Ik kijk Dylan boos aan. 'Gaat je niks aan.' Zeg ik scherp en even zie ik in zijn ogen dat hij gekwetst is.

'Ik wil niet dat je met hem omgaat.' Zegt Dylan en ik lach. 'En wie ben jij om dat te zeggen?' Hij slaat zijn ogen neer.

'Dat bedoel ik.'

'Vergeet niet wat hij je heeft gedaan.' Dylan kijkt me in mijn ogen. Zijn ogen blijven de mooiste ogen ooit. 'Hij heeft me nooit fysiek pijn gedaan.' Mompel ik en kijk daarna de andere kant op. 'Kan je nu weggaan?' Dylan knikt verslagen en gaat terug naar zijn bank. Het doet me pijn om hem zo te zien, maar het moet.

'Alles oké?' Vraagt Noor en ik knik. 'Het kan niet beter, samen in de klas met mijn twee ex'en.' Zeg ik sarcastisch en Nick kucht ongemakkelijk.

~*~

Na een drukke dag wandelen Nick en ik samen naar buiten. 'Dus, welke gsm wil je graag?' Vraagt hij en we stappen in zijn auto. 'Nick.' Zucht ik en hij lacht. 'Zeg het nou maar, ik heb geld genoeg.' Mompelt hij erachteraan.

'Hoe is het met je ouders?' Vraag ik. 'Ze werken de hele tijd, want status is alles.' Hij rolt zijn ogen en start de auto. 'Ze werkten altijd al veel, maar nu is het niet te doen, ik zie ze gewoon nooit meer.' Zucht hij.

'Daarom ga ik dus ook op mezelf wonen.' Plakt hij er nog achteraan. 'Net gezien woon ik ook op mezelf.' Mompel ik en hij knikt.

Hij start de auto en we rijden naar het winkelcentrum.

'Dus een Iphone?' Vraagt hij wanneer we een winkel binnenlopen waar ze veel gsm's verkopen. 'Nee gek, dat is toch veel te duur.' Zeg ik lachend en hij haalt zijn schouders op. 'Nee kom, voor jou is niets te duur.' Zegt hij en mijn wangen kleuren lichtjes roze.

Ik was helemaal vergeten hoe een charmeur hij is.

'Welke wil je?' Vraagt hij als we voor de iPhone's staan. 'De goedkoopste.' Zeg ik en hij kijkt me aan. 'Laura, die honderd euro meer of minder gaan het niet maken hoor.' Ik bijt op mijn lip. 'Maar ik weet gewoon dat ik het je niet kan terugbetalen en dat is echt niet fijn als het dan zo duur is.' Mompel ik zacht.

'Het maakt echt niets uit, zie het als een verjaardagscadeau.' Zegt hij met een glimlach en neemt de iPhone 6 uit het rek. 'Ben je zeker Nick?' Vraag ik en hij knikt. 'Tuurlijk.'

We lopen naar de kassa en Nick betaalt met zijn bankkaart.

'Super bedankt.' Ik geef hem een dikke knuffel en hij wrijft over mijn rug. 'Geen problemen liefste.' Ik trek terug uit de knuffel en reageer niet op zijn koosnaampje voor mij.

We gaan op een bankje zitten in het winkelcentrum en ik kuch ongemakkelijk.

'Dit is echt gemeen om te zeggen van me maar je weet toch dat omdat ik terug met je omga niet betekent dat ik terug een relatie met je wil ofzo.' Ik kijk de andere kant op en hij neemt mijn kin vast zodat ik niet weg kan kijken.

'Ik weet het.' Mompelt hij. 'Ik ben al lang blij dat je me een tweede kans geeft.' Glimlacht hij en ik knik.

'Maar er is eigenlijk een vraag die al een tijdje in mijn hoofd rondspookt.' Mompel ik en hij kijkt me vragend aan. 'Vraag maar.'

'Heb je ooit van me gehouden?' Vraag ik zacht, bang voor het antwoord.

Hij krijgt grote ogen en wrijft met zijn hand in zijn nek. 'Ja.' Mompelt hij dan en zucht vervolgens. 'Maar als je van iemand houdt doe je zoiets toch niet.' Zeg ik en bijt op mijn lip.

'Ik weet het maar het is ingewikkeld.' Mompelt hij weer en ik voel mezelf boos worden. 'Leg het uit, ik wil het ook een plaats kunnen geven, ik voelde me zo slecht door jou dus je bent me een uitleg verschuldigd.' Zeg ik hard en hij zucht weer een keer.

'Ik hield van je, sterker nog, ik hou nog steeds van je. Maar ik besefte het nog niet, mijn ouders verplichte me om een relatie te hebben met je zodat zij nog hoger geraakte. Dus dacht ik de hele tijd dat ik niet echt van je hield maar moesten mijn ouders me niet verplicht hebben zou ik ook een relatie met je gewild hebben, omdat ik dan tijd had om te beseffen dat ik van je houdt.' Zegt hij en ik durf hem niet aan te kijken.

'En die tijd heb ik nu pas gehad, waardoor ik nu pas besef dat ik zo veel van je houdt, ik had het pas door toen ik je niet meer had.' Eindigt hij.

Het doet me denken aan het liedje Let her go van Passenger.

You only know you love her when you let her go...

'Maar nu ben je te laat.' Zeg ik en hij slaat zijn ogen neer. 'Hou je van die Dylan?' Vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet.' Zeg ik eerlijk.

