Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον.

Graham Green, 1904-1991

Οι πορτες.
Λενε ότι όταν μια κλεινει μια άλλη ανοιγει.
Ανοιγει και σου προσφερει ότι η προηγουμενη σου στερησε μα και κατι παραπανω.
Η εκφραση αυτή αποτελει μηχανισμο διαχειρισης και ανακούφισης του ανθρωπινου πονου, γιατι εν τελει καθετι κανουμε στην ζωη μας διχως καν να το συνειδητοποιούμε στρεφεται γυρω από τον φοβο της απωλειας.

Οποτε να, κλεινει η πορτα και ανοιγει το παραθυρο.
Μα η πλατη σου είναι ακομα κολλημενη πανω στο βαρυ ξυλο και το χερι σου αγγιστρωμενο πανω στο πομολο.
Νομιζω ότι καποιος καποτε ειπε, πως όταν μια πορτα κλεινει, μια άλλη ανοιγει για να σου εμφανισει μια ακομη κλειστη πορτα.
Ειρωνια ετσι;

Δεν είναι θεμα πορτας, ή παραθυρου, αλλά θεμα κλειδιού,επιλογης.

----

Ο Ορεστης Νικολαΐδης παρκαρε ατσαλα στην θεση του γκαραζ που υπηρχε εκει αποκλειστικα για εκεινον.
Ειχε αργησει πεντε ολοκληρα λεπτα, μα δεν μπορουσε να τον νοιαζει λιγοτερο.
Εβγαλε τα γυαλια ηλιου του και πηρε τη θηκη του βιολιου από τη θεση του συνοδηγου, την εριξε χαλαρα στον ωμο του και κλειδωσε το μαυρο τζιπ.Φορουσε σκουρο φαρδυ τζιν και ένα λευκο φουτερ που αναδεικνυε το σταρενιο του δερμα.Μασουσε ηδη την πρωτη τσιχλα κανελας για την ημερα και η ωρα ηταν μονο 9 και πεντε.

Μπηκε στο ασανσέρ που οδηγουσε στον πρωτο οροφο, εκει που βρισκοταν η αιθουσα η οποια την επομενη εβδομαδα,μια ανασα από τα Χριστούγεννα, θα φιλοξενουσε την εκδηλωση του Ιδρυματος Ωναση.Σημερα ηταν η  προβα τζενεραλε και το αγχος κολυμπουσε στον αερα.Οταν οι πορτες ανοιξαν ειδε εργατες να μετακινουν καρεκλες και διακοσμητικα στοιχεια,ενώ αλλους να κρεμανε πίνακες,μια υπευθυνη με ενοχλητικα τσιριχτη φωνη εδινε οδηγιες  και η ορχηστρα στην σκηνη ηταν ένα μεγαλο βουητο.

Εκεινος ανενοχλητος περπατησε με αργο βημα μεχρι εκει σφυρίζοντας την μελωδια που θα παιξει.Ηξερε οτι τον κοιτουσαν, ακομα περισσοτερο γνωριζε τον θαυμασμο που απεπνεε το ονομα του στον χωρο.Ηταν περήφανος, γιατι το ειχε φτιαξει μονος του, δεν το κληρονομησε από κανεναν.

Ηταν ο Ορεστης Νικολαΐδης, ο βιολιστης που καθηλωνε αιθουσες ολόκληρες και ηγειτο ορχηστρες.Δεν αποτελουσε μυστικο το παγκοσμιο ενδιαφερον γυρω από το ονομα του, οποτε η επιλογή του να παραμεινει στην Ελλαδα και να συνεργαστεί με τις δυο εθνικες ορχηστρες αποτελεσε πρωτοφανες γεγονός, την στιγμη που η Συμφωνικη του Βερολίνου του προσεφερε μισθο σχεδόν τριπλασιο εκεινων που θα επαιρνε συνολικα. 
Μα δεν τον ενοιαζε, ειχε κανει όπως ελεγε 'γερη μπαζα' τα τελευταια πεντε χρονια στην Νεα Υορκη και επειτα στην Γερμανικη πρωτευουσα.Αυτο που του ελειπε ηταν η Ελλαδα,και αλιμονο, οι ανθρωποι του εκει.

''Ορεστη!Αργησες!''η Εβιτα, η μαεστρος, ηταν στα προθυρα νευρικου κλονισμου.
''Καλημέρα στην ομορφοτερη μαεστρο της Φιλαρμονικης'' της εκλεισε το ματι και την προσπερασε, πλησιάζοντας την φιλη του, που μιλουσε με τον πιανιστα, ή του την επεφτε.Δεν τα ξεχωριζε πλεον.

Πεταξε σε μια καρεκλα την ζακετα του και καθισε διπλα τους, μπροστα μπροστα στην σκηνη.
''Καλως τον!'' ο  Γιωργος χαμογελασε σηκωνοντας παραλληλα τα γυαλια  πιο ψηλα στην μυτη του και η Μαεβα τον φιλησε σταυρωτα.
''Εχασες τον δρομο;'' μουρμουρισε ειρωνικα πινοντας μια γουλια καφε.
Ο Ορεστης γελασε διασκεδασμένος. Δεν ηξερε αν εφταιγε το Μπανσκο, αλλα από τοτε που γυρισε κάθε γυναικα της ζωης του του θυμιζε την δικηγορινα.

Η προβα με τα υπολοιπα οργανα κυλησε ομαλα.Ο βιολιστης μπορει το δευτερολεπτο αφου και πριν παιξει να χαζογελουσε, μα τα λεπτα ενδιάμεσα σοβαρευοταν, και αλιμονο αν εκανε ποτε λαθος.Η τελευταια επαναληψη εγινε στις 3 οπου και δοθηκε το τελος.
''Ορεστη θα μεινεις να παιξεις το σολο σου;''η Εβιτα ρωτησε το προφανες.

Ο 'σολιστ' εκεινη την ωρα κανονιζε ηδη με τους αλλους της ορχήστρας να βγουν για σουβλάκια και μπιρες.Την κοιταξε με το πιο γοητευτικο του χαμογελο, ενισχυμενο με λακκακια.
''Θα το κοιτάξω το απόγευμα και θα το παιξω αυριο.'' δηλωσε λες και δεν ετρεχε κατι.
''Βασικα, υπαρχει πιθανοτητα να το εχω χασει, οποτε μαλλον μεθαύριο.''

Η γυναικα που ακομα δεν μπορουσε να συνηθισει τον ατιθασο χαρακτηρα του παρα την αιγλη των σπουδων του γουρλωσε τα ματια και αναφωνησε.Αρχισαν ξαφνου όλα να θολωνουν γυρω της και επιασε την καρδια της.

''Δεν το εχεις διαβασει ακομα;'' ξεφωνησε και ολοι γυρισαν να τους κοιταξουν.Ο Ορεστης εν τω μεταξυ ειχε λυθει στο γελιο με την εκφραση της.
''Εβιτα χαλαρωσε,το ειχα παιξει πριν κατι χρονια,θα το ακουσω και μια φορα σπιτι και τελος'' της εκλεισε το ματι και επιασε το τζιν μπουφαν του.

Θες να μου πεις πως θα παιξεις Paganini επειδή κατι θυμασαι πριν κατι χρονια;  

Τον κοιτα με το στομα ορθανοιχτο και θα ορκιζοταν κανεις ότι εβγαιναν καπνοι από τα αυτια της.Μα δεν τολμησε να του πει ουτε λεξη. Ποιος στην θεση της θα το εκανε αραγε;
Γιατι, μπορει ο νεαρος με τις μπουκλες και τα λακκακια να χαμογελουσε δεκτικα στα σχολια της, μα αλιμονο και αν δεχοταν συμβουλες και νουθεσιες.

