Yes

Weekend came too fast. I am standing in front of my human size mirror that my father bought for me last month. I still undecided on what I should wear. I am not comfortable with dress. Jeans and oversize T-shirt is my outgoing outfit. My skin irritates whenever I wear dress. Skirt is a little bearable to wear but I still choose Jeans and Oversize T-shirt with minimal print.

We have agreement that he will pick-up me here exactly 8 o'clock in the morning. And it's already 7:30 and I can't decide on what to wear.

Napahilamos ako sa inis dahil wala akong mapili. Puro jeans—ripped jeans, highwaist, jegging at cargo pants ang laman cabinet ko. Meron din skirt—knee-pleated, a-line, pencil at box pleated. Bihira ko lang gamitin ito. Huling suot ko nito nong birthday ng kaklase ko. Lahat sila nagulat sa ayos ko kaya hindi nila ako tinantanan na asarin. Iyon din ang naging dahilan kung bakit ilag akong magsuot nito.

Sa tagal na nilang alam kung paano ako pumorma kapag nagbago ka ng style parang may iba. Sa lahat ng ayaw ko iyong pinapansin ang suot ko, itsura o ano pa man iyon. Isa din iyong pinakikialamanan ako sa susuotin ko.

Napabuga ako ng isang malalim na hininga. Saka nagdesisyon na iyong cargo pants ang isuot ko pero tank top at maong na jacket ako. Ing pony tail ko na lang ang buhok at nag ayos ng kunti.

"Ayos ka lang ba?"

Napaitlag ako ng may magtanong mula sa may pintuan ko. Si Saira pala. Padabog akong umupo sa gilid ng kama ko at bumuntong hininga muli.

"Date should be exciting and yet you look exhausted," she pointed out my expression. Yeah! That's right it should be exciting but why I am feeling this way? Maybe because it's one way decision?

"I don't feel dating right now."

Naramdaman ko ang paglapit niya. "Then why preparing? Declined him. Tell what your true feelings about this date is," she encouraged me.

Sa totoo lang napag isipan ko na rin yan. Kaso... mariin akong mapapikit.

"Naisip ko na rin yan kaso hindi at masyado ng kapos sa oras."

"Nako ate habang maaga pa sabihin mo na kapag iyan nagpatuloy... sige ka. Ikaw din ang malalagay sa alanganin nan."

Matapos niyang sabihin iyon sakto ang pagdating ni Casimir. Nagkatingin kaming dalawa. Umiling siya bago ako iwanan mag isa sa kwarto ko. Nakakabingin katahimikan ang bumalot sa akin. Iniisip pa rin ang banta ng nakakabatang kapatid ko.

"Sana..." Tawag sa akin ni Mama sa labas.

Tama ba itong gagawin ko? Sigurado na ba ako? Bakit parang ang hirap kong sagutin ito?

Sa unang tanaw pa lang niya sa akin. Kita ko na ang dumaang gulat sa mukha niya. Ang formal niya para sa date na ito. Naka black pants and white button down shirt siya. Hindi tugma sa suot ko. May kung anong dumaan sa dibdib ko na nagpabigat non.

Tanging tipid na ngiti lang ang binigay nito sa akin at maging sa pamilya ko. Hindi tuloy ng kinagawian niya kapag papunta kaming school. Ngayon may sarili siyang sasakyan. Tahimik kaming dalawa sa loob ng sasakyan. Patungo sa lugar na pinili niya para sa gagawin naming date. Isa din sa dapat kung tinanong.

"Saan tayo pupunta?" may halong kaba sa tono ng boses ko ng tanungin iyon dahil wala akong ka ide-ideya sa date na ito. Matapos niya akong tanungin kung busy o hindi. Wala na siyang binanggit pa. "Nakalimutan ko kasing itanong nong nakaraan."

Tangin tingin lang ang ginawa niya. Mas lalo akog kinabahan. Tama si Saira. Date should be exciting but why I'm feeling this now? Instead of excitement... nervous eat my whole system.

Hindi pa rin umimik nakalabas na kami ng bayan naming hindi ko alam kung saan kami tutungo.

"We're having movie date," he simple said without looking me. I shallow hard. Well, I dress right. Sa mga naririrnig ko malamig sa sinehan kaya ayos lang tong suot ko. Kaya siguro dismayao siya?

