Solmi... ✩

*In the morning*

Οι ακτίνες του ηλίου έχουν φωτίσει το δωμάτιο πράγμα που με ξύπνησε.

Η ώρα είναι 11:28 και ο Jeongin κοιμάται. Φαίνεται πιο χαλαρός από πριν.

Χαμογέλασα και σιγά σιγά χωρίς να τον ξυπνήσω, σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήρα μαζί μου και την πετσέτα.

Άγγιξα απαλά το μέτωπο του ωστόσο ήταν ακόμα ζεστός.

Πήγα στην κουζίνα για να μου φτιάξω λίγο καφέ και να ετοιμάσω κάτι και στον ασθενή μας.

Του έβαλα σε ένα ποτήρι τον αγαπημένο του χυμό και του έφτιαξα ένα τοστ με τυρί.

Έβρεξα με παγωμένο νερό την πετσέτα και ξαναγύρισα στο δωμάτιο του.

Είχε ανοίξει ελάχιστα τα μάτια του και μόλις με άκουσε γύρισε το βλέμμα του σε εμένα.

Του χαμογέλασα και πήγα κοντά του αφού πρώτα άφησα τα πράγματα στο κομοδίνο δίπλα του.

Sol: Καλημέρα! Πως νιώθεις?

I.n: Εξαντλημένος.... Τουλάχιστον δεν πονάω όπως πριν...

Αναστέναξα και έπεσα μπροστά του γονατιστή παίρνοντας το θερμόμετρο.

Η θερμοκρασία του ήταν γύρω στο 38.5.

Sol: Πέφτει...

Χαμογέλασα και άφησα το θερμόμετρο στην άκρη.

Τοποθέτησα την πετσέτα στο μέτωπο του και του έδωσα τον χυμό του.

Sol: Χυμούλης για να μείνεις δροσερός και ενυδατωμένος.

Είπα και κάθισα δίπλα του.

Sol: Σε βολεύει να κάτσεις καθιστός?

I.n: Δεν χάνω κάτι με το να δοκιμάσω.

Και όντως προσπάθησε.

I.n: Ζαλίζομαι κάπως.

Sol: Φάε το τοστ και πιες τον χυμό και πες μου αν πονάς και που πονάς.

I.n: Το κεφάλι μου περισσότερο. Και λίγο τα κόκαλα μου...

Έγνεψα και ήπια λίγο από τον καφέ μου.

Sol: Αργότερα θα σε βοηθήσω να πας στο μπάνιο για ένα κρύο ντουζ... Θα βοηθήσει να πέσει η θερμοκρασία.

Είπα και χαμογέλασα ξανά.

Sol: Θα σου φέρω και λίγο παυσίπονο για το κεφάλι σου. Θα γίνεις καλά!

Μου χαμογέλασε και κοίταξε στον τοίχο αλλάζοντας το βλέμμα του σε σοβαρό.

 I.n: Sol συγγνώμη που σε εμποδίζω να πας στο Μιλάνο... Ξέρω ότι είναι όνειρο σου από όταν ήσουν μικρή.

Γέλασα.

Sol: Έλα εντάξει δεν πειράζει. Κοίτα να συνεργαστείς μαζί μου και να γίνεις γρήγορα καλά και να πάμε κι εμείς εντάξει?

Έγνεψε και κοίταξε πάλι εμένα.

Sol: Εξάλλου έχω όλη μου την ζωή να πάω παντού... Δεν μου στέρησες κάτι...

Jeongin... ♤

Πως μπορεί και είναι τόσο καλή μαζί μου ενώ ξέρω πολύ καλά πως αυτό την πείραξε?

Είναι τόσο γλυκιά αλήθεια... Με φροντίζει, μου κάνει παρέα... Δεν ξέρω αλλά νομίζω αυτό που συμβαίνει τώρα γίνεται για κάποιον λόγο... Ελπίζω καλό...

Seola... ♡

*11 hours later*

*At Milan*

H: Seola, ξύπνα. Φτάσαμε.

Ακούγεται η φωνή του Han από δίπλα μου.

Άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου, κοιτώντας τριγύρω και παρατηρώντας ότι αποκοιμήθηκα στον ώμο του Han.

Seol: Πόση ώρα πέρασε? Έχει ξεκινήσει να σκοτεινιάζει έξω.

Άνοιξα στα γρήγορα το κινητό μου για να τσεκάρω την ώρα.

Seol: Δεν το πιστεύω πως πέρασαν έντεκα ώρες...

Κούνησα το κεφάλι μου και ο Han γέλασε.

H: Και όμως η ώρα περνάει γρήγορα χωρίς να το καταλάβουμε εμείς οι άνθρωποι. Το καλό είναι πως επιτέλους φτάσαμε Μιλάνο.