Την στιγμη που μπηκε στο αυτοκινητο χτυπησε το κινητο του.Ο Γιαννης σπανια καλουσε το μεσημερι, γιατι ειχε σχολη τα πρωινα και γυρνουσε πτωμα.Αν και παραξενευτηκε το σηκωσε ενώ  ταυτόχρονα ξεπαρκαρε.

''Ελα ρε'' 
''Ελα, τελειωσες προβα;'' 
Από την πρωτη κιολας φραση καταλαβε ότι ο Γιαννης κατι ειχε.
''Ναι μολις'' βγηκε στον κεντρικο και εβαλε ανοιχτη ακροαση.

''Ε...με πηρε τηλεφωνο το πρωι,δεν ξερω ποιος την αφησε με κινητο μονη της,αλλα  μου ειπε ότι δεν την πηρες την Δευτερα .Το ξεχασες.'' μπαινει αμεσως στο θεμα. Εχει βγει στο μπαλκονι και καπνιζει.Μεσα στο διαμερισμα του ο Κωνσταντινος είναι εξισου σκεπτικος.

Ο Ορεστης βλαστημα μεσα από τα δοντια του και σφιγγει το τιμονι.Ενα βαρος τύψεων καθισε στην καρδια του.
Γαμωτο γαμωτο γαμωτο.
Μα πως μπορουσε να το ξεχασει;
''Το ξεχασα, σκεφτομουν -''

Ο φιλος του ξεφυσαει
''Δεν σε πηρα να σου κανω κήρυγμα Ορεστη, απλα σε ενημερωνω, καταλαβαινει ξερεις, δεν είναι μωρο.Περιμενε να την παρεις.''

Η διαθεση του βιολιστη πεφτει κατακόρυφα στην σκεψη της.
''Και τι της ειπες;''
''Ότι ειχες μια σοβαρη δουλεια.'' καυχαζει ξεροντας τι εκανε ο φιλος του εκεινο το βραδυ.

''Ωραια, θα πω το ιδιο.Ξερεις ότι είμαι πολύ τυπικος παντα-''

Ο Γιαννης γνεφει, μα υστερα καταλαβαινει ότι δεν τον βλεπει.
''Δεν λεω αυτό ρε. Απλα ειναι τεραστια ευθυνη...''τα λογια του σβηνουν και ο βιολιστης τριζει τα δοντια.Το υφος του σκουραινει και παιρνει βαθια ανασα.Ολοι ξερουν ότι τον ενοχλεί να το ακουει αυτό.

''Πηρα μια αποφαση πριν 5 χρονια και σκοπευω να την τηρησω!''απαντα κοφτα.
Για λιγο πεφτει σιωπη.

''Εσυ ξερεις'' υποχωρει ο μελαχρινος παιδικος του φιλος.
'' Μηπως να ανεβεις Θεσσαλονικη για λιγες μερες παλι;Ενας μηνας περασε σχεδον''προτεινει ο Κωνσταντινος από το σαλονι.Του το μεταφερει και ο Ορεστης πνιγει ένα πικρο γελακι.
''Εχω προβες ρε τι να κανω'' 
Ο κολλητος του σβηνει το τσιγαρο αποφασιστικα.
''Μεσα στα Χριστούγεννα θα ανεβουμε, μου εχει λειψει και μενα πολύ αλλωστε, θελω να την δω'' του ανακοινωνει και από την άλλη γραμμη ο βιολιστης συμφωνει.
Εχω ευθυνη.
Αυτή η φραση δεν φευγει ποτέ από το μυαλο του,χρονια τωρα.

--------------------------------------------------------------

''Οποτε τωρα εισαι και με τους δυο;''η γυναικα την ρωτα.
Η Κυβελη ανακαθεται.
Αυτό ακουγοταν λιγότερο φθηνό στο μυαλό μου.
''Προς το παρον.''ξεκαθαριζει.
''Και εκανες αυτό που ειπαμε την προηγουμενη εβδομαδα;''η ψυχολόγος εγραψε κατι στον φακελο της.
Γραφει ότι είμαι φθηνιαρα ξεδιαντροπη ανδροχωριστρα;
Στην σιωπη σηκωσε το βλεμμα και κοιταξε την νεαρη κοπελα εξεταστικα.
''Φερθηκα και στους δυο όπως μου φερονται, ναι''

''Αυτό τι αποτέλεσμα ειχε;''
Για καποιο λογο όταν πηγαινει εκει κάθε Τεταρτη νιωθει παλι 12 χρονων, σαν να πεφτει η νοημοσυνη της, σαν να μπαινει σε μια χρονομηχανη και να καθεται στον μαυρο καναπε της αιθουσας αναμονης με τα ποδια να αιωρούνται πανω από το χαλι.
Την εβλεπε σπανια σαν παιδι, γιατι πηγαινε σε παιδοψυχολογο, αλλα η μαμα της ηταν συχνη πελατισσα.Ετσι, όταν εκλεισε τα 16 πηγε και η ιδια για πρωτη φορα.

''Με τον Σπυρο υπηρξε πολύ αμηχανια και εκτοτε μια τεταμενη σιωπη αλλα επανορθωσε και σκεφτηκε την προταση μου, ενώ με τον Ορεστη καναμε σεξ.'' λεει χωρις δισταγμο.

''Καταλαβαίνεις λοιπον-''
''Ναι'' την κοβει.
Την κοιτα για λιγο, θελοντας με τα ματια να επιβεβαιωσει αυτό το 'Ναι'.
''Μαλιστα'' 

Η Κυβελη εκπνεει και γερνει προς τα πισω.
Χαλια τα εχω κανει παλι.

''Διακρινω μια απογνωση;''
Γελαει. Φυσικα και διακρίνεις.

''Εθεσα στον Σπυρο έναν πολύ σοβαρο ορο για να είμαι μαζι του και δεν ξερω αν θα καταφερει να τον εκπληρωσει.'' της εκμυστηρευεται.
''Και η σκεψη ότι ισως δεν τα καταφερει σε κανει να θες να τον αναιρεσεις;''
Αυτή ηταν ακριβως και η επιθυμια της, αλλα μια φωνη στο μυαλο της φωναζε να περιμενει λιγο ακομα.
''Δεν γινεται να νιώθω ότι ερχομαι δευτερη ολη την ωρα.'' ανασηκωνει τους ωμους και η γυναικα γνεφει.
Θελω να εχω αδικο.

''Και αν ο Σπυρος δεν πληροι τους ορους σου;''
Το σκέφτεται.
Υπηρχαν κανονες αναμεσα μας, οροι που ρυθμιζαν τα παντα.
Οροι που εκεινος εθεσε.

''Τοτε θα τον χωρισω''λεει και ο τονος της ακούγεται πολύ πιο αποφασιστικος από ότι στην πραγματικοτητα είναι.Για πρωτη φορα στην ζωη της εκλιπαρεί να εχει αδικο.Αλλα είναι σαν κατι μεσα της να την χαστουκιζει και να της φωναζει ότι εχει δικιο.

''Και ο νεαρος;Ο Ορεστης;''
Ο Ορεστης, η αρχη της καταστροφης των παντων.
Η πικρη της σκεψη πηγαζει από την βαθια της συνειδητοποιηση ότι όλα εχουν αλλαξει.
Αναγνωριζει την ελξη και βλεπει ότι για πρωτη φορα τα τελευταια δυο χρονια και κατι επιθυμει και καποιον αλλον.

