POV Annebell
Lisa laat me lekker even uithuilen. Ze aait over mijn hoofd. We zitten in de bij-keuken, of de gang naar de tuin of hoe je het ook noemen wil. Ik mis Anne-Lore ontzettend veel. Ik eet niet, omdat ik om de een of andere reden weet dat ze het moeilijk heeft. Ik slaap amper, omdat ik wil weten waar ze is en hoe ik haar vinden kan. Maar iedereen van ons vijven heeft wel wat. Daan slaapt alleen nog maar, Tom haalt slechte cijfers -voor zijn doen-, Lisa is haar vrolijke zelf niet meer en moppert alleen nog maar, Thijs weigert een woord te zeggen... Eigenlijk is dat wel schattig van hem, niks zeggen uit verdriet. Maar ooit zal hij moeten praten. Ooit zal Anne-Lore terugkomen. Ooit, ooit, ooit. Het kan ook nooit zijn. "Gaat het een beetje?" Lisa klinkt nogal bezorgd. Ik knik. "Waarom moet je huilen? Om Anne-Lore? Om iets anders?" Ik knik weer, niet echt lettend op wat Lisa precies zegt. Anne-Lore is weg, verdwenen en niemand weet waar ze is. Ze leeft, dat is duidelijk door alle aanwijzingen van de Duisterlingen en Ilussia, maar of ze gewond is, ziek, vergiftigd, nu dood of wat dan ook is weten we niet. We kunnen alleen hopen dat ze nog leeft, en naar ons op zoek is. Alleen dat kunnen we.

POV Lisa
Annebell lijkt een beetje te zijn gekalmeert, maar luisterde niet echt goed naar mijn vraag. "Annebell, even eerlijk antwoorden. Waarom moest je huilen?" Annebell kijkt me even aan. "Ik mis Anne-Lore..." zegt ze met een snik in haar stem. Ik ook, wilde ik zeggen. Maar ik denk dat ik Annebell daar alleen maar verdrietiger van laat worden. Dat kunnen we niet hebben op dit moment. "Wij allemaal. Maar we gaan haar opsporen, vinden en meenemen naar huis. In de zomervakantie." De zomervakantie is over twee weken, maar in de laatste week gaan we niks doen dus kunnen we dan ook al wel gaan zoeken. Als we de vrijdag in ieder geval vrijlaten, want dan krijgen we onze rapporten. "Dan is het misschien te laat! Overmorgen is het weekend, dus dan kunnen we al zoeken gaan! We missen die laatste week dan wel misschien, maar we kunnen voor vrijdag terug zijn." zegt Annebell opgewonden. Ik bijt op mijn lip. Een week om haar te vinden. Een. "Dan hebben we een week om haar te vinden, is dat wel genoeg?" "Waarom niet? Dan haalt ze haar eigen rapport ook nog even op!" Ik denk niet dat ik Annebell van dit idee afhelpen kan, dus dan laat ik dat maar en help. Ik wil Anne-Lore ook terug. "Hoe gaan we het doen?" Annebell kijkt me strijdlustig aan, wat er raar uitziet omdat ze nog rood behuilde ogen heeft. "We gaan naar Ilussia, zeggen wie we zijn en vragen haar naar Anne-Lore! Dan kan ik haar misschien wel vliegend inhalen!" Het klinkt oké, maar er zijn een paar losse eindjes. "En wat als Ilussia ons niet doorlaat? En als Anne-Lore niet meer op dat pad is? Als we Duisterlingen tegenkomen?" Annebell blijft strijdlustig kijken. Volgens mij heeft ze niet eens door dat ik bezwaren heb. Niet dat ik het risico niet nemen wil, ik spring het liefst nu op de fiets. Maar omdat ik al een tijdje in een pessimistische bui ben, ga ik ook zo denken. Best handig, als je een perfect plan hebben wilt bijvoorbeeld. Eigenlijk was deze periode best goed voor me geweest. Ik bedoel, niet qua situatie, maar ik heb wat belangrijks geleerd. Ik moet natuurlijk overal het positieve van inzien, maar soms is het beter om alles negatief te bekijken.

POV Anne-Lore
De zon gaat bijna onder. Het is prachtig om te zien. Al die kleuren, paars, roze, oranje, blauw... Ik zit op het pad, wat niet echt lekker zit, omdat sommige keien uitsteken. Ik verplaats mijn gewicht en neem een hap van de boterham. Zou ik vroeger ook naar de zon hebben gekeken? Ik glimlach. Tsja, dat weet ik niet. Net zoals ik niet weet of ik familie heb, en wie dat dan zijn. Misschien had ik zelfs vrienden. Ik glimlach en neem weer een hap. Ik had het vast beter dan ik nu heb, voora, omdat ik me toen nog herinnerde wie ik precies was enzo. Ik kijk kauwend weer naar de zon. Ik sluit mijn ogen, omdat de zon nogal fel is. Nog zie ik een soort oranje-achtige gloed. Opeens zie ik het pad en alles eromheen weer, in dat kleuren-filter. Blauwe bomen, blauwe struiken, blauw gras en grijze keien. De twee rode figuren zijn er niet meer. Wat is dit voor een filter? Rood, blauw, grijs... Ik pijnig mijn hersenen, maar ik kom niet op de betekenis. Ik heb wel het idee dat ik dat geweten heb, voordat ik een geheugenverlies had. Ik kijk maar weer naar het pad. Maar dat heb ik nu helaas wel, en ik ben van plan het terug te halen.

POV Daan
Ik, Tom en Thijs luisteren geduldig naar het plan van Annebell. Ik voel me klaarwakker, topfit en wil het liefst nu al gaan, om Anne-Lore te zoeken. Ik zie al voor me wat ik misschien doen moet, haar redden uit de klauwen van de Duisterlingen. We ontsnappen ternauwernood, en hebben de dood in de ogen gekeken, maar leven nog. Dan zeggen we dat we van elkaar houden en kussen we. Ik schud mijn hoofd een paar keer, om de beelden uit mijn hoofd te wissen. "Wat is er niet goed aan het plan?" Annebell kijkt me boos aan. Nu ik weet dat ze tweelingzusjes zijn merk ik steeds weer dat ze enorm veel op elkaar lijken. Het enige verschil is dat Anne-Lore een zwarte lok heeft aan haar rechterzijkant. "Nee, niks. Sorry, ik lette eigenlijk niet echt op. Zullen we dit morgen bespreken? Op school ofzo? Het is al laat, en ik moet een keer naar huis toe." zeg ik verontschuldigend. Dan maak ik thuis een heel plan, maak Andras schoon en scherp, pak mijn spullen in en verzin een paar excuses aan pap en mam, die het waarschijnlijk niet erg vinden dat ik weg ga. Tom, Thijs en Lisa knikken. Annebell blijft even zitten, met haar armen over elkaar. Dan houdt ze haar hoofd schuin, denkt even na en knikt. "Goed. Dat is eigenlijk wel wat beter. Ik bel mijn moeder zodat die me komt ophalen." We knikken en ik, Lisa en Thijs pakken onze fietsen, zwaaien even naar elkaar en fietsen naar huis. Ons avontuur kan gaan beginnen.

-*-
Het plan ligt er, en het gaat uitgevoerd worden! Ze gaan Anne-Lore zoeken! Zijzelf is nog steeds op zoek naar haar verleden, maar daar lijkt ze zich steeds meer dingen van te weten. Helaas is het zo dat als ze zich iets herinnert het meteen weer weg gaat. Misschien kan de vriendin van Ilussia haar helpen.
See you next time!
Veel leesplezier verder!
xoxo_writer_xoxo