POV Anne-Lore
"Kleintje, wakker worden." Kreunend doe ik mijn ogen open, om ze meteen weer dicht te knijpen tegen het felle licht. "Effe serieus nou kleintje, je kent je krachten niet! Die energiebol van daarnet, geweldig! Maar het heeft ook impact op je. Blijf wakker, dan pak ik effe iets om je te helpen." Terwijl ik vecht om wakker te blijven hoor ik gerommel op de achtergrond. "Het smaakt hartstikke vies, maar helpt wel. Mondje open." Ik doe mijn lippen een beetje van elkaar. Ik voel iets metaligs mijn mond in glijden en een ontzettend smerig goedje op mijn tong kieperen. Ik schiet overeind en wil de lepel weggduwen, maar H. duwt de lepel naar de achterkant van mijn mond en dwingt me door te slikken. Na een heleboel tegengestribbeld te hebben slik ik toch door, omdat ik anders geen lucht meer kreeg. Meteen begin ik te hoesten en vieze gezichten te trekken. "Gatver!" Het smaakte heel goor. Zo goor, dat ik de smaak niet eens kan plaatsen. Ik kijk H. kwaad aan. "Moeje me nie boos aankijken. Heb je zelf gedaan." Ik zet even mijn geheugen, voor zover ik het nog had, op een rijtje. Ik heb de energiebol losgelaten, daarna was ik het kwijt. "Die energiebol van je, pfoe. Dat zou de beste magiër nog nie eens kunnen, en ik ken er heel wat." Ik kijk H. verbaasd aan. "Oh ja, je was bewusteloos. Nou kleintje, ik denk dat je met die kracht de hele Mount Everest aan stukken kon rijten. Helaas was die gladjanus ervandoor gegaan en was weggekomen, maar als hij dat nie was wassie dood." Ik wrijf over mijn achterhoofd, terwijl ik een paar keer verbaasd knipper. Mount Everest, die ken ik. Dat is de hoogste berg ter wereld. Had ik die met deze kracht aan stukken kunnen rijten? Wow. "Ja kleintje, je bent beter dan je zelf denkt. En ik denk dat het tijd wordt wat op te biechten." H. doet een paar klontjes in zijn net-gezette thee en schraapte zijn keel. "Weet je nog dat Ziltan zei dat ik niet had verteld wie ik was?" Ik knik. "Nou, dan wordt het tijd dat effe te zeggen. Mijn volledige naam is Hentro, en ik was een genezer. Was." Ik kijk hem verbaasd, maar tegelijkertijd vrolijk aan. "Dan kan je me aan mijn geheugen helpen!" "Was dat maar waar kleintje. Het geheugen is een complex instrument, waarvan zelfs de beste en slimste tovenaars en feeën niet achter zijn hoe het werkt. Alleen Minashja, de fee van het geheugen weet dat, maar die heeft zich al eeuwen niet laten zien." Ik kijk hem triest aan. "Het geeft niet kleintje, je krijgt het wel weer terug. Je moet alleen leren te vertrouwen, en dat is moeilijker dan je denkt." H., alias Hentro schraapt zijn keel. Leuk woord, alias. Grom. "Ik ben al eeuwen geleden gestorven, maar als straf voor het uitvinden van het drankje voor eeuwig leven moest ik wachten op jou." Wow, moment. Wachten? "Ik wilde heel graag dood, heb het tientallen keren geprobeert, maar elke keer was er weer iets wat ertussen kwam en mijn dood uitstelde. Ik haatte het, tot nu dan. Ik moest je de basis leren, dat was mijn plicht. Daarna mocht ik sterven, door je het te vertellen." Opeens zag ik het. Hentro vervaagde, en zijn voeten waren al verdwenen. "Dit is mede dankzij de Duisterlingen, die ik zo ontzettend erg haat om die reden. Ze dreven me tot waanzin en dwongen me het te maken. Niet omdat ze echt slecht waren, nee. Toen speelde dat nog geen rol. Hun leider was hebzuchtig en wilde het eeuwige leven, wat hem niet lukte. Ik werd gestraft en hij niet, nog een reden dat ik ze haat. Er is verder niks mis met ze hoor! Ze zijn alleen een beetje gek in hun bol." Zijn benen zijn ook vervaagd. Hentro kijkt me vrolijk aan. "Zie je het kleintje, ik verdwijn. Maar het maakt me niets uit, niemand moet het eeuwige leven willen. Al die jaren van leed en pijn, al die oorlogen die je meemaakt, niet echt iets om leuk te vinden. Maarja." Hij kijkt naar de vervaging, die nu bij zijn navel komt. "Ik moet je een laatste tip geven. Om acht uur eenendertig rijdt er een gewone trein naar je echte thuis, naar waar je bent opgegroeid en de mensen die je liefhebt zijn. Wreek je niet voor mij, ben niet verdrietig om mijn dood. Ik wil dit, ik heb er vrede mee." De vervaging laat zijn handen op.ossen, en het is nu al bij zin borst. "Maar..." Ik kom niet uit mijn woorden en krijg een brok in mijn keel. Hentro kijkt me vaderlijk aan, voor zover dat kan met een half-vervaagd lichaam. "Treur niet kleintje, ik zal altijd bij je blijven. Stap bij het laatste station eruit en ga op weg naar de stad. Zoek je vrienden, familie en andere mensen die je aardig vond. Vergeet me niet, maar treur niet om mijn dood." Hentro heeft nu alleen nog maar een gezicht. "Ik zal altijd bij je zijn kleintje, wat er ook gebeurt. Ik zal naast je staan in donkere en lichtere tijden, als je dat zo noemt." Zijn mond begint te vervagen. "Vergeet dat nooit." zegt het nog, voor het helemaal verdwenen is. Ik druk een kus op zijn voorhoofd, kijk voor een laatste keer in zijn ogen en zie hem verdwijnen. Als hij verdwenen is schreeuw ik het uit van woede en verdriet. Nee, dit mag niet waar zijn. Dit kan gewoon niet. Hentro was zo aardig, zo goed. Met tranen in mijn ogen zie ik een ring op de grond ligggen. Ik pak het op en bekijk het. Het is een gouden ring, met binnenin 'Ik zal er altijd voor je zijn kleintje' gegraveerd. Ik pak een leren veter uit een van Hentro's tassen, doe de ring eromheen en hang hem om mijn nek. Zo zal hij altijd bij me zijn.

