POV Daan
Een klein lichtje in de duisternis. Ik zweefde in een soort duisternis, op het randje van bewustzijn. Ergens vaag voel ik een heleboel kracht door me heen stromen dat de pijn in mijn zij verzachtte en zelfs helemaal weghaalde uiteindelijk. Daarna was het weg. Ik word naar het licht toe getrokken.
Langzaam hoor ik de stemmen om me heen, voel ik een hand op mijn voorhoofd rusten en komt er licht in mijn ogen. Ik knijp ze dicht omdat het heel erg licht is. "Volgens mij komt hij bij." zegt de stem van Tom. Het klonk ver weg, maar tegelijkertijd heel dichtbij. "Daan? Kan je me horen?" vraagt de stem van Lisa. Ik wil antwoorden, maar mijn mond is ontzettend droog. "Laat hem maar even." zegt de stem van Annebell. De hand gaat weer weg. "Hij voelt niet abnormaal warm. Ook voel ik geen kwade magie in hem, voor het geval er iets op dat zwaard zat." zegt de stem van Thijs. In mijn hoofd was ik gaan tellen. Tom, Lisa, Annebell en Thijs, met mij is vijf. Waar is Anne-Lore? En Ian? Die is waarschijnlijk met zijn vader meegegaan. Ik wist dat hij ons eigenlijk niet aan wilde vallen, maar het moest om niet verdacht te zijn en de toorn van zijn vader te vermijden. Maar waar is Anne-Lore? Ik hoor iemand opstaan. "Ik ga weer." Anne-Lore. Ik kreun, uit protest. Het blijft even stil. Kijken ze naar mij? Geen idee, ik heb mijn ogen gesloten. Ik hijs mezelf half overeind, maar wordt dan weer teruggeduwd. "Blijf liggen." Thijs' stem klonk opgelucht en gebiedend tegelijk. Ik open mijn ogen en zie heel wazig zijn gezicht boven me, net als die van Annebell, Lisa en Tom. Anne-Lore staat waarschijnlijk ergens anders. "Nee." zeg ik koppig. Ik hijs mezelf overeind, laat de duizeling wegzakken en kijk om me heen, op zoek naar Anne-Lore. Ze stond achter Annebell, een beetje in de schaduwen. Ze draagt een gele trui, een kapotte spijkerbroek, een zwarte rugzak en haar oude vertrouwde sneakers. Haar haar lag los op haar schouders. Ze zag er zo ontzetten mooi uit, zo vastberaden, dapper en machtig tegelijkertijd. Ze staat er een beetje ongemakkelijk bij. "Anne-Lore." zeg ik zachtjes. Ze kijkt me aan, met haar diepblauwe ogen waar ik altijd in verdrink. "Blijf, alsjeblieft." Ze twijfelt. Haar voet schraapt over de grond. "We hebben twee weken naar je gezocht, zijn erg verdrietig geweest om je verdwijning en hebben soms zelfs gedacht dat je dood was. Verlaat ons nu alsjeblieft niet, ik smeek je." zeg ik, verdrietiger dan ik wilde klinken. Ik had haar net gevonden, we hadden haar net bij ons terug, en dan gaat ze weer. Dat kan ik niet toestaan. De rest kijkt haar hoopvol aan. Please Anne-Lore, blijf.

POV Anne-Lore
De hele groep kijkt me hoopvol en verdrietig aan. De jongen die net nog bewusteloos was, Daan, heeft me wel klem gezet. Zijn blauwe ogen kijken me smekend aan. Mijn hoofdpijn werd erger hoe meer ik naar die ogen kijk. Ze zijn ontzettend mooi... En komen me bekend voor? Herinneringen beuken in mijn hoofd heen en weer. Onsamenhangende beelden vormen zich voor mijn netvlies. Biologie, er was iets met biologie. Twee keer zelfs. Ik zie een bloem in mijn handen tot leven komen, en zag toen vanuit mijn zicht nu dat hij dat gezien had. En het zwartharige meisje, dat met de blonde jongen samenwerkte. Ze keken even naar elkaar, met een blik van verbazing. Mijn vroegere ik liep naar de tafel en begon met een onderzoek, waarna ik hem wat vroeg. Hij maakte een soort grapje denk ik, want hij glimlachte. Daan, hij zat naast me met biologie. Ik heb bij hem op school gezeten? De tweede keer was met een roos. Ik vroeg of Daan het erg vond dat we voor ons onderzoek een roos gebruikten. Hij schudde zijn hoofd en zei dat hij het wel toepasselijk vond dat ik een roos had gepakt. Dit gebeurde binnen een paar seconden, de herinneringen vervaagden een beetje. Dat laat ik niet toe. Ik sluit mijn ogen en trek ze terug, wat heel makkelijk ging. Mijn eerste herinneringen aan vroeger, Minashja had niet gelogen. Ik open mijn ogen en glimlach. "Oké. Ik blijf."

POV Tom
Anne-Lore blijft. Ik weet niet wat de doorslag gaf, dat Daan het haar smeekte of het moment in haarzelf met haar ogen gesloten. Ze glimlachte voor het eerst naar ons, voor het eerst sinds we haar kwijt waren dan. Ik voelde me opgelucht, maar wilde eigenlijk ook een heleboel weten over haar geheugen. Herinnert ze zich echt helemaal niks? Is er een oplossing voor? Waar was ze allemaal heen geweest tijdens haar tocht? Wat was het eerst wat ze zich herinnerde? De onderzoeker in me begint opgewonden vragen te stellen die ik in het echt nooit zou gaan vragen, niet nu althans. Anne-Lore's geheugen zou wel een interessant onderzoek zijn. Ik roep mezelf tot orde. Niet nu Tom. Daan probeert kermend op te staan. Ik help hem overeind. Ik was zo ontzettend blij dat hij genezen is, hoewel de onderzoeker in me hem een heleboel vragen wil stellen. Glimlachend zie ik zijn gezicht voor me, zo'n gezicht van 'niet weer hè' waarbij ik dan weer moet glimlachen en weet dat ik kappen moet. Lisa heeft ook zo'n gezicht, maar bij haar is het schattig. Bij Daan is het eerder grappig. "Waar gaan we heen dan?" vraagt Anne-Lore. Daan glimlach naar haar. "Naar het paleis, als Annebell dat goed vind." Annebell knikt. "Daar kunnen we bespreken wat onze volgende stap wordt." zegt ze, terwijl ze Anne-Lore aankijkt. En dan kunnen we Tinsa en Tia zeggen dat we Anne-Lore gevonden hebben, ze haar geheugen serieus kwijt is en we niet weten hoe ze dat terug krijgen kan. Misschien weten zij er wat op. Daan zet voorzichtig een paar stappen, maar struikelt bijna over zijn eigen voeten. Ik vang hem nog net op. "Kunnen we daar misschien even mee wachten? Ik kan nog niet goed lopen?" Anne-Lore grijnst. "Hoeft niet. Ik weet een snellere manier." Ik weet niet wat ik enger vind. Anne-Lore die zo onheilspellend grijnst of het idee van die 'snellere manier' van haar.

-*-
Heyyyyyy!
Anne-Lore krijgt haar geheugen terug!
Betje bij beetje zal dat weer opgebouwd kunnen worden, in kleine stappen.
De Zes is weer compleet, de Voorspelling kan volbracht gaan worden.
LOL
xoxo_writer_xoxo