'Laten we de pizza gaan halen.' Glimlach ik terwijl ik opsta en Dylan met me meetrek. Mijn honger begint nu wel toe te nemen en we willen niet dat de pizza al koud is tegen dat we het strand bereikt hebben.

Opnieuw laat ik Dylan het werk doen door hem de twee pizza's te laten dragen. Ons vuurtje staat ook al klaar zoals voorzien en we nemen beide plaats op een stoeltje. 'Ik ben blij dat jij wel een hele pizza eet, en niet maar een halve of een slaatje in de plaats.' Merkt Dylan op en ik frons mijn wenkbrauwen.

'Ik eet een hele pizza omdat ik veel honger heb. Ik heb ook een periode gehad, enkele jaren geleden, waarin ik mezelf lelijk en dik vond en ik veel minder at in de hoop af te vallen.' Zeg ik zachtjes en ben verbaast dat ik dit zomaar deel, niemand weet dit en ik wilde dit ook zo houden aangezien het een hoofdstuk is dat nu wel afgesloten is. 'Echt?' Fronst Dylan. Ik knik lichtjes en neem nog een stukje van mijn pizza.

'Ik stond onder voortdurende stress en vond mezelf niet goed genoeg.' Vertel ik verder wanneer hij me verbaasd aan blijft staren. 'Maar ik had het gevoel dat ik heel de tijd moest presteren en niets mis mocht doen. Ik verloor mezelf een beetje daarin zonder dat ik het doorhad. En voor ik het wist was ik mezelf niet meer.' Een traan verlaat mijn ooghoek. Het is pijnlijk om hierover te praten.

Dylan veegt mijn traan weg en neemt daarna mijn vrije hand vast. 'Dit wist ik helemaal niet van je, ik dacht dat je het altijd goed had gehad tot de scheiding van je ouders dan en alles wat daarop volgde.' Ik haal knikkend mijn schouders op.

Ik haal mijn neus op. 'Ik was veertien, vijftien denk ik en het heeft lang geduurd vooraleer ik mezelf weer gevonden had. Maar dat is nu een afgesloten hoofdstuk, daarom praat ik er nooit over.' Probeer ik het gesprek weer af te ronden, maar Dylan heeft andere plannen. 'Heb je jezelf toen iets aangedaan?' Vraagt hij en knijpt in mijn hand. Mijn ogen lopen vol tranen en ik denk terug aan die keer dat Dylan me vroeg vanwaar een bepaald litteken kwam. Ik lachte het toen weg met mijn lompigheid.

'Ja.' Ik leg mijn stuk pizza neer en veeg de tranen van mijn wangen. 'Maar uiteindelijk heb ik om hulp durven vragen en is het na een tijd, wel een lange tijd, goed gekomen. Mijn ouders hebben nooit van iets geweten. Kunnen we nu over iets anders praten?' Langs de ene kant is het wel goed om over te praten, maar het is niet de bedoeling om oude wonden open te halen. Toen sprak ik er niet graag over, en nu ook niet. En dat zal nooit veranderen.

'Hoezo wisten je ouders van niks?' Gaat hij toch door waardoor ik hem waarschuwend aankijk en een nieuw stuk pizza in mijn mond steek als teken dat ik het er verder niet meer over wil hebben.

Hij laat mijn hand los en eet zelf ook verder. In de tussentijd is de zon beginnen zakken en het ziet er prachtig uit. Alle verschillende kleuren die in elkaar overlopen. 'Neem een foto van de zonsondergang, Dylan!' Beveel ik hem en hij haalt zijn iPhone uit zijn broekzak. 'Let wel op dat er geen zand in terechtkomt, lieverd.' Grinnik ik wanneer hij hem bijna laat vallen. Sukkel. Mijn sukkel.

Hij keert zijn camera naar mij en ik kijk lachend weg. 'Nee, niet van mij.' Mompel ik lachend en kijk terug naar de ondergaande zon. Ik hoor het geluidje van foto's dat gemaakt worden en voel dat het nog steeds naar mij gericht is waardoor ik mijn middelvinger uitsteek.

'Hé, dat is geen lief gebaar.' Mompelt Dylan en ik schud lachend mijn hoofd. 'Dat had ik van jou niet verwacht hoor.' Plakt hij er nog achteraan waardoor ik luidop moet lachen en hem een kushandje toewerp.

