Ο Jack είναι σκυμμένος κοντά στην λεκάνη της τουαλέτας κάνοντας εμετό ενώ από τις εκφράσεις του καταλαβαίνω πως έχει δυσκολία στο να αναπνεύσει.

«Jack!»ξαναλέω ενώ αφήνω να μου ξεφύγει ένα λυγμός.Αμέσως τρέχω κοντά του και τον αγκαλιάζω ενώ εκείνος αρχίζει να κλαίει με αναφιλιτά κρύβοντας το πρόσωπο του στο βαθούλωμα του λαιμού μου.

«Όλα είναι εντάξει τώρα.Είμαι εγώ εδώ.Ηρέμησε και απλώς προσπάθησε να πάρεις ανάσα»Του λέω ενώ του τρίβω αργά την πλάτη για να ηρεμήσει.Όταν ήρθα σπίτι του δεν φαντάστηκα πως θα τον έβλεπα σε τέτοια κατάσταση και ομολογώ πως θα προτιμούσα αν απλώς με μισούσε.Δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι ευάλωτο.Ξαφνικά τα αναφιλιτά του σταματάνε και τον αισθάνομαι να χαλαρώνει στην αγκαλιά μου.Νεκρική σιγή απλώνεται στο χώρο ενώ το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσες μας.Είμαστε ξαπλωμένοι και οι δύο στο πάτωμα ενώ κανείς από τους δυο μας δεν τολμάει να πει λέξη.Ίσως γιατί δεν ξέρουμε τι να πούμε.Ίσως πάλι γιατί κάθε φορά που πάω να αρθρώσω έστω και μια λέξη τελικά δεν βγαίνει ποτέ από το στόμα μου.Τελικά αποφασίζω να χαλάσω αυτήν την ατμόσφαιρα που δημιουργήσαμε όταν τον νιώθω να κρυώνει.

«Jack τι έχεις;»τον ρωτάω αλλά εκείνος είναι πολύ απασχολημένος με το να τουρτουρίζει από το κρύο για να μου απαντήσει.

«Κρυ-κρυώνω πολύ»τελικά καταφέρνει να πει.Ασυναίσθητα του πιάνω τα χέρια και αμέσως νιώθω μια ψυχράδα να με καταβάλει.

«Πάμε να σε βάλω να ξαπλώσεις»του λέω καθώς παρατηρώ τα μελανιασμένα από το κρύο χείλια του.«Που είναι το δωμάτιο σου;»τον ρωτάω και εκείνος μου δείχνει μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου.Με δυσκολία περνάω το χέρι του γύρω από τον λαιμό μου και προσπαθώ να τον στηρίξω πάνω μου.Η πρόσφατη ανορεξία που πέρασα δεν με βοηθάει ιδιαίτερα να τον κουβαλήσω αλλά μετά από πολύ κόπο, τον ξαπλώνω με προσοχή στο κρεβάτι του καλύπτοντας τον με την πρώτη κουβέρτα που βρίσκω.

«Καλέ εσύ καις»του λέω αφού ακουμπίσω ίσα-ίσα τα χείλια μου στο μέτωπο του για να δω αν έχει πυρετό.

«Μου το λένε συχνά είναι η αλήθεια»μου λέει προσπαθώντας να αστειευτεί αλλά η αδιαθεσία του τον σταματάει από το να γελάσει.

«Καλά καυτό αγόρι,μήπως ξέρεις να μου πεις που είναι το θερμόμετρο για να δω ακριβώς την θερμοκρασία σου;»τον ρωτάω σαρκαστικά μπας και καταλάβει πως δεν είναι ώρα για τις γνωστές του βλακείες.

«Στο τρίτο συρτάρι κάτω-κάτω»μου λέει και καταλάθος ανοίγω το δεύτερο.Χωρίς να το θέλω το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια φωτογραφία στην οποία μπορώ να διακρίνω τον Jack σε πιο νεαρή ηλικία ενώ μια κοπέλα τον έχει αγκαλιά.Φαίνονται και οι δύο πολύ χαρούμενοι από τον τρόπο που γελάνε ενώ ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να διακρίνει την οικειότητα που είχαν μεταξύ τους από τον τρόπο που κοιτάζονταν.Χωρίς να το καταλάβω νιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπος ενώ ένα παράξενο συναίσθημα αρχίζει να με καταβάλει.

«Τι ψάχνεις τόση ώρα;ήμουνα ξεκάθαρος.Τρίτο συρτάρι κάτω-κάτω.Τρία συρτάρια έχω στο γραφείο μου δεν έχω παραπάνω»Τον ακούω να μου λέει πειράζοντας με και αμέσως το κλείνω και ανοίγω το επόμενο.Αφού ψάχνω λίγο γρήγορα, τελικά το βρίσκω καταχωνιασμένο σε μια άκρη καλυμμένο από κάτι τετράδιά.

