Αυτή τη στιγμή είμαι στις βρύσες και προσπαθώ να πλύνω με το νερό, τον καφέ πάνω στα ρούχα μου χωρίς βέβαια επιτυχία ,αφού το μόνο που καταφέρνω είναι να κάνω τους λεκέδες μεγαλύτερους.Αμάν Jack!Άθλιο σκουλίκι της κολάσεως!Γουρούνι!Άξεστε!Εσύ δεν ήσουν έτσι,τι έπαθες τώρα;τι ήταν αυτό που σε άλλαξε τόσο ώστε να μην σε αναγνωρίζω πλέον;αλλά όχι!Δεν πρέπει να σε σκέφτομαι.Πρέπει να σε βγάλω από το μυαλό μου.Έπαιξες μαζί μου και με τα συναισθήματα μου και μετά με γελοιοποίησες μπροστά σε όλους σαν να ήμουνα μια από τις ανήθικες,ανεγκέφαλες κοπέλες σου.

«Συγνώμη για την ενόχληση αλλά επειδή είσαι η μόνη που βλέπω τριγύρω,μήπως θα μπορούσες να μου δείξεις που είναι το γραφείο της διευθύντριας;»Με βγάζει ξαφνικά από τις σκέψεις μου για τον Jack, μια απαλή αλλά σέξυ αντρική φωνή.Γυρνάω ντροπιασμένα να κοιτάξω το άτομο στο οποίο ανήκε η φωνή ,για να έρθω αντιμέτωπη με τα πιο γαλάζια μάτια που έχω δει στη ζωή μου.

«Γεια,με λένε Scott»μου λέει και μου τείνει το χέρι του για να κάνουμε χειραψία.Πριν το αγγίξω και το σφίξω στο δικό μου κοντοστέκομαι μερικά δευτερόλεπτα για να τον παρατηρήσω.Είναι αρκετά ψηλός και γυμνασμενος κάτι που καταλαβαίνω από τα μπράτσα του που ασφυκτιούν μέσα από το μακό μαύρο μπλουζάκι του.Έχει κατάξανθα μαλλιά και ονειρικά γαλάζια μάτια.Δεν είναι το χρώμα του ουρανού αλλά και ούτε της θάλασσας.Είναι το σχεδόν λευκό χρώμα του πάγου που σε καθηλώνει με μόνο μια ματιά.Το σχεδόν λευκό πρόσωπο του έχει έντονες γωνίες κάτι που το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό στα μάτια μου.Αν και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρά πολύ εύκολα ως το ονειρικό αγόρι,δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή την ενοχλητική αίσθηση ότι κάτι του λείπει.

«Με λένε Violet,χάρηκα για την γνωριμία»του λέω σε μια προσπάθεια μου να φανώ ευγενική και προσιτή κάτι που πιστεύω πως το πετυχαίνω από την αντίδραση του.«Είσαι καινούργιος σωστά;»τον ρωτάω αλλά μαλώνω από μέσα μου τον εαυτό μου γιατί ρωτάει τα αυτονόητα.

«Ναι και έχω χαθεί λιγάκι»μου απαντάει χωρίς καν να σχολιάσει την ανόητη ερώτηση μου χαρίζοντας μου ένα από τα εκθαμβωτικά του χαμόγελα.Δεν βρίσκω κάτι αρνητικό πάνω του μέχρι τώρα και ίσως είναι αυτή η αιτία που νιώθω έτσι.Ίσως είμαι συνηθισμένη στην άγρια και ανέμελη συμπεριφορά του Jack που όταν κάποιος μου φερθεί με απόλυτη ευγένεια μου κακοφαίνεται.Είμαι σίγουρη εκατό τα εκατό πως άμα έκανα την ίδια ερώτηση στον Jack θα μου απαντούσε με μια από τις συνηθισμένες χλευαστικές ατάκες του.

«Ακολούθησε με,το γραφείο της διευθύντριας είναι από εδώ»του λέω και του δείχνω προς τα δεξιά μας.Χωρίς να περιμένω την απάντηση του ,αρχίζω και προχωράω προς τα εκεί σταματώντας ένα βήμα πριν την πόρτα.Το γραφείο της διευθύντριας είναι τεράστιο καθώς είναι μοιρασμένο σε δύο χώρους.Έναν για τους καθηγητές και έναν για την ίδια.

«Φτάσαμε»του λέω και τον περιμένω να μπει μέσα για να φύγω.Η ώρα έχει περάσει και έπρεπε ήδη να είμαι στη τάξη μου.

«Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια.Θα τα ξανά πούμε.Τώρα που σε γνώρισα δεν πρόκειται να σε αφήσω σε ησυχία»μου λέει με νόημα καθώς μου χαμογελάει αινιγματικά, αλλά δεν τον καταλαβαίνω.Επιλέγω να μην το σχολιάσω και με μια τελευταία ματιά στον ίδιο αλλά και στο απλά διακοσμημένο γραφείο,που μπορώ να διακρίνω μέσα από την μισοανοιγμένη πόρτα, φεύγω.

«Ποιος ήταν αυτός;»ακούω μια πολύ γνώριμη και βαριά φωνή κοντά στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.

«Να μην σε νοιάζει Jack»του λέω ελαφρώς νευριασμένα.Δεν θα του δώσω την ικανοποίηση ότι κατάφερε πάλι να με συγχύσει.

«Είπα ποιος ήταν αυτός που μιλούσες πριν;»μου λέει ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του,ίσως για να τον φοβηθώ και κρατώντας μου σφιχτά το μπράτσο.

«Άκου να σου πω Jack,το δικαίωμα να με ρωτάς με ποιον μιλάω το έχασες όταν σταμάτησες να μου μιλάς χωρίς λόγο και με εξευτέλισες μπροστά σε όλους στο σχολείο»του λέω με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο αυτή τη φορά.Μ' αρέσει που έχει και το θράσος να μου ζητάει και τα ρέστα επειδή μίλησα σε κάποιον που δεν είναι αυτός.

«Και επίσης δεν ήσουν ποτέ το αγόρι μου για να έχεις το δικαίωμα αυτό γιατί όπως είπες και εσύ,αυτό που έγινε με εμάς ήταν ένα λάθος που δεν πρέπει να ξανά επαναληφθεί»του λέω και πάω να φύγω, αλλά δυστυχώς το δυνατό κράτημα του στο μπράτσο μου δεν με αφήνει να το κάνω.

«Σου μιλάω»μου λέει και με με γυρνάει να τον αντικρίσω.Τα μάτια του έχουν πάρει μια τρομακτική, σκοτεινή απόχρωση του πράσινου ενώ ένα συνοφρύωμα εμφανίζεται στο πρόσωπο του δείχνοντας τον εκνευρισμό του.

«Ναι αλλά εγώ δεν θέλω να ακούσω»του λέω αυτή τη φορά ηττημένα κάτι που τον πιάνει απροετοίμαστο και χαλαρώνει λίγο την λαβή του στο χέρι μου.Αρπάζω τότε την ευκαιρία και αρχίζω και τρέχω προς τις σκάλες σε μια προσπάθεια μου να φύγω μακριά του.Όταν φτάνω στον όροφο που βρίσκεται η τάξη μου,γυρίζω το κεφάλι μου να δω αν με ακολούθησε αλλά για καλή μου τύχη είμαι η μόνη στο διάδρομο.Αφήνοντας μια μεγάλη ανάσα που δεν κατάλαβα μέχρι τώρα ότι κρατούσα,μπαίνω στην τάξη.