CHAPTER 6

It's been one week, and my life still sucks the way it was. Of course okay na kami ng Mom ko, ganon naman lagi e, magagalit siya, magso-sorry ako, tapos okay na kami. Pero dahil ako ang nagsorry, it means I'm still stuck up with my life right now.

Nasa library ako ngayon, tumitingin ng mga librong kailangan para sa tutor session namin mamaya ni Jarvis, I already talked to Sir Lopez about him, kung ano pa ba ang kailangan kong ituro, since hindi ko maka-usap ng maayos si Jarvis. Ang gulo na nga kausap, layas pa ng layas!

Nagvibrate ang cellphone ko sa bulsa ko kaya kinuha ko to at tiningnan.

From: Krisha Mae

Friend! I miss you na! Mag text ka naman! Sayang naman yung postpaid mo!

I smiled at her text and text her back.

To: Krisha Mae

I miss you too:* Sorry, busy lang. Oh ano kamusta vacation? 

Tinago ko na ang cellphone ko at kinuha ang isang libro.

Nasa Zambales kasi ngayon sila Krish, family vacation daw. Naiinggit nga ako kasi nagkakaroon sila ng mga family vacation na ganyan, kahit school days pa. And plus the fact na ayaw ngang umaabsent ni Krish dahil sa mahirap ngang humabol sa lessons at sa mga gagawin, pero yung Mom pa talaga niya ang nagpilit na magpadala siya ng excuse letter para sa family vacation nila. Cool right?

Kaya 1 week siyang mawawala, since sa Saturday pa siya babalik.

Kaya eto ako ngayon, lonely. Hindi naman ako sanay na kasama sila Ken at 'yung mga kabarkada niya kapag wala si Krish. I'm not that comfortable. Kaya mas pinili ko na lang mag-isa at mag-aral.

After kong kunin lahat ng librong kailangan ko, umupo na muna ako sa vacant seat at inilapag ang gamit ko.

Kinuha ko iyong schedule ni Jarvis at tiningnan kung saan ko siya pwedeng makita.

Iyong lalaki naman kasi na 'yun! Kahit na puntahan ko sa class niya ngayon, kung hindi siya pumasok wala lang din! Wala lang din kwenta tong schedule niya, hindi naman kasi siya pumapasok siya sa mga classes niya.

As I was looking at his sched, I felt someone sat infront of me. Kaya ibinaba ko ang folder na hawak ko at nakita ko si Jarvis na nakaupo sa harapan ko.

He smiled at me when I got into his eyes.

I tried to compose a smile too. Hindi ko naman pala siya kailangan hanapin pa, siya na mismong lumapit.

"So what brought you here?" I asked. Ibinalik ko na iyong folder sa bag ko at penile up 'yung mga libro sa harap niya.

"Uhm..." Sabi niya habang nag-iisip. Tapos may kinuha siya sa bulsa ng pantalon niya sa likod.

"CJ told me to give you these." Then he handed me some tickets and papers.

Kinuha ko iyon at tiningnan. I sighed, because it's the plane tickets and the ITE for Batanes Music Camp.

Parang hindi naman ako makakapunta.

"Why?" He asked.

I glanced at him and shake my head.

"Wala, sige mag-umpisa na tayo." Though, I know he's not buying my false statement, he just let me.

Mabuti naman, dahil ayaw ko munang pag-usapan 'yan. Marami pang panahon para pag-isipan ko 'yang Music camp.

Sa ngayon kailangan ko munang turuan 'tong si Jarvis.

As much as I want to ask him kung pumasok ba siya, alam kong hindi. Dahil wala naman siyang dalang bag o school materials. And as much as I want to ask him kung bakit, alam kong hindi niya ako sasagutin ng maayos.

So far, so good. As we start the review, madali naman siyang maka-catch up. I'm amazed that he's a fast learner and halos ung iba, alam na niya talaga. No need to review him. I wonder kung bakit kailangan pa niya ng tutor. Infairness, matalino siya.

And as we were studying, he's quite serious. He's not talking about anything, just about the topic.

"Oh, eh alam mo naman na pala halos lahat. Ready ka na pala magtake ng tests eh." I said while closing the books.

He nodded.

"Oh, pumasok ka ng maaga bukas para makakuha ka ng exam. You know Mrs. Martinez." I warned him.

Tumingin lang siya saakin na para bang nagtataka. I laughed like there's a joke. "Oo nga pala hindi ka pumapasok so hindi mo talaga siya kilala."

"Bakit ba kasi ayaw mong pumasok? Kaya naman sana ng schedule mo kahit gusto mong tumugtog."

He paused for a moment, then he shrugged. "Priorities."

Umiling iling ako at pabagsak na ibinaba ang last na librong hawak ko sa pile of books sa gilid ko.

"Shhhh!" Pagalit ng librarian kaya nagsorry ako. I forgot were in a library.

"Stop saying priorities!" I tried to use the lowest voice I got.

"Ang dapat na priority mo ay ang pag-aaral. MUNA." I said.

Then he raised an eyebrow. "Ikaw ba, priority mo ba yang pagB-BA mo oh 'yang music? Regardless of your parents' decision." And with that question, I got stuck up.

Napaisip ako bigla... I paused.

He has a point though, "Pero, bakit kasi iba ang course na pinili mo?" Hindi naman siya siguro katulad ko. Because he's free to do all the things he wants. Hindi nga siya umaattend ng classes na parang wala lang eh.

