Ik pak al mijn kleding en gooi het in een grote rugzak, samen met mijn tandpasta, tandenborstel, kam, shampoo, conditioner en telefoon. Achterin mijn telefoon zit mijn pinpas en creditcard. Max en ik zijn toen we 14 waren meteen elke dag gaan werken, zodoende dat we 10 jaar later genoeg geld hebben. Ik heb één elastiekje om mijn pols en een in mijn haar. Alles wat me dierbaar is heb ik bij me.

Ik doe mijn deur open. Normaal zou ik hem zo zacht mogelijk hebben dichtgedaan, maar ik vertrek om nooit meer terug te komen, dus wat maakt het ook uit. Ik smijt de deur achter me dicht en grijns. God, wat wou ik dat graag doen.

Als ik beneden ben doe ik mijn rugzak op mijn rug. Mijn ouders staan in de gang te wachten, samen met Anastasia en Evangeline. Hun ga ik zeker niet missen.

"Doei Jo!" Roept iedereen als ik de deur uitloop. Jezus, wat nep. Ze hebben me nog nooit Jo genoemd. Max staat al voor met zijn motor. Ik stap achterop en hou zijn rugzak bij mij op schoot. Max geeft mij een helm en ik doe hem op. Ik kijk voor het laatst achterom. Iedereen staat dom te grijnzen in de deuropening. Leuk afscheid, maar wat boeit mij dat.

Bijna een uur rijden we zwijgend door. Met 80 km/u scheuren we over de weg. We zijn al bijna 3 kleine dorpjes gepasseerd maar bleven doorrijden. We moeten zo ver mogelijk van dat vreselijke dorp vandaan.
We stoppen een paar keer bij een benzinepomp om te tanken of iets te eten, maar over het algemeen rijden we de hele tijd door.

Als we eindelijk echt stoppen is het al bijna 10 uur s' avonds. Max zet de motor op de parkeerplaats en hand in hand lopen we het motel binnen. Aan de receptiebalie zit een vrolijk meisje met een grote glimlach op haar gezicht. Ze heeft lang blond haar wat me aan Evangelines haar doet denken en blauwe ogen. Ik weet zeker dat als ik op haar had geleken dat mijn ouders me wel hadden geaccepteerd.

Haar aandacht is gericht op de computer voor haar. Als ze ons ziet aankomen richt ze haar aandacht op ons en gaat ze rechtop zitten. "Welkom in Hotel Vermond. Ik ben Sylvia, waarmee kan ik jullie helpen?" Max laat mijn hand los en pakt zijn portemonnee. "Wij zouden graag een hotelkamer willen met een tweepersoonsbed." Sylvia knikt en klikt iets aan op haar computer. "Voor hoeveel nachten?" Max hoeft daar niet over na te denken. "Een nacht maar." Sylvia klikt nog iets aan op haar computer en pakt dan een map. "Naam?" Max zegt zijn naam en ze schrijft het op. "Oke, dat wordt dan...... 100 euro." Max geeft het geld en Sylvia geeft hem een sleutel. "Jullie kamer is op de tweede verdieping, kamer nummer 24. Als je iets nodig hebt kun je bellen via de telefoon in de kamer. Fijne avond nog." Max en ik lopen naar onze kamer.

In de kamer is een tweepersoonsbed, twee nachtkastjes, een grote tv en een badkamer. Ik spring op het bed en sluit mijn ogen. Het matras is lekker zacht. "Ik ga douche oke?" Vraagt Max. Ik open mijn ogen en kijk naar hem. "Is goed. Ik ga na jou douchen."

Als ik klaar ben met douchen ga ik naast Max in het grote bed liggen. Voor een lange tijd is het doodstil. Het is geen ongemakkelijke stilte, meer een stilte die je ruimte geeft om na te denken. Uiteindelijk zegt Max: "Ik ben eigenlijk wel opgelicht dat we weg zijn uit dat dorpje." Ik draai me op mijn zij zodat ik hem kan aankijken. "Ik ook." Ik ga dichterbijer liggen en leg mijn hoofd op zijn schouder. "Ik ook."

T duurde echt lang voor een nieuw hoofdstuk, sorry!