'Nemen we ook een dessert?' Vraag ik met een glimlach. De avond tot nu toe is al zo mooi en leuk verlopen dat ik niet wil dat het eindigt, ik wil zo lang mogelijk in deze droom blijven, ik wil niet dat het sprookje voorbij gaat.

'Natuurlijk, ze hebben hier heerlijke chocolademousse.' Stelt hij voor en ik knik gretig. 'Dat heb ik al zo lang niet meer gegeten.' Zucht ik.

'Maar ik ga even naar de wc, hou je het twee minuten vol zonder mij?' Grinnikt hij en staat op. 'Twee minuten moet nog net lukken.'

Dylan plaatst nog een kus op mijn voorhoofd en draait zich vervolgens om.

Plots hoor ik een luide lach die ik uit duizenden herken.

Nick.

Waarom moet hij hier nu juist zijn als ik hier ben? Het lijkt alsof het leven nooit mee zit. Dan is alles eindelijk terug goed tussen Dylan en mij, gaan we gezellig op restaurant en moet Nick hier zijn.

Ik draai mijn nek een beetje om hem te kunnen zien en ben geschokt.

Uit alle meisjes moet hij precies hier zijn met haar? Ze weet dat hij mij ex is, waarom zou ze met hem uitgaan?

Dit is dus één van de hoofdredenen dat ik het moeilijk heb met mensen vertrouwen. Ik heb haar toegelaten, en dan doet ze zoiets? Oké, ik weet dat er tussen mij en Nick nu niets meer is maar dat betekent toch niet dat zij met hem mag gaan? Het is een ongeschreven regel dat je niet gaat met de ex van je vriendin, tenzij ze er duidelijke toestemming heeft voor gegeven.

En raad eens, dat heb ik niet.

Ik probeer me niet te veel te focussen op Nick en Noor en wacht geduldig tot Dylan terugkeert van de wc.

Na een minuut is hij er dan ook en fronst hij terwijl hij gaat zitten. 'Wat is er?' Vraagt hij bezorgd en legt zijn hand over hey mijne.

'Niets.' Zeg ik zacht, ik weet dat het niet goed is om te liegen maa ik wil de avond niet verpesten omdat hij er duidelijk veel werk ingestoken heeft.

'Ik zie dat er iets is, je kan me alles vertellen.' Glimlacht hij en verstrengelt ondertussen onze vingers, elke keer als hij dit doet gaat mijn hart weer sneller kloppen en besef ik dat ik veel geluk heb met hem.

'Het is niets, je hebt zo je best gedaan voor deze avond en dan ga ik weet moeilijk doen.' Zucht ik waardoor hij opnieuw fronst.

'Vind je het niet leuk?' Vraagt hij met een zwerm van bedroefdheid in zijn stem te horen. 'Jawel, zeker wel.'

'Maar, wat is er dan?' Zijn ogen staan nog steeds droevig waardoor ik me schuldig voel. Maar als ik dus zeg dat Nick hier is met Noor dan gaat hij denken dat ik nog verliefd ben op Nick, wat niet het geval is. Maar ik weet dat hij er vanuit zal gaan.

'Ik, het is..' Ik kom niet uit mijn woorden, ik wil hem niet verdrietig maken. 'Zie je daar achter je? Niet meteen kijken. Maar Nick zit daar met Noor.' Zucht ik.

Niet luisterend naar me draait hij zich meteen om en komt oog in oog met Nick. Snel kijkt hij weer weg.

'Trek je daar niets van aan.' Mompelt hij en speelt met mijn vingers. 'Hij is je aandacht niet waard.'

'Hij is aardig tegen me geweest.' Zeg ik, geen idee waarom ik Nick verdedig. 'Ja, alleen om aan een tweede kans te komen. En ik wil niet dat hij jou van me afpakt.'

'Dat zal niet gebeuren, maar ik vind het gewoon niet fijn dat Noor met hem is. Ze weet dat hij mijn ex is.' Vertel ik hem naar de waarheid.

'Ik dacht dat ik een vriendin had gevonden nu op deze school. Maar nu heb ik weer niemand. Vroeger had ik veel vrienden en geen slechte status. En ik was echt gelukkig. Maar nu heb ik bijna niets. Soms vraag ik me af waarom ik daar zo nodig weg moest.' Zeg ik en durf hem niet aan te kijken, het kan verkeerd overkomen.

'Je hebt mij nu toch? Ben je niet gelukkig? Maak ik je niet even gelukkig als Nick deed vroeger?' Hij laat mijn hand los en kijkt me gekwetst aan.

'Je maakt me wel gelukkig, echt waar. Ik mis mijn oude leven gewoon. Want hier kijkt iedereen me aan alsof ik iets vreemd ben dat hier niet thuishoort en ik voel me hier niet op mijn plaats.' Vertel ik, in de hoop dat hij me zal begrijpen en ik deze date niet aan het verpesten ben.

'Heb je spijt dat je naar hier bent gekomen?' Vraagt hij.

Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik weet het antwoord niet op zijn vraag. Maar ik kan gewoon niet stoppen met denken aan de "wat als". Wat als Nick had opgebiecht dat het van zijn ouders moest maar dat hij wel echt verliefd was op me? Woonde ik dan nog steeds daar en was ik dan gelukkig geweest? Had ik mijn vrienden nog gehad en was ik dan nu aan het studeren? Had ik dan geen jaar verloren? Maar het is zo gemeen van me om zo te denken, want dor daar weg te gaan heb ik Dylan leren kennen. En hij maakt me nu gelukkig. Maar is alleen een vriendje genoeg om gelukkig te zijn?

'Als je een antwoord hebt op die vraag hoor ik het wel.' Zegt hij zacht en staat op. 'We gaan naar huis nu.'

Ik heb hem pijn gedaan, dat is wel duidelijk.

'Ga maar.' Zeg ik zacht.

Hij luistert naar me en gaat weg, alleen.

Sorry dat ik zo lang niet heb ge-update :$ maar ik vond het moeilijk om te beslissen hoe ik het verhaal verder liet gaan. Maar zie hier, het hoofdstuk is er.

Wat zal er nu gebeuren in hun relatie?