Solmi... ✩

*Time Skip*

Μερικά λεπτά αργότερα ο Jeongin γύρισε στην τραπεζαρία.

Κάνα εικοσάλεπτο μετά μου έστειλε μήνυμα πως το εκπαιδευτήριο είναι άδειο οπότε μπορώ να πάω ελεύθερα.

Χαμογέλασα και φόρεσα ένα μαύρο αθλητικό σορτσάκι και ένα μαύρο αθλητικό μπουστάκι.

Έπιασα τα μαλλιά μου σε αλογοουρά και πήρα το κινητό μου και τα ακουστικά μου πηγαίνοντας σιγά σιγά στο εκπαιδευτήριο.

Ήμουν ολομόναχη.

Χαμογέλασα βάζοντας τα ακουστικά μου στα αυτιά μου και αφού βρήκα ένα καλό playlist και το έβαλα να παίζει, φόρεσα τα γάντια του μποξ και πήγα προς τον σάκο.

Και τώρα νιώθω έτοιμη να βγάλω όλη μου την οργή πάνω του.

Άρχισα να βαράω με μανία, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Λίγο αργότερα σταμάτησα για να ηρεμήσω και έβγαλα το ένα ακουστικό.

Κοιτάζω στην άκρη και βλέπω τον Jeongin και τον Seungmin να με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα καθώς χειροκροτάνε.

Κοκκινίζω και χαμογελάω.

Jeongin... ♤

Αφού γύρισαν όλοι στην τραπεζαρία, σκέφτηκα να κάνω δέκα λεπτά αργότερα μια επίσκεψη στην Solmi που βρισκόταν στο εκπαιδευτήριο για να δω αν είναι καλύτερα.

Μαζί μου ήρθε και ο Seungmin.

Φτάσαμε ως το εκπαιδευτήριο και αφού ανοίξαμε την πόρτα ένιωσα να ζεσταίνομαι.

Ήταν τόσο ελκυστική αυτή η κοπέλα...

Πραγματικά ένιωσα κάτι μέσα μου.

Δεν ξέρω αν φταίει που εγώ το σκεφτόμουν σε slow motion η όντως έτσι ήταν, όμως πρώτη φορά την βλέπω αλλιώς.

Τα ρούχα της, οι κινήσεις της, ακόμα και τα μαλλιά της... Ήταν όμορφα.

Έχει ωραίο σώμα να λέμε την αλήθεια... Πολύ ωραίο σώμα.

Με άφησε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό.

Μετά από λίγο μας είδε.

Τα μάτια της συνάντησαν τα δικά μου.

Κυριολεκτικά μέσα μου ένιωθα κάτι περίεργο.

Seola... ♡

Μετά από εκείνη την φασούλα με την Solmi και τα αγόρια, βρίσκομαι για άλλη μια φορά στην κουζίνα, πίνοντας νεράκι.

Εδώ παίζει να ήπια κάπου στα δέκα ποτήρια νερού έτσι ώστε να μου φύγει η δίψα.

Seol: Νεράκι, ένα από τα πολλά θαύματα της φύσης, πόσο μου έλειψες...

Άρχισα τα δραματικά μου εγώ, χωρίς να έχω πάρει είδηση τον Jeongin ο οποίος στεκόταν δίπλα μου, κοιτώντας με κυριολεκτικά να μιλάω με τον εαυτό μου.

I.n: Εμ ναι. Διακόπτω κάτι?

Ρώτησε και εγώ πετάγομαι από τον φόβο μου, που παραλίγο να μου φύγει το γεμάτο ποτήρι με νερό από το χέρι.

I.n: Σε τρόμαξα? Συγγνώμη.

Απολογήθηκε, γελώντας.

Seol: Δεν είναι αστείο. Η ψυχή μου παραλίγο να πάει στην κούλουρη ξέρεις. Τέλος πάντων, τι θέλεις?

Ρώτησα με σηκωμένο φρύδι.

I.n: Θέλω να μιλήσουμε για κάτι. Αλλά όχι εδώ. Πάμε κάπου αλλού που μπορούμε να μιλήσουμε με την ησυχία μας.

Απάντησε ο Jeongin, πιάνοντας μου το χέρι, με κατεύθυνση τον πάνω όροφο.

Άνοιξε μια πόρτα, η οποία κατέληγε σε ένα υπνοδωμάτιο, αφήνοντας με να περάσω πρώτη, κλείνοντας την πόρτα από πίσω μας.

I.n: Δεν θέλω να φοβάσαι πάντως. Δεν σκέφτομαι ούτε πρόκειται να σου κάνω κακό. Να ξέρεις πως είμαι με το μέρος σου.

Με καθησύχασε, κάθοντας δίπλα μου στην αριστερή άκρη του κρεβατιού.

Seol: Ναι ναι, τέλος πάντων. Για ποιο θέμα θέλεις να συζητήσουμε?

Ρώτησα, γέρνοντας το κεφάλι μου στο πλάι.

I.n: Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά το θέμα αφορά εσένα και την αδελφή σου.

Αμέσως σηκώθηκα έτοιμη για να φύγω, μην θέλοντας να ακούσω ότι ήθελε να μου πει.

