27/11/2019

Το κουδούνι χτύπάει για τη λήξη των σημερινών μαθημάτων κάτι που σημαίνει ένα πράγμα.Ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που προσπαθούσα να μην σκέφτομαι όλη μέρα.Ήρθε η ώρα να μαζέψω όλο μου το κουράγιο και να πάω στο σπίτι που μας άλλαξε προς το χειρότερο.Το να πάω σπίτι του είναι σαν να προκαλώ την τύχη μου, αλλά τι να πω;.... φαίνεται πως με ελκύει το δράμα,δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.Δεν λένε όμως ότι η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς;ας με βοηθήσει και εμένα να περάσω όσο πιο ήσυχα γίνεται την σημερινή μέρα γιατί δεν αντέχω αλλά δράματα.Φέτος υποτίθεται θα ήταν η χρονιά που θα ηρεμούσα από τα γεγονότα της προηγούμενης και το παρελθόν θα σταματούσε να με κυνηγούσε.Για λίγο νόμιζα ότι το κατάφερα αλλά τελικά αποδείχτηκα πολύ λάθος.Η νευρική ανορεξία φαίνεται να μου χτυπάει για ακόμη μια φορά την πόρτα και εγώ δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντιστέκομαι στον πειρασμό να της την ανοίξω...

«Θες να έρθεις από το σπίτι μου μετά;δεν έχω φροντιστήριο σήμερα και νιώθω πως σε έχω παραμελήσει λίγο με το διάβασμα αυτές τις μέρες,τι λες;»ακούω τη Spencer να μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο και όσο και να θέλω να μην της αρνηθώ πρέπει.

«Λυπάμαι αλλά έχω κανονίσει με τον Jack»για λίγο με κοιτάει περίεργα και  σπεύδω να συμπληρώσω «Η κυρία Wilson  μας ανέθεσε ένα ντουέτο για την χριστουγεννιάτικη  γιορτή και πρέπει να βρεθούμε να το κάνουμε πρόβα»της λέω αποκρύπτοντας τον λόγο πίσω από το ξαφνικό ντουέτο.«Πρέπει να πάω σπίτι του τώρα αλλά μπορούμε να το κανονίσουμε για αργότερα άμα θες»στη θύμηση ότι ήρθε η ώρα για το βάσανο μου νιώθω τα χέρια μου υγρά από τον ιδρώτα.

«Εντάξει,πάρε με τηλέφωνο όταν θα τελειώσεις, φιλιά»μου λέει και αφού με κάνει μια μεγάλη,ζεστή αγκαλιά φεύγει.Βρίσκομαι στην βαριά,σιδερένια καγκελόπορτα του σχολείου όταν ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου.

«Violet»αυτή η βελούδινη,απαλή φωνή μου φαίνεται πολύ γνώριμη.Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω έναν ,με κομμένη την ανάσα από το τρέξιμο,Scott.

«Scott!»του λέω χωρίς να κρύβω την έκπληξη μου.Τι να θέλει τέτοια ώρα;κανονικά έπρεπε να είχε ξεκινήσει ήδη για το σπίτι του ,το οποίο είναι από την αντίθετη πλευρά από αυτή που πάω εγώ.

«Ήθελα να σε ρωτήσω αν θες να πάμε σε μια καφετέρια εδώ κοντά να σε κεράσω καμία σοκολάτα να ζεσταθείς»η αλήθεια είναι ότι αν και Νοέμβριος, πιο πολύ με τέλη Δεκεμβρίου θύμιζε ο καιρός.Μουντός,συννεφιασμένος με ένα ψυχρό αεράκι να είναι αρκετό για να αναρριγήσω μέσα από το ζεστό παρκά μπουφάν μου.Για άλλη μια φορά θα πρέπει να αρνηθώ την πρόταση κάποιου και να ξεκινήσω επιτέλους για το σπίτι του Jack.Με το ρυθμό που πάω ο Jack θα φτάσει πριν από 'μένα! Πριν προλάβω να απαντήσω, νιώθω μια άλλη αντρική παρουσία από πίσω μου που με κάνει να αναρριγήσω και αυτή τη φορά όχι από το κρύο!

