"Για πες τώρα, ποιος από τους δύο τρέφει αισθήματα για 'σένα;"ακούω ξαφνικά τη θεία μου να με ρωτάει σκουντώντας μου απαλά το μπράτσο.

"Τι είναι αυτά που λες θεία!"της λέω νιώθοντας τα μάγουλα μου να γίνονται κόκκινα από την ντροπή.

"Έχεις δίκιο!Δεν είναι ένας!Είναι και οι δύο!"λέει περήφανα σαν να το βρήκε και η Spencer δίπλα μου γελάει.

"Κανένας θεία!Σύγνωμη που στο χαλάω αλλά η ανιψιά σου δεν κάνει θραύση όπως εσύ!Νομίζεις δεν είδα  πως σε γλυκοκοίταζε ο κύριος Smith, ο ταχυδρόμος, της προάλλες που μας έφερε τα γράμματα;"της λέω κοιτώντας την πονηρά με σκοπό να στρέψω  την συζήτηση στα δικά της προσωπικά και να ξεχάσουμε έστω και για λίγο τα δικά μου.Τελικά πετυχαίνω τον στόχο μου και εκείνη σταματάει να μιλάει στρέφοντας το κεφάλι της οπουδήποτε δεν είναι η έντονη ματιά μου.

Έπειτα από περίπου δέκα λεπτά δρόμο, βρισκόμαστε έξω από την μεταλλική εξώπορτα της μονοκατοικίας στην οποία μένω.Η Spencer και εγώ τρέχουμε προς το δωμάτιο μου κάνοντας αγώνα δρόμου όπως όταν είμασταν μικρά.

"Μπήκα πρώτη!"φωνάζει με περηφάνια η Spencer σηκώνοντας τα χέρια της ψηλά.

"Θα 'θελες!"της λέω κοροϊδευτικά βγάζοντας της την γλώσσα. Η αλήθεια είναι ότι μπήκαμε ταυτόχρονα και οι δύο μαζί στο δωμάτιο, αφού πρώτα σφηνόσαμε στην πόρτα για ένα πεντάλεπτο σπρώχνοντας η μία την άλλη για το πια θα μπει πρώτη. Πέντε ολόκληρα λεπτά και το μόνο που ακούγονταν ήταν τα αγκωμαχητά  μας!

"Στο μυαλό μου είμαι νικήτρια "μου λέει κάνοντας έναν γρήγορο νικητήριο χορό και πέφτει με φορά στο ημίδιπλο κρεβάτι μου.

"Ότι πεις"της λέω ηττημένα και ξαπλώνω και εγώ δίπλα της.

"Ξέρεις Violet...ώρες-ώρες σε ζηλεύω "μου λέει αόριστα και γυρνάω να την κοιτάξω περίεργη. "Καις καρδιές κορίτσι μου!"μου λέει και γυρίζει να με κοιτάξει και εκείνη όλο νόημα.Για να το κάνει ακόμη χειρότερο, προσθέτει στην κατηγορηματική μάτια της και το συνεχής ανασήκωμα των φρυδιών της κάνοντας με να κρύψω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου.

"Λες ανοησίες!Δεν καίω καρδιές και ούτε νομίζω να κάψω ποτέ..."της λέω και το χαμόγελο της μεγαλώνει ακόμη περισσότερο σαν να γνωρίζει κάτι που εγώ σίγουρα δεν έχω επίγνωση."Το έχω πάρει απόφαση ξέρεις..."της λέω καθώς ανασηκώνομαι για να στηριχτώ στους ώμους μου.

"Τι;πρόσεχε τι θα πεις κρατάω..."μου λέει αφήνοντας την προταση της μετέωρη,  για να ψάξει για ένα αντικείμενο από το δωμάτιο μου να κρατήσει "σπασμένα γυαλιά ;"ρωτάει λίγο στα χαμένα όταν βρίσκει τα σπασμένα γυαλιά του καθρέπτη μου, που έκρυβα σε ένα από τα συρτάρια μου,σε περίπτωση που...τα χρειαζόμουν."Τι τα θες εσύ τα γυαλιά Violet;"με ανακρίνει προσπαθώντας να με ενοχοποιησεί για το ποιος ξέρει τι έχει σκεφτεί με το μυαλό της.Είπαμε...κατάθλιψη αλλά όχι και έτσι. Ακόμα είναι ήπια και αυτό γιατί είχα ανθρώπους να με αγαπάνε και να με φροντίζουν. Έχω περάσει το στάδιο που να θέλω να βλάψω τον εαυτό μου και αυτό γιατί τις πρώτες δέκα φορές με βρήκε η θεία μου τη στιγμή που πλησίαζα το κοφτερό αντικείμενο στη φλέβα μου και μου το άρπαξε από τα χέρια, πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον σκοπό του.Βλέποντας την να βάζει τα κλάματα μετά από κάθε αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας μου με έκανε να αναθεωρήσω και να σκεφτώ ότι μπορεί να μην με ενδιαφέρει αν θα πέθανω, αλλά σίγουρα θα έχει επιπτώσεις στα άτομα που αγαπάω και αυτό είναι χειρότερο για μένα. Δεν είμαι τόσο εγωίστρια ώστε να τους αφήσω να κυλήσουν στο ίδιο σκοτεινό μονοπάτι με εμένα.