Kung movie date ito. Mahaba habang byahe ito. Walang sinehan malapit dito sa amin. Ilang oras pa ang bubunuin. Hindi pa man din ako nakapag almusal. Gugutumin ako nito.

"Are you hungry?"

Kaagad akong napalingon sa kanya ng marinig iyon.

"Hmm," I answer quietly

"Okay," he said back and maneuver. I see the signage. My eyes instant sparkling when I saw Jollibee logo. I smile at him who is watching me feel awe. Tagal ko ng hindi nakakapunta sa Jollibee.

"I see favorite fast-food?"

I nod with hum. His lips up-lift and then nod. I thought we're just going to drive thru, but he park it. Ang bilis ng pangyayari napansin ko na lang ang palad niya sa harap ko nag aalok na kunin ko.

"Let's go?"

Tinanggap ko ang kamay niya saka ako inalalayang bumaba ng sasakyan niya. Dahil weekend maraming tao. Napasinghap ako ng bigla niya akong hawakan sa may baywang at igaya sa harap niya. Hindi ko alam ang gagawin kaya nanatili na lang akong nakatayo. Nakapila na kami.

"Saan dyan ang gusto mo?" turo niya sa menu. Hinanap ko iyong paborito kong kainin tuwing nag jo-jollibee kami nila mama.

"Ayun."

"Okay. May idadagdag ka pa?"

"Hmm..." pag iisip ko habang hinahalughog iyong menu. "Ayun." Nakangiti kong turo sa kanya ng french fries. Nakatitig din siya sa akin.

He nod and sign me to step forward. His hands remain on my waist. Resting on it while were waiting for our turn. I felt his chest on my back. His another hand appear in front with his phone. I see his conversation with his friend.

He scroll it down to back read all the unread message. He didn't bother when I read it while he scrolling. It won't catch my interest if I doesn't see her name on someone's reply. That name. She's coming with us. Darn it!

"What's wrong?" he asked when he noticed my behavior. His mouth close to my ears. I can hear his deep breathe. As much I wanted to look at him I stay still. One wrong move we might kiss.

"Nothing."

Inalis niya ang pagkasandal ng baba niya sa balikat ko saka pumuwesto sa giid ko. "Are you sure?" he asked again. He look bothered this time. I can see bullets of sweat on his forehead. Its cold inside and yet his sweating. That's actually unusual.

"Yeah! I'm –

"Good morning, Ma'am and Sir" I was interrupted by the cashier. We're on the counter.

Siya iyong nag order at nagbayad saka kami naghintay sa pwestong maswerte naming nahanap. Kapansin pansin ang pagbabago ng kilos at galaw niya simula ng may mabasa ako sa chat nila.

"Okay ka lang?"

Lumaki ang mata niyang tanungin ko siya. Kaagad siya umayos saka tumingin sa cellphone ng sunod sunod iyong tumunog. Ni hindi man lang ako sinagot sa tanong ko. Hindi ko tuloy maiwasan hindi mag isip ng kakaiba. May tinatago ba sila? Na hindi ko dapat malaman?

Hanggang sa dumating ang order namin. Umo-kay naman na siya. Kinakausap na niya ako. Hindi tulad kanina na talagang tuliro siya.

Tuloy ang byahe namin. After launch na kami nakarating kaya kumain muna kami sa KFC bago sila kitain sa sinehan. Sa malaayo pa lang kitang kita ko na ang makulay niyang suot. Napaismid ako sa style niya.

"Buti naman at dumating na kayo." Si kuya Conine ang unang nakapansin sa amin. Kaya lahat sila napatingin. Ang akala ko sila lang may iba pa palang kaibigang kasama itong sila Kuya Xavion. Andito din siya kasama iyong Queen bee sa ibang school.

"Antagal niyo ah," makahulugang pahayag ni Cohee. Inirapan ko lang siiya kisa barahin. Kumukulo na ang dulo ko makita pa lang siya. Ang laki ng ngiti niya sa akin.

"Nala long time no see," bati niya sa akin at lumapit pa nga. Hindi ko sinuklian ang yakap niya. Bumulong pa ito. "na-miss kita."

