'Wat? Nee! Hoe kan je dat nu van me denken?' Roep ik boos en zet intimiderend een paar stappen naar voor.

'Dat zou al de tweede keer met hem zijn!' Roept hij op een kwade toon waardoor hij me alleen maar nog kwader maakt. Wie denkt hij wel niet dat hij is.

'Klootzak! Je weet evengoed als ik dat ik niets misdaan heb zowel de "vorige keer" als deze keer!' Door de woede ontstaan er tranen in mijn ogen. Ik kan er gewoon niet tegen dat hij zich als zo een klootzak gedraagt nu alles eindelijk een weekje goed ging.

'Hoe weet ik dat zeker?' Roept hij terug.

'Hoe weet ik dan zeker dat jij me niet nog eens zal slagen?' Ik pak een vork vast dat naast me lag en gooi het tegen de muur uit onmacht.

Dylan zet ook een paar stappen naar voor waardoor we nog net niet tegen elkaar aangeplakt staan. Zijn warme adem komt op mijn gezicht en ik heb zo een zin om hem nu een knietje in zijn ballen te geven.

Met een plotse beweging neemt hij mijn polsen vast waardoor ik me niet goed meer kan bewegen.

'Ik zou je nooit meer pijn doen, dat weet je.' Hij schreeuwt dit zo hard dat mijn trommelvliezen ervan pijn doen.

'Kijk wat je nu aan het doen bent dan!' Roep ik en een traan verlaat mijn oog.

Elke keer opnieuw maken we ruzie, wat er is mis met ons. De éne keer is het mijn fout, de andere keer die van hem. Maar het probleem is dat er bijna geen momenten zijn dat niemand iets mis doet. Er is bijna nooit een moment dat we in vrede met elkaar leven.

Natuurlijk horen er bij een relatie ook ruzies, maar toch niet zoveel als dat wij er hebben? Dit is gewoon niet leuk meer.

Hij versterkt zijn grip rond mijn polsen en dat is het moment dat ik het tegenvechten opgeef.

'Is dit wat je wilt? Altijd ruzie maken? Oké, het is waar dat ik na onze ruzie Jasper heb gebeld. Maar so what? Hij is een vriend dat een tweede kans verdient, net zoals dat jij al verschillende kansen hebt gehad. En ik word er moe van dat je mij niet vertrouwt, terwijl jij diegene bent dat eerder is vreemdgegaan. Maar als je zo wil doorgaan. Doe maar, maar dan wel zonder mij.'

Dylan laat mijn polsen los en zet een paar passen achteruit waarna hij zijn hoofd in zijn nek laat vallen en tegen zichzelf begint te vloeken.

Zijn handen trillen helemaal en hij ziet er zo radeloos uit. Ik wil hem helpen, maar ik doe het niet. Want het is nu echt zijn eigen fout. Eigen schuld dikke bult zeggen ze wel eens.

Hoe kon hij nu denken dat ik was vreemdgegaan met Jasper. Na alles wat ik hem verteld had, hij betekent zo veel voor me. En ik weet zeker dat ik minstens evenveel voor hem beteken. Maar hij heeft precies niet genoeg vertrouwen in mij. En dat doet me dan pijn.

'Moet ik gaan?' Vraagt hij stil en ik schud mijn hoofd.

'Nee, we gaan dit oplossen als volwassenen en niet weer weglopen van onze problemen.' Mompel ik en raap de vork op die ik impulsief heb weggegooid.

'Je bent niet vreemdgegaan?' Vraagt hij nog eens ter bevestiging en ik schud mijn hoofd.

'Ik zou nooit vreemdgaan wanneer ik jou heb, dat weet je toch.' Zeg ik en kijk hem niet aan want mijn woede is nog steeds niet volledig weggetrokken.

'Ik hou van je.' Zegt hij en neemt plaats op een stoel.

'Weet ik.' Zucht ik en neem ook plaats op een stoel, maar ver genoeg zodat we toch voldoende afstand houden.