"Καταλάθος έσπασα τον καθρέφτη μου μια μέρα που είχα βγει εκτός ελέγχου αλλά στο ορκίζομαι, δεν τα έχω χρησιμοποιήσει για να κάνω κακό στον εαυτό μου!"της λέω ειλικρινά και βάζω το χέρι στην καρδιά μου για να της δείξω πως λέω την αλήθεια.

"Σε πιστεύω αλλά σε παρακαλώ...μην διανοηθείς να κάνεις ποτέ κακό στον εαυτό σου,με οποιαδήποτε μορφή και να το κάνεις απλώς σκέψου και εμάς!Άμα πεθάνεις θα πέθανω και εγώ και δεν κάνω πλάκα!"μου λέει τελείως σοβαρή και κάνει κίνηση να πάρει κομμάτι από τα γυαλιά. "Και για να στο αποδείξω, επειδή είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον τον πρώτο καιρό προσπάθησες, θα το κάνω και εγώ!"μου λέει και πάει να χαράξει μια γραμμή νε το γυαλί στον καρπό της.

"Spencer τι κάνεις;"της λέω εμφανώς ταραγμένη και τρομοκρατημένη καθώς της παίρνω με δύναμη το γυαλί από το χέρι. Ευτυχώς την πρόλαβα και τώρα το χέρι της διακοσμεί μια γρατζουνιά και όχι κανένα πιο σοβαρό τραύμα.

"Σου δείχνω πια θα είναι η κατάληξη άμα εσύ πεθάνεις από δικό σου φταίξιμο!"μου λέει σχεδόν νευριασμένα κρατώντας πάντα τον τόνο της φωνής της ήπιο και σχεδόν χαλαρό. Σαν να μην παίρνει και πολύ της μετρητής τη σοβαρότητα της πράξης της.

"Spencer σοβαρέψου!Μην σε ξαναδώ να κάνεις κάτι τέτοιο στο μέλλον γιατί θα πας από δικό μου χέρι!"της φωνάζω νευριασμένα καθώς κουνάω τα χέρια μου με ένταση για να δείξω πως ότι της λέω,το εννοώ!

"Μα εγώ σοβαρή είμαι!Δεν έκανα κάτι...απλά σου είπα την αλήθεια "μου λέει χαλαρά και ξαπλώνει κάτω από τα γαλάζια μου σκεπάσματα."Κρύωσα,εσύ δεν κρύωσες έτσι λεπτά που είσαι ντυμένη;"με ρωτάει και κοιτάω στιγμιαία τα ρούχα μου. Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα με το λεπτό λευκό πουκάμισο και  τη μαύρη υφασμάτινη,λίγο πιο πάνω από το γόνατο,φούστα μου και το μαύρο πάρκα πανωφόρι μου δεν έκανε και πολύ καλή δουλειά για να με ζεστάνει. Δεν με πείραζε όμως.Το άγχος που είχα για να τραγουδήσω υπερίσχυσε της ψυχράδας που δέχτηκε το κορμί μου κάνοντας με να ριγήσω αρκετές φορές μέσα στην ημέρα. Μου άρεσε. Με έκανε να νιώθω ζωντανή.Ακόμα μου αρέσει.Με αναζωογονεί.Όπως έλεγε και η Έλσα από το frozen....το κρύο την καρδιά μου δεν την ενοχλεί.

"Κορίτσια έτοιμο το φαγητό "ακούμε τη γλυκιά φωνή της θείας μου και  γυρνάμε τα πρόσωπά  μας, για να δούμε το κεφάλι της να προεξέχει από την ξύλινη, λευκή  πόρτα του δωματίου μου.

