*Time skip*

*1 week later*

Solmi... ✩

Σήμερα είναι η μέρα που θα φύγουμε για Μιλάνο.

Ξύπνησα με πολύ ενθουσιασμό και πραγματικά ήμουν έτοιμη να αρχίσω να χοροπηδάω από την χαρά μου.

Ήταν 3:15 τα χαράματα και σε μια ώρα πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο.

Είχα ντυθεί έτσι:

Και είχα κάνει αυτό το makeup και αυτά τα μαλλιά.

Το μακιγιάζ:

Τα μαλλιά μαζί με τα γυαλιά ηλίου:

Βγήκα από το δωμάτιο μου έτοιμη να πάω στην κουζίνα μέχρι που είδα τον Chan ανήσυχο να πηγαίνει στο δωμάτιο του Jeongin.

Παραξενεύτηκα και γύρισα πίσω μου να κοιτάξω τι γίνεται.

Ο Felix και ο Changbin κάθονταν έξω από το δωμάτιο και φαίνονταν επίσης πολύ ανήσυχοι.

Πήγα κι εγώ βιαστικά στο δωμάτιο του Jeongin για να δω τι παίζει.

Sol: Felix, Changbin? Όλα καλά?

Fx: Ο μικρός σήκωσε πυρετό...

Sol: ΤΙ? Είναι καλά?

Ρώτησα ανήσυχη.

Cb: Έχει πολύ... Δεν θα το έλεγα...

Sm: SOLM- Α εδώ είσαι? Σε έψαχνα...

Λέει ο Seungmin βγαίνοντας από το δωμάτιο.

Sm: Θυμάμαι μας είχες πει ότι ξέρεις από νοσηλευτική... Θα ελέγξεις λίγο τον Jeongin?

Sol: Εννοείται! Το συζητάς?

Μπήκα αναστατωμένη στο δωμάτιο του και έπεσα μπροστά του στα γόνατα μου.

Φαινόταν αδύναμος.

Seol: Το θερμόμετρο λέει πως έχει 39.3... Δεν γίνεται να έρθει σε αυτή την κατάσταση... Θα μπορούσες να τον προσέχεις?

Το πρόσωπο μου σκοτείνιασε... Ήθελα όσο τίποτα να πάω Μιλάνο...

Με κοίταξαν όλοι περιμένοντας μια απάντηση...

 Sol: Εντάξει...

Είπα διστακτικά.

Τα παιδιά μου χαμογέλασαν...

Μας αποχαιρέτησαν και έφυγαν.

Αναστέναξα και κάθισα στο κρεβάτι του δίπλα του.

Άνοιξε αδύναμα τα μάτια του και με κοίταξε. Ήταν κατακόκκινα τα μάτια του και πραγματικά έκαιγε...

Τον κοίταξα με ένα μικρό καθησυχαστικό χαμόγελο και απομάκρυνα μια τούφα από τα μάτια του.

Sol: Πονάς?

Κούνησε σιγανά το κεφάλι του θετικά.

Sol: Περίμενε με...

Πήγα στην κουζίνα και επέστρεψα στο δωμάτιο του με ένα πανί και πάγο.

Sol: Κάτι για να σου πέσει η θερμοκρασία λίγο.

Είπα και ακούμπησα το πανί με τον πάγο στο μέτωπο του... Φάνηκε να ανακουφίζεται κάπως.

 Sol: Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να κοιμηθείς, εντάξει?

Έγνεψε και σιγά σιγά έκλεισε τα μάτια του.

Σηκώθηκα σιγά σιγά από το κρεβάτι για να μην τον ξυπνήσω ώσπου έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε πίσω.

I.n: Μην φεύγεις... Σε θέλω δίπλα μου...

Είπε αδύναμα αλλά φαινόταν ειλικρινής.

Sol: Και που θα κοιμηθώ εγώ?

Ρώτησα γελώντας όμως τα χαρακτηριστικά του παρέμειναν σοβαρά.

Του χαμογέλασα...

Sol: Καλά... Πάω να αλλάξω κι έρχομαι.

Μου χαμογέλασε πίσω και πήγα στο δωμάτιο μου να αλλάξω.

Γυρνώντας πίσω στο δωμάτιο του τον είδα να κοιμάται... Ήταν τόσο ήρεμος.

Έκανα όσο περισσότερη ησυχία μπορούσα και σιγά σιγά κάθισα δίπλα του.

Ξανά έβαλα θερμόμετρο και είχε πέσει λίγο στο 38.8...

