Ik loop onrustig door mijn kamer. Waarom wordt er niet gebeld.....? Opeens gaat mijn telefoon af. Ik sprint er meteen naartoe en....... Het is Max. "Hey" zegt hij vrolijk. "Hey" mompel ik. Max lacht. "Haha jij dacht dat het de docenten waren die belde zeker!" Max ligt zo te horen helemaal dubbel van het lachen. "Haha" zeg ik sarcastisch.

"Zullen we bij mij thuis wachten?" Vraagt Max uiteindelijk. Natuurlijk wil ik dat. Alles is beter dan hier bij mij thuis. Mijn ouders en zusjes zitten net zoals ik te springen bij elke telefoon die overgaat, maar om een iets andere reden; ze willen me uit huis hebben. Ik check mijn kleding. Een strakke zwarte broek en een T-shirt met een grumpy cat met daaronder: This is my Happy face. Prima. "Isgoed. Ik ben er in een kwartiertje."

Ik klop op de deur en Max doet meteen open. "Kom binnen." Zeg Max met een bekakte toon waardoor ik moet lachen. Mijn zenuwen zijn spontaan weg. Hij stapt opzij zodat ik langs hem zijn huis in kan. Zijn huis, een woonboot, is een boot van 10 meter en het heeft 3 verdiepingen. (Zie media)
"Mijn familie is niet thuis." Zegt hij als hij me rond ziet kijken. Zijn familie vindt het net zoals de mijne, niet goed dat wij samenzijn. Max is hier degene die van alles de schuld krijgt. We zitten allebei in hetzelfde schuitje.

Max gaat me voor naar zijn kamer. Die ligt op de 3de verdieping en heeft witte muren. Er staat een bed, een kast, een nachtkastje,  een bureau en er hangen een paar posters aan muur. Niet zoveel dus. Ik ga op zijn bed liggen en staat naar het plafond. Wat nou als ik niet geslaagd ben? Dan moet ik hier nog een jaar langer blijven.
"We gaan slagen. Allebei." Zegt Max met een glimlach.

Max' telefoon gaat. Zijn ogen worden groot als hij ziet wie het is. 'School' miemt hij. Ik knik, plotseling weer zenuwachtig. Wat nou als Max slaagt en ik niet?

Max hangt op en kijkt met een brede glimlach naar mij. "Geslaagd!" Ik spring op en omhels hem. "Goed gedaan."
Max kijkt naar mij. "Nu wachten tot jouw telefoon gaat."

"Misschien ligt jouw examen onderaan de stapel?" Ik schud mijn hoofd. Max is allemaal slappe exucusen aan het verzinnen om mij beter te laten voelen maar ik weet beter. Ik ben niet geslaagd. De school belt tot 17:00 en het is nu 16:54. Ik heb de hele dag zitten wachten. Geen telefoontje, niets. Max heeft de hele tijd gepraat maar ik heb niet geluisterd. Ik heb een plan gemaakt. Ook al ben ik niet geslaagd, dan ga ik alsnog weg, samen met Max.

5:04 en mijn telefoon gaat af. Ik sprint ernaartoe en neem op. "Hallo, u spreekt met Joseline." De stem aan de andere kant antwoord. "Hallo Joseline. Ik ben Patricia Wolf, de directrice van jouw school. Het is wat later dan normaal maar jouw examen lag onderop de stapel. Je bent geslaagd, gefeliciteerd!" OMG! Ik ben geslaagd. Ik spring nu echt. Ik hang op en kijk naar Max. "Ik ben geslaagd!" Max komt naar me toe en knuffelt me stevig.

Ik hoop dat jullie dit weer een leuk hoofdstukje vonden enne....
Follow, Vote en Comment!
Mandy