"Ερχόμαστε"της φωνάζω και αρχίζουμε να τρέχουμε για ακόμη μια φορά για το ποια θα φτάσει πρώτη στην κουζίνα.Μόλις όμως βλέπουμε το φαγητό που μας ετοίμασε η θεία μου, ξεχνάμε αμέσως τον αγώνα δρόμου μας και αρχίζουμε να ακονίζουμε πιρούνια και μαχαίρια ,σκεφτόμενες τους τρόπους που θέλουμε να κατασπαράξουμε το πιάτο με τις πατάτες τηγανητές και τα κομμένα ,σε μικρά κομματάκια, λουκάνικα. Τη στιγμή που πάμε να βάλουμε στο στόμα μας την πρώτη πολυαναμενόμενη μπουκιά, χτυπάει το κουδούνι.

"Πάω εγώ,συνεχίστε εσείς να τρώτε το φαγητό σας και προσοχή να μην καείτε"λέει η θεία μου και η Spencer τρώει το δικό της χωρίς να το φυσήξει πρώτα.

"Άουτσ !"λέει καθώς κάνει αέρα την γλώσσα της.

"Και εσύ αφού ήξερες ότι καίει, γιατί δεν το φύσηξες πρώτα;"την ρωτάω καθώς προσπαθώ αποτυχημένα να συγκρατήσω τα πνιχτά γελάκια  που προσπαθούν να βγουν από μέσα μου.Δεν προλαβαίνει να απαντήσει όταν μέσα στο σπίτι μπαίνει η κυρία Harrington.

"Μαμά!"φωνάζει ενθουσιασμένα η Spencer και τρέχει να την αγκαλιάσει. Το  θέαμα όσο αξιολάτρευτο και να είναι, εμένα μου προσδίδει ένα πράσινο χρώμα στην επιδερμίδα μου που προσπαθώ όσο μπορώ σαν άνθρωπος να το ελλατώνω.Γιατί να μην είναι και η δικιά μου μαμά εδώ;Ή έστω ο μπαμπάς μου...Δεν έχω πρόβλημα...

"Γεια σου Violet γλυκιά μου, τι κάνεις;"με ρωτάει χαρίζοντας μου ένα από τα ζεστά και φιλόξενα χαμόγελα της η κυρία Harrington.

"Μια χαρά, εσείς;"τη ρωτάω και εγώ με την σειρά μου καθώς την αγκαλιάζω.Η αλήθεια είναι ότι ξέρω καλά τι προβλήματα περνάει αυτήν την περίοδο με τον κύριο Harrington ,από αυτά που μου έχει πει η κολλητή μου,αλλά διαλέγω να το παίξω ανήξερη.Καλύτερα διακριτική και ευγενική παρά αδιάκριτη και αγενής προκαλώντας μόνο θλίψη στους συνανθρώπους μου.Ξέρω καλά από πρώτο χέρι τι πάει να πει να μην θέλεις να ανοιχτείς για ένα θέμα και δεν πρόκειται να γίνω σαν αυτούς τους ενοχλητικούς ανθρώπους που δεν σέβονται την ιδιωτικότητα κάποιου.

"Όλα καλά όπως τα ξέρεις "μου λέει με ένα κουρασμένο και ελαφρώς λυπημένο βλέμμα οπότε επιλέγω να μην την πιέσω να μου πει περισσότερα.

"Έλα να φας μαζί μας"της λέει η θεία μου με ένα χαμόγελο κατανόησης και όλες μαζί καθόμαστε στο μεγάλο πλαστικό, μαύρο  τραπέζι για να φάμε.

Την ώρα που τρώμε το επιδόρπιο, κέικ σοκολάτας από τα χεράκια της θείας μου,μετά το φαγητό, ακούω το κινητό μου να δονείται.

"Ποιός σου στέλνει μήνυμα Violet;με ρωτάει πονηρά η θεία μου και εγώ σηκώνω ανήξερη  τους ώμους μου.Αφού ξεκλειδώσω το κινητό μου, πατάω την εφαρμογή με τα μυνήματα και για λίγο μένω σοκαρισμένη να κοιτάω το μήνυμα.

Από Jack:

Είμαι από έξω το σπίτι σου.Θα μου ανοίξεις ή θα βγεις να με συναντήσεις;

Χαμογελάω στην ανάμνηση του πόσο ξεροκέφαλη ήταν η Spencer για να μου αποδείξει τι επιπτώσεις θα είχε ο θάνατος μου σε εκείνη, αλλά και με το ποσό αυθόρμητος ήταν ο Jack.