28/11/2019

Νιώθω τις αχτίδες του ήλιου να χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπο μου κάνοντας με να ανοίξω διστακτικά τα μάτια μου.Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το βαμμένο ,στην απόχρωση σάπιου μήλου, ταβάνι του δωματίου της Spencer.Για λίγο μένω να το επεξεργάζομαι.Μπορώ να διακρίνω ακόμα και από την απόσταση αυτή κάθε μικρή ρωγμή από την πολυκαιρία.

«Τι κάνεις;»ακούω την αγουροξυπνημένη φωνή της Spencer να με ρωτάει.

«Κοιτάω το ταβάνι σου μέχρι να ξυπνήσεις»της λέω με φυσικότητα κερδίζοντας ένα περίεργο βλέμμα από εκείνη.

«Τελικά ο Jack σε έχει επηρεάσει πιο πολύ από ότι νόμιζα»μου λέει με εκείνον τον κοροϊδευτικό τόνο και πιάνω τον εαυτό μου να εκνευρίζεται.

«Είναι πολύ πρωί για τα συνηθισμένα σου κρύα αστεία...σήκω να ετοιμαστούμε,θα αργήσουμε για το σχολείο»με το βογγητό ενόχλησης που βγάζει καταλαβαίνω ότι δεν έχει να πει κάτι άλλο, οπότε σηκώνομαι να ετοιμαστώ ,όταν θυμάμαι ότι δεν πήρα δεύτερη αλλαξιά ρούχων μαζί μου χθες.

«Μήπως μπορείς να μου δανείσεις μερικά ρούχα από την ντουλάπα σου;»τη ρωτάω και εκείνη μου απαντάει με ένα νεύμα.Ανοίγω την ντουλάπα της και το μόνο που βλέπω είναι χρωματιστά ρούχα,κάτι που εγώ δεν φοράω.Μετά από αρκετή ώρα καταφέρνω και βρίσκω μια μαύρη μακριμάνικη μπλούζα και ένα μαύρο τζιν και τα φοράω.Η Spencer μόλις με βλέπει μου στέλνει μια αποδοκιμαστική μάτια αλλά εγώ την αγνοώ.Είναι πολύ νωρίς για να βγάλω τα μαύρα.Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από τότε που πέθαναν οι γονείς μου!

«Αντε,ετοιμάσου!Θα αργήσουμε!»της λέω και σηκώνεται.

Το κουδούνι χτυπάει σημαίνοντας την λήξη μιας ακόμα σχολικής μέρας, αλλά δυστυχώς για μένα πρέπει να συναντήσω τον Jack στην αίθουσα της μουσικής, για να αντιμετωπίσουμε μαζί την απογοήτευση της κυρίας Wilson.Όλη μέρα τον απεύφευγα σαν να είχε κάποιο είδος σοβαρής μεταδοτικής ασθένειας αλλά ούτε ο ίδιος έκανε κάποια προσπάθεια να μου μιλήσει,οπότε η μέρα μου κύλησε ασυνήθιστα ομαλά με μοναδική συντροφιά την Spencer και τον Scott.

Στέκομαι απ' έξω από την ξύλινη πόρτα της αίθουσας της μουσικής παρακολουθώντας με την άκρη του ματιού μου τα παιδιά να εκκενώνουν το σχολείο.Δεν κάνω κίνηση να μπω.Δεν είμαι έτοιμη ακόμη.

«Θα μπεις μέσα;»ακούω μια πολύ γνώριμη φωνή και αμέσως καταλαβαίνω ποιος είναι ο κάτοχος της.Γυρίζω να τον αντικρίσω και αμέσως το μετανιώνω.Με μια ματιά μόνο στα καταπράσινα δικά του ,μπορώ να ξανανιώσω τη αίσθηση των ζουμερών χειλιών του στα δικά μου.

«Θα μπώ όταν το θελήσω και όπως βλέπεις αυτή τη στιγμή δεν θέλω!»του λέω όλο θράσος, κάτι που φαίνεται να μην του αρέσει από την εκνευρισμένη έκφραση του.

«Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή,η κυρία Wilson είναι μέσα και μας περιμένει.Ήδη την έχουμε απογοήτευση με την αποτυχία μας στο να συνεργαστούμε, τουλάχιστον ας μην την αφήσουμε άλλο να περιμένει»Τα τελευταία του λόγια με κάνουν να κρατήσω ακόμα μια προσβολή που ανυπομονεί να βγει από το στόμα μου, αφήνοντας με άφωνη.Παρόλαυτα η βλοσυρή μάτια μου είναι αρκετή για να καταλάβει πως νιώθω αυτή τη στιγμή.

«Γιατί περιμένετε απ' έξω από την αίθουσα;περάστε μέσα»ακούμε την φωνή της κυρίας Wilson και γυρνάμε να την κοιτάξουμε.Τα βαμμένα ξανθά μαλλιά της πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις, έρχοντας σε αντίθεση με το προσεγμένο ,ελαφρώς νεανικό ντύσιμο της.Τα γαλάζια μάτια της πετάνε σπίθες από την προσμονή να ακούσει αυτό που ετοιμάσαμε,ενώ τα βαμμένα σε ένα έντονο ροζ χρώμα χείλη της, σχηματίζουν το πιο πλατύ και λαμπερό χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου.Μάλλον ανυπομονεί παρά πολύ για αυτό το ντουέτο....Για λίγο την κοιτάζουμε ντροπιασμένα αλλά γρήγορα επανερχόμαστε στον συνηθισμένο μας ανέκφραστο εαυτό και μπαίνουμε μέσα.