''Με τον Ορεστη δεν υπαρχουν οροι,ειναι ελευθερα τα πραγματα.Αν ο Σπυρος όμως είναι ενταξει θα σταματήσω μαζι του, ηρθε δευτερος ούτως ή αλλως.''της εξηγει λες και δεν ειχε καταλαβει κατι.
''Και αν ο Σπυρος φυγει από το προσκηνιο;Τοτε τα πραγματα θα παψουν να είναι χαλαρα;''
Η σκεψη και μονο προκαλει ένα τσούξιμο στην καρδια της.
Και η δικηγορινα είναι αρκετα εξυπνη για να καταλαβει ότι το τσούξιμο δεν οφείλεται μονο στην παραδοχή ότι ισως ο Σπυρος της εχει πει ένα μικρο αλλα, αλλα και στο γεγονός ότι ο Ορεστης μαλλον αρκειται σε αυτό που εχουν και δεν επιθυμει παραπανω.
Δεν με θελει για παραπανω.

''Θα είναι μονο εκεινος ή και κανενας'' ο τονος της είναι αδιάφορος, σαν να μην την νοιαζει πραγματικα ή σαν να εχει αποδεχτει μια σκληρη πραγματικοτητα.
Μονο εκεινος ή κανενας.
Μια μουσα το τραγουδησε γλυκα και τα νερα του ποταμου  αγριεψαν.Η μελωδια του Απολλωνα σημαδεψε τα λογια της.

''Αλλα για σενα αυτό δεν εχει σημασια.''συμπεραινει και σηκωνει το  μανικι της ριχτης μαυρης μπλουζας με βολαν στο τελειωμα και κεντημένες περλες.

''Δεν είναι αυτό.Απλα ο Ορεστης δεν με βλεπει σοβαρα.''λεει αυθόρμητα και η  ψυχολόγος σμιγει τα φρυδια στον τροπο που κυνικα σχολιασε την κατασταση.

''Τι σου δινει αυτή την εντυπωση;''
Στην πραγματικοτητα δεν εχει σοβαρη απαντηση,ουτε εμπεριστατωμενη.
''Είναι τελειως χαλαρος με ολο αυτό, δεν ζηλευει, δεν αντιδρα, δεν τον νοιαζει να με μοιράζεται.'' οι λεξεις της κρυβουν ενταση που ουτε η ιδια δεν μπορει να αναγνωρισει εκεινη την στιγμη.
Η γυναικα αφηνει τα γυαλια της να πεσουν στο λαιμο της σαν κολιε και κλεινει το σημειωματαριο.Την κοιτά.
''Μηπως και εσυ τον μοιράζεσαι και δεν το ξερεις;''

Η Κυβελη γελαει στην ερωτηση.
Φυσικα και τον μοιράζομαι!Με την ιερια των πνευστων οργανων, την Τατι και η λιστα συνεχιζεται!
''Εχει πολλες παραλληλα.''σταυρωνει τα ποδια πνιγοντας το προηγουμενο σχολιο.

''Βασικα εννοουσα κατι πιο σταθερο, όπως εχεις εσυ τον Σπυρο.Μηπως υπαρχει καποια άλλη γυναικα στην ζωη του.''επεξηγεί και η κοπελα γουρλωνει τα ματια πριν αφεθει σε ένα κυμα γελιου.
''Ο Ορεστης;Αποκλείεται!'' την διαβεβαιωνει και εκεινη σηκωνει τα χερια ψηλα πηγαίνοντας πασο.
Στο τελος του ραντεβού τους μιση ωρα αργοτερα η Κυβελη ανοιγει το κινητο της καθως περπατα προς την σταση του λεωφορείου.

17:25 Δεσποινίς Πολιτη διορθωσα την ασκηση για τις Ε.Α.Α,βαζω επιεικως 7. Σας περιμενω στο γραφειο μου να το συζητήσουμε.

Ο Σπυρος συνηλθε γρηγορα και της υποσχεθηκε ότι θα μιλουσε στην γυναικα του.Μια υποσχεση βεβαια που δεν ηξερε ακομα πως θα πραγματοποιησει.Ωστοσο, δεν υπηρχε περιπτωση να αφησει στην κοπελα κενο για καμια αμφιβολια, η αντιδραση του όταν του το ανακοινωσε ηταν σχεδόν καταστροφικη.
Δεν εχω αλλα περιθωρια για λαθη.

 Για κακη της τυχη η Κυβελη  παρακολουθουσε τον κυριο Δελη  όχι σε ένα, αλλα σε δυο μαθηματα.Περαν των Γενικων αρχων, της διδασκε στο εξαμηνο της Εφαρμογες του Αστικου Δικαιου.Ωστοσο αναμεσα σε παιδια πρωτου ετους που δεν την ηξεραν μπορουσε απροκάλυπτα να τον κοιτα την ωρα της παραδοσης σε αντιθεση με το νέο της μαθημα, που περνουσε την περισσοτερη ωρα κρατώντας αναλυτικες σημειώσεις.

Διστασε να απαντησει.
Θελω να τον δω;
Φυσικα και θες!
Τις τελευταίες μερες απευφευγε υποδειγματικα την οποιαδήποτε συναντηση σε ιδιωτικο χωρο.Ηξερε ότι ο Σπυρος θα εβρισκε τα κουμπια, και δεν ηθελε να αφησει την αδυναμια της να της προκαλεσει ληθη ή αγνοια κινδυνου.

Το 'παιχνιδι' που η ψυχολόγος της την παροτρυνε να παιζει, ηταν κατι παραπανω από καταστροφικο και το πλεγμα ασφαλειας που ειχε στο μυαλο της.
Ραγισε τον καθρεφτη τελειότητας που απεδιδε στον Σπυρο.
Το αναιρεσε το αλαθητο.Στα ματια τον εκανε πιο γηινο και ανθρωπινο, ειδε λαθη και κινησεις απροσεξίας, πρωτη φορα μετα από τρια σχεδόν χρονια.

Ερχομαι στο γραφειο σας.

Σχεδόν μπορουσε να ακουσει το κλειδι της πορτας να γυρνα στην κλειδαρια και την πορτα να κλειδωνει αφου την κολλησει στον τοιχο διπλα και την φιλησει παθιασμένα.
Αναριγουσε στην σκεψη και μονο.Αλλαξε προορισμο και πηρε το μετρο για Αγια Μαρινα.
25 λεπτα αργοτερα βγηκε από την σταση Πανεπιστημιο και προχωρησε την Ακαδημίας με αργα και σταθερα βηματα.Μπορουσε να παει και πιο γρηγορα, μα δεν την ενοιαζε να το κανει.
Μεσα της κάθε λεπτο που περνουσε το θεωρουσε ανεκτιμητο, ηταν άλλη μια στιγμη που δεν θα χρειαζοταν να πεταξει τα παντα στα σκουπίδια, άλλο ενα δευτερολεπτο που μεσα στο μυαλο της μπορουσε να αγαπάει τον Σπυρο και να τον εξυψωνει στα παντα.

Στον δευτερο οροφο ηταν το γραφειο του.Γελασε στην σκεψη της πρωτης φορας που περιμενε εκει.Η ουρα ηταν ατελειωτη και ειχε φτασει από τους τελευταίους.Περιμενε 1,5 ωρα για να μπει και μολις το εκανε ο Δελης της ειπε να βγει εξω και να ενημερωσει τους υπολοιπους φοιτητες ότι η ακροαση θα συνεχιζοταν την επομενη μερα ιδια ωρα.Δεν της φανηκε παραξενο.Ενιωθε όμως τυχερη, προνομιουχα που θα ηταν η τελευταια και δεν περιμενε ασκοπα.

Ο Σπυρος παντα την εκανε να νιωθει ξεχωριστα, αν τηρουσε τους κανονες του.
Τα νυχια της ειχαν αρχισει να μακραινουν και το μπεζ να φθειρεται.Υπενθυμισε στον εαυτο της να κλεισει ραντεβού αμεσα για να τα φτιαξει.
Χτυπησε την πορτα τρεις φορες, συνθηματικα.

