Later aan het eind van de dag zit ik, om acht uur s' avonds, in het park. Wachtend op mijn vrienden: Sieger en Eleonora. Ze zijn er nog niet. Ik wed dat ze er pas om kwart over acht aankomen. Met een diepe zucht laat ik me achterover in het bankje zakken.

'Waarom duurt het altijd zo lang?,' vraag ik me hardop denkend af.

'Omdat we langer de tijd nodig hebben om onderweg te zijn hier naartoe,' hoor ik plots Sieger zeggen.

'Oeps! Het jongens,' groet ik ze.

'En meisjes,' zucht Eleonora.

'Ja en meisjes,' lach ik.

'Wat was je plan ookal weer, Tess?,' vraagt ze zuchtend.

'School zien binnen te dringen en opzoek gaan naar het vermiste neefje van Jackson,' vertel ik.

'O nee hé! Ga je het voor hem doen? Want dan ben ik weg,' klaagt Sieger.

'Wat! Nee, niet voor hem!' roep ik geschrokken uit.

'Je hadt me trouwens al eerder geprobeerd over te halen,' zegt Eleonora.

'Klopt, en het is me gelukt,' grijns ik.

Ze zucht en kijkt weg. 'Maar goed, ik kan zeker al niet meer terug,' zucht ze.

'Klopt. Laten we gaan!' zeg ik tegen ze. Ik sta op en loop voor ze uit.

We komen aanbij het schoolgebouw, maar ik loop niet naar de vooringang. Eleonora en Sieger volgen me nog altijd. Ze zeggen niks tegen me en laten mij m'n gang maar gaan. Niet veel later staan we bij de achteringang.

'Waarom gaan we achterlangs Tess?,' vraagt Sieger aan me.

'Omdat voor een alarm heeft, hier achter niet,' leg ik uit.

'Ja, en hoe komen we binnen?,' vraagt Eleonora.

Ik tover een haar speldje tevoorschijn en toon het haar. Daarna verbuig ik hem en probeer ik de deur te openen.

'Volgens mij kan dat alleen maar in fi-.' Klik! '-lms.'

'Wat zei je El?,' vraag ik lachend.

'Niks, laat maar,' zegt ze snel.

Ik duw de deur open en stap naar binnen. Er gaat zoals ik al inderdaad zei geen alarm af. Eleonora en Sieger stappen ook snel naar binnen.

'Ja en nu?,' vraagt Sieger aan me.

'Zoeken,' zeg ik simpel.

'Ja maar waar zoeken we?,' vraagt Sieger weer aan me.

'En naar wat gaan we zoeken?,' vraagt Eleonora.

'Geen idee. Iets mysterieus,' zeg ik.

'Lekker antwoord Teske,' zucht Eleonora.

'Wacht even, hoorde jullie dat ook? Hulpgeroep,' zegt Sieger.

We houden ons stil en luisteren aandachtig. Inderdaad klinkt er ergens hulpgeroep. Met een gesloten mond volgen we het geroep. Mijn keel voelt kurkdroog aan en mijn hart klopt in mijn keel. Uiteindelijk komen we aan bij de trappen. Beneden was er nog een zwakke licht van buiten, maar boven en op de trap is het aarde donker. We zouden zelfs mis kunnen stappen en naar beneden vallen.

Ik pak mijn telefoon erbij en zet de zaklamp van mijn telefoon aan. 'Kijk uit waar je je voet zet!' waarschuw ik.

'Ja,' zeggen ze.

'Oja! En hiudt je goed vast aan de leuning,' zeg ik nog snel.

'Dat is logisch Tess,' zegt Sieger.

We lopen de trap op, naar de eerste verdieping toe. Het hulpgeroep wordt steeds luider na elke stap. Eenmaal op de eerste verdieping schijn ik door de schoolgang. Het is hier s' nachts griezeliger en nog mysterieuzer dan dat ik had verwacht. Helaas moeten we nog een trap op, naar de tweede verdieping.

'Waar zou dat hulpgeroep vandaan komen?,' vraagt Eleonora aan ons.

'Daar komen we straks snel genoeg achter,' zeg ik als antwoord.

We komen aan bij de tweede verdieping, waar het geriepnnog vele malen harder klinkt. 'Zou het hier zijn?,' vraagt Eleonora.

Ik loop even verder, loop de derde trap op tot de helft en luister dan eventjes. 'Nee, het bevindt zuch op de tweede verdieping,' zeg ik vevolgens. Ik loop weer de trap af naar mijn vrienden toe.

'Dan gaan we erop af,' zegt Sieger. Ik wil voorop lopen, maar Sieger is sneller en houdt me tegen. Hij heeft inmiddels zijn zaklamp van zijn telefoon aangezet. Zijn lamp schijnt door de gang, over het plafond, vloer en de muren. Dan opeens zie ik een spiegel hangen. Sieger en Eleonora lopen er straal voorbij. Ik stop bij de spiegel en hoor overduidelijk hulpgeroep uit de spiegel komen. Heel even kijk ik Sieger en Eleonora na, die zich inmiddels hebben omgekeerd. Dan draai ik mijn hoofd naar de spiegel en zie mijn eigen weerspiegeling.

'Jongens het lijkt erop dat het-.' Voor ik mijn zin heb gezegd wordt ik door een mysterieuze kracht de spiegel in gezogen. Ik wil nog een kreet slaan, maar het is al te laat. Plots bevind ik me buiten in het park. Ik bevind me alleen, mjjnvrienden zie ik nergens. Het is donker en ergens in de verte hoor ik een klok luiden. Net op het moment dat ik me alleen voel verschijnen Eleonora en Sieger.
'Jongens! O wat ben ik blij jullie weer te zien!'

'Teske, die spiegel is een of ander mysterieuze poort. Ik denk dat die neef hier ook moet zijn,' zegt Eleonora.