25/11/2019

Ο Jack έχει επιστρέψει στο σχολείο εδώ και πέντε μέρες.Είναι ακόμα θυμωμένος μαζί μου και δικαίως.Το παρατράβηξα όταν του είπα ότι δεν έχει κανέναν αλλά και εκείνος δεν μου έχει ανοιχτεί για να ξέρω την οικογενειακή του κατάσταση.Είπα απλώς αυτό που έβλεπα, δηλαδή κανέναν στο σπίτι και έναν αβοήθητο Jack στο πάτωμα να προσπαθεί να αναπνεύσει από τον συνεχή εμετό.Εκείνος φαίνεται να το έχει πάρα πολύ σοβαρά και τώρα όχι μόνο με αποφεύγει αλλά  με αγνοεί και επιδεικτικά τώρα.Όσες φορές κανονίσαμε με τα παιδιά να βγούμε αυτή την εβδομάδα, όλο έβρισκε μια δικαιολογία για να το αποφύγει ή μάλλον καλύτερα...για να αποφύγει εμένα.Ξαφνικά ακούω το κουδούνι να χτυπάει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.Είχαμε μαθηματικά εκείνη την ώρα και εγώ για άλλη μια φορά δεν πρόσεξα λεπτό στο μάθημα.Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Jack από πίσω μου να αρχίζει να βάζει βιαστικά τα πράγματα του στην τσάντα του, ίσως για να μην προλάβω να του μιλήσω,ίσως πάλι γιατί βιάζεται να βγει για διάλειμμα ή ίσως και τα δύο.Δεν κάνω κίνηση να τον σταματήσω καθώς ξέρω πως είναι άσκοπο.Θα με αγνοήσει όπως κάθε άλλη φορά που έκανα κίνηση να του ζητήσω συγγνώμη.Το χειρότερο όμως είναι ότι ξεκίνησε να κάνει παρέα με τους δημοφιλής του σχολείου.Έχει ξεκόψει μέχρι και με τον Stefan.Η παρέα του μαζί τους τον έχει αλλάξει ριζικά.Δεν είναι ο ίδιος κεφάτος,γλυκός και γεμάτος πάθος για την ζωή Jack που γνώρισα.Ο Jack που έχω απέναντι μου αυτή τη στιγμή είναι ψυχρός, αγενής και άκαρδος.Δεν νοιάζεται για τίποτα και για κανέναν.Ο Stefan προσπάθησε να του μιλήσει αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.Κατέληξαν να παίζουν ξύλο στη μέση του δρόμου και χρειάστηκε να παρέμβουμε η Spencer και εγώ για να σταματήσουν και όλα αυτά έγιναν από την ημέρα που έφυγα από το σπίτι του με δάκρυα στα μάτια.Ήρθε την επόμενη μέρα άλλος άνθρωπος, αφού με το που πάτησε το πόδι του στο σχολείο ,με κοίταξε στιγμιαία στα μάτια και έπιασε την πρώτη κοπέλα που βρήκε από τη μέση,την κόλλησε στο κοντινότερο τοίχο και άρχισε να την φιλάει με πάθος.Όπως ακριβώς είχε φιλήσει και εμένα εκείνη τη νύχτα...εκείνη τη νύχτα που άλλαξαν όλα.

«Violet πάμε να φάμε στην καφετέρια του σχολείου μας»ακούω την Spencer να μου λέει και για δεύτερη φορά σήμερα βγαίνω από τις σκέψεις μου για να επανέλθω στην πραγματικότητα.Αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες για να βρεθούμε στο ισόγειο του σχολείου όπου εκεί βρίσκεται η καφετέρια του σχολείου μας.Είναι μια τεράστια αίθουσα με γύρω στα δέκα πέντε μεσαίου μεγέθους ,ξύλινα τραπέζια και διπλάσια, τεράστια ,ξύλινα παγκάκια για να καθόμαστε.Ακριβώς απέναντι βλέπω τον Jack  να κάθεται με την πλέον γνωστή του παρέα.Δεν άργησε να γίνει ο αρχηγός τους και συνεπώς το πιο δημοφιλές αγόρι του σχολείου,κάτι που του έχει δώσει τα πλεονεκτήματα να κάνει ότι θέλει και να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν.Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τόσο σε πέντε μέρες και έπειτα κοιτάω τον Jack και απελπίζομαι όλο και περισσότερο.Δεν μπορεί να έγινε έτσι από τα λόγια που του είπα.Γιατί να αντιδράσει έτσι επειδή του είπα κάτι που τον πείραξε;δεν υφίσταται αυτό και το ξέρω πως κάτι άλλο φταίει για αυτήν του την απότομη αλλαγή αλλά δεν μου ανοίγεται.Δεν μου λέει τι τον βαραίνει.Τι τον στεναχωρεί και δεν μπορώ να τον βοηθήσω έτσι.Ξαφνικά με βγάζει από τον λίθαργο μου η περίεργη αίσθηση ότι μόλις κάτι χύθηκε πάνω μου.

