Na een kwartier wandelen kom ik toe op de hockeyvelden. Ik zie al een paar meiden van de ploeg staan en ik schuifel rustig naar hun toe. Het zijn allemaal wel aardige meisjes, maar echt mijn vriendinnen zijn ze niet.

Hier op mijn nieuwe school heb ik één goede vriendin, de rest kan ik niet vertrouwen. Het heeft dan ook een tijd geduurd vooraleer dat ik ook echt vertrouwen had in Amelie.

We begeven ons naar de kleedkamers en ik stap als laatste van de groep zonder echt op te letten waar ik loop.

Plots loop ik ergens tegen en val ik hard op mijn achterwerk. 'Welke idioot staat er in mijn weg!' Roep ik boos en sta op terwijl ik pijnlijk over mijn kont wrijf. Ik kijk op recht in twee bruine ogen die momenteel vuur spuwen.

'En wie ben jij om mij een idioot te noemen?' Spot de goed uitziende jongen. Ik draai mijn ogen en wil verder lopen. Maar voor dat ik hem voorbij kon gaan heeft hij mijn pols al vastgenomen.

'Ben jij niet Laura? Dat meisje dat een bitch is tegen alle jongens die haar nog maar durven aankijken.' Ik maak een spottend geluidje. 'Ja dat ben ik maar ik word liever gewoon Laura genoemd.' Spuw ik. Hij pakt mijn pols stevig vast en het begint wat pijn te doen maar ik laat niets merken.

'Je voelt je echt te goed hé voor iedereen.' Zegt hij. Nog voor ik kan antwoorden onderbreekt hij me alweer. 'Je ego is te groot, het is niet omdat je hot bent dat je een trut moet zijn.' Ik begin te grijnzen bij die woorden. 'Ik zal het als een compliment opvatten dat je met hot noemt maar ik verkies het woord knap, dat toont net iets meer respect.' Door deze woorden staat hij met zijn mond vol tanden en verslapt zijn greep om mijn pols, waar ik gebruik van maak.

Ik stap er snel vandoor voor dat hij me alweer kan vastnemen en stap de kleedkamer binnen. 'Dat duurde lang?' Grijnst Marie, een teamgenoot van me. Ik haal mijn schouders op. 'Die idioot van bij mij op school hield me tegen.' Mompel ik onverschillig en kleed me om. 'Welke idioot, want jij vind iedere jongen een idioot.' Lacht ze waardoor er ook een kleine glimlach op mijn gezicht komt.

'Dylan.' Ze krijgt grote ogen en klapt hyperactief in haar handen.

'Die jongen is gewoon te heet voor deze planeet.'

'Ik dacht dat jij een vriendje had?' Lach ik.

Ze haalt haar schouders op. 'Kijken mag, aanraken niet.' Lacht ze ook. 'Ik heb medelijden met je vriendje.' Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wel bedankt.' Mompelt ze sarcastisch waarna we beide weer beginnen te lachen.

Ik schud lachend mijn hoofd en trek mijn rokje beter op. 'Beter kom je nu mee of de coach wordt weer kwaad.' Ze knikt en we lopen snel het veld op.

Na een zware match die we nipt gewonnen hebben zitten we met de hele ploeg in het cafetaria.

Natuurlijk moet het onderwerp jongens weer aan bod komen. 'En jij Laura?' Ik kijk Britt met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Ik en jongens gaat niet samen.' Zeg ik waardoor heel de groep begint te lachen.

'Wanneer mogen we eens weten waarom niet.' Vraagt Britt waardoor ik haar boos aankijk. 'Moet er iets gebeurd zijn dan?' Ze knikt. 'Gisteren stond hier een jongen die vroeg naar jou nadat hij lang naar jou heeft gezocht omdat je contact helemaal hebt verbroken.'

Ik krijg grote ogen en een droge mond. 'W-wie?' Ik zie haar nadenken. 'Ik weet het niet meer maar hij ging vandaag naar hier komen.' Ik slik.

'Was zijn naam Nick?' Zeg ik met hoge stem terwijl ik haar bang aankijk. Ze schud grijnzend haar hoofd. 'Jasper was het, ik wou gewoon dat je een naam zei.' Ik kijk haar boos aan.

'Dus Nick?' Ik sta kwaad op. 'Er is misschien een reden waarom ik alles verzwijg.' Roep ik boos en in de tussentijd heb ik de aandacht van heel het cafetaria op mij.

'Zeg het gewoon.' Dringt ze aan, ze is ook luider gaan praten. Ik begin echt kwaad te worden. 'Nee.' Sis ik en wil me omdraaien.

'Laura!' Hoor ik een maar al te bekende stem roepen en ik verstijf. Hij kijkt me aan en komt dan dichterbij. 'Ik heb je eindelijk gevonden.' Zucht hij opgelucht. Ik schud verwoed mijn hoofd.