Γύρισα λίγο να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, μένοντας με την θέα.

H: Όμορφο το Μιλάνο, έτσι δεν είναι?

Μου χαμογέλασε ο Han, γελώντας ξανά αλλά αυτή τη φορά με το πόσο ενθουσιασμένη φαινόμουνα.

Seol: Και μόνο όμορφο είναι το Μιλάνο? Εδώ μου έφυγε ολόκληρη η νύστα που ένιωθα!

Απάντησα, πετάγοντας από την θέση μου σαν να είμαι ελατήριο, αρπάζοντας τις βαλίτσες μου και τρέχοντας έξω από το τζετ μες την τρελή χαρά.

Το ξέρω πως έκανα σαν μικρό παιδάκι ενώ είμαι είκοσι τριών, αλλά γενικώς πάντα συμπεριφέρομαι σαν μικρό παιδί όταν είμαι σε καλή διάθεση.

Τότε έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη του παντελονιού μου, βγάζοντας μερικές φωτογραφίες και στέλνοντας τες στα παιδιά, έτσι ώστε να ξέρουν ότι φτάσαμε στο Μιλάνο σόι και αβλαβής.

Seol: ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ? ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ? ΚΟΥΝΗΣΤΕ ΤΑ ΚΩΛΙΑ ΣΑΣ ΚΟΣΜΕ! ΜΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑΖΕΤΕ!

Φώναξα, κοιτώντας τα αγόρια να βγαίνουν ένα ένα από το τζετ με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

Lk: Κάποια δεν μπορεί να συγκρατήσει την χαρά της βλέπω...

Με πείραξε ο Minho, χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.

Γέλασα με το σχόλιο του και μετά ξεκινήσαμε να περπατάμε προς μια κατεύθυνση.

Seol: Και τώρα τι κάνουμε?

Ρώτησα, κοιτώντας τον Chan μπερδεμένη.

Bc: Πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο μας με την σπέσιαλ κράτηση. Να τι κάνουμε.

Πόσο θα χαρώ όταν θα φτάσουμε στο πεντάστερο ξενοδοχείο.

Ειδικά όταν θα μπω στο δωμάτιο μου και θα πέσω με την μία πάνω στο κρεβατάκι μου και θα κοιμηθώ σαν μωράκι...

Άμα καταφέρω να κλείσω μάτι απόψε, το οποίο θα προσπαθήσω όσο δύσκολο και να μου είναι...

*Small time skip*

*At the hotel*

Seol: Τι εννοείς ότι τα δωμάτια είναι δίκλινα?

Ρώτησα τον Chan, κοιτώντας τον γεμάτη στην αμηχανία και με γουρλωμένα μάτια.

Bc: Seola, το ξέρω ότι νιώθεις άβολα αλλά-

Ήτανε έτοιμος να μου απαντήσει, αλλά τον διέκοψα.

Seol: Chan, είσαι ένα από τα πιο συμπαθητικά άτομα που έχω γνωρίσει και σε εκτιμώ πολύ, αλλά ότι και να μου πεις, εγώ και πάλι δεν θέλω να μοιραστώ το δωμάτιο μου με κανέναν.

Κούνησα το κεφάλι μου, αφήνοντας το πείσμα μου και το άγχος μου να με κυριεύσουν.

Bc: Τουλάχιστον καν το αυτή την μία φορά. Δεν πρόκειται κανένας μας να σε πειράξει.

Με καθησύχασε ο Chan, χαϊδεύοντας μου την πλάτη για να με ηρεμήσει.

Seol: Ναι ναι σίγουρα, που όλοι σας με συμπαθείτε εκτός από τον Hyunjin... Έχεις δει τον τρόπο που με κοιτάει Chan, που όλο με κοιτάει λες και είμαι καμιά τσίχλα που έχει κολλήσει στην σόλα του παπουτσιού του?

Ξεκίνησα τα δραματικά μου, κοιτώντας τον με ένα ύφος σαν να του έλεγα 'Είσαι σίγουρος τώρα μπρο?΄

Bc: Επειδή ακόμα να σε συμπαθήσει ο Hyunjin, δεν σημαίνει ότι δεν θα σε συμπαθήσει ποτέ. Απλά χρειάζεται λίγο χρόνο. Ειδικά όταν γνωρίζει καινούργια άτομα.

Χαμογέλασε.

Αχ και άμα ήξερες τι έκανα μαζί του, Chan...

Seol: Τέλος πάντων. Πόσα δίκλινα δωμάτια μας έχουν απομείνει?

Bc: Ένα. Το οποίο θα ανήκει σε εσένα και τον Hyunjin για όσες μέρες θα κάτσουμε στο Μιλάνο.

