We lopen samen terug naar onze les en ik klop op de deur.

Iedereen kijkt ons nieuwsgierig aan omdat we net naar de directeur moesten en terug zijn gekomen zonder briefje of een straf.

'Neem terug plaats en verstoor de les niet.' Ik luister naar de leerkracht en ga terug op mijn plaats zitten in tegenstelling tot Dylan.

'Ik moest u melden van de directeur dat jullie schandaal is uitgekomen.' De leerkracht krijgt grote ogen en hapt naar adem. 'Ik wist echt niet dat hij een vrouw heeft.' Jammert ze en Dylan begint luid te lachen net zoals de rest van de klas.

De leerkracht lijkt te beseffen dat Dylan eigenlijk van niets wist en wordt helemaal rood. Dylan komt grijnzend naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Ik schud lachend mijn hoofd en doe teken dat hij moet gaan zitten.

'Wilde je weer in de problemen komen?' Grijns ik ook naar hem en hij haalt zijn schouders op. 'Mijn prinses zou me toch weer helpen.' Ik kijk hem aan. 'Wie is die prinses dan?' Vraag ik geamuseerd. Hij tikt speels met zijn wijsvinger op mijn neus. 'Jij.'

'Van bitch naar prinses hm?' Grinnik ik en hij grinnikt ook.

'Dylan, ik heb genoeg van jouw gedoe! Laat Laura met rust en let op.' Dylan kijkt de vrouw verontwaardigd aan. 'Het spijt me dat de directeur te hoog voor je is, maar reageer het niet op mij af.'

Ik knijp in zijn hand als teken dat hij niet te ver moet gaan en hij kijkt me even aan en knipoogt om me gerust te stellen, hij doet zo een dingen nu eenmaal bij bijna elke les.

'Jij moet leren je mond te houden jongeman!' Merkt de leerkracht op.

Haar preek wordt onderbroken door de deur die weer opengaat. Twee politieagenten stappen binnen en zeggen iets tegen elkaar voor dat ze zich naar de klas wenden.

'Laura Moon?' Ik steek bang mijn hand in de lucht.

'Kan je even meekomen?' Ik slik en kijk Dylan aan. 'Wat is er aan de hand?' Fluistert hij stilletjes naar me. 'Geen idee.' Ik sta op en volg de twee politieagenten naar buiten.

'We zullen maar meteen zeggen waar het op aan komt.' Zegt hij met een triestige lach. 'Je moeder is verongelukt en was op slag dood.' Ik hap naar adem en mijn ogen stromen vol met tranen.

Ik zak door mijn benen en ga tegen een muur aanzitten. Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd ertussen. De eerste tranen verlaten mijn ogen, gevold door luid gesnik. Waarom is het enige dat bij me opkomt. Waarom precies mijn mama. Waarom hebben wij dit allemaal voor. Het is niet dat we slechte mensen zijn. Mijn mama is of ja was de liefste persoon op de wereld en heeft alles over voor ons, haar kinderen.

'Kunnen we iemand voor je halen?' Ik kijk met betraande ogen naar de man. 'M-mijn broer. Nolan.' Ik sta op en loop zelf naar zijn lokaal.

Ik storm binnen zonder te kloppen en kijk de klas rond om te zien waar Nolan zit. De agenten zijn me braaf gevolgd.

'K-kom.' Is het enige wat ik zeg wanneer ik oogcontact maak en loop dan het lokaal terug uit.

'Mama is dood, verongelukt.' Zeg ik zodra de deur toe is.

Hij krijgt grote ogen en begint te lachen.

'Je maakt een grapje toch?' Vraagt hij met een klein lachje. Ik schud mijn hoofd en kijk de agenten aan.

'Ik geloof je niet.' Brengt hij stilletjes uit. 'Het is zo.' Hij schud zijn hoofd. 'Ik ga terug naar de les en ga na school iets doen met Jenna en wanneer ik thuiskom vertel je me dat dit een grap was, toch?' Vraagt hij.