''Περαστε'' η βαθια επιβλητικη του φωνη της εδωσε το σημα να γυρισει το πομολο προς τα κατω.
Μπηκε μεσα διστακτικα, μην τυχον και είναι καποιος μεσα.Ευτυχως ηταν μονος του.
Καθισμένος στο γραφειο του, με το γκρι λαπτοπ του ανοιχτο, χαρτια παντου διασκορπισμένα και την γραβατα του χαλαρη να πεφτει πανω στο λευκο πουκαμισο του.
Ηταν όπως παντα πανέμορφος.

''Γεια''του χαμογελασε δειλα και εκεινος εγειρε προς τα πισω χαριζοντας της ένα σπανιο τρυφερο χαμογελο.
''Ελα εδω'' διεταξε απαλα και η κοπελα κλειδωσε την πορτα πισω της πριν τον πλησιασει.
Της εκανε νοημα να καθισει πανω του και δεν το αρνηθηκε.
Η θερμη του μετριασε το τρεμουλο που ασυναίσθητα την ειχε πιασει. Η σφιχτη της κοτσιδα της προκαλουσε πονοκεφαλο.
Η επαφη τους όμως την χαλαρωσε, ο Δελης τυλιξε το χερι του γυρω από την μεση της και σηκωσε ένα χαρτι μπροστα για να της δειξει κατι.

''Κοιτα ένα ωραιο πρακτικο που θα ανεβασω στο e class'' την εβαλε σε πειρασμο και η Κυβελη γελασε πιανοντας το στα χερια της.Ηταν οντως καλο, και τι δεν συνδυαζε...
''Λυστο προσεκτικα'' την προειδοποιησε και ακουμπησε τα χειλη του στον ωμο της.

Εγνεψε θετικα και εγειρε λιγο προς το μερος του αφήνοντας μια ανασα να φυγει μακρια.
Ηταν παντα οι αγαπημενες της στιγμες αυτές. Την εξιταρε το γεγονός ότι μπορουσε να τον ρωτησει τα παντα και θα της απαντησει σωστα, στα αναρίθμητα βιβλια του γραφειου του εβλεπε απειρες δυνατότητες, ενώ στην εμπειρια στα ματια του, αυξημένες πιθανότητες, επιτυχιας παντα.

''Σε τρεις μερες'' της ανακοινωσε κατι που δεν εβγαζε νοημα.
Να εχω λυσει το πρακτικο;Σημερα θα το βραδυ θα το λυσω, μολις παω σπιτι!

''Την Παρασκευη.''επεξηγεί αναλυτικοτερα.
Γυριζει να τον κοιταξει.
''Σε τρεις μερες τι;'' το αφελες της χαμογελο τον εκανε να την σφιξει ακομα πιο πολύ πανω του.
Την λατρευε, αυτή και την γλυκια της αθωοτητα.

''Θα γνωρίσεις την γυναικα μου, επισημα'' 

Και με λιγες μοναχα λεξεις, το δευτερο καστρο αμμου μεσα της κατερρευσε σαν συνειδητοποιηση.Η θαλασσα το πηρε μακρια και εμεινε ξεπνοη να κοιτα τα δυο σκουρα ματια.
''Τοτε θα τον χωρισω, ηρθε δευτερος ούτως ή αλλως''
Ηξερε ποιο είναι το σωστο.Εβλεπε τον Σπυρο να κανει την υπερβαση, ηταν σειρα της να διορθωσει το λαθος που εκανε.
Εχω ευθυνη.

Μα η κοπελα αγνοουσε ότι οντως τα παντα ειχαν αλλαξει για εκεινη.
Η μοιρα επαιζε αγνωστα παιχνίδια και τα τραγουδια των μουσων δεν εφταναν στα αυτια της.Το υποσυνειδητο της, σαν ταχα μια Πυθια μουγγη την συμβουλευε με χειρονομιες και νευματα.
Μα εκεινος ο ερωτας ειχε αφησει στην Κυβελη ολες τις αισθήσεις, εκτος από μια.
Την οραση.

----------------------------------------------------------------------------

Στην θεση του συνοδηγου η Ερμιονη μιλουσε ακατάπαυστα.Ο Ορεστης μειδιασε σκεπτόμενος πως μαλλον αυτό ηταν η αιτια που ο Βασιλης ειχε διαρκως πονοκεφαλο, ενώ παραλληλα εκανε μια νοητη σημειωση να μην την ξαναπαρει από το σπιτι της.
Όχι μονο ρισκαρε να το μαθει ο φιλος του και να γινει χαμος, αλλα ρισκαρε παραλληλα να αναιρεσει και την χρονια ελλειψη πονοκεφαλου.
Θεε μου αυτή η κοπελα δεν σταματάει ποτε;

''Εγω παντα ελεγα ότι μια φορα τον μηνα πρεπει να μαζευόμαστε για ταινιες, ειδικα παλιες, είναι τρομερο να βλέπεις την εξελιξη των γραφικων αλλα και της κινηματογραφικης ηθικης, τοτε δεν εδειχναν ουτε φιλια!Τωρα από την αλλη...Συμφωνεις;''

Ο Ορεστης της χαμογελασε γνεφοντας και εστριψε στο στενο που βρισκοταν το σπιτι.
''Ο Βασιλης;'' ελεγξε άλλη μια φορα και η δικηγορινα υπ'αριθμον 2 γελασε, διακρίνοντας την πραγματικη ερωτηση.

''Εχει εργαστηριο.'' αμεσως ξινιζει ''Ετσι λεει τουλαχιστον''
''Ειμαι σιγουρος ότι ετσι ειναι'' βιαζεται να την επιβεβαιωσει.

''Ναι ναι δεν σας ξερουμε τι ζωα ειστε'' μουρμουρισε και εβγαλε την ζωνη της.Ο βιολιστης με τις ατίθασες μπουκλες δεν συγκρατησε το γελιο του και βγηκε από το αυτοκινητο.

''Ενας είναι το χρυσο παιδι'' αστειευτηκε και κλειδωσε.
''Ναι...ο Γιαννης!'' μιμηθηκε την φωνη της Φαιης και πιεσε νευρικα το κουδουνι της κατω εισοδου.
Τους δινουν κατι την πρωτη μερα στην σχολη δεν γινεται.

''Εσας ο οργανισμος σας τραβάει ζοριλίκια και νευρα,τον Γιαννκη θα τον εξοντώνατε!''γελαει και τραβάει την πορτα του ασανσέρ.Τον χτυπα ατσαλα στο μπρατσο και μπαινει πρωτη μεσα.

Το ασανσέρ κλεινει και κοιτιούνται για λιγο.Η Ερμιονη γερνει στον τοιχο και του ριχνει ένα συνομωτικο υφος.
''Λοιπον;''
Ο Ορεστης αιφνιαδιαζεται για λιγο. Αν είναι αυτό που νομιζω την εκατσα.

''Λοιπον τι;''χασκογελα νευρικα.
Η κοπελα καταλαβαινει τι σκέφτεται και γουρλωνει τα ματια.
''Θεε μου Ορεστη!Για την Κυβελη μιλαω!'' σχεδόν κοκκινιζει ολοκληρη ενώ αυτος σφιγγεται κι άλλο.
Καλυτερα να ηταν αυτό που νομιζα.

''Τι με την Κυβελη;''εβαλε τα χερια του στις τσεπες και μασησε την τσιχλα του πιο γρηγορα.
Ή δεν εχει άλλη κανελα ή εχει μουδιασει το στομα μου.