'Hij heeft je geslagen, zoiets hoort een man niet te doen.' Herinnert hij me waardoor ik lach. 'En wat jij hebt gedaan hoort een man wel te doen zeker?' Hierop krijg ik geen antwoord meer.

'Kan je me terug op school afzetten want mijn auto staat daar nog.' Zeg ik ongemakkelijk en sta op.

'Ik kan je ook thuis afzetten en morgen oppikken?' Stelt hij voor en ik schud mijn hoofd. 'Het is wel goed zo.' Zeg ik met een kleine glimlach, ik weet niet waarom alles nu plots zo ongemakkelijk is maar ik vind het niet leuk, al heb ik het waarschijnlijk zelf gezocht. Zoals altijd.

We stappen in de auto en rijden in stikte terug naar school.

'Bedankt voor de gsm enzo.' Zeg ik wanneer we er zijn en hij knikt. 'Geen probleem.' Zegt hij en ik buig naar hem toe en geef hem een kus op zijn wang. 'Ik zie je morgen.' Zeg ik zacht en stap uit waarna ik in mijn eigen auto stap en wegrijd zonder hem nog aan te kijken.

~*~

Ik installeer me aan de eetkamertafel wanneer ik thuis kom en steek mijn sim-kaart in mijn nieuwe gsm. Nu ben ik gelukkig niet al mijn nummers enzo kwijt.

Als ik naar het uur kijk zie ik dat het 18:00u is, en ik heb geen idee om hoe laat Nolan thuis zou komen, en aangezien hij geen gsm heeft, wegens geldproblemen kan ik hem nergens bereiken. Het enigste dat ik weet is dat hij naar Jenna zou gaan. Zou ik Dylan een berichtje sturen met de vraag of hij aan Nolan kan vragen wanneer hij naar huis komt? Ik weet het niet.

Maar er zit voorlopig niets anders in denk ik.

Laura: hej, ik heb begrepen dat Nolan bij Jenna is, zou je hem eens willen vragen wanneer hij naar huis komt?

Zo is het duidelijk dat ik geen contact meer met hem wil, maar gewoon Nolan niet kan bereiken. Toch? Al snel krijg ik een antwoord terug.

Dylan: hij vraagt of hij hier mag overnachten? xx

Laura: Uhm oké dan maar

Ik had liever dat hij naar huis kwam maar dat ga ik hem natuurlijk niet zeggen, dan gaat Nolan zich schuldig voelen en dat wil ik niet.

Ik maak dan maar eten voor mezelf, ik zet een diepvries pizza in de oven en zet een timer zodat ik weet wanneer ik hem eruit moet halen. Ik zet me in de zetel en zet de televisie aan.

Na een paar minuutjes gezapt te hebben gaat de bel en zet ik me recht. Verbaasd, ik verwacht niemand op dit moment.

Wanneer ik de deur open frons ik en laat de mannen in politiepakken binnen. 'Kom maar verder.' Zeg ik en leid hun naar de living.

'Voor wat zijn jullie hier?' Vraag ik terwijl ik aan mijn nagels pulk, nog meer slecht nieuws kan ik echt niet verdragen.

'Wij zijn hier om de thuissituatie van jou en je broer te bespreken.' Begint de grootste man te zeggen en ik knik. 'Aangezien jij nog maar net achttien jaar bent en Nolan pas veertien raden wij aan om terug bij jullie vader te gaan wonen.' Vervolgt de andere man waardoor ik verbaasd frons.

'Onze vader is overleden.' Zeg ik dan ook en ze kijken elkaar vreemd aan. 'Nee, hij woont op een half uurtje afstand van hier.' Zegt de man weer en mijn mond valt open. 'Wat?'

'Er is verteld aan mijn broer dat mijn vader niet langer in leven is.' Zeg ik verslagen en weet mezelf geen houding te geven. 'Dat moet dan een misverstand geweest zijn want we zijn hiernet nog bij hem geweest.' Vertelt hij me en ik slik.

'Hoe kan dat nu een misverstand zijn.' Roep ik plots. 'Je zegt toch niet zomaar dat iemand dood is, dood!' Ik schuif met veel lawaai mijn stoel naar achter en kijk hun boos aan.

'De politie uw vriend, zeggen ze dan.' Ik lach spottend en ga met mijn handen door mijn haar.

'Rustig aan jongedame, we zullen uitzoeken hoe dit is kunnen gebeuren.' Ik klap ik mijn handen. 'Bedankt, daar heb ik veel aan.' Zeg ik sarcastisch en blijf hun even boos aankijken als voordien.

'Maar dus, terug ter zake, er wordt ten sterkste aangeraden terug in te trekken bij jullie vader, Nolan is verplicht omdat hij minderjarig is, maar jij hebt de keuze.' Leggen ze uit en ik krijg grote ogen.

'Ik laat Nolan niet naar hem gaan! Hij heeft ons in de steek gelaten en nu hebben we hem ook niet meer nodig.' Zeg ik.

'Sorry maar dat is nu eenmaal de wet.' Zegt hij en ik probeer mezelf te kalmeren. 'Hoe lang heb ik voor deze keuze?' Vraag ik vervolgens zacht.

'Binnen de week zouden we het moeten weten.' Ik knik maar heb één zin die de hele tijd door mijn hoofd schiet.

Hoe kan ik Nolan nu bij hem laten.

Wie had zien aankomen dat de vader nog in leven is? (;

And FINALY weekend!!!