Speel dit liedje af (: ja ik ben in Clouseau mood vandaag.

'Wat moet ik aan doen?' Vraag ik en zet me recht.

'Een jurkje.' Glimlacht hij. 'Is het buiten of binnen? Dat moet ik echt wel weten.' Zeg ik met een pruillip, als hij zo een lip trekt kan ik hem nooit weerstaan en krijgt hij altijd zijn zin, hopelijk werkt dit ook als ik het doe.

'Nee het gaat niet werken schat.' Zegt Dylan waardoor ik zucht. 'Als ik het koud heb en ziek wordt, is het jouw fout.' Zeg ik een steek mijn tong uit en vlucht daarna de trap op.

Terwijl ik in mijn kast aan het zoeken ben besef ik dat ik echt niet meer genoeg kleding heb liggen, sinds dat we verhuisd zijn ben ik nooit meer gaan winkelen. Dus pak ik snel een post-it waarop ik schrijf dat ik moet gaan shoppen.

Nolan zou ook nog wat nieuwe kleren kunnen bij gebruiken, maar aangezien ik al twee dagen niets meer van contact met hem gehad, zou het raar zijn om hem plots te vragen om te gaan shoppen. En daarbij doet hij het niet eens graag, hij heeft liever dat anderen voor hem wat kleren meenemen, en als ze niet te lelijk zijn draagt hij ze.

Eigenlijk begin ik nu een beetje een schuldgevoel te krijgen tegenover Nolan, maar de woede gaat maar niet weg en ik kan er niets aan doen. Ik vind het gewoon onvergeeflijk wat hij gedaan heeft, want de dood is niets om mee te lachen.

Uiteindelijk kies ik voor een mintgroen jurkje dat tot een hand boven mijn knie komt en waarvan de rug gedeeltelijk open is.

(A/N dit is Laura niet! Enkel het jurkje is belangrijk)

Snel breng ik nog wat mascara aan en wandel dan de trap terug af.

'Ben ik goedgekeurd?' Vraag ik met een glimlach terwijl ik een rondje draai. 'Meer dan goed.' Mompelt Dylan en stapt naar me toe 'Je ziet er prachtig uit, en je had maar zeven minuten nodig.' Zegt hij waardoor ik moet lachen. 'Heb je de tijd gemeten?' Vraag ik grinnikend waarop hij zijn hoofd schud. 'Een schatting.'

'Gaan we dan?' Vraag ik en hij knikt waarna hij mijn hand vastneemt en we samen naar de deur wandelen.

'Mag ik dan nu weten waar we naartoe gaan?' Zeur ik na een half uur in de auto gezeten te hebben. 'We zijn al zo lang aan het rijden en ik wil het echt weten.' Ga ik verder.

'Laura, je gaat nog even moeten wachten.' Lacht Dylan en ik zucht.

'Je weet dat ik nieuwsgierig ben , doe me dit niet aan.'

Hij legt zijn hand op mijn been en wrijft er zacht over. 'Heb je het koud?' Vraagt hij waarop ik mijn ogen rol. 'Subtiele verandering van onderwerp hoor, maar ja nu je het zegt begin ik wel fris te krijgen.'

'Ik zet de verwarming wel wat hoger.' Zegt hij en gaat met hand dat op mijn been lag naar de knopjes waaraan hij moet draaien.

'Nog een kleine twintig minuten.' Zegt Dylan zacht na een paar minuten stilte. 'Sorry dat ik het niet wil zeggen maar ik wil gewoon dat je alles vanavond rustig laat gebeuren en dat je even al je zorgen vergeet.'

'Dat is lief.' Mompel ik en kijk hem aan. 'Jij bent lief.'

Hij legt zijn hand weer op mijn been en blijft er zachtjes over wrijven. Ik leg mijn hoofd op de hoofdsteun van de stoel en sluit mijn ogen. Ik zing zachtjes mee met de muziek die wordt afgespeeld op de radio en sneller als verwacht zijn die twintig minuten dan eindelijk om.

Wanneer ik uitstap zie ik een prachtig restaurant met glazen ramen waardoor je kan zien hoe het er vanbinnen uitziet. Er hangen kroonluchters aan het plafond die een dure indruk maken. De inrichting straalt één en al rust uit en nog maar alleen de gedachte om daar met Dylan te zitten maakt me al blij.

'Vind je het wat?' Vraagt Dylan waardoor ik knik met een glimlach.

Dylan neemt mijn hand vast en samen wandelen we door de glazen deuren. Terwijl hij praat tegen de man in pak kijk ik nog eens rond. De meeste mensen dat hier zijn, zijn net zoals Dylan en ik een koppel, dat is wel duidelijk te zien.

De ober begeleidt ons naar een tafeltje in de hoek waar hij de stoel naar achter schuift zodat ik plaats kan nemen.

'Ik vind het nu al leuk.' Zeg ik zacht en hij legt zijn hand over mijn hand dat op de tafel ligt.

'Nadat je hier gegeten hebt, ga je nooit nog ergens anders willen eten.' Zegt hij en kijkt me in de ogen aan.

'Hoe ken je het hier?' Vraag ik en hij glimlacht. 'Dit is het restaurant waar mijn papa, mama ten huwelijk gevraagd heeft, en een paar keer per jaar kwamen we hier met heel ons gezin eten.' Vertelt hij waardoor mijn hart voor een seconde stil staat.

Hij zou toch niet? Nee, daarvoor zijn we nog veel te jong.

'Rustig, trouwen zullen wij pas later doen.' Knipoogt hij als hij mijn reactie ziet waardoor ik een droge keel krijg en eventjes kuch. Zit hij echt een toekomt met mij? Zal hij me op een dag ten huwelijk vragen? Is hij de man met wie ik de rest van mijn leven zal doorbrengen? Is hij de man waarmee ik later kinderen zal krijgen?

Zouden onze kindjes meer op hem lijken of meer op mij? Of zou het mooi verdeeld zijn en lijken ze evenveel op ons beide? Mijn blonde haren en zijn prachtige bruine ogen, of juist het omgekeerde en zijn bruine haren en mijn blauwe ogen?

Waarom denk ik hierover na? Ik ben pas achttien.

'Ik heb je nu toch niet afgeschrikt he?' Vraagt hij aangezien ik geen woord meer kan uitbrengen en te verzonken ben ik mijn gedachtes.

'Nee, totaal niet.' Glimlach en ik en verstrengel onze vingers.

'Ik hou van je.' Vertel ik hem en wrijf met mijn duim over zijn handpalm, op één of andere manier heb ik altijd het gevoel dat ik te weinig laat zien en vertel hoeveel ik om hem geef.

'Ik hou ook van jou, wat er ook gebeurt, wij blijven altijd samen.'

OPGEPAST! DIT IS NIET HET EINDE! NOGMAALS NIET HET EINDE!

zo, nu het duidelijk is dat dit niet het einde is, wat zal er nog gebeuren op deze date?

En hoe denken jullie dat hun kindjes eruit zouden zien? (;

En HAPPY HALLOWEEN, ps: ik heb vakantie hehe