Ανασηκωσε το φρυδι της.
''Το ξερω ότι την γουστάρεις.''του δηλωσε και αυτος απλα ανασηκωσε τους ωμους.
''Δεν το εκρυψα ποτέ'' της χαμογελάει.
Μα ηταν γελασμένος αν πιστεψε ότι θα εληγε εκει.Εφτασαν στον οροφο τους και ανοιξε την πορτα κανοντας της νοημα να βγει πρωτη.
Εμεινε να τον κοιταει.
Εσμιξε τα φρυδια, σαν να προσπαθουσε να διαβασει κατι που ηταν γραμμενο στο κουτελο του.

''Αρχιζεις να την ερωτευεσαι ετσι δεν είναι;''ειχε ένα σαρδονιο χαμογελο στα χειλη.Εκεινος βγηκε απο το ασανσέρ προσπαθώντας να της κρυφτει.
Δεν ειπε τιποτα.

''Ω Θεε μου ειχα δικιο!'' καλυπτει το στομα με το χερι της.
Ρολλαρει το ματια του και χτυπάει το κουδουνι παρατεταμένα.
Τι τους παιρνει τοση ωρα;

Η Ερμιονη το καταδιασκεδαζει να τον κανει να νιωθει αβολα, είναι πρωτοφανες και σπανιο!
''Με εμενα δεν εκανες ετσι.''
Αυτο ειναι τεκμηριο τωρα;

Ξαναπιεζει το κουδουνι.
''Ναι Ερμιονη, δεν εκανα ετσι, εχεις δει τον γκομενο σου; Να μου λειπει!''
Η κοπελα πνιγει ενα γελακι.
''Ξερεις τι εννοω'' το βλεμμα της τον εκαιγε και εκεινος απεφευγε την οποιαδήποτε οπτικη επαφη.
Η Φαιη επιτελους ανοιξε.

''Αντε!Ποση ωρα σου πηρε;'' μουρμουρισε φουριόζος φιλώντας την στο μαγουλο πριν βγαλει τα παπουτσια του, μπει μεσα και κατσει σε μια πολυθρονα για να βεβαιωθεί ότι δεν θα τον στριμωξει η συνήγορος του διαβολου.

''Συγγνωμη ημουν στο μπαλκονι και μιλουσα'' η Ερμιονη, σαν να θελησε να δωσει ένα διαλειμμα στον βιολιστη αλλαξε θεμα και αρχισε παλι τον μονολογο για τις ευρωπαικες ταινιες εποχης.
''Ορεστακο θες κατι να πιεις;''Η Φαιη εβγαλε 4 μπολ με πατατακια και ποπ κορν.

''Καλα ειμαι.'' μουρμουρισε σκεπτομενος την προβα του νωρις το επομενο πρωι.

Και εκει που ετοιμαστηκε να ρωτησει για την Κυβελη, το κλειδι στην πορτα γυρισε, απεξω φανηκαν οι δυο φιλοι του και μπροστα τους η δικηγορινα.
Ο Ορεστης ενιωσε έναν ξαφνικο ενθουσιασμο μολις την ειδε σε σημειο που ανακουφιστηκε που δεν ηταν σκυλος για να τον προδωσει η ουρα του.

Η κοπελα φαινοταν πτωμα. Παντα η Τεταρτη κερδιζε την απεχθεια της, από τοτε που η μαμα της εβαλε Αγγλικα δυο ωρες στην πρωτη δημοτικου!Παραδοσιακα την τριτη μερα της εβδομάδας λοιπον, ηταν ενα χαλι.
Σε αυτο το γενικο χαος, και την κουραση της από τις πιλατες, προστεθηκε άλλο ένα βαρος, εκεινο που τα δυο διαφορετικα εκφραστικα ματια της θυμισαν.

Το βλεμμα της συναντησε εκεινο του Ορεστη και προς εκπληξη του, του χαμογελασε κουρασμενα.
''Καλως τους'' η Ερμιονη τυλιξε τα χερια κατω από το στηθος της και κοιταξε τον Βασιλη από πανω μεχρι κατω λες και θα μπορουσε να ανιχνευσει γυναικεια αποτυπώματα πανω του.
Εκεινος την αγνοησε και καθισε διπλα της, βαζοντας την στην αγκαλια του και φιλώντας την αγαρμπα στο μαγουλο.Μπορει να τον εσπρωξε μακρια αλλα ένα μικρο μειδίαμα φωλιασε στα χειλη της.

Ο Γιαννης κλασικα φιλησε πεταχτα την Φαιη και πηγε να βαλει στην καταψυξη το παγωτο που του ειχε παραγγειλει.
''Εγω παω για λιγο μεσα να κανω ντουζ, βαλτε την πρωτη ταινια και θα συμβαδισω'' η Κυβελη ξεροβηξε για αποκτησει την προσοχή των υπολοιπων.
Ο Ορεστης εστρεψε το βλεμμα του στην τηλεοραση και αποφασισε στρατηγικα να μην την ακολουθησει.
Κατι της απαντησαν και η κοπελα χαθηκε στον διαδρομο.

Ο Βασιλης ξεροβηξε.Η Ερμιονη και η Φαιη κοιταχτηκαν με νοημα και ο Γιαννης κλωτσησε τον κολλητο του να ξυπνησει.Ο βιολιστης απλα ανασηκωσε τους ωμους του χαλαρος.
''Τι;''το επαιξε ανήξερος.

''Ε εισαι τερμα αναισθητος'' μουρμουρισε η Ερμιονη και καθισε λιγο πιο αναπαυτικα στην αγκαλια του Βασιλη.

''Η πρωτη είναι βουβος κινηματογραφος'' ενημερωσε και οι τρεις φιλοι μουγγρισαν.
''Ρε Φαιη πες της κατι, τι αηδιες είναι αυτές;!" ο Γιαννης γκρινιαξε και η κοπελα τον αγριοκοιταξε.

Μια ωρα αργοτερα ο Ορεστης εβλεπε την οθονη διχως να καταλαβαινει το οτιδηποτε και τα νευρα του τεντωθηκαν.
Τι κανει τοση ωρα μεσα;
Ανακαθισε στην θεση του και προσπαθησε να παρακαλουθησει ο,τι επαιζε στην μεγαλη τηλεοραση,
Δεν βοηθουσε βεβαια και η ταινια!
Θα παω να δω τι κανει.

Την στιγμη που η σκεψη του εγινε αποφαση πεταχτηκε και ο ιδιος ορθιος κερδίζοντας την προσοχή των δυο αγοριων που ηδη τον κοιτουσαν.

Του εριξαν ένα συνομωτικο βλεμμα.
''Τουαλετα παω'' 
''Ναι ναι '' ο Βασιλης κοροιδεψε μα τον αγνοησε και προχωρησε στον διαδρομο.
Ενιωθε μια νευρικοτητα, η δικηγορινα μετα την χθεσινη της 'παρασταση' του ειχε δημιουργησει αρρυθμια.Η αλλαγη συμπεριφορας της από νευρικη σε ηρεμη και από ηρεμη σε ερωτικη τον αφησε συξυλο και μπερδεμενο.

Βρηκε την πορτα του δωματιου της μισανοιχτη.Σταθηκε για λιγο εκει, στον σκοτεινο διαδρομο, κοιτωντας μεσα. Κρατησε την ανασα του για λιγο,φοβουμενος μην τον καταλαβει και εμεινε να την κοιταζει.
Η Κυβελη φορουσε μια λευκη φαρδια μπλουζα που εφτανε μεχρι και δυο παλαμες πανω απο το γονατο της, ενω απο κατω τιποτα.Τα ματια του κινηθηκαν πανω στο λευκο της δερμα γεματο μικρες φακιδες και λιγες ελιες και ανεβηκε απο τον αστραγαλο μεχρι ψηλα τον μηρο της.
Τα μαλλια της, ενας κοκκινος τυφωνας, ηταν πιασμενα ψηλα και στερεωμενα με δυο στυλο.Το αβαφο προσωπο της και εμοιαζε κουρασμενο και ειχε σμιξει τα φρυδια της.