'Maar door altijd te zeggen dat je van me houdt, bewijs je dat nog niet.' Vertel ik hem. 'Het is duidelijk dat je me niet vertrouwt, maar waarom niet? Wat heb ik misdaan dat je me niet vertrouwt?' Vraag ik hopeloos en ga met mijn handen door mijn haar.

'Je twijfelde of je wou dat er niets was veranderd sinds vroeger, dat je niet verhuist zou zijn.' Zegt hij, scherp uit de hoek komend.

'Ik dacht dat je me had vergeven? Heb je gelogen?' Vraag ik met pijn in mijn hart.

Eerlijkheid is zo belangrijk. En Dylan heeft me verteld dat het terug goed is tussen ons. Heeft hij dat dan gewoon gezegd om mij goed te laten voelen? Want zo werkt het niet, hij moet zich ook goed voelen. Hij mag ook niet al zijn gevoelens opkroppen.

'Ik heb je vergeven, maar dat neemt de twijfels niet weg.' Hij kijkt me niet aan, net zoals ik dat ook niet deed als ik sprak.

Praten helpt, zeggen ze dan. Maar ik voel me er totaal niet beter door. Alleen maar slechter. Ik heb liever dat we tegen elkaar schreeuwen, dan kussen en dat alles terug goed is. Maar dat is niet hoe het moet. Praten moet, het kan niet anders.

'Ik begrijp je ook wel, maar snap je hoe ik me voel? Het lijkt alsof ik niets verkeerd mag doen en jij alles.' Zeg ik.

'Niet dat jij alles slecht doet.' Herstel ik mezelf. 'Maar je snapt wat ik bedoel.'

'Ik ga naar boven.' Mompelt Dylan en staat op waardoor ik ook meteen opsta.

'Nee alsjeblieft niet doen.' Ik neem zijn arm vast en zucht.

'Wil je niet even alleen zijn?' Vraagt hij fronsend. 'Dat is toch wat meisjes willen. Weet ik veel.'

'Nee, ik wil samen met jou zijn. Is dat nog steeds niet duidelijk voor je?' Kreun ik gefrustreerd.

'Fuck man, wat gebeurt er met ons. Één fucking week en alles gaat mis verdomme.' Roept hij weer en ik laat zijn arm los zodat hij weer vrij kan bewegen.

'Vloek niet zo.' Zucht ik.

'Kan je gewoon even hier komen? Ik heb je nodig.' Zegt hij zacht. Ik zou nee willen zeggen maar zelf wil ik hem ook in mijn armen houden. En misschien hebben we wel genoeg gepraat voor nu en hebben we nu het recht om te knuffelen.

Ik zet één stap naar voor en meteen voel ik zijn armen om me heen.

'Dat hebben we mooi als volwassenen opgelost vind je niet.' Grinnikt hij in mijn haar waardoor ik opgelucht ademhaal. Hij is terug wat rustiger.

'Helemaal.' Grinnik ook ik en leg mijn hoofd wat beter tegen zijn borstkas.

'Zie je, als we praten zijn we een topteam.' Plak ik er nog achteraan en wrijf met mijn handen over zijn rug.

'Een topteam dat met vorken gooit.' Fluistert Dylan waardoor ik naar boven kijk om hem aan te kunnen kijken.

'Dat was impulsief en niet om mee te lachen.' Mompel ik en blijf hem aankijken in de hoop dat hij zich ongemakkelijk gaat voelen en zich gewonnen geeft.

'Oké oké, ik zwijg al.' Zegt Dylan. 'Voor een kusje.'

Ik geef hem een zachte kus op zijn lippen en glimlach dan.

'Ik wil een gezinnetje stichten met jou. En dan zal ik evenveel van onze kleine houden als van jou.'

Mijn hart stopt even met tikken en mijn wangen worden vuurrood.

'Wanneer de tijd er rijp voor is.'

Een maand?! Het wordt waarschijnlijk afgezaagd als ik weer eens mij verontschuldig maar toch.. sorry! Ik hoop dat de inspiratie sneller komt deze keer

Maar wat vonden jullie van het hoofdstuk? Laat me dit alsjeblieft weten want dat is belangrijk voor het verdere verloop van het boek! Ook kritiek is welkom trouwend :)