POV Thijs
Het was fijn om Annebell in mijn armen te nemen, vooral omdat ze ziek is. Ik ging naar het paleis omdat ik met Annebell afgesproken had, om te oefenen. Toen ik van koningin Tia hoorde dat ze ziek was ben ik meteen naar haar toe gegaan. Ze slaapt, tegen mij aan, iets wat ik best wel waardeer. Voorzichtig geef ik haar een kusje op haar voorhoofd, maar Annebell is te diep in slaap om het te merken. Ik glimlach. Ze is heel schattig als ze slaapt. Ze ligt helemaal opgekruld, haar haar zit een beetje in de war en ze mompelt dingen. Woorden. De meesten slaan nergens op, zoals 'hentro', maar sommigen bezorgen me de rillingen, zoals 'pijn' en 'dood'. Waar de woorden op slaan weet ik niet, maar zoals ik al zei, het is best schattig. Ik lig alleen maar voor me uit te staren. We moeten eigenlijk in actie komen, en wel nu meteen. We schieten zo niks op. Maar wat moeten we dan gaan doen? Daar blijf ik vast zitten, want tsja. Wat kunnen we doen? Anne-Lore komt vanzelf hier wel heen, als we Majan moeten geloven. Maar wat moeten we verder? Ik kan niet echt op een antwoord komen, dus blijf ik maar liggen en geniet van Annebell's hoofd op mijn borst.

POV Daan
Ik hak op de boom in alsof het een Duisterling is. Is het ook, in gedachten. Ik, Lisa en Tom zijn gaan oefenen met onze wapens, en om niemand boos te maken, op een fee hier en daar misschien, en geen spullen te mollen zijn we naar het bos gegaan. "Goed gedaan. Ik denk dat hij nu wel dood is." zegt Tom droog, terwijl hij me op mijn schouder tikt. Ik laat beschaamd Andras een beetje zakken. "Sorry, ik liet me gaan." "Merken we." zegt Tom, en hij wijst naar de kapotte boom. "Kan ik er wat aan doen dat Andras overal doorheen snijdt?" werp ik tegen. Anne-Lore had de speciale krachten van onze wapens uitgelegd, de avond dat ze verdween. Ik bijt op mijn lip om mezelf te beheersen, want anders was ik nu in een woede-bui gekomen en had de boom in een houw omgehakt. Nu zitten er alleen een paar diepe groeven in, hier en daar. Lisa veegt het zweet van haar voorhoofd. "Zullen we even een pauze nemen? Ik ben doodop." Tom haalt zijn schouders op. "Mij best." We lopen naar onze picknickmand, pakken een boterham en beginnen te eten. Tijdens het eten zegt niemand iets, omdat we allemaal diep in gedachten verzonken zitten. Ik denk aan Anne-Lore. Aan haar lach, haar eerste keer op school, dat met de bloem, zij bij mij achterop, het werkstuk... Om niet in huilen uit te barsten kijk ik naar mijn boterham met chocopasta, die er triest uitziet. Misschien omdat hij zo opgegeten wordt, maar het kan ook zijn dat het aan mij ligt. "Ik ga weer verder trainen, op een rotsblok ofzo." zeg ik en ik sta op. Het eerste beste rotsblok dat ik zie werd meteen doormidden gekliefd. Dat lucht op.