Αλλά ο Jeongin με τράβηξε για να καθίσω πάλι δίπλα του.

I.n: Κοίτα, το ξέρω πως είσαι ακόμα θυμωμένη, αλλά σε παρακαλώ άκουσε με. Τουλάχιστον δώσε μου πέντε λεπτά.

Με παρακάλεσε και εγώ έπαιξα με τις κόρες των ματιών μου.

Seol: Καλά, θα κάτσω να σε ακούσω. Αλλά δεν έχεις παραπάνω από πέντε λεπτά.

Το ξέρω πως έκανα λες και είχα μαλώσει με τον γκόμενο μου, αλλά είχα ακόμα τόσο θυμό μέσα μου που ήθελα να μείνω μόνη μου.

Ο Jeongin τότε αναστέναξε, σκέφτοντας τι να μου πει και πως να μου το πει.

I.n: Θυμάσαι την μέρα του γάμου σου, σωστά?

Με ρώτησε και έγνεψα, κοιτώντας τον με σταυρωμένα χέρια.

I.n: Ωραία. Λίγες μέρες αργότερα, το ξέρεις πως η αδελφή σου παραλίγο να χάσει την ζωή της για εσένα?

Ταράχτηκα αμέσως με την ερώτηση του, αλλά κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

I.n: Μην αγχώνεσαι όμως. Μπήκα στην μέση προτού προλάβει να την βρει σφαίρα και τραυματίστηκα αλλά όχι άσχημα.

Με παρηγόρησε, παρατηρώντας το δάκρυ που κύλησε από το μάγουλο μου λόγω της πληροφορίας του.

I.n: Να ξέρεις πως η αδελφή σου έκανε όσα έκανε για να σε προστατέψει από τον Song και γιατί θέλει το καλό σου, όχι γιατί θέλει να σε βλέπει πληγωμένη και στεναχωρημένη. Για αυτο πιστεύω πως της χρωστάς μια συγγνώμη. Αυτά τα λίγα ήθελα να σου πω.

Είπε, χτυπώντας με φιλικά και απαλά στον ώμο.

Αλλά τώρα ήμουν εγώ αυτή που τον τράβηξε για να κάτσει διπλά μου.

Seol: Jeongin, σε ευχαριστώ για εκείνη την μέρα που έσωσες την αδελφή μου. Είναι η μόνη που μου έχει απομείνει και δεν ξέρω τι θα έκανα και πάθαινα αν την έχανα. Χάρη σε εσένα ζει ακόμα.

Τον ευχαρίστησα.

I.n: Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Τώρα πάνε να την βρεις. Να ξέρεις πως είναι στο εκπαιδευτήριο.

Seol: Ελπίζω να ξεκαθαριστεί αυτό το θέμα μια και καλή.

Μου χαμογέλασε, αφήνοντας με μόνη μου στο δωμάτιο.

Σηκώθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα, με κατεύθυνση το εκπαιδευτήριο.

Εκεί βρήκα την Solmi να ξεσπάει και να βγάζει όλο τον θυμό της σε έναν σάκο του μποξ.

Την έχω δει πως είναι όταν θυμώνει και ακόμα και αν γίνεται άλλος άνθρωπος, την ίδια στιγμή την καταλαβαίνω γιατί μια από τα ίδια.

Άρχισα να προχωράω προς το μέρος της, ώσπου να στέκομαι ακριβώς από πίσω της.

Ελπίζω να πάει αυτή η συζήτηση καλά...

Τότε σκέφτηκα τι να κάνω για να της τραβήξω την προσοχή, διότι μόλις τώρα παρατήρησα πως φοράει και ακουστικά.

Μήπως αν την πάρω με το μαλακό?

Την πήρα με το μαλακό, χτυπώντας την απαλά στην πλάτη.

Από ότι κατάλαβα, δεν με πήρε χαμπάρι.

Συνέχισα να την χτυπάω στην πλάτη, αλλά και πάλι.

Η επόμενη λογική μου σκέψη ήταν η αγκαλίτσα.

Και αυτό έκανα.

Την έδωσα μια μεγάλη αγκαλιά.

Sol: Τι σκατά?

Αναρωτήθηκε δυνατά η Sol, βγάζοντας τα ακουστικά της και γυρνώντας να με κοιτάξει.

Sol: Αα, εσύ είσαι. Τι θέλεις?

Ρώτησε, κοιτώντας με με ένα πολύ ψυχρό βλέμμα.

Αμέσως διέκρινα το θυμό και την στεναχώρια στα μάτια της, πράγμα που με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα που της φώναξα.

Seol: Sol, συγγνώμη που σε πλήγωσα...

Την κοίταξα με ένα απολογητικό βλέμμα, νομίζοντας πως θα με απαντούσε με κάτι ψυχρό αλλά έμεινε σιωπηλή, θέλοντας να ακούσει την συγγνώμη μου.

