Seola... ♡

Έχουν περάσει μέρες που με έχουν κλειδωμένη σε αυτό το κελί.

Μέχρι στιγμής, η κατάσταση μου είναι απλά τραγική.

Από φαγητό τώρα τελευταία τρώω τα αποφάγια που έχουν απομείνει από όλους.

Νερό πίνω κάπου στις 1-2 φορές την εβδομάδα με αποτέλεσμα να έχω κορακιάσει από την δίψα.

Τουλάχιστον τα ρούχα μου τα αλλάζω καθημερινώς.

Μου αρέσει που με απήγαγαν γιατί ήθελαν να συνεργαστώ μαζί τους για την υπόθεση του Song και ακόμα να με βγάλουν από αυτό το γαμημένο κελί.

Ψεύτες.

Εδώ ακόμα η αδελφή μου έχει αρχίσει να μην με εμπιστεύεται και τόσο όπως παλιά.

Η αδελφή μου που την ξέρω περισσότερα χρόνια από εκείνους τους παλιομαλάκες.

Νιώθω πως από εκείνη την μέρα που είχαμε εκείνον τον μικρό καβγά με την Solmi, την έχω χάσει τελείως.

Χαμήλωσα το πρόσωπο μου και ξεκίνησα να κλαίω, καθώς για άλλη μια φορά ξεκίνησα να σκέφτομαι μειονεκτικά.

Γιατί η ζωή μου να είναι τόσο μίζερη και τραγική και γιατί να μην γίνεται κάτι που θα την αλλάξει προς το καλύτερο?

Γιατί να είμαι εγώ αυτή που χάνει σημαντικά και αγαπημένα πρόσωπα της, λόγω θανάτων ή χαμηλής εμπιστοσύνης?

Γιατί η αδελφή μου δεν μπορεί να καταλάβει ότι κρατούσα μυστικό την πραγματική ταυτότητα του Song γιατί νοιάζομαι για την πάρτη της και δεν θέλω να πάθει κανένα κακό?

Γιατί δεν με καταλαβαίνει και δεν με εμπιστεύεται κανείς?

Γιατί θεέ μου να είμαι εγώ αυτή που πρέπει να περνάει όλα τα δύσκολα?

''Σε απαγάγαμε γιατί ξέρουμε τι έχεις περάσει και νιώθουμε άσχημα για εσένα.''

Όχι.

Απλά σκάστε.

Σε ποια πάτε να πείτε ψέματα?

Γιατί τι πιστεύετε πως είμαι, μια ηλίθια που δεν μπορεί να καταλάβει όταν ψεύδεται κάποιος, ενώ ακόμα με έχετε κλειδωμένη σε αυτό το κελί?

Με εμένα δεν θα ψεύδεται από εδώ και στο εξής κανείς.

Αχάριστα ζώα.

Ευτυχώς που δεν είναι κανένας εδώ κάτω για να με βλέπει να μυξοκλαίω.

Μαμά, μπαμπά, νομίζω πως σιγά σιγά τα χάνω εδώ κάτω...

Τρελαίνομαι.

Ακόμα είστε υπερήφανοι για εμένα?...

Θα ήσασταν ακόμα υπερήφανοι για την κόρη σας αν καταντούσε τελείως τρελή?...

Εδώ ακόμα να μπει κάποιος στα παπούτσια μου και να νιώσει την ζωή μου.

Απλά θέλω κάποιον να μου δείξει λίγη συμπόνια και λίγη κατανόηση.

Δεν ζητάω πολλά.

Εκεί που έκανα τον καταθλιπτικό μονόλογο μου μέσα στις σκέψεις μου, ξαφνικά ακούγεται μια γνωστή αντρική φωνή.

Cb: Ξύπνα. Έχουμε δουλειές.

Με μισούν τόσο που έστειλαν τον κοντό για να με λύσει?

Πιο τέλεια πεθαίνεις.

Cb: Αα, τελικά ξύπνια είσαι. Ούτε μια καλημέρα δεν θα πεις?

Αρπάχτηκα αμέσως.

Seol: Δικαίωμα μου αν θέλω να σου πω καλημέρα ή όχι.

Τον κοίταξα ψυχρά.

Cb: Νομίζεις ότι η οξυθυμία σου με τρομάζει? Δείξε σεβασμό προς τους μεγαλύτερους σου και συγκράτησε τα νεύρα σου.

