Henry gaf eikko een dikke knuffel. 'Ik heb je gemist' zij eikko in zijn oor. Henry's hard maakte een sprongetje. Hij had mij ook gemist. 'Ik jou ook' hij keek Eikko met een grote glimlach aan. 'Hoe gaat het' vraagt henry 'goed, maar ik ben gestrest nu dat de bruiloft steeds dichterbij komt' Eikko vreev in zijn ogen. 'Maar ik ben zo gelukkig dat ik nu eindelijk met Eadlyn kan trouwen' Eikko's mond hoeken kropen omhoog van het idee dat jij straks Eadlyn zijn vrouw kan noemen. Over Eadlyn gesproken 'heb jij ergens Hale gezien' vroeg hij aan herny die nog steeds hem net een grote glimlach die iedereen laat glimlachen aankeek. 'Ja. Ik zag hem daarnet nog. Hij is naar Ean gegaan om met zijn pak te helpen.' Ik wijs naar de deur waar Hale doorheen ging. 'Oke, dan loop ik daarnaar toe'
'Heb jij ook hulp nodig voor je pak' ik zat aan zijn blousje en grijnsde naar hem. Eikko lachde 'nee, het is niet voor mij. Eadlyn heeft weer een hartverzakking door haar jurk. Waarschijnlijk zit er een draadje los'
'Ik loop wel mee, ik zal altijd onze koningin redden in hulp' henry zette zijn kopje op het aanrecht en liep samen met Eikko naar Ean's kamer. Eikko klopte op de deur Klop klop voor dat Hale of Ean kon openen liep Eikko naar binnen met Henry achter hem. Alleen waren ze niet voorbereid wat ze daar zagen.
Eans lippen kusten Hale vurig. Nadat ze hoorde dat de deur open was duwde Ean Hale van zich af. Zij keken naar ons en werden allebij rood als een tomaat. Aan de rode lippen te zien waren ze al een tijdje bezig voordat we ze stoorden. We keken elkaar aan voor een tijdje meg vebaasde blikken toen Hale zijn mond schraapte 'wij waren...' Ean stopte hem 'wat komen jullie hier doen?' Ean streek zijn pak goed. Eikko nam het woord 'ik zocht Hale, maar ik kan later wel terug komen' Eikko en Henry wouden net door de deur lopen, maar Hale hield Eikko tegen. Hij fluisterde wat in zijn oor en liet hem gaan.
Eikko liep toen ook uit de deur en deed hem achter hem dicht. 'Dat was onverwacht' zij Eikko toen ze een paar stappen van de deur waren. herny begon opeens te lachen. Kort daarna lachte Eikko mee. Van Eikko's lach moest Henry weer lachen hij kreeg weer dat rare gevoel in zijn maag. Henry had het niet meer gekregen toen die keer dat Eikko in de ziekvleugel lag. Toen was hij bijna in huilen uitgebrasten maar nu kon hij alleen nig maar glimlachen. Door de lach die hij op zijn vriends gezicht zag. Hij had hem gemist heel erg gemist. Meschieb wel teveel. 'Nou ik moet maar weer gaan. Ik zou niet te lang weg blijven' Eikko liep een de trap op naar boven 'wacht even' Eikko stopte bij de trap'wat fluisterde Hale in jou oor eigenlijk' Eikko liep neer me toe 'hij wil niet dat we het tegen iemand zeggen, je weet wel, wat in de kamer gebeurde'
'In Illea is het nog steeds moeilijk om uit de kast te komen hé'
'Jaa, het is vreselijk nadat de kasten voorbij waren denk je dat het beter zou gaan' Eikko keek met een serieuze blik in het niks 'Maar ik moet nu echt gaan, als ze langer moet wachten gaan er dingen breken denk ik' Henry grinnikte 'ik denk dat je maar een schild moet menemen van de gang' Henry wees naar een schild aan de muur achter hun. 'Is niet nodig er is nog een deur die ons scheid. Ik mag niet de jurk zien voor de bruiloft' Eikko knipoogte naar hem. 'Ik zal wel mee gaan'