Mijn wekker gaat af. Roses van Saint John dendert door de kamer en ik zet snel mijn alarm uit. Oeps..... Mijn geluid stond weer eens te hard. Mijn vader komt, nog in zijn pyjama, de kamer binnenstormen, "Wat is dat voor herrie? Het is 6 uur in de ochtend!" Haha, was ik vergeten te zeggen dat mijn alarm iets te vroeg stond?

Ik doe mijn kleding aan, wat bestaat uit een net zwart jurkje met een vierkante zwarte hoed. Ik pak mijn telefoon en stop hem in de goed verstopte zak aan de binnenkant van mijn jurk. Er wordt op de deur geklopt.  "Binnen!" Roep ik naar de deur. Mijn vader doet de deur open. Terwijl hij naar mijn kleding kijkt haalt hij zijn neus op als teken dat hij mijn outfit niet goed vindt. "Je moeder en ik hebben dit voor je gekocht." Hij gooit de doos op mijn bed en neemt niet eens de moeite om het aan me te geven. Mijn gezin komt nooit in mijn kamer. Alsof het besmettelijk is om binnen te komen. Ik mompel bedankt en mijn vader gaat weer weg.

In de doos zitten nette, zwarte schoenen. Het verbaast me dat ze me überhaupt iets geven. Dat hebben ze nog nooit gedaan. Ik trek de schoenen aan en kijk in de spiegel. Niet helemaal perfect maar het kan ermee door.

Als ik beneden kom is het doodstil. Iedereen eet zwijgend zijn eten op, ruzies vermijdend. Ik smeer een boterham met jam en ga naast Anastasia zitten. "Goedemorgen." Zegt Evangeline. Ik kijk haar aan. Niemand hier heeft dat ooit zo aardig gezegd. Altijd zit er een boze of sarcastische ondertoon in. "Goedemorgen." Antwoord ik stijfjes. "Heb je zin in de diploma uitreiking?" Vraagt Anastasia. Ik verstijf. Dáár gaat het om. De tweeling is blij omdat ik wegga vandaag. Ik kook vanbinnen. Ik pers mijn lippen op elkaar en geef geen antwoord.

Mijn moeder kijkt me waarschuwend aan, maar zegt niets. "Ja" mompel ik dan. Anastasia en Evangeline glimlachen onschuldig naar mijn ouders, die meteen terug glimlachen. Ughhhh.

"Dag iedereen!" Roep ik over mijn schouder terwijl ik op mijn telefoon kijk. Half twaalf, over 10 minuten ben ik bij het park waar Max, samen met zijn motor, op mij wacht.
"Oh Joseline, voordat je gaat moet je even weten dat wij niet kunnen komen. De tweeling moet naar school en je vader en ik moeten werken." Ik verstijf weer en draai me om. Ik adem diep in en uit. Mijn handen trillen van woede. Hoe durven ze!

Nadat ik mezelf weer onder controle heb zeg ik dat het goed is. "Ik weet zeker dat het goed gaat." Zegt Evangeline. Hoe erg, ik kan de grijns gewoon hóren.

Als ik bij Max ben trillen mijn handen nog steeds. Max kent mij heel goed en weer meteen dat er iets aan de hand is. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt. "Mijn ouders hebben niet eens het respect om te komen naar mijn diploma uitreiking." Zeg ik ijzig kalm. Max knuffelt me stevig. "Maak je geen zorgen, mijn ouders komen ook niet."

Iedereen die geslaagd is zit op de eerste rij van de tribune. In het midden van de gymzaal, die vlak voor de tribune is, staan alle docenten die de leerlingen van dit jaar hebben lesgegeven. Op de tweede, derde en vierde rij zitten de families van de geslaagde kinderen. Met uitzondering van mijn en Max' familie dan. Ik zit naast Max en houd zijn hand vast. Hij heeft een zwarte broek en een zwart T-shirt aan. Op zijn hoofd staat dezelfde vierkante hoed als de mijne, en iedere andere die geslaagd is.
"Max Matthew Peter. Kom maar naar voren." Zegt de directrice. Max staat op en loopt naar haar toe. Hij houdt een korte speech en de directrice geeft hem zijn diploma.

"Joseline Jacqueline Jones. Kom maar naar voren." Max knijpt bemoedigend in mijn hand en laat hem dan los. Ik loop de trap af en kijk nog even achterom om naar Max te kijken. Als hij mij ziet kijken glimlacht hij waardoor ik ook moet glimlachen. Met nieuwe moed stap ik naar voren.

De directrice geeft mij de microfoon en ik begin met mijn speech.
"Hallo iedereen. De meeste van jullie kennen mij als Jo of jj. Of kennen mij helemaal niet." Er klinkt gelach vanaf de tribune. "Maar ik wou even zeggen dat het me een genoegen was om samen met jullie in de klas te zitten en dat het een heel leuk jaar was." Een paar mensen joelen.
"En dan zijn er natuurlijk nog de docenten. Ook voor jullie, ik vond het echt een fantastisch jaar. Bedankt daarvoor." De leerlingen, docenten en alle families klappen. Ik geef de microfoon terug aan de directrice. "Gefeliciteerd!" Ze moet schreeuwen om boven het geluid uit te komen. Ik pak de diploma aan en schud haar hand. "Bedankt!"

Extra lang hoofdstukje. 816 woorden. Hopelijk vonden jullie het leuk en.....
Ja jongens, ik blijf het zeggen, of eigenlijk typen,
Follow, Vote en Comment!
Xxx
Mandy