Μόλις μπαίνουμε μέσα, αμέσως ένα κύμα ανατριχίλας με διαπερνάει από το ψυχρό κλίμα που επικρατεί.Οι τοίχοι είναι βαμμένοι σε σκούρους τόνους του μπλε όπως ακριβώς και το εξωτερικό του μαγαζιού.Πάνω τους είναι κρεμασμένοι διάφοροι πίνακες είτε πορτρέτων είτε διαφόρων τοπίων ενώ στο ταβάνι είναι τοποθετημένα μερικά σποτάκια με άλλοτε μωβ η γαλάζιο φωτισμό.Το σκοτάδι που επικρατεί φωτίζουν ελάχιστα τα παράθυρα του μαγαζιού καθώς σπάνε ελάχιστα τη μαυρίλα μες τον χώρο.Από τα δεξιά,τέρμα άκρη μπορώ να διακρίνω το μπαρ με τα ποτά ενώ γύρω από αυτό είναι στημένα ομοιόμορφα τα πλαστικά τραπέζια με τις καρέκλες τους.Στο κέντρο του μαγαζιού στέκεται θεόρατη και με μεγαλοπρέπεια η σκηνή.Είναι πιο ψηλά κατασκευασμένη ώστε να μπορούν να την ξεχωρίζουν ακόμα και από τα πιο πίσω τραπέζια.Πάνω στη σκηνή είναι τοποθετημένα δύο μικρόφωνα με μία τεράστια οθόνη κρεμασμένη στα αριστερά για να βλέπουν οι διαγωνιζόμενοι τους στοίχους.

«Πάμε να καθίσουμε;»με ρωτάει ο Jack και αφού τελειώνω την περιήγηση με τα μάτια μου στο χώρο ,του νεύω καταφατικά.Μας οδηγεί σε ένα τραπέζι ελεύθερο μπροστά και πάει να φύγει όταν τον κοιτάω ερωτηματικά.
«Πάω να γράψω το όνομα μας στις συμμετοχές»μου απαντάει και μου κλείνει το μάτι.Έτσι μένω και πάλι μόνη μου να παρατηρώ τον χώρο.Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι η διακόσμηση που μου έχει τραβήξει την προσοχή αλλά οι άνθρωποι.Είναι όλοι τους τόσο ξένοιαστοι,τόσο χαρούμενη,τόσο κεφάτοι.Σαν να μην έχουν δικές τους έγνοιες,λες και δεν έχουν δικά τους προβλήματα.Ίσως ο Jack να έχει δίκιο.Ίσως αυτό το μέρος να έχει την μαγική ιδιότητα να σε κάνει να ξεχνιέσαι και να περνάς καλά.Όμως το μόνο που ακούω είναι να λένε είναι πόσο πολύ θέλουν να ανέβουν πάνω στην σκηνή και να τραγουδήσουν.Μα καλά δεν ντρέπονται;δεν φοβούνται μήπως τραγουδήσουν χάλια και τους αποδοκιμάσουν οι υπόλοιποι από κάτω;

«Συγνώμη, έτυχε να ακούσω καταλάθος την συζήτηση σας και άκουσα πόσο πολύ ανυπομονούσες να τραγουδήσεις,ήθελα να σε ρωτήσω...δεν ντρέπεσαι να το κάνεις;δεν φοβάσαι μην τραγουδήσεις χάλια;»ρωτάω μια κοπέλα στο διπλανό τραπέζι.

«Μα εδώ έρχονται όλοι για να περάσουν καλά,να ξεχαστούν και να γελάσουν.Τι διασκέδαση θα ήταν αυτή άμα όλοι ντρεπόμασταν;Άσε που κανείς δεν κοροϊδεύει κανέναν εδώ καθώς όλους εμάς εδώ που μας βλέπεις ήρθαμε για το ίδιο πράγμα.Για τον διαγωνισμό τραγουδιού οπότε θα ήταν εντελώς ειρωνικό και χαζό από μέρους μας να γελάσουμε και να κρίνουμε από τη στιγμή που θα κριθούμε και εμείς οι ίδιοι»μου απαντάει πολύ σωστά η κοπέλα και αφού την ευχαριστήσω,γυρνάω πάλι πίσω στη θέση μου.Τότε βλέπω τον Jack να επιστρέφει από το μπαρ με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και δύο μπύρες στο χέρια.

«Είμαστε τελευταίοι αλλά δεν πειράζει.Έτσι έχουμε πάρα πολύ χρόνο να εξετάσουμε τον ανταγωνισμό μας και να καταστρώσουμε σχέδιο για να ξεχωρίσουμε»μου λέει εντελώς συνεπαρμένος από τη στιγμή αφού έχει πάρει ένα απλανές βλέμμα τρίβοντας διαβολικά τα χέρια του.

«Jack με τρομάζεις»του λέω μεταξύ του αστείου και του σοβαρού.

«Δεν πειράζει,μέχρι το δέκατο ραντεβού θα το έχεις συνηθίσει»μου λέει με νόημα καθώς μου κλείνει για άλλη μια φορά το μάτι.Αρχίζω να πιστεύω πως ίσως τελικά να έχει τικ.Δεν εξηγείται αλλιώς.

«Και που το ξέρεις ότι θα υπάρξει δέκατο;εδώ καλά καλά δεν έχουμε τελειώσει ακόμη το πρώτο.Που το ξέρεις μπορεί και να σε βαρεθώ»του λέω και καλά σοβαρά αλλά στο τέλος μου ξεφεύγει ένα γελάκι που δυστυχώς του γίνεται αντιληπτό.