Ako hindi.

"Tama na yan. Gusto ko ng manuod," buti na lang andyan si Bastian. Sa kanila ito lang iyong matino para sa akin. Ewan ko ba bakit naligaw ito sa grupo nila kuya Xavion.

Tahimik lang kaming sumunod nitong si Casimir na lalong nanahimik ngayong magkakasama na kami. Mas lalong lumalakas ang kutob kung may tinatago siya. Nahagip ko pa ang kakaibang tinginan nila ni Stevie. Kung hindi lang sumigaw itong katabi ko baka makalimutang kong horror itong pinapanood namin. Tatlo ang binili niyang ticket. Horror, Romance tapos action iyong last. Sa action lang ang pinagtuunan ko ng pansin. Kaya hindi ko namalayang wala na iyong cover niyang polo shirt. Nanliit ang mata ko ng makitang na kay Stevie na iyon.

"Ahh... hiniram niya walang dala si Conine na jacket," tahimik niyang paalala. Binaliwala ko na lang iyon.

Gaya ng kinagawian na ligawan. Ihahatid at sundo niya ako sa bahay. Dinadalhan ng pagkain at bulaklak sa room na pinaka ayaw ko kasi agaw pansin. Habang ang dalawa kong kaibigan ayaw pa rin tanggapin ang nangyayari.

"Anim na buwan ka na niyang nililigawan ah. Himala!" hindi makapaniwalang sabi ni Aislinn.

Mag de-december na. Palapit na naman ang bakasyon. Kaya andito sila sa bahay ni Gwenore. Tinatapos ang isang project.

Matapos kong idikit ang isang piraso sa card board doon ko lang napantuunan ng pansin ang sinabi ni Aislinn. Oo anim na buwan na ang nakalipas simula ng manligaw niya. Pero sa anim na buwan na iyon. Wala pa rin. Gano'n pa rin.

"Okay ka lang ba?"

Mabigat ang pinakawalan kong hinga. Hindi na alam kung paano ito tatapusin.

"Tama pa ba itong ginagawa ko?" naguguluhan kong tanong.

Pareho silang umiwas ng tingin sa akin.

"Ano ba sa tingin mo?" balik na tanong sa akin ni Gwenore. Bakas ang pag aalala sa mukha nito.

"Hindi ko din alam," mahina kong sagot.

Mabilis lumipas ang araw. Bagong taon na. Hindi ko pa rin matukoy kong ano ba ang dapat kong gawin. Nalilito ako. Kung tama pa ba ito o hindi na. Lalo pa't mas napapansin ko ang talim ng tingin sa akin ni Ryder. Mas nagiging laman pa siya ng utak ko kisa kay Casimir.

Napapadalas din ang pag aaya nito sa akin sa labas lalo na kapag kasama ang barkada nila. Syempre andoon din ang bobetang iyong. Ay naiirita talaga ako!

"Ako na." presinta kong magbuhat ng basurahan. Pero imbis na ipaubaya –pinaglaban pa niya.

Matalim niya akong tinitigan. Ayan na naman siya galit na galit sa akin. "Ako na!"

Binitawan ko iyong saka humarang sa dadaanan niya. Humalikipkip ako ng tayo sa harap niya saka siya kinopronta. "May problema ka ba sa akin? Ha! Ryte?" may diin kung tanong sa kanya. Diretso lang ang titig nito sa akin. Saka umiling bago ako nilagpasan. "Te—

Hindi ko na ituloy dahil natanaw ko na siya sa labas. Naka p.e uniform. Napabuntong hininga na lang ako saka pinagpatuloy ang pag lilinis.

Kaagad niyang sinalo ang bag ko pagkalabas ko. Nauna nang umuwe si Gwenore kanina may emergency sa bahay nila. Habang si Aislinn... ayun si Johnson ang pinipeste. Pabato pa naman binigay ang bag niya.

"Bagay sila," komento niya. Napalingon lang ako sa kanya. Saka lang pumasok sa akin kung bakit maraming ayaw at ingit sa akin pag dating sa kanya.

I can't blame others from drooling at him. Well from his strong cheekbones, angular jaw and broad forehead. Down to his captivating copper hooded eyes with perfect curl thick eyelashes –as well as his eyebrow. Pointed nose, some freckles on his cheek and his rosy heavy lower lips.

