We komen weer terug bij het schoolgebouw. Jax zie ik nergens meer, alsof hij hier nooit is geweest. Ik laat mijn vrienden los en draai mijn rechterpols om. Verbaasd staar ik ernaar. Er staan geen afdrukken van nagels in mijn pols. Hoe kan dit?

'Tess, alles in orde?,' vraagt Sieger aan me. Hij zwaait voor mijn ogen, als ik nog steeds niet reageer. 'Tess?'

Ik knipper met mijn ogen. 'Sorry, wat zei je?,' vraag ik verward.

'Alles in orde?,' herhaald hij.

'O, ja hoor,' reageer ik en kijk naar het schoolgebouw. 'We gaan naar binnen.

'Zeker weten?,' vraagt Eleonora aan me.

'Natuurlijk. Er is geen weg meer terug,' zeg ik en loop voor mijn vrienden uit. 'En misschien kunnen we nog terugkeren naar onze eigen wereld. Waar we onze ergste nachtmerries niet direct tegen komen.'

'Je hebt gelijk, Tess. Let's go!' zegt Sieger instemmend.

'Oké. Vooruit dan maar,' zucht Eleonora, wie eigenlijk geen zin heeft om naar binnen te gaan.

We naderen het gebouw en opeens klinkt er een hoop geschreeuw. Het klinkt als hulpgeroep vanuit het duister. Eleonora en Sieger pakken, met een bevende hand, mijn handen vast.

'Wie zouden dat allemaal zijn?,' vraagt Eleonora.

'Het klonk niet als één persoon,' merkt Sieger op.

'Dan zijn er nog meer mensen hier. Kom aan, we moeten ze zoeken,' zeg ik en we stappen het schoolgebouw binnen. Mijn nek haren gaan rechtovereind staan als ik gefluister achter me hoor en een koude wind ons tegemoet komt. Ik probeer het zacht gefluister te negeren en loop verder. Plotseling slaan de schooldeuren open en zie ik allemaal monsters de lokalen uit rennen, onze kant op. Achter ons hoor ik de voordeur dicht slaan. Ik begin te gillen en raak in paniek.

'Teske, rustig. Het is niet echt. Wat je ook ziet, je moet rustig blijven,' zegt Sieger tegen me, om me gerust te stellen.

'Oké,' zeg ik en blaas mijn adem uit. 'Ik zal rustig blijven.'

'Goed zo. We blijven bij elkaar en zoeken het hele schoolgebouw rond,' zegt Sieger.

Ik knik en we lopen de gang verder in. De monsters zijn alweer verdwenen. We beginnen de gehele begane grond uit te zoeken, waar die andere mensen zich bevinden. Helaas, hier zien we niemand. We gaan vervolgens naar de eerste verdieping, maar ook daar vinden we geen mensen. Het hulpgeroep hebben we al een tijd je niet meer gehoord.

'Zouden ze niet eventueel op de tweede verdieping zijn?,' vraagt Sieger aan ons.

'Hey, het kan net zo goed op de allerhoogste verdieping zijn!' merkt Eleonora op.

'Nee, dat denk ik niet El. Misschien dat alles met de tweede verdieping te maken heeft?,' zeg ik.

'Ja.'

'Laten w e dan door gaan zoeken?,' stelt Sieger voor. We knikken allemaal instemmend.

'Hoe zou deze wereld eigenlijk kunnen bestaan?,' vraagt Eleonora in het algemeen.

'Geen idee, wil ik niet eens weten ook,' antwoord ik.

We lopen weer zwijgen door de gangen van het schoolgebouw. Het lijkt erop dat de enge nachtmerries over zijn. We komen aan bij de trap en lopen de trap op om naar de derde verdieping te gaan.

' Ho, stop eens!' zegt Sieger luidt en houdt ons tegen. We kijken hem aan en zien hoe hij naar boven blijft kijken. 'Zien jullie dat ook? Twee fel rode ogen boven aan de trap.'

'Goedenacht, wees welkom in mijn dromenwereld. Wat leuk om jullie te ontmoeten. Ik heb veel over jullie gehoord,' zegt een griezelig lage stem, van boven.

Eleonora en ik kijken nu ook omhoog en zien ook wat Sieger bedoeld. 'Van wie?,' vragen we met zijn allen.

'Van mijn trouwe dienaren,' antwoordt de stem.

'En wie zijn die dienaren dan?,' vraag ik door.

'Jackson, familie van Saksen en mijn trouwe witte poes,' somt de stem op. We staan meteen aan de grond genageld van schrik.