'We zijn maar een paar minuten te laat dus misschien hebben we geen briefje nodig.' Stelt Dylan me gerust. Ik toon hem een zwakke glimlach en knik. Ik heb de laatste tijd al te veel lessen gemist dus wil ik nu zo veel mogelijk aanwezig zijn.

Vroeger, op mijn oude school, miste ik nooit lessen tenzij als ik ziek was natuurlijk, maar ik was echt een goede leerling. Daar was je niet populair als je spijbelde en weet ik veel wat deed, maar als je aardig was tegen iedereen en gewoon leuk om mee om te gaan, maar hier worden deze mensen bestempeld als saai en stom, zielig vind ik dat.

Ik klop op de deur van het lokaal waar we moeten zijn en ik hoor een vaag gemompel als teken dat ik binnen mag komen. Dylan loopt achter mij aan. Is het zo moeilijk om gewoon duidelijk te zeggen dat we binnen mogen komen. 'Hebben jullie een briefje?' Ik schud mijn hoofd. 'Het zijn maar een paar minuten.' Probeer ik nog maar tevergeefs, de leerkracht draait zijn ogen. 'Te laat is te laat.' Ik zucht gefrustreerd. 'Alsjeblieft meneer.' Ik kijk hem zielig aan maar het lijkt niet te helpen.

'Zoals ik al zei, te laat is te laat.' Ik kijk hem boos aan. 'Ik hield haar op, ik ga wel een briefje halen maar laat Laura gewoon.' De leerkracht kijkt verbaast naar Dylan en knikt dan. Hij hoort dit vast ook niet elke dag uit de mond van Dylan komen, eerlijk gezegd had ik het zelf ook niet verwacht. 'Oké, Laura neem plaats.' Ik draai me blij om naar Dylan. 'Bedankt.' Fluister ik in zijn oor en geef hem een kus op zijn wang waarna ik plaats neem op een lege stoel.

Na een paar minuten wordt de deur opengezwaaid en komt Dylan binnen en geeft mij een knipoog. Hij gooit het briefje op de bureau en gaat vervolgens achter mij zitten, omdat de plek naast mij bezet is.

Wanneer de saaie les eindelijk voorbij is voel ik al meteen twee armen om mijn heupen. 'Ik had liever naast je gezeten.' Mompelt hij in mijn oor en ik giechel. 'Ik niet naast jou.' Ik steek mijn tong uit en loop snel het lokaal uit.

Tegen de muur zie ik een meisje me grijzend aankijken. 'Is er iets?' Vraag ik verbaasd wanneer ze naar me blijft staren. 'Je hebt iets met Dylan.' Ik haal mijn schouders op. 'Niets officieel.' Ze knikt en komt naar me toe. 'Je bent het eerste meisje waar hij zo naar kijkt vanaf dat ik hem ken.' Ze trekt mijn nieuwsgierigheid. 'Hoe lang ken je hem al?'

'Al sinds de kleuterklas, we waren beste vrienden, maar zijn imago in de middelbare stond me niet aan dus hebben we alleen nog contact buiten school.' Ik knik begrijpend. 'Vind je dat niet jammer?' Ze zucht om die vraag.

'Natuurlijk wel, maar het is zijn keuze.' Ik knik opnieuw begrijpend. 'Hoe heet je?' Vraag ik oprecht geïnteresseerd. 'Britt.' Ik steek mijn hand naar haar uit. 'Aangenaam, ik ben Laura.' Ze neemt lachend mijn hand vast. 'Dat weet onderhand heel de school wel.'

Ik kijk haar fronsend aan. 'Hoezo dat?' Ze slikt een keer. 'Nou gewoon, het nieuwe meisje waarvan haar moeder pas is overleden en waarop Dylan verliefd is, iedereen kent je wel.' Legt ze uit.

'Oh.' Ze knikt.

Plots voel ik mijn benen van de grond gaan en ik giechel. 'Zet me neer sufferd.' Ik geef hem een slag op zijn arm en na veel aandringen sta ik terug met beide voeten op de grond.

'Oh, hey Britt.' Dylan lijkt Britt nu pas op te merken. 'Hey.' Zegt ze kort en wilt meteen weer weglopen. 'Sorry Britt.' Ze kijkt verrast op wanneer ze deze woorden uit zijn mond hoort komen. 'Ik weet dat ik een slechte vriend ben maar ik zal er verandering in brengen.' Ze knikt met een glimlach. Ze wilt weer verder gaan maar lijkt zich te bedenken. 'Vergeet niet wat ik heb gezegd.' Knipoogt ze nog naar me.