Μόλις μπαίνουμε μέσα την κοιτάμε και οι δύο με ένα απολογητικό βλέμμα.Εγώ πιο πολύ,ο Jack λίγο λιγότερο.Δεν τον ενδιαφέρει και πολύ.Εκείνη δεν λέει κάτι.Απλώς ανασηκώνει ελαφρώς το αριστερό, καλοβγαλμένο φρύδι της.

«Δεν...δεν έχουμε ετοιμάσει κάτι μέχρι τώρα»της λέω διστακτικά και εκείνη συνεχίζει να με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα.«Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε αλλά από ότι φαίνεται...η χημεία μας είναι ανύπαρκτη»Αυτη τη φορά η απάντηση μου την εξοργίζει.Το άλλοτε ζεστό χαμόγελο της έχει αντικατασταθεί από μια ψυχράδα.

«Δεν θέλω να ακούσω δικαιολογίες!Σας άκουσα να τραγουδάτε μαζί και η χημεία σας ήταν απίστευτη.Δεν με νοιάζει τι θα κάνετε.Δεν με ενδιαφέρει αν θα χρειαστεί να σας κλειδώσω μέσα στην αίθουσα της μουσικής για να βγάλετε έστω και μια στροφή του τραγουδιού ,άλλα το ντουέτο θα ΓΙΝΕΙ!»ο Jack πάει να διαμαρτυρηθεί αλλά άλλη μια άγρια ματιά από την πλευρά της κυρίας Wilson, τον κάνει να σκεφτεί καλύτερα από το να ξαναμιλήσει.Όσο χαρούμενη και προσιτή φαίνεται,όταν νευριάζει γίνεται κέρβερος.

«Τουλάχιστον δεν μπορείτε να βρείτε κάποιον άλλον να κάνω το ντουέτο;»τελικά διαμαρτύρεται ο Jack αλλά αμέσως το μετανιώνει.

«Είπα κάτι!Το ντουέτο θα γίνει και δεν θα βγείτε από εδώ μέσα αν δεν ετοιμάσετε έστω και μια στροφή του τραγουδιού!»και με αυτές τις τελευταίες λέξεις φεύγει κλειδώνοντας μας μέσα.

«Ορίστε τι έκανες!»ακούω την νευριασμένη φωνή του Jack να με κατηγορεί και αμέσως βλέπω παντού κόκκινο.

«Εγώ;εσύ συμπεριφερόσουν σαν κανένας αγροίκος χθες λέγοντας όλα αυτά τα προσβλητικά λόγια στον Scott!»του θυμίζω την απαράδεκτη συμπεριφορά του και αν πριν δεν ήταν αρκετά νευριασμένος,τώρα είναι.

«Μην ξαναναφέρεις το όνομα του μπροστά μου»ξαφνικά φωνάζει ενώ οι φλέβες στην περιοχή του καρπού του έχουν πεταχτεί προς τα έξω,έχοντας πάρει ένα ελαφρώς μοβ-μπλε χρώμα.

«Ότι θέλω θα κάνω και δεν καταλαβαίνω γιατί σε πειράζει τόσο πολύ ο Scott»του λέω όλο παράπονο αφού δεν καταλαβαίνω την περίεργη συμπεριφορά του.

«Σου είπα να μην ξαναπείς το όνομα του!»αυτή τη φορά η φωνή του έφτασε τα πιο υψηλά ντεσιμπέλ που θα μπορούσε να φτάσει η αντρική χρειά του ,κοπανώντας ταυτόχρονα την πόρτα.

«Jack με τρομάζεις!Τι σε έπιασε τώρα;»τον ρωτάω και πάω να τον πλησιάσω αλλά εκείνος αποτραβιέται λίγο πριν τα δάχτυλα μου αγγίξουν το μπράτσο του.

«Δεν καταλαβαίνεις έτσι;»αυτή τη φορά ηρεμεί και με κοιτάει με ένα απελπισμένο ύφος στα μάτια του.

«Να καταλάβω τι;»τον ρωτάω εμφανώς μπερδεμένη αλλά εκείνος απλώς συνεχίζει να με κοιτάει.Δεν λέει τίποτα καθώς τα καταπράσινα μάτια του ψάχνουν τα δικά μου.Όταν τα βρίσκουν παγώνει την μάτια του στην δικιά μου πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ το πρόσωπο του.

Τι πάει να κάνει;

Εγώ δεν κουνιέμαι.Δεν μπορώ άλλωστε.Είναι σαν μια αόρατη δύναμη να με κρατάει γερά στη θέση μου.Σαν να έχω βγάλει ρίζες και δεν μπορώ να φύγω.Η ματιά του πλέον με καίει καθώς κατευθύνεται προς τα χείλια μου και για λίγο χάνω έναν χτύπο της καρδιάς μου.Χωρίς να το καταλάβω βρισκόμαστε για άλλη μια φορά σε απόσταση αναπνοής.Δεν κάνει όμως κίνηση να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε και νιώθω την υπομονή μου να λιγοστεύει.Το καταλαβαίνει και μου χαρίζει ένα από τα διάσημα στραβά χαμόγελα του.Προς μεγάλης απογοήτευσης μου ,η απόσταση μεταξύ μας αντί να μικρύνει,μεγαλώνει και μάλιστα κατά πάρα πολύ.Ένας παράξενος ήχος παράπονου πάει να βγει από το στόμα μου αλλά τον πνίγω.

«Καλύτερα να ξεκινήσουμε την πρόβα»τον ακούω εν τέλει να λέει και συμφωνώ ελαφρώς αναψοκοκκινισμένη.