Seol: Και ποιος νομίζεις πως είσαι για να μου λες τι να κάνω, πως να μιλάω και πως να συμπεριφέρομαι? Κανένας γονέας μου?

Cb: Έχε χάρη που έχουν πεθάνει οι γονείς σου και σε λυπάμαι, αλλιώς θα σου φύτευα την σφαίρα στο κεφάλι.

Seol: Ουάου, τρέμω από τον φόβο. Έτσι δείχνεις εσύ τον ανδρισμό σου?

Με αγριοκοίταξε.

Seol: Αν νομίζεις ότι φοβάμαι να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, γελάστηκες. Τι και αν είσαι πιο δυνατός από εμένα και μπορείς εύκολα να με σαπίσεις στο ξύλο. Πάλι δεν σε φοβάμαι. Εμένα να με σέβεσαι, εντάξει?

Του ψιθύρισα καθώς με έλυνε και αυτός έμεινε να με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα.

Seol: Αυτό που σου είπα μόλις να το πεις στους φίλους σου και στην αδελφή μου επίσης. Αα και κλείσε το στόμα σου προτού χάψεις καμιά μύγα.

Τον χτύπησα στον ώμο και πήρα τα σκαλοπάτια για τον πάνω όροφο, προτού προλάβει να μου απαντήσει.

Ευτυχώς που έχω και την κοφτερή μου γλώσσα από πάνω.

Τώρα θυμήθηκα τι μου είχαν πει οι γονείς μου.

''Εάν θέλεις τον σεβασμό κάποιου να του συμπεριφέρεσαι όπως σου συμπεριφέρεται. Μην τους αφήνεις να σε κουμαντάρουν και να σε ποδοπατάνε Seola. Πρέπει να σε σέβονται αλλά και να σε φοβούνται συγχρόνως.''

Αυτή την συμβουλή τους αρχικά την αγνόησα διότι τότε ήμουν μικρό κοριτσάκι, αλλά τώρα που έχω οριμάσει και ενηλικιωθεί, έχω καταλάβει το πόσο σημαντικό είναι το νόημα της.

Σωστά μου τα λέγατε, μαμά και μπαμπά.

Ελπίζω ο κοντός να τρέμει από τον φόβο του και να σκέφτεται τα λόγια μου αυτή τη στιγμή.

Έφτασα στην κουζίνα όπου τώρα βρισκόμασταν οι εννιά μας.

Seol: Αυτό για εμένα?

Ρώτησα τον Felix, δείχνοντας το πιάτο με τις βάφλες.

Fx: Βασικά-

Του το άρπαξα μέσα από τα χέρια προτού προλάβει να τελειώσει την πρόταση του και χωρίς να τον ευχαριστήσω.

Να μάθετε όλοι σας που δεν με ταΐζετε σωστά και λιμοκτονώ της πείνας.

Χλαπάκιασα τις βάφλες μέσα σε χρόνο ντε τε, νιώθοντας τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω μου.

Τους κοίταξα όλους με σηκωμένο φρύδι και αμέσως κοίταξαν αλλού.

Sol: Κοίτα Seol, συγγνώμη-

Seol: Αα, δηλαδή τώρα μου ζητάτε συγγνώμη από πάνω? Πιστεύετε πως θα σας συγχωρέσω τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα γιατί θα δουλεύουμε μαζί και καλά? Έχω ανεχτεί πολλές συγγνώμες που έχω μπουχτίσει να τις ακούω. Φτάνει, απλά φτάνει, που κάνατε δεν ξέρω και εγώ πόσες εβδομάδες και μέρες για να με βγάλετε από εκείνο το καταραμένο δωμάτιο. Αν θέλετε να σας συμπεριφέρομαι καλύτερα να με συμπεριφέρεστε καλύτερα εσείς πρώτοι. Αι στο διάολο με τον καθένα σας.

Την διέκοψα, παίρνοντας την τελευταία λέξη.

Ξέρω ότι τους πλήγωσα όλους μαζί με την αδελφή μου, αλλά εγώ πιστεύω πως είμαι πιο πληγωμένη με την όλη κατάσταση.

Και πολύ όμως τους ανέχτηκα όλους εδώ μέσα, να μην έχω πληγωθεί με το όλο θέμα?