Ik kijk hem aan en trek hem in een knuffel en ook hij begint te wenen.

'Maak je boekentas, we gaan naar huis.' Fluister ik in zijn oor waarna ik me terugtrek uit de knuffel en ook naar mijn lokaal wandel om mijn spullen op te pikken.

Ik ben me er van bewust dat ik er niet uit zie. Tranen die over mijn wangen dwarrelen en rode ogen, maar het kan me niets schelen wat de anderen nu over me zouden zeggen, er zijn ergere dingen in de wereld. De pijn in mijn hart is niet te beschrijven. Mama. Ik hou van je.

Dylan staat op en komt naar me toe gelopen. Hij wrijft zachtjes over mijn rug terwijl ik mijn spullen wegsteek en hij komt met me mee naar buiten.

'Je broer wilt op school blijven.' Meld één van de agenten me en ik knik.

'Dylan, k-kom je mee? Ik wil niet alleen zijn.' Hij knikt en legt een arm om me heen. 'Het komt wel goed.' Fluistert hij me in, ondanks dat hij geen idee heeft van wat ik zo juist te weten ben gekomen. Ik ben haar kwijt. Voor eeuwig.

Ik stap binnen en ruik meteen de geur van het huis. Het huis waar ik woonde met mama.

In de verte hoor ik Dylan praten tegen de agenten en even later gaat de deur toe en legt Dylan me neer in de zetel met een dekentje rond me. 'Ze hebben het verteld.' Ik knik en neem zijn hand vast. Hij wrijft met zijn duim over de rug van mijn hand en geeft er af en toe een kusje op.

'Wil je erover praten?' Ik schud mijn hoofd.

'Is er iets wat ik kan doen voor je?' Ik haal mijn schouders op en staar voor me uit.

'Kom naast me liggen.' Hij knikt en kruipt naast me in de zetel. 'Slaap maar Lau.' Hij geeft me een kus op mijn wang en ik sluit mijn ogen.

Ik raak niet in slaap.

'Dylan?' Hij opent zijn ogen en kijkt me vragend aan.

'Bedankt.' Fluister ik zachtjes. Hij glimlacht klein naar me. 'Ik ben al blij dat ik iets kan doen voor je.' Fluistert hij zachtjes terug. 'Nee, ik meen het.' Ik wrijf over zijn neus en sluit even kort mijn ogen.

'Hoe ga ik ooit kunnen wennen aan een leven zonder haar?' Ik kijk hem hopeloos aan. 'Als ik eerlijk ben heb ik geen idee, het wordt een kwestie van tijd vrees ik.' Ik knik. 'Maar, waarom zij juist?' Hij kijkt me met medelijden aan voordat hij antwoordt. 'Ik weet het niet, het lot denk ik.' Ik kreun gefrustreerd. 'Ik wil haar nu bij me hebben.' Hij kijkt me aan en knikt.

'Ik zal er voor je zijn als je het moeilijk hebt, en niet alleen dan, ik zal er altijd voor je zijn Laura.' Hij platst een kus op mijn wang.

Ik kijk naar zijn lippen die nu wel heel dichtbij zijn en daarna terug naar zijn ogen, waardoor ik zie dat hij naar mijn lippen kijkt.

Ik buig een beetje naar voor, net als Dylan en onze lippen raken elkaar.

Een klein onschuldig kusje dat zoveel in me losmaakt. Het is misschien niet het meest romantische moment om voor de eerste keer onze lippen contact te laten maken. Niet tijdens een strandwandeling, in een knus restaurantje of onder de sterrenhemel, maar wel uniek. Ons uniek momentje.

Misschien maakt dit mijn verdriet wel minder.

'Verdomme, Laura ik denk dat ik voor je gevallen ben.'

Hey! Ik heb niet echt iets zeggen lol
Ik vond het emotioneel om dit te schrijven :( sorry!!
En nu ga ik terug verder studeren (of slapen want ik ben niet normaal moe :"))

Ciao x