POV Annebell
Langzaam ontwaak ik weer van de klap. Stomme Duisterlingen ook. Ik was net Thijs tegengekomen in een deel van de doolhof die leek te zweven vallen ze ons vanachter aan. Iemand sloeg me heel hard op mijn hoofd, en ik herinner me alleen nog dat Thijs schreeuwde en toverspreuken uit begon te spuien. Ik zie Anne-Lore op de grond liggen, bewusteloos. Shoot, hebben ze haar te pakken? Dood is ze niet, gewond ook niet. Dat voel ik gewoon. Ze is in de war en lijkt te willen beslissen, maar kan dat niet zo goed. Opeens voel ik een enorm gevoel van euforie door me heen gaan. Ik hou mijn ogen gesloten, om de rest te laten denken dat ik nog steeds bewusteloos ben. Waarom voelt Anne-Lore zich opeens zo gelukkig? Een klein gevoel van verdriet komt binnen. Ik open langzaam mijn ogen. Ik heb het gevoel dat ik dit niet moet missen. Wat er dan ook volgen gaat.

POV Anne-Lore
Ik schoot overeind, om meteen en steek van pijn in mijn hoofd te voelen. Is dat omdat ik mijn geheugen terug heb? Nouja, in ieder geval was het een excuus om kreunend in elkaar te zakken, en dan weer roerloos te blijven liggen. Het doet echt zeer, maar ik weet niet waarom. Alle herinneringen schreeuwen om aandacht, zodat ze bijna mijn hoofd laten exploderen. Hier heb je je geheugen, met een heleboel pijn als extraatje! Ik zie het Minashja niet zo zeggen, maar Ziltan wel. Misschien heb ik koppijn omdat Ziltan mij slechte herinneringen gaf toen ik mijn geheugen kwijt was. Het zou maar zo kunnen. Het wordt weer zwart voor mijn ogen.

POV Lisa
Dat was raar. Anne-Lore schoot overeind, kreunde en viel weer buiten bewustzijn. We keken er allemaal vol verbazing naar. Waarom heeft ze pijn? Ziltans ogen beginnen te glinsteren, iets wat volgens mij niet veel goeds betekent. "Als jullie je niet overgeven," hij pakt zijn pistool en richt op Anne-Lore. "Gaat zij eraan." Dan herinner ik me Ians woorden. Als ze hun geheugen niet op tijd terug krijgen krijgen ze bijwerkingen. Een kon alleen nog maar in rijm praten, de ander liet alles met een enkele beweging ontploffen en weer een ander liet alles wat hij aanraakte smelten. Dat duurde een paar uur, werd erger, tot... Tot ze dood gingen. Ik slik moeizaam. Anne-Lore is gewoon nog steeds aan het sterven. Ik krijg tranen in mijn ogen, die mij het zicht op Ziltan belemmerden. "Nee. We geven ons niet over." zeg ik schor. Iedereen draait zich mijn kant op. "Ze gaat toch dood." Ik zak op mijn knieën. Ik wil niet huilen, maar kan niet voorkomen dat een paar tranen mijn ogen verlaten en over mijn wangen stromen.

POV Anne-Lore
De schorre woorden van Lisa lieten me schrikken, maar gaven me ook een kans goed na te denken. Ik ontwaakte net op tijd om Lisa's woorden te horen. Ik voel me heet verdrietig worden, maar tegelijkertijd ben ik verbaasd. Dat is Annebell, ik weet het zeker. Ik ben zelf niet echt verbaasd, maar omdat ik en Annebell een tweeling zijn hebben we een speciale band. Voetstappen lopen mijn kant op. Ik blijf roerloos met gesloten ogen liggen. Wie is dit? Iemand schopt tegen me. Auw! Oké, degene die het was krijgt daar spijt van. "Ze is nog niet dood. Anders was ze stijf." hoor ik Ziltan vlak bij me zeggen. Ziltan schopte me dus... Great. "Goed, als ze al stervende is neem ik natuurlijk iemand anders." Er valt een kleine stilte met wat gehap naar adem. Annebell raakt in paniek, dat voel ik. "Geef je over, anders gaat zíj eraan." Annebell raakt in paniek, Ziltan wil iemand dode, de rest hapte naar adem... Een plus een plus een is drie. Ziltan gaat Annebell doden. Het duurde even voor ik besefte wat er zou gaan gebeuren. Wacht, hij gaat Annebell vermoorden? Een enorme woede komt opzetten, waarmee de adrenaline door me heen begon te stromen. "Nou? Geven jullie je nu wel over?" Ziltan klinkt erg opgewonden, alsof hij zeker weet dat hij gewonnen heeft. Wacht maar, ik ben er nog. Hij moet alleen even de andere kant op gedraaid zijn. En om daar achter te komen moet ik me even concentreren. Ik roep mijn Aura op, zodat ik kan kijken hoe iedereen staat. Blauwe, rode en grijze figuurtjes komen voor mijn ogen tevoorschhijn. Twee blauwe figuurtjes worden vastgehouden, vier blauwe figuurtjes staan dicht bij elkaar, drie daarvan houden een grijs wapen vast. Tom, Lisa, Daan en Ian denk ik. Een rood figuurtje voor me houdt een grijs wapen op een van de twee blauwe figuurtjes die vastgehouden wordt door een rood figuurtje, Ziltan. Ik probeer niet te grijnzen. Hij staat met zijn rug naar me toe. Hey, het geluk is met me. Ik verzamel mijn krachten, klaar om aan te vallen. "Ik wacht op antwoord, en ik heb weinig geduld." Ik hoor de klik van een pistool. Iets in me ontploft. Dat was de druppel. Ik schiet overeind, vuur de blauwe bol in mijn handen op Ziltan en zorg met telekinese dat zijn pistool in mijn handen terecht komt. "Niemand," zeg ik dreigend, terwijl ik het pistool op Ziltan richt, die net overeind komt. "Niemand doet míjn zusje íéts aan terwijl ik erbij ben. Níémand." Ziltan kijkt me verbaasd aan. "Maar, jij ging dood." weet hij na een tijdje uit te brengen. "Nope. Nadat Minashja mijn goede geheugen gaf hield dat dood-gaan op. Het was wel op het nippertje hoor, als ik geen extra tijd kreeg door iets had ik het niet gehaald." Ziltan grijnst naar me. "Dus je hebt je echte geheugen weer terug." Ik knik, maar heb geen idee wat er zo grappig is. Hij staat op, klopt zijn kleren af en doet zijn armen over elkaar. "Pak haar." Alle Duisterlingen kwamen in beweging. Lisa, Tom en Daan werden van achteren vastgegrepen. De enige wapens die ik heb is een pistool waar ik niet mee werken kan en mijn magie die bijna op is. Great, en nu? Er is maar een oplossing mogelijk. Ik kijk naar Ziltan en richt het pistool. Dan schiet ik.

-*-
Bambambam.... (Spannend tromgeroffel)
LOL
xoxo_writer_xoxo