2000+ woorden!!!

'Nolan, ben je klaar?' Ik vraag het terwijl ik op zijn deur klop. 'Ja.' Hoor ik zacht aan de andere kant. Ik open de deur en zie hem verslagen op zijn bed zitten.

'Het lukt ons wel lieverd, samen staan we sterk.' Ik trek hem in een knuffel en het enige wat ik hoor zijn onze ademhalingen.

'Jenna heeft me vergeven en ze gaat komen voor steun voor mij.' Zegt hij zacht en ik knik. 'Dat is fijn.' Zo heeft hij tenminste al iemand extra die er voor hem is op de begrafenis. Normaal gezien ging Dylan komen maar nu waarschijnlijk niet meer. Niet dat ik het nu nog wil.

Op dat moment gaat beneden de deurbel en lopen we samen de trap af. We laten Jenna binnen en ik zie Dylan in de auto zitten, omdat hij Jenna moest brengen naar hier waarschijnlijk. Hij kijkt me aan met spijt in zijn ogen maar daarbij het nu te laat voor. Zonder hem nog een blik te gunnen sluit ik de deur en pak ik nog de laatste dingen voor we kunnen vertrekken.

Ik voel de pijn in mijn hart al groeien.

'Oké, gaan we?' Beide knikken ze en we wandelen naar buiten. Jenna en Nolan gaan op de achterbank zitten en praten stilletjes terwijl we op weg zijn naar de kerk.

Daar aangekomen zie ik een twintigtal mensen in het zwart gekleed staan. Veel volk zal er niet zijn aangezien we verhuisd waren en doordat mama zoveel werkte ze niet echt tijd had om vrienden te maken.

Toch zie ik een paar bekende gezichten van op onze oude woonplaats. Samen met Nolan en Jenna stap ik naar hun toe. 'Laura, als er iets is, we zijn altijd bereid om jullie te helpen.' Biedt Karen, een oude vriendin van mama, aan en ik knik terwijl ik mijn ogen neersla. 'Bedankt.'

Niet veel later worden we allemaal naar binnen geleid, naar de kerk. Nolan, Jenna en ik nemen plaats op de eerste rij waarna de andere mensen aansluiten. De kerk is niet helemaal gevuld, maar dat hoeft niet. Zolang iedereen die nodig is hier is, is het goed. Zo kunnen we goed afscheid nemen van mama, dat verdient ze.

Er hangt een verdrietige sfeer, wat niet moeilijk is, aangezien dit een begrafenis is.

Het begint, de pastoor begint met praten en iedereen is meteen stil. 'We zijn vandaag samengekomen om afscheid te nemen van een bijzondere vrouw.' De eerste tranen verlaten mijn ogen en ik laat het toe, het mag, ik moet me niet langer groot houden, voor nu is het toegestaan.

Als ik naast me kijk zie ik dat ook bij Nolan zijn tranen op zijn wangen hangen waardoor ik zijn hand vast neem ter steun, ook ter steun voor mezelf, ik heb ook iemand nodig.

'Dan geef ik nu graag het woord aan haar dochter, Laura.' Sluit hij zijn praatje af en kijkt me aan. Nolan geeft me een kneepje in mijn hand en glimlacht zacht naar me waarna ik opsta en plaats neem achter het kleine microfoontje waarin ik zal praten zodat iedereen me kan horen.

'Mijn mama was een prachtige vrouw, ze heeft het niet verdiend om de wereld nu al te moeten verlaten. Ze was zó sterk en hielp altijd alles en iedereen. Wanneer ze er alleen voor stond om voor haar twee kinderen te zorgen bleef ze er het positieve van inzien en leefde ze haar leven terwijl ze tegelijkertijd alles deed voor Nolan en mij.' Zeg ik zacht en wrijf even de tranen van mijn wangen af.

'Ze werkte veel zodat wij voldoende voedsel hadden, schoolboeken konden betalen, en nog zo veel meer. Maar toch heeft het noodlot toegeslagen en is haar moment van leven nu voorbij.

Er zijn heel veel mensen die hebben mogen genieten van haar aanwezigheid, en die zouden allemaal dankbaar moeten zijn haar gekend te hebben.' Aan het einde van deze zin begin ik te snikken en stop ik even met praten.

'Het was dan ook een hele eer om haar dochter te zijn, en ik zal voor altijd van haar blijven houden. En vergeef me voor de keren dat ik riep dat ik haar haatte, het was nooit gemeend, maar die momenten zijn er nu eenmaal wanneer je een puber bent. Maar pas nu besef ik dat ieder moment zo kostbaar is en dat je je woorden zorgvuldig moet uitkiezen, jammer genoeg heb ik dit te laat beseft. Mama, ik hoop dat je het daar nu beter hebt en weet dat we voor altijd van je blijven houden, je hebt niet gewoon een plaats in mijn hart, je bent mijn hart.'