«Sorrt NOT Sorry αλλά έχει κανονίσει μαζί μου»ακούω τη σέξυ,βαριά φωνή του Jack που στάζει όλο ειρωνία αυτή τη στιγμή,να λέει στον Scott.Βλέπω το χαμόγελο του Scott να μετατρέπεται σε κατσούφιασμα και έπειτα σε θυμό,αφού αρχίζει να σφίγγει και να ξεσφίγγει το σαγόνι του τρίζοντας ελαφρώς τα δόντια του.Μα καλά,αυτός τι έπαθε τώρα;πώς κάνει έτσι που δεν θα πάμε για σοκολάτα σήμερα;θα πάμε μια άλλη μέρα.Γυρίζω το σώμα μου να αντικρίσω τον Jack και με έκπληξη αλλά και σύγχυση,καταλαβαίνω ότι έχει το ίδιο ύφος.Μα τι έχουν πάθει και οι δύο σήμερα;κάνουν σαν δύο πεντάχρονα παιδάκια που μαθαίνουν πως πρέπει να μοιραστούν το παιχνίδι τους και μαλώνουν!Μπα...η ιδέα μου θα είναι.Δεν υπάρχει περίπτωση στην προκειμένη περίπτωση να είμαι εγώ αυτό το παιχνίδι...

«Πάμε Violet,δεν πρέπει να καθυστερήσουμε άλλο, εκτός....αν θες να μας πάρει μέχρι το βράδυ...»μου λέει όλο υπονοούμενο καθώς κοιτάει τον Scott με ένα στραβό χαμόγελο.Βλέπω επανήλθε από αυτόν τον μικρό εκνευρισμό του και άρχισε να συμπεριφέρεται σαν τον καινούργιο, σπαστικό, ειρωνικό Jack που αναγκάστηκα να μάθω πρόσφατα.Κοιτώντας μια τελευταία φορά τον Scott με το πιο απολογητικό μου βλέμμα ,του λέω στα γρήγορα ένα θα τα πούμε και φεύγω για να προλάβω τον Jack,που είχε ήδη φύγει αφήνοντας με πίσω.

«Μπορείς να μου πεις τι σε έπιασε πριν;»τον ρωτάω όταν καταφέρνω επιτέλους να τον φτάσω.Δεν καταλαβαίνω τη συμπεριφορά του.Κανονικά δεν θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει καν τι κανονίζω και τι όχι αφού δεν τον νοιάζω καν σαν ύπαρξη,τουλάχιστον αυτό μου έδωσε να καταλάβω τον τελευταίο μήνα.

«Μπορείς να προχωράς απλώς χωρίς να μιλάς;»με ρωτάει ενώ ο εκνευρισμός του είναι αισθητός σε εμένα από τις σφιγμένες γροθιές του.

«Όχι μέχρι να μου απαντήσεις!Δεν σου έχει κάνει κάτι ο Scott,γιατί του συμπεριφέρεσαι έτσι;Το καταλαβαίνω ότι με μισείς αλλά εκείνον γιατί;»τον ρωτάω εξίσου θυμωμένα.Δεν θα καθίσω να μου φωνάζει και απλώς θα ακούω!

«Αλήθεια πιστεύεις πως σε μισώ;»με ρωτάει και για λίγο μπορώ να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να μαλακώνουν.Μόνο για λίγο γιατί σε κλάσματα του δευτερολέπτου επιστρέφουν δριμύτερα, στο συνηθισμένο σκληρό από τον εκνευρισμό του, ύφος.«Και στην τελική δεν μου αρέσει να με στήνουν.Ήξερα ότι δεν θα μπορούσες να αρνηθείς στον ξανθό πρίγκιπα σου και βιάστικα να σε ξανά επαναφέρω στην πραγματικότητα»μου λέει και εγώ προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατηθώ από το να του πω ότι αυτός είναι ο πρίγκιπας μου.Ο μελαχρινός μου πρίγκιπας με τα καταπράσινα μάτια του που με μαγεύουν με κάθε του βλέμμα.Με τα στιβαρά του μπράτσα που όταν με κρατάνε νιώθω πιο ασφαλής από ποτέ Με την αγγελική φωνή του που με γαληνεύει.Αντί να του πω όλα αυτά προτιμώ να του πω πιο σκληρά λόγια μήπως και τον πληγώσω και νιώσει όπως με κάνει να νιώθω κάθε φορά.