Καθισμενη στην κορυφη του κρεβατιου, εγραφε κατι μανιωδως σε ενα τετραδιο, σαν να ετρεχε να προλαβει τη σκεψη της.
Ζυγιζε μεσα του τις επιλογες του και για λιγο σκεφτηκε να την αφησει να συνεχισει αυτο που κανει.Μα οταν τεντωηθηκε λιγο για να ανακαθισει και η μπλουζα ανεβηκε κι αλλο αλλαξε γνωμη.
Εισεβαλλε στο δωματιο της, οπως αρκετες φορες ειχε ηδη κανει και κερδισε αμεσως την προσοχη της.Δεν του φωναξε οπως περιμενε, οποτε καθισε απαλα στο κατω μερος του κρεβατιου και την κοιταξε.

''Ψαχνεις τροπους να αποφυγεις την ταινια;'' αστειευτηκε μα εκεινη αντι για το πνιχτο μειδιαμα και το ταχα αυστηρο της υφος, του χαρισε ενα πικρο χαμογελο, σαν να προσπαθουσε να παει με τα νερα του.
Η καρδια της ειχε αποκτησει αλλους ρυθμους πλεον.Τον κοιταξε που χαλαρος ειχε γειρει στο ξυλο που εξειχε απο το κρεβατι της και την κοιτουσε πονηρα.
Αχ Ορεστη.

Δαγκωθηκε και προσπαθησε να βρει τις λεξεις, αδυνατον.
''Πρεπει να μιλησουμε''η φωνη της οταν βγηκε ηταν τραχια, ετρεμε σχεδον και ο Ορεστης παρατηρησε λιγο καλυτερα το υφος της.Φαινοταν σοβαρη και μπερδεμενη.

Προς εκπληξη της επνιξε ενα γελακι και εγειρε προς το πισω το κεφαλι του.Οι μπουκλες του αναπηδησαν ελαφρως σε αυτη του την κινηση και φανηκε το μηλο του αδαμ στον λαιμο του, μαζι με την κοφτερη γωνια της κατω γναθου του.

''Ελεος δικηγορινα, μην τα περιπλεκεις ολα'' απαντησε χαλαρος και κινηθηκε προς το μερος της.
Πανικοβληθηκε στην σκεψη οτι θα υποκυψει, δεν ηταν δυσκολο.
''Οχι οχι''
Ανασηκωθηκε απο το κρεβατι και σταθηκε ορθια απεναντι του σε αποσταση μισου μετρου.
Η ψηλη κορμοστασια του την καλυπτε και την εκανε να νιωθει μικρη, πολυ μικρη.Καθε λεπτο που περνουσε συρρικνωνοταν κι αλλο, κι αλλο, μεχρι που εγινε τοσοδουλα.

Το βλεμμα του, με το γαλαζιο να χανεται στο πρασινο και το πρασινο να χανεται στο γαλαζιο, χαθηκε μεσα στο δικο της και εψαξε απαντησεις.
''Σοβαρα θελω να μιλησουμε'' Ενιωθε το πρωτο τσιμπημα στην καρδια της, που αυτοματα φουσκωσε απο αερα και εγινε πετρα, βαρια μεσα στο στηθος της.

Ο  Ορεστης πηρε μια βαθια ανασα,θα το αναγνωριζε απο παντου αυτο το υφος.Δεν του το ειχε απευθυνει ποτε καμια, αλλα ηταν τοσο χαρακτηριστικο που εμοιαζε σχεδον γνωριμο.Το βλεμμα της απορριψης.

''Τι εγινε;'' η ερωτηση του ηρθε απαλη στην επιφανεια, δεν εκρυβε οργη, ή κατι τραχυ,ισως γνησιο ενδιαφερον, αλλα μονο αυτο.

Επιασε τον εαυτο της να μην θελει να του πει τιποτα.Να θελει να τον αρπαξει απλα και να τον φιλησει. Μα ηξερε οτι επρεπε να διορθωσει το λαθος της.Ο Σπυρος θα αλλαζε ολη του την ζωη για εκεινη, το λιγοτερο που μπορουσε να κανει, ειναι να σπρωξει μακρια οποιον εμπαινε αναμεσα τους, ειδικα αν η ιδια του το επετρεψε.
Δεν θα τον πειραξει καν! μια φωνη της υπενθυμισε για να βρει το θαρρος.

''Εγω.... και ο ...''απεφυγε να πει το ονομα του.
''Ναι;'' ανασηκωσε το φρυδι, εμοιαζε τερμα μπερδεμενος.
''Αποφασισαμε να...κανουμε το επομενο βημα ...εμ... στην σχεση μας και...αυτο προϋποθετει τιμιοτητα.'' μουρμουρισε και προσπαθησε με το σταθερο της υφος να επανορθωσει για την τρεμουλιαστη φωνη της.

Μα ηταν πολυ χειροτερο.Κατω απο το βαθυ του βλεμμα ενιωθε τους πνευμονες να καινε στην ανασα που κρατουσε γερα για αν μην ελευθερωσει μαζι της τον λυγμο που πονουσε τον λαιμο της.

Προσπαθουσε να καταλαβει, κοροιδευε τον εαυτο του οτι δεν ενιωσε μια πικρη γευση στο στομα του.
''Δηλαδη...''τραβηξε την λεξη νευρικα
''Εμεις τελος τωρα;''
Τον κοιταξε στα ματια αδυναμα, σαν να ειχε μολις προφερει τις λεξεις που ηλπιζε να μην πει.
Το σκουρο της βλεμμα γυαλιζε,το στηθος ετρεμε και εσφιγγε τα δοντια.
Εγνεψε, μονο αυτο μπορουσε να κανει.

Ο Ορεστης την κοιταξε προσεκτικα.
Στα ματια της εκρυβε μια αγαπη, μια αγαπη που αναγνωριζε καλυτερα απο τον καθενα.Ηταν το ειδος της αγαπης που μοιαζει με θρησκευτικη πιστη,με ευλαβικη λατρεια, που σε κανει να θυσιαζεις στην φωτια οσους αγαπας και να κοιτας τον ουρανο με δακρυα στα ματια, ελπιζοντας για την λυτρωση.Ειναι η αγαπη που σε κανει τρωτο, αρρωστο, αδυναμο, που σε τυφλωνει, σε γονατιζει.Το ειχε βιωσει, οποτε δεν μπορουσε να κατηγορησει την Κυβελη για αυτο που εβλεπε στα ματια της.Ειχε νιωσει αυτη την αγαπη και τωρα ζουσε με τις συνεπειες της.
Εχω ευθυνη.

Η κοπελα περιμενε ανυπομονα, κρεμοταν απο τα χειλη του, εναπεθετε τις ελπιδες της καπου μεσα του, βεβαια δεν μπορουσε να καταλαβει αν αυτο το καπου ηταν διεκδικηση ή η αδιαφορια του.

Εβαλε τα χερια του στις τσεπες του τζιν.Μετεφερε το βαρος του σωματος του στο αλλο του ποδι και εγειρε προς τα αριστερα.Κοιταξε επιμονα το χαλι.
Στο μισο μετρο μακρια του, η δικηγορινα ειχε χασει το μυαλο της.