'Daar heb je hem al.' Lacht Britt.

'Het was de bedoeling dat je me niet opzocht Jasper.' Zeg ik met spijt in mijn stem en wil snel weglopen. 'Verdomme Laura, je hebt me zomaar in de steek gelaten zonder een afscheid of een reden ervoor.'

Ik kijk hem met open mond aan. 'En waar is Nick?' Ik kijk hem boos aan. 'Geen idee.' Hij kijkt me fronsend aan. 'Ik dacht dat jullie samen waren weggelopen.' Een trieste glimlach siert mijn lippen en ik schud mijn hoofd.

'Je hebt werkelijk geen idee wat er allemaal gebeurd is?' Vraag ik en hij kijkt me gebroken aan. 'Ik ben je beste vriend en je bent weggegaan zomaar uit het niets, wat zou ik moeten weten dan.'

Ik kijk rond en zie dat iedereen ons gesprek volgt, zo ook Dylan.

'Niet hier.' Fluister ik en wenk dat hij met me mee moet komen. Hij volgt me en we gaan op een lege tribune zitten.

'Waarom ben je plots verhuisd, door de scheiding?' Ik schud mijn hoofd. 'Deels.' Hij kijkt me vragend aan, wachtend op een uitleg.

'N-Nick en ik waren gelukkig.' Begin ik en hij knikt. 'Jullie waren het koppel van de school.' Ik kijk hem droevig aan.

'Op een dag kwam ik bij hem thuis om hem te verassen, maar ik was degene die verrast was.' Hij doet teken dat ik moet verder praten.

'Hij was helemaal stoned en was dingen aan het roepen als 'ik wil dood' en 'niemand houdt van me' ik had geen idee wat er aan de hand was en gaf hem water in de hoop dat de drugs zouden uitweken ofzo. Na dat hij een uurtje had geslapen was hij al beter en vroeg ik hem waarom hij het deed, drugs gebruiken.' Ik zie hem knikken.

'Hij deed het al maanden en was al een paar keer vreemdgegaan. Hij zei dat hij van zijn ouders samen moest zijn met mij vanwege de goede naam van mijn vader.' Er lopen een paar tranen over mijn wangen. 'Hij maakte het uit zonder schuldgevoel. Ik was er kapot van. D-drie jaar was het allemaal fake. Alles.'

'Maar het ergste moet nog komen. Een week voor dat dat gebeurde ben ik mijn maagdelijkheid aan hem verloren, terwijl het voor hem allemaal een toneelstuk was.' Ik barst in tranen uit.

'I-ik wilde geen herinneringen meer aan hem hebben en ben toen verhuist met mam en Nolan, jullie allemaal achterlatend.' Hij trekt me in een knuffel en wrijft over mijn rug.

'Het spijt me zo, ik had je niet zo in de steek mogen laten.' Zijn hand blijft over mijn rug wrijven terwijl zijn andere hand de tranen van mijn gezicht veegt.

'En wat was dat berichtje naar Mila dan, ze was je beste vriendin en je stuurde haar een bericht dat ze een trut is en vervolgens had niemand nog contact met je.' Ik bijt op mijn lip en open mijn mond.

'Nick en Mila hebben het een paar keer met elkaar gedaan.' Hij krijgt grote ogen en er verlaat ook een traan zijn ogen. 'Wanneer?' Vraagt hij. 'Vanaf het tweede jaar dat we samen waren.' Hij verstrakt. 'Toen had ik al met haar.' Ik knik.

'Ze ging vreemd met Nick, mijn vriendje.' We liggen beide wenend in elkaars armen wanneer we iemand horen roepen.

Het doet me pijn om te zien dat Jasper pijn heeft. Hij heeft altijd zoveel voor me betekent en ik heb hem gewoon laten vallen. En nu dat hij me eindelijk gevonden heeft doe ik hem pijn door die dingen te zeggen. Maar hij zou er toch ooit achtergekomen zijn dat Mila een slecht kind is.

'Ik dacht dat je niet met jongens omging?' Ik kijk Dylan dodelijk aan en wanneer hij onze betraande gezichten ziet stopt hij meteen met grijnzen.

'H-het spijt me, ween maar verder denk ik.' Zegt hij stotterend.

1384 woorden! We gaan ervoor ^^

Vinden jullie het een leuk boek en moet ik ermee verder gaan?
Geef jullie eerlijke mening maar! xx

En ik kreeg berichtjes dat jullie 'Laura' herkennen, Indiana dus, maar niet wisten van waar..

Misschien kennen jullie haar als 'Bella' van in H2O! (de rechtse op de foto) vroeger was dat mijn lievelingsprogramma :")

Tot volgende week! X