Solmi... ✩

Νεύριασα πάρα πολύ με τον τρόπο που μου μίλησε και δεν θα πω ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πως νιώθει.

Έτσι θυμωμένη σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιο μου, όπου και κλειδώθηκα.

Γενικά νευριάζω με το παραμικρό. Και ειδικά τώρα που πήγα να της πω ότι για εκείνη πήγα να πεθάνω.

Δεν την ενδιαφέρει? Ούτε εμένα.

Για αυτό λοιπόν μέχρι να έρθει εκείνη να μου ζητήσει συγγνώμη, εγώ θα την αποφεύγω και δεν θα της μιλάω καν.

Ξέρει παρά πολύ καλά τον χαρακτήρα μου.

Όταν θυμώνω κοπανιέμαι, ουρλιάζω, σπάω πράγματα, κλαίω... γίνομαι μια άλλη. Οριακά δαιμονίζομαι δηλαδή.

Οπότε μια από τα ίδια και τώρα.

Άφησα ένα ουρλιαχτό να βγει από την ψυχή μου και έπειτα ακολούθησε η μέθοδος πέσε κάτω και κλάψε.

Ώσπου άκουσα ένα χτύπο στην πόρτα και πηγαίνοντας να κοιτάξω ποιος είναι ανοίγοντας ελάχιστα την πόρτα, είδα τον Jeongin να στέκεται περιμένοντας να του ανοίξω.

Αναστέναξα και αφού τον άφησα να περάσει, ξανακλείδωσα την πόρτα και γύρισα στην γωνίτσα μου.

Συνέχισα το κλάμα, χωρίς να με ενδιαφέρει που δεν είμαι μόνη.

Αυτόν για κάποιο λόγο τον εμπιστεύομαι.

Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να χαιδεύει τα μαλλιά μου.

Αμέσως ένιωσα μέσα μου μια ψυχική ηρεμία...

I.n: Ούτε εμένα μου αρέσει ο τρόπος που μας μίλησε. Μην στεναχωριέσαι...

Sol: ΟΧΙ Jeongin. Αυτό είναι θυμός όχι στεναχώρια.

Συνέχισα να κλαίω.

Sol: Σιγά μην στεναχωρηθώ που η αδελφή μου αντί να κάτσει να ακούσει τι κάναμε για εκείνη, με διακόπτει για να μου πει τα δικά της.

I.n: Εννοείς εκείνη την μέρα?

Έγνεψα.

I.n: Ε τότε εσύ ήσουν αυτή που προσπάθησες να κάνεις κάτι για εκείνη. Εγώ δεν κολλάω κάπου.

Sol: Ναι, αλλά αν δεν τον είχες χτυπήσει, θα ήμουν νεκρή. Οπότε χάρις εσένα ζω.

Συνέχισα να κλαίω και ένιωσα το χέρι του να με τραβάει στην αγκαλιά του όπου και συνέχισα το κλάμα.

Sol: Θέλω να κάτσω εδώ σήμερα. Όταν φύγει η αδελφή μου από το εκπαιδευτήριο φώναξε με.

I.n: Εντάξει μην αγχώνεσαι.

Seola... ♡

Bc: Τέλος πάντων, σήμερα έχουμε ένα τεστ για εσένα.

Έκοψε την σιωπή, αλλάζοντας θέμα ο Chan, κάνοντας με να τον κοιτάξω με σηκωμένο το φρύδι.

Bc: Εφόσον δέχτηκες να συνεργαστείς με εμάς, αποφασίσαμε πως σήμερα είναι η μέρα που θα σε βάλουμε να στοχεύσεις και να ρίξεις μαχαίρια, για να δούμε το πόσο καλή είσαι στο να χρησιμοποιείς όπλα.

Τέλειωσε την πρόταση του και εγώ χαμογέλασα κρυφά.

Το να χρησιμοποιώ όπλα το έχω στο τσεπάκι.

Και όλο αυτό, χάρη στον μπαμπά μου ο οποίος όταν είχε ελεύθερο χρόνο, μάθαινε σε εμένα και στην Solmi πως να στοχεύουμε και να ρίχνουμε μαχαίρια.

Μιας που θα έλεγα πως από όπλα προτιμώ λίγο παραπάνω τα μαχαίρια από τα πιστόλια.