Εσπασε επιτελους την σιωπη, μα δεν απεκτησε οπτικη επαφη.
''Ξερεις κατι Κυβελη;'' η φωνη του βγηκε απαλη, ηρεμη, μα εκεινη παγωσε.
Ποτέ δεν με λεει Κυβελη.
''Γαμωτο'' βλαστημα μεσα απο τα δοντια του και κλωτσα το χαλι.
''Σε θελω αλλα εισαι μα τω θεω η μεγαλυτερη μαλακισμενη που ξερω.''

Η κοπελα τον εκαψε με τα ματια της.Δεν της εδωσε ομως την ευκαιρια να του απαντησει,ουτε την κοιταξε, εκανε αναστροφη και βγηκε με γρηγορα βηματα απο το δωματιο, κλεινοντας πισω του την πορτα με κροτο.

Σταθηκε για λιγο ακαμπτη στην μεση του δωματιου.Αφουγγραστηκε την ησυχια στον χωρο, και την βαβουρα απο το σαλονι που αμυδρα εφτανε στα αυτια της.Εισεπνευσε βαθια και γεμισε τους πνευμονες της καθαρο οξυγονο.Στην εκπνοη, εσπασε.Ο λυγμος ελευθερωθηκε αβιαστα και εκοψε την ανασα της.

Ακουμπησε το χερι στην καρδια της, μια περιεργη αισθηση αυτοσυμπαραστασης, και καθισε στην ακρη του κρεβατιου, εκει που ο Ορεστης καθοταν πριν πεντε λεπτα. Η πορτα που εκλεισε με κροτο, δεν μπορουσα να την αφησει ησυχη.Ειχε διαβαζει πολλα βιβλια, ωστε συνειρμικα να σκεφτει πως σηματοδοτουσε ενα μεγαλο λαθος, μια χαμενη ευκαιρια, το τελος σε κατι που ηθελε.
Κοιταξε με θολα ματια την πορτα και πηρε αλλη μια ανασα.
Ολα διορθωθηκαν.
Εκλαψε δυνατα.

Οταν ο Ορεστης εφτασε στο σαλονι, ο Γιαννης που ηδη χαζευε ηταν ο πρωτος που παρατηρησε την σοβαρη του εκφραση, πραγμα που του εδωσε να καταλαβει οτι επρεπε να φυγουν απο εκει για να μιλησουν.Ο βιολιστης ομως τον προλαβε.
''Κοριτσια θα χρειαστει να συνεχισετε μονες σας, Γιαννη, Βασιλη σηκωθειτε'' μουρμουρισε κοφτα.Ο τονος του ηταν περιεργα ηρεμος, δεν υψωσε ουτε λιγο την φωνη, ο οποιοσδηποτε αλλος δεν θα καταλαβαινε οτι εχει νευρα, μα οι φιλοι του το καταλαβαν!

Ο Γιαννης συμφωνησε αμεσως και ο Βασιλης, βλεποντας την ευκαιρια να μην παρακολουθησει την δευτερη ταινια πεταχτηκε ορθιος και προτεινε να πανε για ενα ποτο.
''Οντως τωρα;'' η Ερμιονη ανασηκωσε το φρυδι της εξεταστικα.Η Φαιη της εκανε νοημα να το βουλωσει.
''Ναι...δειτε ομως το τελος της ταινιας και πειτε μου, εχω αγωνια'' προσπαθησε να χαριτολογησει, μα το χαμογελο δεν εφτανε μεχρι τα ματια του.

Θελοντας και μη τα κοριτσια τους αφησαν να φυγουν και εμειναν σιωπηλες για λιγο στο βουβο σπιτι να κοιτιουνται.
Μολις ακουσαν το ασανσερ να φτανει στον οροφο και να ξαναφευγει τιναχτηκαν ορθιες και ετρεξαν στο δωματιο της Κυβελης.

Εκει, την βρηκαν κατακοκκινη και με πρησμενα ματια να σκουπιζει να τα δακρυα της.Ετρεμε ακομα και ενιωθε να ζεσταινεται πολυ.Σκεφτηκαν τα χειροτερα, μα οταν τους εξηγησε αναμεσα σε λοξυγγα και λιγα ακομα δακρυα εμαθαν τα χειριστα.

Η Φαιη ενιωσε απελπισμενη.Πηρε το παγωτο μαζι με τρια κουταλια και ξαπλωσαν και οι τρεις μαζι στο κρεβατι της κοκκινομαλλας.Το μυαλο της ομως βουιζε, ηθελε να παρει τηλεφωνο την Ιφιγενεια και να της πει τα παντα!Εβλεπε την φιλη της να καταστρεφεται, να χανει κατι που μπορει να την κανει ευτυχισμενη και να αναλωνεται σε μια εφημερη ικανοποιηση που σιγα σιγα την διαλυει.

Η Ερμιονη, που ειδε την ξανθουλα να μην μπορει να εκφραστει ηρεμα, της εκανε νοημα να μην μιλησει.
Επρεπε να βρουν εναν τροπο να την απομακρυνουν, μα τωρα το μονο που μπορουσαν να κανουν ηταν να την αγκαλιασουν και να της πουν ασχετα πραγματα για να ξεχαστει.
Για αυτο ειναι οι φιλοι αλλωστε.

-------------------------------------------------------------

Καταφερε να κοιμηθει  λιγο μετα τις 4.
Στριφογυρνουσε διχως λογο στο κρεβατι της και χανοταν στο κενο.Δεν ηταν στενοχωρημενη, ειχε κανει το σωστο.
Διορθωσες ενα λαθος.
Ολα τωρα θα γινουν οπως πριν.

Οποτε οταν ξυπνησε τεσσερις ωρες αργοτερα και γυρισε ανασκελα στο σκοταδι του δωματιου της, σοκαριστηκε που ενιωθε χαλια.
Το στηθος της ηταν βαρυ, και αισθανοταν λες και η καρδια της θα ξεσκιζε το δερμα της και θα επεφτε στο πατωμα.Μετα βιας μπορουσε να αναπνευσει.
Ολα ειναι οπως πριν.
Για καποιο λογο αυτη η σκεψη την εκανε να νιωσει χειροτερα.

Ακουσε το ξυπνητηρι της Φαιης και την φιλη της να ανοιγει διαπλατα ολα τα παραθυρα και πατζουρια του σπιτιου, να κανει μπανιο, να ντυνεται και να ψαχνει μανιωδως τα πραγματα της πριν τρεξει εξω απο το σπιτι στις 9 παρα.
Τοτε αποφασισε να σηκωθει.Η ημικρανια την πιεσε σαν μεταλλικη μεγγενη και ενιωσε τους μυς της σφιγμενους, κατι που σπανια γινοταν.
Ολο της το σωμα της εστελνε σημαδια οτι κατι πηγαινε λαθος.

Οποτε αποφασισε να παει σχολη στη μια,χανοντας το πρωτο διωρο.Το θεωρησε ενα δωρο στον εαυτο της.Της αξιζε αλλωστε.

Το καυτο μπανιο την εκανε να νιωσει καλυτερα, ενω ο ζεστος καφες με αρωμα φουντουκι ζεστανε τα σωθικα της και της εδωσε μια θαλπωρη που ειχε πολυ αναγκη.
Γελασε οταν σκεφτηκε οτι η μερα αν ειχε τιτλο θα επρεπε να λεγεται 'Ξυπνησα στραβα΄
Αποφασισε να εκμεταλλευτει το κενο σπιτι και να διαβασει μεχρι να φυγει για να απασχολησει το μυαλο της.