«Το βρήκα»του λέω και τον πλησιάζω «Και τώρα βάλ' το στην μασχάλη σου και άσ' το εκεί μέχρι να σφυρίξει»του λέω καθώς πατάω το κουμπί για να ανοίξει.Αφού του το δίνω μένουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα που για μένα έμοιαζαν με αιώνες.Ακόμα και άρρωστος είναι πανέμορφος.Μαύρες ατίθασες μπούκλες πέφτουν μπροστά στα καταπράσινα μάτια του εμποδίζοντας την όραση του.Η μπουκωμένη μύτη του αναγκάζει τα μελανιασμένα από το κρύο,σαρκώδη χείλη του να είναι μισάνοιχτα ώστε να μπορεί να πάρει ανάσα κάτι που τον κάνει πολύ γκυκούλη και χαριτωμένο στα μάτια μου.Μπορεί να ακουστώ σαχλή και σαν καμία ηλίθια που δουλειά δεν έχει κάθεται και κοιτάει έναν άρρωστο,αλλά ακόμα και ευάλωτος δεν σταματάει αυτός ο άνθρωπος να με εντυπωσιάζει.Ακόμα και στην κατάσταση του δεν παύει να είναι ο πιο όμορφος άντρας που έχω δει στην ζωή μου και το γεγονός πως τον φροντίζω με κάνει για κάποιον περίεργο λόγο απερίγραπτα χαρούμενη.

«Τι σκέφτεσαι;»με ρωτάει βγάζοντας με από τον λίθαργο μου ο Jack.

«Τίποτα, βασικά βλακείες, άσ' το»του λέω βιαστικά από την ταραχή μου να μην αποκαλύψω τις σκέψεις μου.Εκείνος σηκώνει το δεξί του φρύδι ως ένδειξη ότι δεν με πιστεύει αλλά πριν προλάβει να μου κάνει περαιτέρω ερωτήσεις μέχρι να με κάνει να απαντήσω, σφυρίζει το θερμόμετρο.Χωρίς να διακόψει την την οπτική μας επαφή μου δίνει το θερμόμετρο.Χωρίς να χάσω χρόνο, παίρνω το θερμόμετρο στα χέρια μου και σταματώντας τον μικρό διαγωνισμό κοιτάγματος μας,συγκεντρώνω το βλέμμα μου στη θερμοκρασία που μου έδειχνε.

«39 και 4»σκέφτομαι δυνατά και ξεφυσάω«Από ότι φαίνεται μας περιμένει μια δυσκολη μέρα και συνεπώς μια δυσκολη νύχτα»του λέω διαπιστώνοντας πως εν τέλει είχα δίκιο.

«Τι εννοείς μας;»με ρωτάει ανήσυχος.

«Εννοώ ότι θα κάτσω όσες μέρες χρειαστεί να σε φροντίσω αφού βλέπω πως δεν έχεις κάποιον άλλον αυτή τη στιγμή »Ουπς...αυτό ακούστηκε λίγο πιο σκληρό από ότι ήθελα να ακουστεί.Βασικά καθόλου σκληρό δεν ήθελα να ακουστεί.Ελπίζω μόνο να μην το πήρε στραβά ο Jack.

«Α δηλαδή με λυπάσαι!»μου λέει γεμάτος θυμό.

«Όχι... δηλαδή ναι... δηλαδή..δεν ήθελα να ακουστεί έτσι»του λέω γρήγορα σε μια προσπάθεια μου να σώσω αυτά που δεν σώζονται.

«Φύγε από το σπίτι μου»μου λέει και τότε νιώθω να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.

«Jack δεν το εννοούσα έτσι.Σε νοιάζομαι αυτό είναι όλο.Απλώς δεν θέλω να σε αφήσω μόνο στην κατάσταση σου»του λέω αλλά το μεγάλο στόμα μου τον κάνει να είναι δύσπιστος απέναντι μου.Τι θέλω και το ανοίγω αφού ξέρω πως δεν φιλτράρω ότι βγαίνει από αυτό.

«Απλώς φύγε και μην με ξανά ενοχλήσεις ποτέ στη ζωή μου»μου λέει και χωρίς να πω κάτι,αφού ξέρω πως τίποτα δεν θα του αλλάξει γνώμη,φεύγω τρέχοντας ενώ καυτά δάκρυα απειλούν να βγουν από τα μάτια μου.