Και όχι γιατί είναι μυτερά και γιατί έχω τάσεις αυτοκτονίας.

Θυμάμαι πως από μικρό παιδάκι, με τραβούσαν το ενδιαφέρον οι ταινίες μυστηρίου και τα θρίλερ.

Τόσο πολύ που σκεφτόμουν κάποτε να περάσω εγκληματολογία.

Εδώ ακόμα τόσο μαύρο εγκέφαλο που είχα, ήθελα ντε και καλά να γίνω δολοφόνος.

Αλλά στην τελική πέρασα νοσηλευτική, λόγω γιατί μου άρεσε ως επάγγελμα και γιατί θέλω να σώζω τις ζωούλες του κοσμάκη.

Μιας που ποτέ δεν δούλεψα ως νοσοκόμα λόγω τις παλιάς μου δουλειάς ως τραγουδίστρια και τώρα δουλεύω σε μαφία, αλλά αυτά ας τα εξαιρέσουμε.

Μιας που όταν πίεζα τον μπαμπά μου να ανοιχτεί λίγο παραπάνω για το όλο θέμα με την χρησιμοποίηση όπλων, πάντα μου απαντούσε πως μάθαινε πως να χρησιμοποιεί όπλα για αυτοπροστασία.

Αλλά ναι, από το να στοχεύω και να πετάω μαχαίρια είμαι καλά εκπαιδευμένη.

Συνέχισα να χαμογελάω στον εαυτό μου καθώς τους ακολούθησα σε ένα δωμάτιο, στο οποίο σίγουρα εκπαιδεύονται.

Τα είχε όλα.

Σάκους το μποξ, στόχους σε ανθρώπινη μορφή για χρησιμοποίηση όπλων, εκείνους τους στόχους που χρησιμοποιείς για να πετάς τόξα και βέλη...

Εδώ ακόμα είχε και μπιλιάρδο.

Lk: Πρώτα θα ξεκινήσουμε με τα πιστόλια και μετά θα περάσουμε στα μαχαίρια. 

Είπε ο Minho, δίνοντας μου ένα shotgun.

H: Ωραία, ας ξεκινήσω με τις οδηγίες-

Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος από εμένα να ρίχνω σφαίρα σε έναν από τους στόχους με την ανθρώπινη μορφή.

Τον πέτυχα στο κεφάλι.

Seol: Και τι έλεγες?

Ρώτησα τον Han, κοιτώντας τον με σηκωμένο φρύδι και ένα τεράστιο χαμόγελο.

H: Περίμενε, για ξανάριξε λίγο.

Όλα τα μάτια έπεσαν πάνω μου καθώς συνέχισα να ρίχνω με το shotgun στους υπόλοιπους στόχους...

Τους ξαναπέτυχα όλους στο κεφάλι.

Lk: Χρησιμοποίησε λίγο revolver.

Seol: Headshot για άλλη μια φορά.

Λέω, δείχνοντας προς την μεριά των στόχων, στους οποίους είχε απομείνει σημάδι στο κεφάλι από το πιστόλι.

Sm: Από πιστόλια βλέπουμε πως ξέρεις την χρήση τους, αλλά από μαχαίρια?

Πετάγεται ο Seungmin, δίνοντας μου ένα μαχαιράκι.

Εγώ να έχω πάρει την κατάλληλη στύση σώματος και να έχω μισοκλείσει τα μάτια μου.

Έριξα το μαχαιράκι, βρίσκοντας τον στόχο στο στομάχι.

Την δεύτερη φορά πέτυχα τον στόχο στο στήθος, όπου βρίσκεται η καρδιά.

Την τρίτη, στο δόξα πατρί.

Την τέταρτη, στην οποία χρησιμοποίησα τον στόχο για βέλη, πέτυχα με μια φορά την μαύρη βούλα που είναι ακριβώς η μέση.

Όλοι έμειναν άφωνοι.

Bc: Ξέρεις να στοχεύεις και να ρίχνεις πολύ καλά μαχαίρια. Έχεις πολύ καλό χέρι. Μπράβο σου.

Seol: Το ξέρω ήδη, αλλά ευχαριστώ.

Απάντησα με ένα τεράστιο και υπερήφανο χαμόγελο, τινάζοντας τα μαλλιά μου.

Και μια φορά νιώθω υπερήφανη για τον εαυτό μου.