-
Dit hoofdstuk heb ik serieus net geschreven op een half uur dus sorry dat het niet zo super is! Als er foutjes inzitten meld je het maar xx
-

'Denk je niet dat je iets te hard bent geweest met Nolan?' Vraagt Dylan zacht en ik schud hevig mijn hoofd.

'Nee.'

'Lau, je weet toch dat hij je nooit met opzet pijn zou willen doen.' Verdedigt hij Nolan waarop ik mijn ogen rol.

'Ik ken anders iemand dat het wel met opzet doet.'

Hij slaat zijn ogen neer. 'Ik dacht dat je het me had vergeven?' Mompelt hij en ik haal mijn schouders op. 'Vergeven is iets anders als vergeten.'

'Je hebt gelijk.'

Na zijn woorden volgt er stilte waardoor ik me schuldig begin te voelen. 'Sorry oké, ik wil gewoon dat je beseft dat zo een dingen niet normaal zijn. Want als je nu denkt dat ik je gewoon vergeef op één twee drie, ga je denken dat dit normaal is, en dat is het niet.'

'Ik hou van je.' Zegt hij zacht en kijkt me recht in mijn ogen aan.

'Ik hou ook van jou.' Zeg ik net zo zacht terug en een kleine glimlach komt terug op mijn lippen.

'Maar ik zou nu echt graag naar huis gaan eigenlijk.' Mompel ik.

'Blijf je echt niet hier?' Vraagt hij en ik schud mijn hoofd. 'Nee. Ten eerste wil ik niet weer ongewenst bij jullie blijven en ten tweede kan ik Nolan nu echt even niet zien. Hij liegt over de dood van mijn vader!'

'Ten eerste zou het niet ongewenst zijn en ten tweede ik kan anders ook meekomen naar bij jou? Dan moet je Nolan niet zien.' Zegt hij met een glimlach maar ik schud mijn hoofd opnieuw.

'Ik wil niet meteen weer te snel gaan.' Zeg ik en sla mijn ogen neer. 'Ik moet er eerst terug aan wennen dat ik je heb vergeven en dat je terug een deel uitmaakt van mijn leven, niet dat je ooit uit mijn gedachten was.' Zeg ik, dat laatste mompelend.

'Oké.' Zegt hij en geeft me nog een knuffel.

'Stuur je me dan wel iets als je thuis bent?' Vraagt hij en ik knik. 'Is goed.'

'Ik vind het eigenlijk niet leuk dat die Nick een nieuwe gsm voor je heeft gekocht.' Bekent hij waardoor ik grinnik.

'Ben je jaloers?'

'Nee, eerder boos.' Zegt Dylan waardoor ik mijn wenkbrauwen frons. 'Boos?' Zeg ik vragend en hij knikt. 'Boos op hem omdat het niet zijn taak is en hij van je weg moet blijven en boos op mezelf omdat dat mijn taak is en ik het niet heb gedaan.'

'Het is mijn eigen taak.' Zeg ik waarop Dylan meteen zijn hoofd schud. 'Dat is niet waar, jij kan er helemaal niets aan doen dat... ja je weet wel.' Ik knik en bijt op mijn lip.

'Ik mis haar.' Fluister ik en Dylan legt zegt handen op mijn heupen. 'Het komt wel goed.' Fluistert hij terug maar ik schud mijn hoofd. 'Hoe kan het nu goed komen als ze dood is.' Mijn stem kraakt, maar het kan me niets schelen.

'Ik heb de gedachte dat ze ons in de steek laat en daardoor voel ik me zo een vreselijk persoon want ik weet dat ze hier niet zelf voor gekozen heeft maar ik krijg die gedachte maar niet uit mijn hoofd en ik weet echt niet meer hoe ik verder moet. Ik moet waarschijnlijk ook weer bij mijn vader gaan wonen want het is onmogelijk voor mij om het appartement te kunnen betalen en ik heb nog niet eens iets van werk. Alleen nog wat geld op een rekening van het babysitten dat vroeger gedaan heb.' Ratel ik en leg mijn hoofd in zijn nekholte. 'Ik heb gewoon geen toekomst voor mij terwijl dat vroeger totaal geen probleem was. We waren een gelukkig gezin en alles was goed. Mijn mama en papa hielden van elkaar en we hadden het perfectie leventje met genoeg geld, maar dat is nu allemaal voorbij en ik kan er echt niet aan wennen.'