"What?" he asked confuse. His thick eyebrow wave. I didn't notice I stare at him too long than usual. "Something on my face?" he guessed and touch it. My right eyebrow raised when I notice change on his appearance.

"Nagpagupit ka?"

Natigil siya sa ginagawa niya at napalingon sa akin. Ngumisi ito saka napaiwas ng tingin. Kagat ang labi na nagpipigil ngumiti ng malaki. "Napansin mo pala," simulay ang ngiti matapos sabihin iyon.

Mas bagay itong gupit niya ngayon sa kanya. "Medyo nagbago itsura mo eh."

"Thank you," he said and looked away. His ears and neck are color red. Hmm... flattered? Blushing? Wow!

"May balak ba kayong umalis?" that voice. His brow furrowed and his lips press together. And his sharp heavy stare never leave me back. "Nakakaabala kayo." Huling sabi niya bago kami nilagpasan.

"Anong problema non?"

Nagkibit balikat na lang ako. Nakahinto nga pala kami sa may corridor.

"Thank you," mahina kong bulong bago lumabas ng kotse niya.

"Pa," gulat ako ng makita siya sa labas ng kwarto ko. "Pasok kayo." Saka ko binuksan ng malaki ang pinto ng kwarto ko.

"Mag iisang taon ka na niyang nililigawan. Anong balak mo?" Walang paligoy ligoy na tanong ni Papa. Alam ko may tiwala siya sa kung ano mang magiging desisyon ko pero may takot pa rin sa akin lalo na kapag nadismaya siya sa akin.

"Sa totoo lang, Pa. Hindi ko din alam."

Napatingin ako sa baba. Magkaharap kami pero hindi ko siya kayang tignan sa mata. Binasted ko na siya dati ngunit ngayon bakit parang hindi ko na magawa.

"Hindi kita didiktahan sa bagay na yan. Ang akin lang kung gusto mo ba ito?" doon ako napatingin sa kanya. Gusto ko nga ba ito? Hindi ko siya magawang masagot sa tanong na iyon.

"Magpahinga ka na," mahinahon niyang utos sa akin.

Panibagong school year na naman. Grade 9 na kami. Habang sila nasa huling taon na ng Senior High School. Kaya mas lalo kong hindi alam ang gagawin.

"Grabe siya lang talaga ang niligawan ni Casimir no? Ang swerte naman niya. Kung ako yan matagal ko nang sinagot si Casimir." Rinig kung bulungan habang naglalakad ako mag isa papunta sa room naming.

Hindi nakatulong iyon sa akin lalo na may napansin akong petals ng rose sa may hagdan. July pa lang pero sa itsura ng hagdan mukhang February na. Malakas ang kutob ko dito sana hindi dahil wala pa akong pangwakas na pasiya. Ayaw kong biglain ang sarili ko. Wala man siyang pinakitang dapat kung gawin rason para layuan siya. Pero wala rin akong mahanap na rason kung para pagbigyan siya.

Nanginginig ang kamay ko at ang lamig ng pakiramdam ko habang binubuksan ang pinto. Doon tuluyang bumungad sa akin ang bagay na kinatatakutan ko. Red balloons filled the room with creep paper hanging around. My classmate holding each pieces of red roses. And when I step in. At the back with my male classmate. A simple cartolina with phrase show up.

"Can I be your boyfriend?" he whispered at my back. I stiffed not because of him. All of them holding a roses except him. With his bored expression. Sick of this scene, my eyes fix on him.

Only shift when Casimir block my view with his broad body. "Sandrine Nala," my name came from his mouth. His face waiting for my answer together with my classmate –silently watching us.

I lick my lips as I search for my friends. But his hand reach my cheek back my focus on him.

"Andyan na si Ma'am," one of them announced. I bit my lips and close my eyes.

"Yes," I said when the door open abruptly. The panic over drive me. I didn't realized what I said. The only thing that register to me is his reaction. Dismay, pain and sadness. I can't join my classmate rejoice from what happened. My sense back when I felt his lips on my forehead.

"Finally," there was relieved when he muttered it. Another kiss and he blurted out, "I have you. You don't know how I waited for this. I love you."