Ik adem even diep in.

'Het leven loopt niet altijd zoals verwacht, en het leven is niet eerlijk. Maar dankzij jou werd de wereld een beetje beter. Nu kan de hemel genieten van jouw aanwezigheid. Veel succes daarboven, je bent nu al de mooiste ster aan de hemel.' Mijn stem breekt maar ik probeer ver te gaan.

'Bedankt voor allee mooie momenten, ik hou zoveel van je.'

Snikkend ga ik terug naar mijn plaats waar ik Nolan een knuffel geef, zelf vond hij het te moeilijk om vooraan in de kerk te staan praten, maar dat is niet erg, je moet het alleen doen als je je er goed bij voelt, al is mijn gevoel nu niet bepaald goed te noemen.

Na nog enkele mensen dat naar voor zijn gegaan eindigt de ceremonie en wordt ze begraven. 'Nooit zullen we je vergeten.' Zeg ik nog een keer wanneer het gebeurd is, ze zit onder de grond.

'Nooit.' Snik ik.

~*~

'Gaat het met je?' Vraag ik aan Nolan wanneer we na de begrafenis samen in de zetel zitten. 'Nee.' Komt er zacht uit zijn mond en alweer lopen er tranen over zijn wangen. Het doet me zoveel pijn om hem zo te zien.

Ik trek hem in een knuffel en zo zitten we enkele minuten. 'Kruip vanavond eens vroeg in je bed, zodat je morgen fris bent.' Stel ik voor en wrijf met mijn vingers door zijn haar. 'Oké.' Zegt hij zacht en geeft me een kus op mijn wang.

'Ik laat het misschien niet altijd zien, maar ik hou van je.' Fluister ik in zijn oor en we glimlachen beide zachtjes. 'Ik hou ook van jou.' Antwoord hij zacht. 

'Ik ga dan maar eens naar boven.' Zucht hij en ik knik. 'Je wilt zeker niets meer eten?' Vraag ik en hij schud zijn hoofd. 'Nee.'

'Ik ga ook meteen naar boven komen.' Zeg ik hem en hij knikt.

Ik wil mijn gsm nemen maar besef dan dat ik er geen heb. Gefrustreerd haal ik mijn hand door mijn haren en neem dan maat de computer die mama, Nolan en ik deelden. Nu alleen nog Nolan en ik.

Ik open mijn Facebook en zie dat mijn profielfoto eigenlijk al oud is, hij staat er al 1 jaar op. Ik zoek door de foto's van de voorbije maanden tot ik eentje vind dat ik mooi genoeg vindt.

Het is een foto van toen we een dagje weg waren. Ik heb er een wit topje aan en een ketting met gele bolletjes, die ik al lang niet meer heb aangedaan. Een bescheiden lachje siert mijn lippen en ik kijk recht in de camera. Mijn haar lag er nog mooi bij, dus kies is zeker dat het deze wordt.

'This is the start, of something new. It's time te break free.'

De tekst dat ik erbij schrijf verwijst naar de dood van mama, een nieuwe start en het is tijd dat ik mijn eigen weg vindt, het is tijd dat ik niet meer van iemand afhang maar voor mezelf kan zorgen, het is de tijd waar mama me heeft op voorbereid.

Stiekem verwijst het ook naar High School Musical, de beste films aller tijden.

Na dat ik het heb ingesteld sluit ik de computer af en begeef ik me ook naar de trap, waar een kwartier geleden Nolan op omhooggegaan is.

Ik leg mijn kleren voor morgen al klaar op een tafeltje en kleed me daarna om, klaar om te gaan slapen.

Zachtjes open ik de deur van Nolan om te zien of hij nog wakker is. Alle lichten zijn uit en ik hoor kleine snurkjes uit de mond van mijn broertje komen. Ik sluit de deur terug en kruip in mijn bed.

~*~

De wekker maakt me wakker en ik kreun. Uitgerust ben ik wel maar zin in school heb ik niet, niet dat ik dat andere dagen wel heb.

Wanneer ik de badkamer betreedt hoor ik al gestommel uit Nolan zijn kamer, wat betekent dat hij ook wakker is en dat ik hem niet meer hoef te gaan wekken.

Ik poets mijn tanden en kam mijn haren door waarna ik terug naar mijn kamer ga om mijn kleren aan te doen.

Ik vind van mezelf dat ik er goed uit zie en besluit mijn haar in te vlechten voor nog meer effect, de mensen moeten niet weten dat ik binnenin aan het dood gaan ben.