«Πίστεψε με,μετά το καταπληκτικό μας ντουέτο θα θες κι άλλο...όλες θέλουν κι άλλο»μου είπε παιχνιδιάρικα έχοντας το ύφος του γόη και εγώ κόντεψα να πνιγώ με την μπύρα.

«Τι εννοείς και άλλες; έχεις φέρει και άλλες εδώ;τραγούδησες και με τις άλλες ντουέτο καραόκε; Ξέρεις κάτι;μην μου πεις...ΦΕΥΓΩ»του λέω και πάω να φύγω όταν αυτός μου πιάνει το χέρι και και με κολλάει πάνω του κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια.

«Ρε Violet μια πλάκα έκανα μην αρπάζεσαι τόσο εύκολα,μόνο εσένα έχω φέρει εδώ,καμία άλλη.Δεν θα σε πήγαινα ποτέ εκεί που έχω πάει τις άλλες γιατί πολύ απλούστερα εσύ δεν είσαι οι άλλες.Εσύ είσαι ξεχωριστή και προσπαθώ να στο δείξω κάθε μέρα αλλά εσύ είσαι τόσο ξεροκέφαλη που δεν θες να το καταλάβεις»μου λέει έντονα και σχεδόν φωνάζοντας αφήνοντας με άφωνη.Καθώς γυρίζουμε στις θέσεις μας βλέπουμε πως το τελευταίο ζευγάρι πριν από εμάς τελείωσε το τραγούδι του, κάνοντας τους όλους να χειροκροτήσουν για την προσπάθειά του.

«Ο Jack και η Violet να προσέλθουν στη σκηνή παρακαλώ»λέει η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού και αμέσως νιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπος.

«Jack...»κάνω να πω αλλά με κόβει.

«Θα είσαι τέλεια,έχε μου λίγη εμπιστοσύνη»μου λέει και με καινούργιο θάρρος πλησιάζω τη σκηνή.Με το ένα μου χέρι πιάνω το μικρόφωνο ένα με το άλλο αγγίζω ελαφρώς τη βάση στο οποίο είναι τοποθετημένο.Με μια τελευταία ματιά στο Jack ακούω τις πρώτες νότες του τραγουδιού που διάλεξε για εμάς.Έκπληκτη συνειδητοποιώ ότι το τραγούδι το ξέρω και είναι μάλιστα και από τα αγαπημένα μου,έτσι δεν μου είναι δύσκολο να πω τα πρώτα λόγια.

«Picture perfect memories
Scattered all around the floor
Reaching for the phone cause,I can't fight it anymore
And I wonder if I ever cross your mind
For me it happens all the time»Για κάποιο λόγο όση ώρα τραγουδάω με κοιτάει μαγεμένος.Όταν ακούω τη δικιά του φωνή στο ρεφρέν.

«It's a quarter after one and I need you now
Said I wouldn't call but I lost all control and I need you now
And I don't know how I can do without,I just need you now»Τραγουδώντας το ρεφρέν βγάζω το μικρόφωνο από τη βάση του και τον πλησιάζω κοιτάζοντας τον με νόημα στα μάτια.

«Another shot of whiskey, can't stop looking at the door
Wishing you'd come sweepin' in the way you did before
And I wonder If I ever cross your mind
For me it happens all the time»Και νόμιζα πως από το ρεφρέν η φωνή του ήτανε μαγευτική αλλά καθώς έρχεται η σειρά του να τραγουδήσει μόνος καταλαβαίνω πόσο μεγάλο λάθος έκανα.Η φωνή του είναι τόσο απαλή και σύναμα τόσο δυνατή που σε ανατριχιάζει έστω και με μια μόνο λέξη.Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ ...καμία φωνή δεν συγκρίνεται με του Jack.Η φωνή του είναι αγγελική, μαγευτική.Σε ταξιδεύει σε μέρη άγνωστα.Σε κάνει να την ερωτεύεσαι ξανά και ξανά μόνο με ένα της άκουσμα.Τέτοια επιρροή ασκεί πάνω μου η φωνή του, κάνοντας με να κρατηθώ λίγο από τη βάση του μικροφώνου μου για να μην πέσω.

«It's a quarter after one and I need you now
Said I wouldn't call but I lost all control and I need you now
And I don't know how I can do without,I just need you now»λέγοντας τα τελευταία λόγια του τραγουδιού αρχίζουμε να πλησιάζουμε υπερβολικά πολύ ο ένας τον άλλον.Σταματάμε σε απόσταση αναπνοής και μένουμε σε αυτή τη στάση μέχρι να τελειώσουμε το τραγούδι.Με την τελευταία λέξη μένουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια.Αυτός στα καφετιά δικά μου και εγώ στα καταπράσινα δικά του.Χωρίς να το καταλάβω αρχίζουμε να πλησιάζουμε ακόμα πιο πολύ τα πρόσωπα μας ώστε τα χείλη μας σχεδόν να αγγίζονται.Η ανυπομονησία έχει αρχίσει να με κουράζει ενώ η ανάγκη μου να τον φιλήσω μεγαλώνει.Ευτυχώς για μένα το καταλαβαίνει και σφραγίζει τα χείλια μας στο πιο παθιασμένο φιλί που έχω δώσει στη ζωή μου.

«Και το νικητήριο ζευγάρι είναι ο Jack και η Violet»ακούμε την ιδιοκτήτρια του του μαγαζιού να ανακοινώνει τα αποτελέσματα και αμέσως σταματάμε το παθιασμένο φιλί μας, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο χαραγμένο στα πρόσωπά μας.