He looks at me like wandering something. Kaya kinunutan ko siya ng noo. "Oh ano?" He's eyes were really brown, yung tipong hindi na normal 'yung pagka-brown niya.

It's like those eyes were gonna drown you just with a look.

"You also have to follow the rules, but since I don't like the rule that much, I break it. For," He leaned closer and closer. Hindi ako gumagalaw. I'm just waiting for him to do or to continue what he was saying.

I was keeping my eyes open. I'm not closing it like i'm waiting for a kiss. Hindi ako assumera.

I look at him as he go closer to me, then he spoke again,"Priorities." I can feel the warmth of his breath. It's like were inches apart.

Tapos lumayo na siya at kinuha ang gamit niya, "Una na ko. May klase pa ko eh."

"Oh? Papasok ka?" I followed him as he stood up.

Lumingon siya saakin at sinabing, "Diba sabi mo dapat pag-aaral muna ang priority?" He smirked then left.

Ugh! There he is again! Leaving me like that!

Bakit ba napaka-mysterious niya? Ano ba talagang meron sakanya?

Tumayo ako at nagpunta sa shelf-B sa likod ko. Maghahanap na lang ako ng magandang babasahin ngayon total vacant ko pa naman til' 2 o'clock.

As I was searching for a book to read, someone called me using her lowest voice. Pero alam kong kinokontrol lang niya yung boses niya dahil nasa library nga kami.

Lumingon ako sakanya, at nakita ko sa Jarvis sakanya. It's her.

"Oh, Hi." I smiled awkwardly. Hindi naman kami close, 'nun lang kami nagkasama sa music booth namin, where she sung with her friends. I admit she has a very great voice, and she's also loud. Unlike Jarvis na tahimik lang lagi, tipid pa kung magsalita. Ewan ko ba at ako ang laging ginugulo.

She smiled widely and offer a hand, "I'm Jane," Tinanggap ko 'yong kamay niya at nakipag kamay.

"Lauren." I smiled.

"I know."

"Huh?"

She chuckled tapos tinakpan niya kaagad ang bibig niya na para bang napalakas ang tawa niya. "You know si-" Huminto siya tapos napatakip ulit sa bibig niya tapos tumawa ulit siya but this time mas mahina.

Kinunutan ko siya ng noo. What's with her? Baliw ba siya?

"Sorry," Then she tried to stop laughing, "Eh kasi diba yung sa auditions ng music fest, ayun nakilala kita, atsaka yung sa booth niyo." Dagdag niya.

"Ahhh." I don't know what to say.

She seems good and jolly, but I don't know I feel awkward.

"You're Jarvis' sister right?" I asked. Baka naman isipin niya napaka boring kong tao.

"Twin sister." She corrected.

I looked at her face, examining it, they were really identical. Parang pinagbiyak na bunga.

"I see." I smiled.

After kong kumuha ng libro bumalik na ako sa upuan ko, while Jane is following me.

"Uh.." I look at her, gosh wala ba siyang ibang friends? "Wala ka bang klase?" I asked instead.

Umiling siya at kumuha ng isang libro sa mga kinuha ko.

"OMG!" She exclaimed tapos narinig kong sinuway siya nung librarian kaya nag peace sign siya sa librarian, pero inirapan lang siya neto.

She's very loud.

"Nagbabasa ka rin neto?" Tiningnan niya yung libro sa harapan at sa likod tapos tumingin siya saakin.

"Uhm, oo. Favorite ko kasi si Nicholas Sparks." I smiled.

"Ay ako din ate! Grabe nakakaiyak yung mga novels niya tapos-" Biglang nag-ring yung phone niya kaya agad niya itong sinagot bago pa siya suwayin ng librarian.

"Hello?!" She whispered.

Napailing na lang ako sakanya habang nakangiti. Infairness, nakakagood vibes siya kasama. Kesa sa kapatid niya, masakit sa ulo kasama at kausap.

"OMG!" narinig kong sagot niya sa kausap niya sa phone.

I wanted to ask kung sino yun, pero masyado naman akong chismosa tingnan kung ganon, kaya hinayaan ko na lang siya.

Nakita kong may ibang tao ring nakatingin sakanya lalo na nung nagmadali siya para kunin yung mga gamit niya, halos nagkanda laglaglag na yung mga laman ng bukas niyang bag sa pagmamadali.

I helped her to get her stuff. "Ano nangyare?"

Pero hindi niya ako sinagot she just raised her hand. "O sige pupunta na ko dyan!" She said in a whispering tone but in the way exclaiming it. Yung pasigaw na pabulong.

Tapos ibinaba na niya yung phone at inayos yung bag niya.

"Ate Lauren, sorry ha. Emergency lang eh." Kahit na nagmamadali siya at natataranta parang ang jolly parin niya.

Tumango ako at ngumiti, hindi ko na tinanong kung ano yun, baka confidential.

"Una na ko ha? Sige, nice meeting you!" Then he walked away, tapos narinig kong nag-ring ulit cellphone niya kaya napatigil siya.

"Opo Kuya nandiyan na ako, hintayin mo ko sa gate." I hear her say.

Is that Jarvis?

"Oo nga Jarvis! Eto na ko oh, lalabas na! Bye!" Then she walked away.

Oh akala ko ba pumasok si Jarvis? Ano kaya nangyare?