Ik ga de trap af en zie dat ik nog een kwartier heb voor we naar school moeten vertrekken dus besluit ik even te kijken hoe mijn profielfoto het doet. Niet dat het aantal 'vind-ik-leuks' er veel toe doet voor mij, maar ik bedoel, als je er maar vijf hebt, ben je ook niet zeer tevreden.

Wanneer ik mijn foto open zie ik dat ik 436 likes heb tot nu toe, dat is al heel wat voor de reputatie die ik heb op deze school, waarschijnlijk zullen er nog veel mensen van mijn vorige school de foto hebben gezien. Ik scroll even door de reacties om te kijken wie er allemaal heeft gereageerd.

Je straalt! <3

Wauw sexy beest jij

Oehh like it

Mooierd! (:

Dan valt één reactie me heel erg op.

I love you babygirl! Je bent zo mooi x

Ik besluit er niet op te reageren, op Dylan zijn reactie en sluit de computer weer af.

'Nolan, ben je klaar?' Roep ik naar boven en even later komt hij de trap afgestrompeld. 'Ja.'

We stappen in de auto en op weg naar school is het stil op een paar woorden na. 'Is het goed als ik na school mee naar Jenna ga?' Vraagt Nolan als ik de parking oprijdt en ik knik. 'Tuurlijk.'

Dan herinner ik me dat Jasper me ging komen halen na school. 'Nick ging voor mij komen.' Mompel ik dan en Nolan zucht. 'Oké.'

'Je had hem toch vergeven?' Vraag ik zacht en hij knikt. 'Ja vergeven, dat betekent niet dat ik hem plots weer helemaal super vind.' Ik knik begrijpend en stap uit. 'Laat hem je niet weer kapot maken oké.' Zegt Nolan bezorgd en ik kijk hem aan met een klein glimlachje.

'Het komt goed broertje, ik ben al groot.' Lach ik zachtjes en hij knikt.

'Tot vanavond dan.' Zegt hij en geeft me een kus op mijn wang waarna hij uitstapt. Even zucht ik. Hij heeft gelijk, ik moet opletten dat ik Nick niet te snel weer helemaal vertrouw.

Ik stap ook uit en besef dan weer eens dat ik geen vrienden heb. Maar dan herinner ik me Noor, als ik haar vind sta ik niet alleen.

Ik wandel de school binnen en negeer de starende blikken.

Ik zie Noor aan haar locker staan prutsen en ik tik haar op de schouder waardoor ze schrikt en zich snel omdraait. 'Oh jij bent het.' Zegt ze opgelucht en kijkt dan even snel rond.

'Wie zou het anders zijn?' Vraag ik fronsend. 'Gewoon iemand.' Mompelt ze en draait zich weer om, zodat ze haar boeken kan wisselen.  'Zeg gewoon.' Dring ik aan en ze zucht.

'Ik heb misschien Dylan een soort van geslagen in zijn gezicht.' Zegt ze zacht met rode wangen en ik krijg grote ogen. 'Je hebt wat!' Er verschijnt een enorme glimlach op mijn gezicht en ze ademt opgelucht uit, dat ik niet boos ben.

'Nou hij verdiende het.' Zegt ze krachtig en ik lach. 'Je bent echt super!' Ik trek haar in een knuffel die ze lachend beantwoord. 'Ik weet het.'

'Maar gaat het nu met je?' Vraagt Noor vervolgens bezorgd en ik haal mijn schouders op. 'Ik denk het.'

'Wie was die hottie waarmee je gisteren wegreed?' Haar ogen fonkelen en ik lach. 'Mijn ex.' Ze hapt naar adem. 'Waarom heb je die ooit laten gaan.' Ze doet alsof ze niet genoeg adem krijgt en wappert overdreven met haar handen. 'Ik had er zo mijn redenen voor.' Zeg ik zacht en ze stopt meteen met dom te doen. 'Oké.'

'Ik vertel het ooit wel.' Mompel ik en ze knikt.

'Draai je om en loop weg.' Zegt Noor plots en ik kijk haar raar aan. 'En waar is dat goed voor?' Ze bijt op haar lip. 'Gewoon doen oké, geen vragen.' Ik knik vragend en begin te stappen naar de richting dat Noor zei.

'Wacht Laura!' Hoor ik iemand roepen en dan weet ik waarom ik moest gaan.

2000+ woorden!! (:

heb ik de begrafenis goed/mooi geschreven want ik weet het niet zo goed :"(

EN OMG SHAWN KOMT NAAR BELGIË, IK MAG GAAN! NU NOG KAARTJES EN IK GA HEM IN HET ÉCHT ZIEN OMG!!! <3
x Laura