Η ωρα δεν ηταν ουτε 11 οταν το κουδουνι του σπιτιου χτυπησε.Η Κυβελη, με μπιτζαμες και τα μαλλια σε εναν ατημελητο κοτσο, σκεφτηκε οτι μονο ο Γιαννης θα μπορουσε να ειναι δεδομενης της ωρας και του οτι ο Κωνσταντινος χθες ειχε ξενοκοιμηθει.Ανοιξε διαπλατα την πορτα, μονο και μονο για να βρει μπροστα της μια νεα γυναικα, μελαχρινη και ψηλη, μα το κυριοτερο; Αγνωστη.

Εκανε ενα βημα πισω αιφνιδιασμενη και ξεροκαταπιε βλαστημωντας μεσα της που ηταν τοσο απροσεχτη.
''Γεια σας'' ειπε οσο πιο ηρεμα μπορουσε.
Η μελαχρινη απεναντι της εβγαλε τα γυαλια ηλιου και ξαφνου η μνημη της της εγινε παλι πιστη.
Αναφωνησε σμιγοντας τα φρυδια.
Κατι μου θυμιζει.

''Γεια σου Κυβελη.Ονομαζομαι Σιλια Κυριακού, θα αναρωτιεσαι πως βρηκα τα στοιχεια σου και απο που με ξερεις, αλλα η αληθεια πως δεν με ξερεις, μονο εγω σε ξερω.'' ευγλωττια της εκανε την κοπελα να σκεφτει πως αποκλειεται να ειναι επικινδυνη,μα ταυτοχρονα την γεμισε αποριες.

''Εεμ...κανετε λαθος, λυπαμαι''εκανε να κλεισει λιγο την πορτα, μα η γυναικα την κοιταξε στα ματια παρακλητικα.
Το σκουρο της υφος εστειλε μηνυμα στον εγκεφαλο της.
Εξω απο το γραφειο του Δελη!Την μερα που του ειπα για τα χαπια!

Ειδε το βλεμμα της να φωτιζεται ελαφρως οποτε πηρε το θαρρος.
''Σε ακολουθησα πριν μια εβδομαδα μεχρι εδω, δεν εχω σκοπο να σου κανω κακο, αληθεια καταλαβαινω τους ενδοιασμους σου.''την διαβεβαιωνει σε εναν τονο που κανει την Κυβελη να πειστει ενδομυχα,μα δεν το δειχνει.
Με ακολουθησε μεχρι το σπιτι,ποσο φυσιολογικο μπορει να ειναι αυτο;

''Σπουδαζα κι εγω νομικη οπως εσυ,πριν 7 χρονια περιπου, μαζι με την φιλη μου την Ελενα Αναγνωστοπουλου''ξεροκαταπινει ''Η κοπελα δεν ζει πια'' λεει πικρα.
Το ονομα της λεει κατι αμυδρα και αρχιζει να πιστευει οτι επροκειτο για ερανο.
Και εμενα αυτο πως με αφορα;

''Εμ κοιτα Σιλια, λυπαμαι για την φιλη σου, αλλα δεν καταλαβαινω αληθεια τι σχεση εχω εγω και τι θες σπιτι μου.'' ο τονος της αποκτα μια δυναμικη που κατα βαθος δεν εχει.
Η γυναικα ομως γνεφει σαν να την καταλαβαινει, της ειναι και εκεινης δυσκολο.

''Ουτε εγω το πιστευω οτι ειμαι εδω, αλλα ηρθα να κανω αυτο που ευχομαι καποιος να ειχε κανει για την κολλητη μου'' η αινιγματικη της απαντηση και το υφος της που ξαφνου σκοτεινιαζει, τρομαζουν την Κυβελη, που αποφασιζει να κλεισει την πορτα.

''Καλη σου ημερα'' μουρμουριζει και σπρωνει προς τα μπροστα.
Δεν το κανει ομως αρκετα γρηγορα ωστε να μην ακουσει την φωνη της γυναικας να αντηχει καθαρα στον αδειο διαδρομο και σχεδον να κανει ηχω.

''Ειχε και εκεινη παρανομη σχεση με τον Σπυρο Δελη, οπως εσυ τωρα''

Η Κυβελη εκανε ενα αφελες λαθος, γιατι αν εκεινη η μερα μπορουσε να λαβει τιτλο, θα λεγοταν 'Η αρχη του χαους'

Οποτε η πορτα κλεινει, ειτε μονη της ,ειτε το κανεις εσυ.
Και σαν από θαυμα εμφανίζεται η επομενη.
Ασε με να σου εξηγησω γιατι δεν εναποθέτω ποτέ ελπιδες σε κλειστες πορτες.

Η απωλεια δεν είναι γενικη και αοριστη, είναι ειδικη και εξατομικευμενη.
Οποτε στέκεσαι στο κατωφλι του νεου κοσμου, σαν ταχα ενας δευτερος Κολομβος στην γη των ιθαγενών και σφιγγεις τα δοντια.

Η νεα πορτα δεν είναι αυτό που θες, ή χρειαζεσαι.
Διψούσες και καποιος σου εδωσε να φας.
Κρυωνες και καποιος σε φιλησε στο κουτελο.
Εκλαιγες και καποιος σου ειπε 'Θα περασει'.

Την μισεις την νεα πορτα, την απεχθάνεσαι και δεν την πλησιαζεις.
Δεν σε θεραπευει, δεν σε εξυψωνει, δεν σε ολοκληρωνει.Κλεινει λαθος πληγες, και αφηνει τις σωστες να αιμορραγουν.

Και επειτα, δεν ξερω αν είναι καλυτερα για σενα να εχεις ή όχι επιλεξει αυτή την πορτα.
Φανταζομαι όμως ότι αν καποιος σε αναγκασε να την διαβεις ισως εναποθέσεις την ελπιδα σου σε αυτή την ανωτερη δυναμη και βαδισεις μεσα στον νέο κοσμο μπροστα σου.

Αν όμως ηταν επιλογή σου να κλεισεις την μια πορτα και να βρεθεις μπρος σε μια άλλη, εισαι καταδικασμένος οσο προχωρας να κοιτας πισω, στην επιλογή που αφησες στο παρελθον.

Προσεξε όμως!Οσο πιο βαθια βρίσκεσαι στον νέο κοσμο, τοσο πιο θολα θα βλέπεις την πορτα πισω σου.
Μα δεν μπορεις να την ξεχασεις, καμια σου επιλογή δεν μπορεις να πνιξεις στην ληθη, κι αυτό επειδη κάθε σου αποφαση σε δενει με ένα σκοινι
Και σαν βγεις από την πορτα δεμενος μενεις, δεσμιος.Ακομα και αν την κλεισεις με κροτο οι κλωστες δεν κόβονται.
Είναι για το καλο σου.

Γιατι κατι άλλο που πρεπει να ξερεις, είναι ότι παντα αναμεσα σε δυο πορτες, επικρατει το κενο της αγνοιας,
και συνηθως πέφτεις.

Ciao Bellas!!

Υποτιθεται θα ανεβαινε στις 9, αλλα σβηστηκαν 2000 χιλιαδες λεξεις και ημουν ετοιμη να αρχισω να κλαιω!

Περιεργες αυτες οι δυο μερες, το νιωθετε και εσεις;

Τι κανετε ωστοσο;

Το κεφαλαιο αν και αργοπορημενο πως σας φανηκε;

Και τι δεν εγινε!

Ειδαμε τον Ορεστη να μιλα με τον Γιαννη

Την Κυβελη να μιλαει με τον Δελη που κανονισε συναντηση με την γυναικα του...σοκ

Ειδαμε τον 'χωρισμο'

Ειδαμε και την Σιλια.Τι εστι Σιλια;

Αυτα απο μενα.

Αφιερωμενο στον κανεναν γιατι σημερα ειμαι εξαλλη!

Σας αγαπω πολυ παραυτα.

xxxΜαγδαxxx