«Δεν θα χρειαζόταν να μπω σε πειρασμό να σε στήσω άμα με άκουγες και έβρισκες αντικαταστάτρια,ενώ ήξερες ότι δεν ήθελα να τραγουδήσω αυτό το ντουέτο μαζί σου!»τα λόγια μου φαίνεται να τον πληγώνουν αλλά κρατιέται να κρατήσει αυτή τη συνηθισμένη στάση που έχει όταν μου απευθύνει τον λόγο.Δεν τον ξέρω τόσο καλά όσο θα ήθελα για να διαβάσω πίσω από τα ψιλά γράμματα.Για να διακρίνω έστω και ένα του συναίσθημα πίσω από τα ψυχρά του μάτια, έτσι μένω στην πρώτη εντύπωση...ότι δεν τον ενδιαφέρω!

«Τότε να σε απαλλάξω,να μην σε πιέζω κι όλας»μου λέει εξοργισμένα αυτή τη φορά.

«Να το κάνεις!»του λέω ανεβάζοντας τον τόνο καθώς τον πλησιάζω.

«Θα το κάνω,αύριο κι όλας!»μου φωνάζει έχοντας βγει εκτός εαυτού καθώς έχει μειώσει σχεδόν όλη την απόσταση που μας χώριζε.Πλέον είμαστε σε απόσταση αναπνοής με τις ανάσες μας να βγαίνουν γρήγορες και ακανόνιστες από την ένταση,σκάγοντας καυτές στα πρόσωπα μας.Η ματιά μου φευγαλέα πέφτει στα χείλια του.Όταν ξανά επιστρέφει στα μάτια του,με μεγάλη ευχαρίστηση παρατηρώ πως η ίδια τρελή σκέψη περνάει και από το δικό του μυαλό.Χωρίς να το σκεφτούμε περαιτέρω,ενώνουμε τα χείλια μας σχεδόν ταυτόχρονα και για λίγο ξεχνάμε τις συνέπειες που θα πρέπει να υποστούμε μετά.Ξεχνάμε ότι αυτό είναι ΛΆΘΟΣ!Ότι ο ίδιος με μισεί και πλέον τα αισθήματα είναι αμοιβαία!Το φιλί μας είναι γρήγορο,έντονο και πεινασμένο.Μοιάζει να θέλει απεγνωσμένα να θυμηθεί την αίσθηση αυτού στο πρώτο ραντεβού μας.Προσπαθούμε και οι δύο να γευτούμε όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται ο ένας τον άλλον γιατί ξέρουμε πως μόλις τελειώσει αυτό,όλα θα ξανά επιστρέψουν στο όπως ήταν πριν.Με εκείνον να με μισεί και εμένα να προσπαθώ να κάνω το ίδιο χωρίς αποτέλεσμα.Ξαφνικά νιώθω τα δόντια του να μου δαγκώνουν αισθησιακά το κάτω χείλος μου ζητώντας μου την άδεια να εισχωρήσει η γλώσσα του μέσα.Του  δίνω την άδεια χωρίς πολύ σκέψη, όταν ένα κύμα ηλεκτρισμού με διαπερνάει την ώρα που η γλώσσες μας μπαίνουν στο παιχνίδι,παρασέρνοντας μας σε έναν διαγωνισμό κυριαρχίας,που φυσικά νικητή έχει εκείνον.Το φιλί μας συνεχίζεται για λίγο ακόμα μέχρι που χωριζόμαστε για να πάρουμε ανάσα.Για λίγα δευτερόλεπτα που μου μοιάζουν με αιώνες δεν λέμε τίποτα.Απλώς πασχίζουμε να πάρουμε ανάσα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον με πόθο στα μάτια.