Του έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο και έπεσα να κοιμηθώ δίπλα του...

Seola... ♡

Βρισκόμαστε στο ιδιωτικό τζετ για Μιλάνο.

Γενικά νιώθω στεναχωρημένη που τελικά δεν μπόρεσαν να έρθουν μαζί μας η Solmi και ο Jeongin, αλλά πρώτα από όλα η υγεία.

Εγώ από συνολάκι φόρεσα αυτό μαζί με αυτό το παλτό:

Τα μαλλιά μου τα έπιασα σε αυτόν τον κότσο:

Το μακιγιάζ μου σκέφτηκα να το αλλάξω λίγο για να ταιριάζει με το aesthetic που προσπαθώ να μοστράρω:

Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά σκεφτόμουν να φορέσω φόρεμα αλλά τελικά άλλαξα γνώμη λόγω των σημαδιών μου.

Όχι πως οι περισσότεροι δεν το ξέρουν ήδη, αλλά και πάλι θα νιώθω ανασφαλής άμα τραβήξω όλα τα βλέμματα πάνω μου για αυτόν τον λόγο.

Τέλος πάντων...

Φόρεσα τα gucci γυαλιά ηλίου μου στο κεφάλι μου, μπαίνοντας τελευταία μέσα στο τζετ, κοιτώντας τριγύρω για κενή θέση.

Τα γυαλιά:

Υπάρχει μια κενή θέση δίπλα στον Han και άλλη μια δίπλα στο τελευταίο άτομο που δεν θέλω να βλέπω γενικά κάθε μέρα...

Έκατσα βιαστικά δίπλα στον Han προτού προλάβει ο Minho κοιτώντας τον με ένα απολογητικό χαμόγελο.

Όσο κάθομαι δίπλα σε κάποιον που πάω, όλα καλά θα πάνε.

Σκέφτηκα, έτοιμη να βγάλω τα earpods μου από την τσέπη του παντελονιού μου, αλλά τότε νιώθω τον Han να με χτυπάει στον ώμο.

Γύρισα να τον κοιτάξω.

H: Πως νιώθεις για το ταξίδι στο Μιλάνο?

Ρώτησε με ένα φιλικό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Seol: Στεναχωριέμαι που δεν θα είμαστε όλοι μας αλλά ας μην το ρίξω στα αρνητικά. Ανυπομονώ πολύ για το όταν θα φτάσουμε επιτέλους Ιταλία. Ήθελα από μικρό παιδάκι να πάω Μιλάνο και το όνειρο μου επιτέλους πραγματοποιήθηκε.

Χαμογέλασα και ο Han γέλασε.

Τότε παρατήρησε τα earpods μου.

H: Θα άκουγες μουσική, έτσι δεν είναι?

Seol: Ναι, αλλά με πρόλαβες!

H: Και εγώ αυτό θα έκανα! Μήπως θα ήθελες να ακούγαμε μαζί μουσική?

Seol: Γιατί όχι?

Χαμογελάσαμε φιλικά ο ένας στον άλλον.

Μπορούσα να διακρίνω από την άκρη του ματιού μου τον Hyunjin να μας κοιτάει με ένα αγριεμένο και επίμονο βλέμμα, αλλά και πολύ νοιάστηκα για αυτόν.

Ας εξηγήσω καλύτερα την κατάσταση μου με τον Hyunjin.

Γενικά είμαστε και οι δυο σε φάση που θέλουμε να σφάξουμε ο ένας τον άλλον.

Άμα δεν αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον, βριζόμαστε.

Εδώ ακόμα και όταν αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον, τυχαίνει να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον και πάλι να βριζόμαστε.

Τα καημένα τα παιδιά έχουν προσπαθήσει να μας βοηθήσουν στο να καλυτερεύσει η σχέση μας, αλλά οι προσπάθειες τους είναι μάταιες, καθώς κανένας μας δεν θέλει να ζητήσει συγγνώμη.

Πάντως εγώ δεν θα απολογηθώ πρώτη ούτε με τις σφαίρες.

Και μέχρι να έρθει να μου ζητήσει αυτός συγγνώμη, θα του φέρομαι όπως θέλω εγώ.

Τι να κάνουμε που αυτός είναι ο περίεργος χαρακτήρας μου...

Έγραψα κανονικότατα τον Hyunjin, κοιτώντας το κινητό μου και προσπαθώντας να περάσω καλά και να σκέφτομαι θετικά.

Άντε να δούμε πως θα πάει και αυτό το ταξίδι στο Μιλάνο...