'Ik weet dat je hoogstwaarschijnlijk nee gaat zeggen op wat ik nu ga zeggen maar ik kan het alleen maar voorstellen, je kan voor een tijdje bij mij blijven, ik verzeker je ervan dat mijn mama het echt niet erg vind, en dan als je genoeg gespaard hebt kan je een kleine studio huren voor de rest van het jaar. En daarna ga je toch studeren en begint alles weer opnieuw.' Zegt Dylan zacht en zoals hij al verwacht had schud ik mijn hoofd.

'Nee, dat kan ik echt niet doen. Ik wil voor mezelf kunnen zorgen.'

'En daar bega je een fout, je hoeft niet voor jezelf te zorgen, anderen kunnen je daarbij helpen.' Hij geeft me een kus op mijn lippen waardoor er een glimlach terugkeert rond ze.

'Ik weet het, maar ik wil jullie niet lastigvallen als er andere opties zijn.'

'En de andere opties zijn? Teruggaan naar je vader die je niet kan uistaan?' Vraagt hij met een lieve toon. Ik haal mijn schouders op en knik. 'Dat is waar het op lijkt ja.'

'Nee, je blijft gewoon bij mij.' Zegt hij en ik zucht. 'Nee, dat ga ik echt niet doen.' Mompel ik. 'Ja, dat ga je echt wel doen.'

'En wat als ik nu ja zeg, wat met Nolan dan? Hem alleen naar mijn vader laten gaan?' Zeg ik en staar hem recht in zijn ogen aan.

Ik leun een beetje naar voor en kus zijn lippen zachtjes. 'Laten we stoppen hierover en een andere keer verder gaan.'

Mijn lippen vinden de zijne al snel weer en ik ga met mijn handen door zijn haar. Zijn tong glijdt zachtjes over mijn onderlip waardoor ik mijn mond open en onze tongen een hevig spel spelen om dominantie, dat Dylan uiteindelijk wint.

Zijn éne hand ligt op mijn heup terwijl zijn andere hand in het kommetje van mijn rug ligt. Ik trek even terug om op adem te komen maar Dylan drukt al meteen zijn lippen weer op de mijne. Wat heb ik deze jongen toch gemist, hoe ik me veilig bij hem voel en het gevoel heb dat ik de hele wereld aankan. En dan nog niet over zijn talent voor zoenen gesproken.

'Mag ik echt niet met je mee naar huis komen?' Vraagt hij terwijl hij zijn onderlip uitsteekt en puppy-oogjes opzet. Ik bijt op mijn lip om een glimlach tegen te gaan.

'Je bent gemeen.' Zeg ik zacht met een kleine grinnik. 'Hoe kan ik nu nog nee zeggen.' Grinnikend schud ik mijn hoofd wat hem doet glimlachen. 'Dus ik mag mee?' Vraagt hij hoopvol waardoor hij er heel schattig uitziet.

'Vraag het eerst aan je moeder.' Zeg ik en hij knikt en loopt naar binnen.

Een twintig tal seconden later is hij terug met een nog grotere glimlach op zijn gezicht. 'Ik mag.'

Hij heeft iets weg van een klein jongetje dat te horen heeft gekregen dat hij een ijsje mag eten.

'Super.' Zeg ik zacht en geef hem weer kus, ik kan er niets aan doen. Ik heb hem gewoon zoveel gemist.
-

Ik ben blij dat ze terug samen zijn, ik heb Laura en Dylan gemist.
Weten jullie een shipnaam voor hun? Tell me! Xx

En neem eens een kijke bij SaviourHarry Ze schrijft echt geweldig goed! (Wel in het Engels) geef haar een volg en geef haar boek een kans! Ze verdient het om aan veel lezers te komen (: