάκι στον Scott για να του το στείλω.

"Γιατί μιλας με τον φλώρο;"ακούω την έξαλλη φωνή του Jack και νευριάζω με τα υποτιμητικά του λόγια.Παρόλαυτα δεν του απαντώ και απλώς γελάω με την νέα απάντηση του Scott.

"Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι  βρίσκεις σε αυτόν τον άχρηστο, ακόμα και εσύ μπορείς καλύτερα "μου λέει και νιώθω την υπομονή μου να εξαντλείται, όμως κυρία εγώ!

"Ότι στοίχημα ότι όταν τον φιλάς σκέφτεσαι εμένα!"μου λέει πολύ κοντά στο αυτί μου και μέσα στα νεύρα μου ανατριχιάζω αρκετά για να τον αισθανθώ να χαμογελάει νικητιρια από πίσω μου.

"Σκάσε Jack!"του λέω ψιθυριστά όσο μπορώ αφού στην πραγματικότητα θέλω να ουρλιάξω.

"Γιατί;θέλεις να πεις ότι δεν είναι αλήθεια αυτά που λέω;"πόσο θέλω να του δώσω μια σφαλιάρα τόσο δυνατή που να του φύγει αυτή η σιγουριά από το πρόσωπο του.

"Όχι και σε παρακαλώ άσε με ήσυχη!"με κοιτάει δύσπιστα αλλά εγώ όντως είπα την αλήθεια. Πώς να τον σκεφτώ στη θέση του Scott όταν δεν έχω φιλήσει ακόμη τον Scott;

Στα μούτρα σου Jack!Άλλα δεν χρειάζεται και να το μάθει.Και μόνο στην σκέψη ότι υπάρχει πιθανότητα έστω και λίγο να ζηλεύει, το στομάχι μου κάνει πάρτυ από την ευτυχία που με κατακλύζει.

"Άα και που 'σαι...ο οποιοσδήποτε θα με φιλούσε καλύτερα από εσένα "του λέω με έναν αέρα σιγουριάς που δεν ήξερα ότι είχα ,αν και δεν πιστεύω ούτε εγώ η ίδια τα λόγια μου.Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληραίνουν για μια στιγμή, αλλά μόνο για μια στιγμή ,αφού την επόμενη,ένα πλατύ χαμόγελο έχει πάρει την θέση του σαν να μην έφυγε ποτέ.

Να αρχίσω να φοβάμαι;Καταλαβαίνω πως διαισθάνεται τον φόβο μου από το χαμόγελο του που έχει φτάσει πλέον μέχρι τα αυτιά.Χωρίς να τον πάρω είδηση με τσιμπάει πολύ δυνατά στα πλευρά κάνοντας με να βγάλω μια εκκωφαντική κραυγή πόνου.

"Είσαι τέλειος βλάκας;" τσιρίζω κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο από ολόκληρη την τάξη,η οποία έχει γυρίσει να μας κοιτάξει σαν να παρακολουθεί τηλεόραση. Δυστυχώς μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ,μας αντιλήφθηκε και ο μόνος καθηγητής που με αντιπαθεί εξαιρετικά πάρα πολύ.

"Δεσποινίς Collins,κύριε Mickelson, έξω από την τάξη μου τώρα!μας λέει ο κύριος Ραλσπ και εγώ μένω κάγκελο με το στόμα ανοιχτό.

"Μα κύριε αυτό δεν είναι δίκαιο!Με τσίμπησε!"του φωνάζω νευριασμένα όταν ανακτώ και πάλι την ψυχραιμία μου.

"Δεν με νοιάζει, έξω!"φωνάζει και χτυπάει με δύναμη το βιβλίο του στον πίνακα για περισσότερη έμφαση.

"Μην ανησυχείτε κύριε,θα την βγάλω εγώ την Violet έξω "ακούω τον Jack να λέει όλο υπονοούμενο και τον κοιτάω εχθρικά.Αν ένα βλέμμα μπορούσε να σκοτώσει, ο Jack θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί   ήδη νεκρός. Τελικά,αν και απρόθυμα, δεχομαι να βγω από την αίθουσα ρίχνοντας μια τελευταία μάτια στους φίλους μου.Η Spencer που δεν είχε πάρει χαμπάρι όλη αυτήν την ώρα για το τι συνέβαινε δίπλα της, με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα ενώ μου ψιθυρίζει κάτι αηχά ταυτόχρονα.

"Καλά να περάσεις!"Δεν της απαντώ, μόνο της ρολλάρω  τα μάτια μου και στρέφω την προσοχή μου στον Scott που κοιτάει τον Jack με ένα σφιγμένο ύφος. Ούτε και σε εκείνον λέω κάτι. Τι να πω άλλωστε;Βγαίνω έξω μετά τον Jack και κλείνω με δύναμη από τα νεύρα, την πόρτα πίσω μου.Δεν προλαβαίνω να αρθρώσω λέξη όταν ένα αντρικό σώμα συγκρούει το δικό μου με δύναμη στον τοίχο δίπλα μου.

"Και τώρα οι δυο  μας"