'Dan ken je me toch niet zo goed blijkbaar.' Ik sluit mijn pizzadoos aangezien hij op is en zie dat Dylan hetzelfde doet. Vervolgens sta ik op en neem ik plaats op Dylan zijn schoot.

Nu maar hopen dat dit stoeltje het gewicht van ons beide houdt en het niet inzakt. 'Waar komt dit vandaan?' Glimlacht hij terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg. 'Ik wil gewoon zo dicht als mogelijk is bij je zijn, ik ben graag bij je.' Zeg ik zacht en knuffel me tegen hem aan.

'Ik ben ook graag bij jou.' Antwoord hij stilletjes.

Het is speciaal hoe Dylan en ik op zoeen korte tijd zoveel voor elkaar zijn gaan betekenen. Altijd had ik gedacht dat Nick en ik voor eeuwig samen zouden blijven, het klinkt misschien dom en kinderlijk. Maar ik hield zo veel van hem dat ik me niet in kon beelden dat het ooit verkeerd zou gaan.

Bij Dylan voel ik iets anders. Natuurlijk hou ik zielsveel van hem, maar het is anders. Ik weet dat er waarschijnlijk nog hobbels op ons parcours zullen komen, maar dat zal ons niet tegenhouden. We hebben nu al voldoende meegemaakt om te weten dat we elkaar altijd zullen terugvinden en zullen blijven steunen.

Maar het blijft wel een enge gedacht. Stel dat hij ooit ophoudt met zo veel van mij te houden als dat ik van hem hou? Ik kan me niet inbeelden hoe ik me dan zou voelen. Ik moet gewoon de beste versie van mezelf zijn, zodat ik Dylan nooit teleurstel en ik zal proberen te zijn wat hij nodig heeft, zonder mezelf daarbij te verliezen natuurlijk.

'Waar denk je aan, schat?' Doorbreekt de liefste jongen dat ik ken mijn gedachten met een glimlach.

'Aan mijn liefde voor jou.' Mompel ik en druk een kus op zijn lippen. 'En aan deze mooie vakantie. Het doet me echt goed.' Vertel ik hem en leg mijn hoofd weer neer.

'Wat ben je weer melig.' Grinnikt hij zacht en gaat met zijn handen heen en weer over mijn rug. 'Maar het is wel schattig. Toen ik je nog niet goed kende had ik nooit gedacht dat er zo een gevoelig meisje achter je schuil ging.' Geeft hij toe en staat dan op met mij in zijn armen. Ik voel me net een klein aapje.

Ik grinnik om mijn eigen gedachten. 'Ik ook niet dat jou zo een romanticus zou zijn.' Ik druk een paar lichtje kusjes in zijn nek en hij plaatst me weer met mijn voeten op de grond. Kippenvel verspreidt zich over zijn lichaam en ik glimlach, dat is wat ik wilde bereiken.

Hij slaat een arm om mijn heup en trekt me tegen zich aan. 'Zullen we naar binnen gaan?' Ondeugend kijkt hij me aan en ik kus hem nog eens. Deze keer met meer passie. 'Is dat een antwoord?'

Snel gooien we ons afval nog in de vuilnisbakken die naast het strand stonden waarna we stoeiend ons een weg maken naar onze hotelkamer. Zodra Dylan de deur terug gesloten heeft duwt hij me tegen de muur aan.

Zijn hoofd verdwijnt in mijn nek en ik knijp mijn ogen toe tegen het overweldigende gevoel. Ik sla mijn benen om hem heen en hij brengt ons naar het bed waarna hij ons erop laten vallen en over me heen komt hangen. Zijn t-shirt is al snel uitgespeeld, en de rest van onze kledingstukken laten ook niet lang op zich wachten.

---

Lieve schatjes,

Alle lieve berichtjes hebben me echt een stuk vrolijker gemaakt want ik voel me nogal schuldig voor de lange wachttijden iedere keer voor een nieuw hoofdstuk..

Het gaat nog steeds niet beter met me, maar voor het eerst sinds toch wel een lange tijd had ik vandaag weer zin om te schrijven, dus dat heb ik gedaan. Wanneer het volgende hoofdstuk verschijnt.. geen idee sorry..wanneer mijn hoofd er naar staat. Dit boek is bijna afgerond, hopelijk houden jullie het nog vol tot het einde!

Laat zeker weten wat je van het hoofdstuk vond, ook als je foutjes hebt gevonden duidt je die maar gewoon aan.

Heel veel groetjes,

Laura