POV Anne-Lore
Ik val op de grond van uitputting. Hijgend kijk ik naar de hemel boven me. "Kunnen we niet even een pauze nemen?" vraag ik piepend. "Nu al kleintje? We zijn pas twee uur bezig." Twee uur! "Kom op. Laten we dat laatste nog een keer doen. Ik zag een verbetering, echt waar." Grommend sta ik op en ga weer in mijn concentratie. H. en ik oefenen met mijn magie, en vanwege de explosie moest ik Lucht van hem proberen. "Goed kleintje, even ademen, en go." Op dat teken maakte ik een kom met mijn handden en probeerde een wervelwind te laten ontstaan. Niks, nog geen zuchtje. H. zucht, pakt iets van de grond en geeft het aan me. "Hier kleintje, hou dit in je hand en fixeer je erop." Hij drukt me iets kouds in mijn hand, en als ik wil kijken wat het is legt H. zijn hand erop. "Nee kleintje. De magie van dit dingetje is dat je niet weet wat het is. Zet all je energie erop, misschien lukt het dan." Op zijn teken probeer ik het opnieuw. Opeens komt er een hele wervelwind uit die me naar achteren blaast. Gillend sla ik tegen een boom aan, waarna die vonken weer komen. H. glimlacht en applaudiseert. "Goedzo kleintje. Zie je wel dat je het kan?" Hij loopt naar me toe en opent mijn hand. Een steentje. Een klein miezerig steentje zat erin. "Jij concentreerde je teveel op de wervelwind, maar je moet je energie naar je handen sturen, en dan pas de wervelwind laten komen. De energie was er nog niet, snap je? De energie was nog opgesloten, en die moet er eerst uit." Ik knik een paar keer, waarna ik verwonderd naar het steentje kijk. "Is dit een speciale steen?" "Nee, gewoon een kiezelsteentje dat ik even opraapte. Niks bijzonders aan, tenzij je een kiezelsteenverzameling wil. Zullen we andere dingen ook beoefenen? Ik zag net je genezing, je weet wel, die vonken. Zullen we eens kijken wat je daarmee kan?" Ik knik, stop het kiezelsteentje in mijn zak en loop achter H. aan. Dit kiezelsteentje is voor iemand anders misschien niet bijzonder, maar voor mij wel. Het laat me zien wat ik doen moet, en is daarmee een anker. En anders zo belangrijk als een anker. Ik grijns. Anker, leuk woord.

POV Lisa
Ik neem nog een slok van het water en plens een deel op mijn hoofd. "Ik snap echt niet dat Daan nu nog oefenen kan. Het is twintig graden! Het is warm en ik wil naar bed, want ik ben doodop na al dat geoefen." Tom glimlacht. "Klaag niet zoveel. Het was jouw idee." Ik snuif. "Ja, in de geest van 'We kunnen dit morgen wel gaan doen ofzo', niet voor nu." Ik bloos als ik merk dat Tom dit nogal grappig vind. Zijn grijns wordt nog breder. Op dit soort momenten heb ik zin om me helemaal op te krullen en te gaan mokken, zoals alleen ik dat kan. Maar, Lisa moet haar positieve zelf weer worden, dus is het niet slim om in een mokstand te gaan staan. Ik plens nog wat water over me heen en sta dan op. "Ik oefen ook weer verder, ga je mee?" Tom knikt, staat op en samen lopen we naar de oefenbomen. En weer verder.

POV Tom
Toen Lisa begon te mokken was het enige dat ik denken kon, ik kan haar wel zoenen. Niet echt handig op zo'n moment, al helemaal niet als je dat ook nog als een idioot staat te grijnzen. Terwijl Lisa op haar boom hakt en ik op mijn boom probeer te schieten denk ik aan de avond dat Anne-Lore verdween. Lisa vocht als een leeuw, maar leek het niet echt vol te kunnen houden. Het bloed was teveel, vertelde ze me later. Maar ik denk dat het dat, én het uitputten was. Lisa was te uitgeput om verder iets te doen, dus ging haar lichaam op safe staan, bijna slapen dus. Lisa zakte op de grond en zag vlekkken, haar lichaam was aan het werken om haar én in leven én op safe te krijgen. Dat gaat gewoon niet. Lisa maakt een sierlijke draai en hakt de hele boom zo'n beetje doormidden. Ik applaudisseer en schiet op mijn boom, die hele mooie gaatjes heeft. Elke keer op een andere plek dan de roos, en dat is mijn doel. De roos raken. Schieten op zich is niet erg, als je er maar iets mee raakt. En van dichterbij lukt me wel, maar nu nog van een afstand. Ik schiet opnieuw en volg de kogel tot hij in de boom zit. Nouja, door een gaatje dat ik eerder al raakte ging dan. Hmm, als dat me vaker lukt. Ik probeerde het nog eens. Mis. Nouja, het is een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Net als bij alle dingen.

-*-
Heey iedereen!
De vakantie is bijna over, sniksnik.
Waarom is het niet wanneer je wil vakentie?
Ik bedoel, gewoon even drie weken vrij en dan even naar school om niet achter te blijven.
Of gewoon nooit naar school gaan en niks leren zodat je geen studie kan doen en een slechte baan krijgt, zelf weten.
Tzou leuk zijn.
Maarja, dat soort dingen bestaan alleen in de fantasie.
LOL
xoxo_writer_xoxo