POV Daan
Ik ging met Lisa naar Ilussia. Ian had ons gezegd waar we heen moesten, dus zitten we nu gebukt in het gras voor de schuilplaats van de Duisterling. "Hier hoef je alleen maar rechtdoor te gaan. Dan kom je er vanzelf. Succes." Ian steekt zijn duim op. Ik geef hem een zachte high-five en knik. Lisa geeft hem een knuffel en we sluipen door het struikgewas naar het bos dat Ian aanwees. Lisa stopt en luistert. Ik luister mee. Niks. Dit is zo ongeveer het meest spannende en stressvolle moment ever. Waarom? Je zou denken dat dat de gevechten waren. Nope... Dit is denk ik spannender omdat ik hiervan niet weet wanneer ik vechten moest, op leven en dood. Daar wist ik dat ik mijn leven kon vergooien als ik niet op tijd was. Toen Anne-Lore bij me achterop zat, haar handen om mijn middel... Ik schud mijn hoofd even. Later, eerst Ilussia en dus veilig hiervandaan gaan. Lisa is al bij de bosrand en wenkt me. Ik ga voorzichtig verder, tot ik naast haar kom. "En nu?" "Rechtdoor. Dat was wat Ian zei." antwoord Lisa. Ze rent meteen verder. Ik kijk of Andras goed op mijn rug vastzit en ren achter haar aan. Als ik Andras aan mijn riem zou dragen zou hij de grond raken. Op deze manier niet. Lisa heeft Majan ook op haar rug vastzitten. Ik kijk achterom. Niemand te zien, waarom rennen we dan? Ik rem abrupt. Heeft Ian ze echt afgeleid? Hm, dan zal ik mijn mening over hem moeten veranderen. Ik had niet verwacht dat hij dit doen zou. Ik ren weer achter Lisa aan. Na een lange tijd zie ik een huisje. Lisa stopt met rennen en blijft voor de deur staan. Ik kom naast haar staan. Lisa doet niks. "Waar wacht je op?" vraag ik haar. Lisa schudt haar hoofd. "Weet ik niet. Sorry." Ik haal mijn schouders op en klop zelf aan. Nu afwachten of er wat gebeurd.

POV Thijs
Ik en Annebell gaan op de fiets naar het paleis. Ik ben best zenuwachtig, ook al ben ik er al een keer geweest. Nu ga ik tegen de koningin praten. Annebell ziet er ook zenuwachtig uit, maar bij haar is het minder. Ik zie het paleis voor ons opdoemen. Mijn staf zit op mijn rug, zodat het lijkt alsof ik en Annebell willen gaan oefenen. Zo hebben we een smoesje om haar te storen, beweerde Annebell. Ik voel het hout op mijn rug bonken. Het is al bijna twee weken geleden dat ik die staf aan heb geraakt. Ik wilde niet meer na het gevecht. Het bracht herinneringen over de gijzeling en de rare momenten van toen, bovendien kon ik Annebell er niet mee troosten, en Anne-Lore niet terughalen. Ik was kwaad op mezelf, hoewel dat helemaal niet nodig was geweest. Ik had er vrij weinig aan kunnen doen, op meegaan met Anne-Lore na dan. Maar dan was de kans groot dat ik in hetzelfde schuitje zitten zou. Maar de grootste reden is denk ik toch dat ik het eng vond. Ik heb al momenten op school gehad dat ik een spreuk op iemand uit wilde spreken. Ik kon het bijna niet onder controle houden toen ik het ontdekte. Annebell had me verteld dat Anne-Lore me die dag mijn leven teruggaf, omdat ik dood ging toen ik haar beschermde. Nu wil ik eens iets terugdoen voor Anne-Lore, als dank voor het redden van mijn leven. Letterlijk. De poort gaat open en Annebell zwaait even naar een van de wachters. Die knikt terug. Ik glimlach en fiets achter Annebell aan. Die zet haar fiets bij de stalling, pakt haar tas en rent naar binnen. Ik ren achter haar aan. Onwillekeurig moet ik glimlachen. Annebell's haar danst achter haar aan, wat er leuk uitziet. Ik schud mijn hoofd om tot mezelf te komen. Het is niet de bedoeling dat ik daar nu over denken ga. Annebell rent naar binnen en gaat direct naar haar kamer. Ik achtervolg haar, half hijgend omdat ik al een lange tijd niet zoveel lichaamsbeweging gehad heb. Ik moet aan mijn conditie werken, want anders kan het nog wel eens nadelig uit gaan werken in een gevecht. Die zijn meestal op leven en dood, en ik leef liever dan dat ik dood ben. Annebell legt haar tas op bed en kijkt me lachend aan. "Tot nu toe een makkie toch?" Ik knik. Volgens mij zegt ze dit vooral omdat ze het zelf ook spannend vindt. Ik leg mijn tas naast de hare en pak mijn staf. Er gaat een trilling doorheen als ik hem aanraak. Annebell kijkt er verwonderd naar. "Raar toch, dat je feeën hebt en tovenaars?" Ik knik weer. "Het enige verschil is dat feeën geen staf nodig hebben." Weer knik ik. Ik staar naar de staf, die mijn krachten weer begeleiden gaat voor betoveringen. Ik voel om de een of andere reden de energie door me heen stromen, alsof het na lange tijd weer aan is gezeg. Een heerlijke tinteling verspreid zich door mijn lichaam. De woorden komen vanzelf uit mijn mond. "Sparklisch glastrin." Om mij en Annebell heen ontploffen allerlei kleuren vuurwerk. Lachend kijkt Annebell me aan. Ik glimlach naar haar. We kijken elkaar diep in de ogen aan. Een intiem moment. Annebell komt dichter bij me staan. Ik staar nog steeds in haar ogen. Annebell gaat nog dichterbij staan. Ik voel haar ademhaling in mijn hals. Ik sla mijn armen om haar heen. Een hele tijd blijven we zo staan, met het vuurwerk om ons heen. Dan kust Annebell me. Het was een zachte, lieve, oprechte kus. Ik kus terug, met gesloten ogen. Na een lange tijd laat Annebell me los. Ik open mijn ogen weer. We kijken elkaar met rode wangen aan. Dan glimlachen we. Die kus ga ik nooit meer vergeten. Het was het beste wat me ooit in mijn leven overkomen was.

-*-
OMG, OMG, OMG!!!!
Annebell en Thijs hebben gezoend!
Omg omg omg omg omg!
De liefde is onverslaanbaar, ook al is de situatie niet de leukste.
Een tweede hoofdstuk deze dag kan wel dacht ik, dus wat doe ik?😉
LOL <3
xoxo_writer_xoxo