Seol, Hj: ΤΙ?!

Τσιρίξαμε και οι δυο μας ταυτόχρονα, κοιτώντας ο ένας τον άλλον τελείως αηδιασμένοι.

Seol: Άμα εγώ μοιραστώ το δωμάτιο μου με αυτόν τον σεξιστή, τρυπήστε μου την μύτη!

Hj: Ποιος σας είπε ότι θέλω να κοιμάμαι δίπλα σε αυτήν την αχαΐρευτη? Το μόνο που ξέρει είναι το να γκομενιάζει.

Ήδη ένιωθα να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μόλις άκουσα το σχόλιο του Hyunjin.

 Seol: ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΕΕ? AISH SHIBAL...

Τον κοίταξα νευριασμένη, πλησιάζοντας τον με γρήγορα βήματα...

Αλλά προτού προλάβω να τον μαυρίσω στο ξύλο, ο Changbin με απομάκρυνε από το μέρος του, κοιτώντας μας σοβαρά.

Cb: Ήρθαμε εδώ για να περάσουμε ωραία ή για να γίνει σφαγή μεταξύ σας?

Κανένας μας δεν απάντησε, κοιτώντας αλλού με σταυρωμένα χέρια.

Πολύ τέλεια θα περάσουμε μοιράζοντας το ίδιο δωμάτιο με τον χειρότερο και πιο ασεβή άντρα που έχω γνωρίσει μετά από τον Song...

*Another small time skip*

*At night*

Υποτίθεται πως πρέπει να κοιμάμαι, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Έχουν περάσει ώρες που έχει βραδιάσει τελείως έξω και εγώ ακόμα να κλείσω μάτι λόγω του μαλάκα από δίπλα μου που κουνιέται λες και χορεύει Ικαριώτικο.

Ήδη νιώθω το ένα μου μάτι να τρεμοπαίζει από τα νεύρα μου.

Δεν άντεξα αλλο, πατώντας μια δυνατή κλοτσιά στον Hyunjin, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί και να γίνει ένα με το πάτωμα.

Hj: ΑΟΥΤΣ... ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ?...

Ψιθυροφώναξε, πιάνοντας το κεφάλι του και ρίχνοντας μου μια δολοφονική ματιά.

Seol: ΕΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΝΕΣ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΚΙΝΗΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ. ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ Η ΚΩΛΟΧΑΡΑΔΡΑ ΣΟΥ Η ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ?

Ψιθυροφώναξα και εγώ, μιμούντας την έκφραση του.

Hj: Μια χαρά ξέρω να κοιμάμαι. Εγώ δεν φταίω που με ανάγκασαν να κοιμάμαι δίπλα σε εσένα.

Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του, παίζοντας με τις κόρες των ματιών του και κάθοντας σιγά σιγά στην μία άκρη του κρεβατιού.

Seol: Και τι κακό έχω? Απάντα μου σε αυτήν την ερώτηση.

Τον ρώτησα, σηκώνοντας το ένα μου φρύδι και σταυρώνοντας τα χέρια μου.

Hj: Ξέρεις πολύ καλά το τι κακά χαρακτηριστικά έχεις που δεν με κάνουν να σε συμπαθώ, εντάξει?

Απάντησε και οι ματιές μας διασταυρώθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα, προτού κοιτάξει αλλού.

Τότε παρατήρησα τα μάγουλα του να έχουν κοκκινίσει λιγουλάκι, λογικά από ντροπή...

Seol: Οοο, δηλαδή το παραδέχεσαι ότι δεν υπάρχει κάτι κακό πάνω μου? Πόσο γλυκό...

Τον ειρωνεύτηκα, κοιτώντας τον με ένα ψεύτικο ναζιάρικο βλέμμα, ώσπου να ξεσπάσω στα γέλια.

Seol: Πλάκα κάνω. Λες και εσύ έχεις τρυφερή πλευρά.

Τον χτύπησα στον ώμο, αφήνοντας τον άφωνο, αρχίζοντας να μαζεύω διάφορα μαξιλάρια, τοποθετώντας τα στην μέση, ώσπου μέχρι να έχει χωριστεί το κρεβάτι σε δυο διαφορετικές μεριές.

Seol: Και κάπως έτσι θα κοιμηθούμε απόψε. Καληνύχτα, σεξιστή.

Ξάπλωσα προτού προλάβει να απαντήσει, χαμογελώντας κρυφά στον εαυτό μου και κλείνοντας τα μάτια μου.

Για κάποιον περίεργο λόγο δεν μπορούσα να βγάλω τα ροδοκοκκινισμένα μάγουλα του Hyunjin από το μυαλό μου...