Ik wil niet, ik heb geen idee waarom ik toegegeven heb want ik wil echt niet. Hij deed geen moeite, waarom zou ik dan wel moeite kunnen doen? Hij ging vreemd en probeerde mijn mama, Nolan en ik niet eens tegen te houden toen we vertrokken. Hij was er niet voor me toen het gedaan was met Nick, ook al is dat misschien wat buiten de comfort zone van een man. Toch was hij er niet.

En nu, nu sta ik hier voor de deur van zijn nieuw huis met zeer veel tegenzin, maar het moet. Ik heb beloofd aan Dylan dat ik het zou doen. En ik kom mijn beloften na.

Nolan is ook mee. No way dat hij hieraan zou ontsnappen. Want ten slotte gaat het nog wel om hem, omdat hij een voogd nodig heeft. Ofwel ik, ofwel de man die we vroeger papa noemden.

Ik dus.

Ik ga er terug volledig voor hem zijn en hem helpen bij alles wat nodig is. Ik zal achter zijn keuzes staan tenzij ze gewoonweg verkeerd zijn. Dan ga ik hem ervan weerhouden om her verkeerde pad op te gaan. Ik ga het goed doen.

'Klaar voor?' Vraag ik met een zucht aan Nolan en hij knikt.

Vervolgens bel ik aan, en wachten we in stikte af. Na ongeveer een minuut gaat de deur open en staat er een vrouw van middelbare leeftijd dat ons verbaasd aankijkt.

'Jullie zijn de kinderen van Berend?' Vraagt ze en een glimlach verschijnt op haar gezicht.

Wie is dit.

'Ja?' Zeg ik vragend en bestudeer haar.

Ze is het tegenovergestelde van mijn mama. Ze heeft een kleedje aan met bloemen op, mijn mama droeg altijd broeken en t-shirts. Ze heeft oorbellen, mijn mama had een hekel aan oorbellen. Ze loopt op hakken die hoger zijn dan drie centimeter. Mijn mama droeg nooit hakken die hoger waren dat drie centimeter. Ze heeft kort bruin haar, mijn mama had lang blond haar.

'Ik ben Brigitte trouwens. Kom binnen, kom binnen.' Ratelt ze, zichtbaar nerveus. Waarom zou ze nerveus zijn?

Brigitte, wat een lelijke naam.

'Bedankt.' Zeg ik beleefd en volg haar mee naar binnen, met Nolan op mijn hielen die nog geen woord gezegd heeft, niet dat ik al veel gezegd heb.

'Ik roep Berend wel even.'

Ik knik en blijf ongemakkelijk rechtstaan in het midden van de ruimte waar ze ons naartoe heeft gebracht.

'Heeft hij een nieuwe vrouw?' Vraagt Nolan op een fluistertoon en ik knik schouderophalend. 'Blijkbaar wel ja.'

'Ze is het tegenovergestelde van mama.' Zegt hij met een brok in zijn keel. Ik ben blij dat hij dit zegt, dan ben ik tenminste niet de enige dat dit idee heeft.

'Vond ik ook al.' Fluister ik even zacht terug.

Enkele seconden later kucht er iemand achter ons waardoor we ons beide omdraaien.

'Ik ben blij dat jullie langskomen.' Zegt hij en friemelt met zijn rechterhand aan zijn horloge. Een teken dat hij nerveus is en zich ongemakkelijk voelt.

'Ik niet.' Zeg ik eerlijk en ik zie zijn mondhoeken naar beneden zakken waardoor ik me toch wat schuldig voel. Maar ik neem mijn woorden niet terug, want het is de waarheid.

'Ik wil dat jullie weten dat ik zeer veel spijt heb van wat ik heb gedaan, maar jammer genoeg is het niet mogelijk om de tijd terug te draaien.' Vertelt hij en komt wat dichter naar ons toe.

'Dat gaat inderdaad niet.' Knik ik.

'Maar ondanks alles zou ik willen voorstellen dat jullie allebei komen wonen bij mij. Dat zou voor iedereen beter zijn.' Glimlacht hij waarop ik meteen mijn hoofd schud.

'Ben je gek? Je denkt dat je zo snel terug in ons leven kan komen? Fuck, ik dacht dat de man dat me heeft opgevoed toch wat verstandiger was.' Zeg ik kwaad en kijk boos om me heen.

'Laura, kalm.' Fluistert Nolan en ik kijk hem verontschuldigend aan. Ik kan er niet aan doen, het maakt me gewoon zo kwaad dat hij er niet voor ons is geweest. Hij heeft niet eens geprobeerd. En nu verwacht hij dat meteen alles goed is? Ik dacht het niet.

'Hoe kan ik er voor zorgen dat deze boze gevoelens er niet meer zijn?' Zucht mijn vader en ik kijk hem niet aan.

Het is zijn eigen fout, ik ga me hier niet schuldig om voelen.

'Jullie kunnen onmogelijk blijven wonen waar je woonde met mama, daarvoor hebben het financieel niet goed genoeg voor.' Merkt hij op wat me nog bozer maakt.

'Als jij nooit was vreemdgegaan, leefde mama nu nog!' Schreeuw ik en ik hoor zijn hart bijna breken.

'Heb je enig idee hoe schuldig ik me al heb gevoeld? Ik heb alles fout gedaan, en dat weet ik. Maar verdient niet ieder mens een tweede kans?' Smeekt hij bijna en ik haal mijn schouders op.

Het enige wat ik wil, is dat mama terug is. Maar dat is onmogelijk. Dus wat heeft het nu van nut om deze man te vergeven? Alles is kapot. Heel mijn leven was overhoop door hem, dan is het toch logisch dat ik niet meer met hem om kan gaan.

'Ik zal de huur wel betalen, van waar jullie wonen. Het is duidelijk dat je geen verder contact met me wil, maar jullie moeten beide weten dat ik er vanaf nu wel voor jullie wil zijn.'

Zonder nog meer te zeggen wandel ik het huis uit. Nolan blijft nog enkele minuten binnen om te praten, wat ik begrijp. Hij staat er waarschijnlijk anders tegenover dan mij dus ik laat hem doen.

Ik pak mijn gsm uit mijn broekzak om de tijd te doden en zie dat Dylan me een berichtje heeft gestuurd.

Dylan

Hoe verloopt het daar lieverd?

Laura

Kut... ik kan hem gewoon niet vergeven

Dylan

Probeer toch je best te doen, hij is ten slotte je vader <3

Laura

Ik zie wel nog, bedankt schatje

Niet veel later komt Nolan naar buiten en bijt hij op zijn lip.

'Hij heeft echt spijt.' Mompelt hij en haalt een hand door zijn haar.

'Ik weet het, maar met spijt kom je nergens.' Zeg ik. 'Maar kijk, als jij graag tijd met hem wilt doorbrengen is dat goed voor me, echt waar. Jij hebt evenveel recht op die keuze als ik.'

Ik geef hem een knuffel en ik voel hem knikken.

'Alles komt goed oké.' Zeg ik nog een keer en  trek me daarna terug uit de knuffel.

'Nu naar huis en huiswerk maken.'

Vote of reageer om me te laten weten dat je het leuk vind! Of net niet natuurlijk :)