POV Daan
Ik wordt vroeg wakker, sprint naar beneden, eet een ontbijt en ga weer naar Lisa toe, om te oefenen. "Hoi." zegt Lisa, als ze me aan ziet komen. Tom was er zo te zien nog niet, maar die zal zo wel komen. "Andere plek dit keer?" "Hm, het is wel verstandig elke keer van plek te wisselen. Ik dacht er eigenlijk eerder aan om ook Annebell en Thijs te bellen om te oefenen, en dat we het dan in het paleis doen. Daar kijkt niemand van op, als je snapt wat ik bedoel." Ja dat snap ik. Tia zorgt er dan wel voor dat niemand komt kijken, dus zal het personeel niet schrikken. "Mij best." Lisa begint te typen terwijl ik kijk of Tom er al aan komt. "Annebell vindt het oké. Ze appt Thijs of hij ook komt. Is Tom er al?" "Nope." Zwijgend blijven we wachten. Na tien minuten is Tom er nog steeds niet. "Ik begin me zorgen te maken." zegt Lisa. "Hm." "Normaal komt hij toch nooit zo laat?" "Hm." "Waar blijft hij?" "Daar." Ik wijs naar het einde van de straat, waar Tom met een rood hoofd van uitputting aan komt fietsen. Hijgend komt hij tot stilstand en komt struikelend zijn fiets af. "So-rry. Ver-sla-pen." Ik glimlach. "Geeft niet. We gaan vandaag naar het paleis, om daar met Thijs en Annebell te oefenen. We kunnen even wachten met vertrekken als je wil." "Hoeft. Niet." zegt Tom nog steeds hijgend. Mijn blik kruist die van Lisa, en ik weet precies wat ze denkt. "Dan gaan we even naar binnen, drinken wat en gaan dan weer vertrekken." besluit Lisa. Tom wil protesteren, maar we duwen hem naar binnen. "Je hebt het nodig. Niet protesteren." zegt Lisa nep-dreigend. Tom legt zich erbij neer en laat zich door ons naar binnen sleuren. Als hij aangesterkt is gaan we wel naar het paleis.

POV Anne-Lore
Ik loop stug door naar het station. Hier zullen die Duisterlingen voor boeten. Ze hebben het leven van iemand die ik zeer veel mocht afgenomen. Nouja, niet expres misschien. Eigenlijk is degene die Hentro strafte degene die ik moet wreken, maar die is waarschijnlijk allang dood. Maar Hentro moest het drankje maken van de Duisterlingen, dus zij zijn de directe oorzaak hiervan. Maar als ze het niet gedaan hadden was ik Hentro helemaal niet tegengekomen. Hm, moet ik nu wraak nemen of niet? Iets zegt me wraak te nemen, een ander deel zegt me de benen te nemen en keihard weg te rennen. Maar het grootste deel zegt me dat de Duisterlingen slecht zijn, ik ze bestrijden moet en me niet moet laten overnemen door mijn gevoelens. Ik denk dat ik een middenweg ga nemen, wraak nemen door ze te bestrijden, maar niet te hard van stapel gaan en iedereen uitmoorden, omdat ik me niet moet laten meeslepen door mijn gevoelens. Die Ziltan gaat in ieder geval dood. Dat moet. Waarom ik dat weet weet ik niet. Ik zucht. Tsja, geheugenverlies hè?

-*-
Heey guys,
Weer een hoofdstuk.
Het kan misschien een tijdje hebben geduurd, maar ik had het nogal druk met huiswerk en toetsen.
Gelukkig ben ik daar nu mee klaar en heb vrijdag (13-11!!!! Vrijdag de dertiende😱) een vrije dag.
Ik hoop dat ik dan veel schrijven kan, maar ik kan natuurlijk ook niks beloven.
LOL
xoxo_writer_xoxo