«Ποιός το έκανε αυτό;»ρωτάω σαν υστερική.Γυρνάω το κεφάλι μου στο γνώριμο ήχο ενός αντρικού γέλιου και βλέπω τον Jack με έναν μισό γεμάτο, ποτήρι με καφέ στο χέρι,να έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια καθώς με δείχνει με το δάχτυλο του στους φίλους του,ενώ γελάνε και αυτοί μαζί του με τη σειρά τους.

«Αυτό παθαίνεις για να με κοιτάς έτσι φρικιό»μου λέει καθώς σοβαρεύει.

«Πας καλά αγόρι μου;ξύπνησες στραβά σήμερα και θα την πληρώσω εγώ;»τον ρωτάω εκνευρισμένη.Μπορεί να τον θεωρούσα φίλο μου ή ίσως και κάτι παραπάνω πριν από έναν μήνα, αλλά δεν πρόκειται να τον αφήσω να μου μιλάει άλλο έτσι.Απαιτώ σεβασμό και θα τον έχω.Με την απάντηση μου αυτή  παρατηρώ τις κόρες τον ματιών του να διαστέλλονται, ενώ οι ίριδες τους να αρχίζουν να παίρνουν την πιο σκούρα απόχρωση τους από τον εκνευρισμό του.

«Πρώτον μην τολμήσεις να με ξανά πεις αγόρι σου.Δεν είμαι και ποτέ δεν θα γίνω.Αυτό που έγινε πριν από έναν μήνα ήταν ένα λάθος που δεν θέλω να ξανά επαναλάβω και καλά θα κάνεις να το συνειδητοποιήσεις και εσύ η ίδια.»με τα λόγια του αυτά νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου.Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί καθώς δεν μου είχε υποσχεθεί ποτέ κάτι ο ίδιος.Δεν μου είπε ποτέ σ'αγαπώ,ότι σε θέλω,ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου.Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα όμως αφού ούτε και εγώ του είχα πει ποτέ κάτι τέτοιο.Τότε γιατί νιώθω αυτό το σφίξιμο στην καρδιά μου;Γιατί νιώθω σαν να μου έριξαν μαχαίρια στην καρδιά; Γιατί νιώθω σαν να θέλω να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου και να βάλω τα κλάματα;Συγκρατώ με τα χίλια ζόρια τα δάκρυα μου από το να χυθούν ανεξέλεγκτα στα μάγουλα μου, κάνοντας με να δείχνω αδύναμη στα μάτια του.

«Το δεύτερο ποιο είναι;ή ξεχάστηκες κατά την διάρκεια της περιγραφής σου των γεμάτων μίσους αισθημάτων σου για μένα;Άλλα άσε. Δεν χρειάζεται να συνεχίσεις. Ξέρω τι θα πεις αλλά σκέψου...νομίζεις εμένα μου αρέσει να βλέπω την ηλίθια φάτσα σου πρωινιάτικα και να υπόκειμαι τα χαζά και ανώριμα αστεία που κανείς κατά τη διάρκεια του μαθήματος;μην μιλήσω για την απολίτιστη και γεμάτη αγένεια συμπεριφορά σου προς τα παιδιά του σχολείου»του λέω καθώς τον πλησιάζω αργά-αργά μέχρι που φτάνω κοντά στο αφτί του.

«Διάλεξες να παίξεις με το λάθος άτομο Jack Mickelson,να το θυμάσαι αυτό»του ψιθυρίζω με έναν ψυχρό τόνο στη φωνή μου ,προκαλώντας του  ένα κύμα ανατριχίλας σε όλον τον εκτεθειμένο σε εμένα λαιμό του και φεύγω έπειτα με νικητήριο αέρα.

«Αα και που 'σαι...»του λέω καθώς γυρίζω για μια ακόμη φορά να τον αντικρίσω «Αυτό μόνο μπορεί να κάνει το κακό αγόρι του σχολείου;απλώς να χύσει ένα ποτήρι καφέ σε μια κοπέλα;πολύ ξεπερασμένο θα έλεγε κανείς και να σκεφτείς πως περίμενα πιο εντυπωσιακά πράγματα από εσένα.Jack πολύ φοβάμαι πως με απογοήτευες.Την επόμενη φορά περιμένω κάτι πιο σατανικό από εσένα.Μην βαριέσαι να σκεφτείς.Στο κατω-κάτω εσύ ήθελες αυτόν τον τίτλο.Υπερασπίσου τον τώρα.»του λέω και φεύγω νιώθωντας πιο σίγουρη από ποτέ για τον εαυτό μου.