'Wat heeft ze gezegd?' Vraagt Dylan nieuwsgierig. Ik haal giechelend mijn schouders op. 'Een geheim.' Hij schud lachend mijn hoofd. 'Zolang ze maar niets gênants heeft vertelt.' Mompelt hij. 'Hmm, misschien was het wel zoiets, misschien moet je het zelf vertellen zodat ik kan zeggen of dat het was.' Stel ik grijnzend voor.

'Nee bedankt.' Antwoord hij kort.

Vervolgens pakt hij mij hand vast en stappen we samen verder naar de volgende les, voor we daar ook al te laat zijn.

^^

'Deze les gaan we verder met waar de vorige les mee geëindigd waren.' No shit sherlock.

'Ik ben moe.' Fluister ik in Dylan zijn oor. Hij negeert me en communiceert verder met zijn vrienden die aan de andere kant van de klas zitten.

'Ik ben moe.' Ik por hem in zijn zij. Hij negeert me maar er komt al wel een kleine grijns op zijn gezicht.

'Ik ben moe.' Ik druk een kusje op zijn oor. Hij probeert me te negeren.

'Ik ben moe.' Mijn hand wrijft zachtjes in zijn nek waardoor er kippenvel ontstaat.

Hij draait zich om naar me. 'Irritant kindje.' Ik kijk hem nep-beledigd aan. 'Je houdt van me.' Ik steek mijn tong lachend uit.

'Ja, ik hou van je.' Hoor ik hem nog stilletjes mompelen. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht.

^^

'Kom je mee naar mij of ga je naar huis?' Vraagt hij zachtjes terwijl ik in mijn locker boeken aan het leggen ben. 'Ik vraag het even aan Nolan.'

Laura:

Nolie boy, je coole zusie hier! Naar huis of naar Jenna? x

'Zo, ik heb het gestuurd, nu gewoon nog wachten.' Dylan knikt en kijkt me aan. 'Wat?' Lach ik en hij haalt zijn schouders op. 'Niets.' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog maar nog voordat ik iets gezegd heb, trilt mijn gsm.

Nolan:

Had lesuitval en ben thuis, maar als je wilt mag je wel naar Dylan..

Ik frons mijn wenkbrauwen. Hij lijkt zo verdrietig. 'Ik ga naar huis Dylan, sorry.' Zeg ik en hij knikt. 'Ik zet je wel thuis af.'

'Tot morgen.' Ik geef hem een kus op zijn lippen en stap uit. Als ik ik de deur heb geopend zwaai ik nog een keer en hij rijdt weg.

'Nolan! Ik ben er.' Ik loop de woonkamer binnen. 'Is er iets?' Hij ligt in de zetel met zijn ogen toe.

Hij opent zijn ogen en zet zich recht. 'Ik ben een klotekind.' Ik kijk he' raar aan en ga naast hem zitten. Hij legt zijn hoofd op mijn schoot terwijl ik wacht op verdere uitleg. 'Ik heb gezegd tegen Jenna dat ik gewoon vrienden wil zijn en nu is ze zo zot boos op me.' Ik wrijf over zijn arm. 'Ik dacht dat je verliefd was op haar?' Hij knikt. 'Ik dacht het ook, maar toen we kuste voelde ik niets en besefte ik dat ik haar gewoon als een goede vriendin zie denk ik.' Ik knik en hij sluit zijn ogen opnieuw.

'Ik snap haar wel dat ze boos is, laat het even rusten zou ik zeggen.' Hij zucht luid. 'Ik heb haar gekwetst.' Ik knik, ook al ziet hij het niet doordat zijn ogen toe zijn. 'Dat heb je inderdaad gedaan, maar je kan niets aan je gevoelens doen.'

'Sorry dat je naar huis moest komen.' Ik aai een keer door zijn haar. 'Geen probleem, maar nu gaan we ons huiswerk maken.'

Hij staat op, waarna ik ook op sta.

'Als er iets is wat je niet begrijpt, roep me maar.' Hij knikt en we lopen beide onze kamer in.

Na twee uur gestudeerd te hebben, met pauzes tussen natuurlijk, maak ik mijn zak klaar en steek er de juiste boeken in voor morgen, zodat ik dat morgenvroeg niet meer moet doen.

'Klaar Nolan? Ik maak snel wel iets te eten.' Een vaag gemompel hoor ik aan de andere kant van de deur waar ik uit afleid dat het oké is.

Ik ga eerst nog even binnen in mijn kamer omdat mijn gsm trilt als teken dat ik een berichtje heb ontvangen.

Dylan❤️: zeg maar bedankt aan je broertje, nu mag ik een huilende Jenna troosten.. :/

Normaal moest ik gisteren updaten maar het is vakantie en ik heb geen tijdsbesef :") dus hier is het dan, hopelijk was het een leuk hoofdstuk x