'Ook al zeg ik het zelf, ik ben vrij sociaal en vind het leuk om te bakken, dus daarom zou ik hier graag komen werken.' Glimlach ik en frunnik aan de losse velletjes aan mijn vingers.

'En je kan er zijn op maandagavond vanaf 6u en woensdagavond vanaf 5u en zaterdag vanaf 6u in de ochtend tot de middag?' Vraagt de al iets oudere vrouw die zich daarnet heeft voorgesteld als Rosa waarop ik knik.

'Fantastisch!' Zegt ze blij. 'Ik zal je wel eerst een proefperiode moeten geven van twee weken en daarna beslis ik of je hier echt kan beginnen werken of niet.' Zegt Rosa enthousiast waardoor ik grinnik.

'Bedankt mevrouw.'

'Zeg maar Rosa hoor. En wil je anders nu kennismaken met de andere werknemer?' Nog zonder dat ik tijd heb gehad om een antwoord te geven draait ze zich al om en loopt door een deur, dus volg ik haar snel.

Ik wandel door de deur en neem de ruimte in me op. Ik denk dat het hier de pauze-ruimte is. De muren zijn lichtroos met hier en daar bloemetjes op geplakt. Helemaal vanachter rechts staat er een frigo met allemaal kleine blaadjes opgeplakt. Dan in het midden van de ruimte staat een tafel voor vier personen waar nu één jongen aan zit.

'Alex we hebben iemand nieuw.' Glundert Rosa.

Ik steek mijn hand op en zwaai ongemakkelijk waardoor de jongen, die blijkbaar Alex heet, moet lachen.

'Dat werd tijd bomma, we lopen al een maand rond als een kip zonder kop.' Mompelt de jongen en haalt een hand door zijn blonde haren.

'Hoe heet je?' Vraagt hij en komt naar me toe en steekt zijn hand uit. 'Laura.' Zeg ik en neem zijn hand aan. 'En jij Alex neem ik aan?' Vraag ik waarop hij knikt en dan mijn hand loslaat.

'Hoe oud ben je?'

'Achttien, volgende week negentien.' Beantwoord ik zijn vraag.

'Welke opleiding doe je?' Blijft hij vragen stellen waardoor ik me wat ongemakkelijk begin te voelen. 'Uh nog middelbaar, ik heb een jaar laten vallen door bepaalde omstandigheden.' Mompel ik en kijk weg van de jongen.

'Laat die arme meid eens.' Komt Rosa tussenbeide waardoor Alex verontschuldiging glimlacht.

De manier hoe ze met elkaar omgaan bevestigt mijn vermoedens dus helemaal. Alex is de kleinzoon van Rosa, aangezien hij haar ook bomma noemde is het ook wel logisch. Ik vind het wel leuk dat hij de bakkerij overneemt van haar, zodat het in de familie blijft. Maar het kan natuurlijk ook dat hij gewoon even komt helpen hier en totaal andere plannen heeft voor later.

Mijn gsm begint een geluidje af te spelen als teken dat ik gebeld wordt en ik excuseer me waarna ik een paar stappen naar achter neem en mijn gsm beantwoord.

'Met Laura.' Zeg ik en voel me dom dat ik niet heb gekeken wie er belde.

'Het is je prins hier, ik sta aan je huis maar je doet niet open. Waar ben je?' Hoor ik Dylan zijn stem door de microfoon zeggen en ik moet giechelen. 'Ik ben aan het solliciteren prins.' Lach ik en rol mijn ogen, ondanks dat hij me niet kan zien.

'Hoe lang nog?' Vraagt hij ongeduldig waardoor ik frons. 'Een minuutje, waarom?' Op de achtergrond hoor ik een hond blaffen. 'Ik ben met de fiets, en die buren van je hebben een hond. En ik houd het hier niet nog langer vol met dat agressief wezen.'

Ik moet me inhouden om niet luid beginnen te lachen.

'Heeft mijn prins schrik voor honden?' Giechel ik en ik hoor hem zuchten. 'Ja, dus haast je prinses.'

Ik zeg dat ik zo snel mogelijk kom en wandel dan terug naar Rosa en Alex. 'Sorry.' Verontschuldig ik me opnieuw.

'Geen probleem meisje, je mag wel gaan hoor. Dan zien we jou hier binnen twee dagen? Vergeet geen zwarte T-shirt te dragen.' Ik knik en neem afscheid van hun.

Zo snel als ik kan rijd ik naar huis, er wel op lettend dat ik niet té snel ga.

Eigenlijk vind ik het wel schattig dat Dylan een angst heeft voor honden, ik had het totaal niet verwacht bij hem. Maar dat maakt het niet minder schattig. En natuurlijk ben ik ook blij dat ik nu iets heb waarmee ik hem kan plagen.

Ik parkeer de auto en zie Dylan op het opstapje van het huis zitten.

Snel stap ik uit en wandel naar hem toe, hij trekt de sleutel uit mijn handen en opent de deur. Ik volg hem naar binnen en sluit de deur achter mij.

Met een luide plof landt hij op de zetel en ademt opgelucht uit. 'Nog één seconde en ik was er niet meer geweest.' Hij legt zijn handen op en zijn hart en ik lach.

'Ik wist niet dat je bang was van honden.' Zeg ik en trek hem recht zodat ik naast hem kan gaan zitten. 'Dat is ook niet belangrijk.' Zucht hij. 'Honden zijn gewoon moordlustige wezens.' Hij schudt zijn hoofd en ik kijk hem lang aan.

'Wat is er?'

'Ik ben nu honderd procent zeker dat je nu nog schattiger bent nu ik weet van je hondenangst.' Besluit ik en knijp in zijn wang. 'Dit wilde ik dus vermijden.' Lacht hij en haalt mijn hand van zijn wang.

'Als een hond me aanvalt, wie zal me nu dan nog beschermen?' Vraag ik met mijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Ik vrees dat ik mezelf dan maar zal moeten opofferen.' Lacht hij en ik knik. 'Juist antwoord.'

Hij geeft me een kus en trekt mij dan op zijn schoot.

'Voor wat ik hier eigenlijk was, we gaan op date.' Zegt Dylan en ik lach. 'En jij beslist dat zomaar, normaal gezien vraag je dat eerst.'

'Oké dan, aller liefste Laura, zou je met mij op date willen?'

Ik tik met mijn wijsvinger op mijn wang en doe alsof ik na denk. 'Dat weet ik zo niet hoor, een jongen dat schrik heeft voor honden.'

'Die jongen is toevallig wel je vriendje.' Lacht hij en geeft een kus op mijn wang.

'Oké dan, waar zal de date plaatsvinden en wanneer?'

'Nu.' Glimlacht hij. 'En de plaats is een verassing.'

Ik blijf hopen dat ik ooit zo een vriendje krijg HAHA

Maar de laatste tijd dalen de stemmen nogal, dus vinden jullie het nog leuk? Wees eerlijk en geef je mening maar dan kan ik er rekening mee houden (:

En weet iemand waarom Shawn in Parijs is? (:

Xxx