Seol: Δεν ήθελα να σε πληγώσω, πραγματικά όμως και το ξέρω πως δεν έπρεπε να ξεσπούσα πάνω σου. Απλά τυχαίνει να υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι τους γονείς μας και ότι έχω περάσει και αρχίζω να νιώθω χάλια που δεν μπορούσα να κάνω κάτι για τους σώσω και για να σώσω τον εαυτό μου. Το ξέρω πόσο ηλίθιο είναι το να σου συμπεριφέρομαι άσχημα και το ξέρω πως δεν σου είναι αρκετή μια συγγνώμη-

Εκεί που ήμουν έτοιμη να τελειώσω την πρόταση μου, ένιωσα τα χέρια της Solmi γύρω μου, τραβώντας με στην αγκαλιά της.

Seol: Συγγνώμη και πάλι... Απλά μου λείπουν πολύ η μαμά και ο μπαμπάς...

Δεν άντεξα αλλο, ξεσπώντας σε κλάματα.

Sol: Το ξέρω και σε συγχωρώ, καθώς μου λείπουν και εμένα...

Seol: Ναι, αλλά και πάλι νιώθω σαν την ηλίθια... Αν υπάρχει κάποιο άτομο που πρέπει να ξεσπάω πάνω του είναι ο εαυτός μου, όχι εσύ...

Ξεκίνησα να κλαίω με λυγμούς.

Sol: Μην τολμήσεις και διανοηθείς να αυτοτραυματίσεις τον εαυτό σου ξανά, κακομοίρα μου.

Κοκάλωσα.

Seol: Τι? Πως ξέρεις πως-

Sol: Μου τα είπαν όλα τα παιδιά, μιας που θα το προτιμούσα αν μου το έλεγες εσύ.

Την άφησα, αρχίζοντας την μέθοδο ας ξεκινήσω να κοπανιέμαι και να χτυπιέμαι.

Seol: Είμαι τόσο χαζή...

Είπα δυνατά, με αποτέλεσμα η Sol να με κοιτάξει σοβαρά.

Sol: Σταμάτα να σε αποκαλείς έτσι. Νομίζεις ότι εγώ σαν αδελφή σου δεν στεναχωριέμαι όταν σε ακούω να βρίζεις τον εαυτό σου?

Seol: Όχι δεν μπορώ.

Sol: Και όμως μπορείς. Είμαι σίγουρη πως μπορείς να μην σκέφτεσαι και να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου. Και θα σε βοηθήσουμε όλοι μας. Το ξέρω πως δεν έχεις και τις καλύτερες σχέσεις με τα παιδιά, αλλά όντως νοιάζονται και αυτοί για εσένα, ακόμα και αν δεν σε ξέρουν καλά. Αλλά πιστεύω πως αυτό μπορεί να αλλάξει.

Seol: Τι-

Ήμουν έτοιμη να κάνω ερώτηση, αλλά με διέκοψε η Sol.

Sol: Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να κάνεις καινούργιες φιλίες με τα παιδιά.

Seol: Μα τα αγόρια σίγουρα με μισούν... Sol, ήσουν εκεί όταν σας είχα βρίσει όλους σας πανω στα νεύρα μου...

Sol: Ναι, αλλά ακόμα μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη. Τα παιδιά δεν είναι και τόσο άσχημοι όταν τους γνωρίσεις καλύτερα.

Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, κοιτώντας με λες και μου έλεγε ''Καν το για εμένα τουλάχιστον.''

Seol: Καλά, με έπησες. Όμως αν οι σχέσεις μας χειροτερέψουν, δεν θα φταίω εγώ.

Γέλασε με την απάντηση μου.

Sol: Βλέπω πως ακόμα δεν έχεις αλλάξει. Αα, και Seol?

Seol: Ναι?

Γύρισα να την κοιτάξω, στέκοντας μπροστά από την πόρτα του εκπαιδευτηρίου.

Sol: Ξέρω πως δεν θα πιστέψεις αυτό που θα σου πω, αλλά σε θαυμάζω. Θαυμάζω το γεγονός πως ακόμα και με όσα δύσκολα έχεις περάσει, παρέμεινες δυνατή. Επίσης, ξέρω πως αν ήταν η μαμά και ο μπαμπάς εδώ τώρα μαζί μας, θα συμφωνούσαν μαζί μου.

Ξαναδάκρυσα, αλλά αυτή τη φορά από συγκίνηση.

Seol: Το ίδιο έχω να πω και για εσένα πάντως.

Sol: ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Τώρα σκούπισε τα δάκρυα σου. Δεν μου αρέσει να σε βλέπω να κλαις. Θέλω να κλάψω και εγώ.

Μου σκούπισε τα δάκρυα με τα δάχτυλα της.

Τώρα ήμουν εγώ αυτή που την τράβηξα στην αγκαλιά μου.

Αγκαλιαστήκαμε για κάμποσα λεπτά, ώσπου σπάσαμε την αγκαλιά μας, αρχίζοντας την άλλη μέθοδο, χαζά χαχανητά.

Μετά πιαστήκαμε αγκαζέ, βγαίνοντας έξω από το εκπαιδευτήριο με κάτι τεράστια και πλατιά χαμόγελα στα πρόσωπα μας.

Χαίρομαι που έχω πίσω την αδελφή μου στο τέλος της μέρας.