/Jace p.o.v/

"Ik ben thuis!" roep ik terwijl ik mijn rugzak naast de trap neer pleur en de woonkamer in loop. Het is net begonnen met regenen en ik had net de pech om erin terecht te komen. Wij weerwolven zijn niet dol op regen. Mijn vader zit aan de eikenhouten tafel met een boek voor zich en een bril op zijn neus. "Hoe was school?" mompelt hij terwijl hij niet eens opkijkt. "Het was best oké, ik heb het nooit echt gemist. Je wordt gek van alle meisjes die je na kijken en over je praten. Maar ik ben toch niet geïnteresseerd in ze, ik heb Lucy alleen maar gevolgd. Ze heeft haar vriendin vertelt wat er in het bos was gebeurd...," zeg ik waarna ik mijn vader wel op zie kijken, "Ze weten toch niet wat je bent?" vraagt hij streng en kil. Zachtjes zucht ik, "Nee pap, dat doen ze niet,". Hij lijkt vrij opgelucht te zijn door dat antwoord. "En heeft ze nog vreemde dingen vertoond?". Weer schud ik mijn hoofd, "Ze is zo normaal als een meisje kan zijn vader, het enige vreemde dat er vandaag gebeurde was dat mijn biologie leraar aan haar vroeg of ze zich weer beter voelde na de vorige les waar ze een ontledingspracticum hadden. Dat zou kunnen wijzen op het feit dat ze niet goed tegen bloed kan," zeg ik eerlijk. Mijn vader lijkt even na te moeten denken, "Dat kan op haar achtergrond wijzen als ze echt is wie ik denk dat ze is. Ik heb je welleens verteld over de Medici toch? Je weet toch dat de enige dochter van die familie is ontvoerd toen ze nog klein was. Ik denk dat dat meisje de verloren dochter is. Mensen zouden die ketting niet kunnen dragen, ze zouden sterven aan de kracht die erin zit en andere wezens zouden zich branden aan het metaal waar de ketting van is gemaakt. Maar zij draagt hem gewoon, dus ze is nog wel een vampier. Alleen iets zorgt ervoor dat dat monster diep in haar opgesloten zit," vertelt hij. Even kijk ik ongelovig, maar naarmate ik zijn verhaal hoor klinkt het steeds geloofwaardiger. "Daarom zoon, wil ik dat je haar herinneringen en instincten naar boven probeert te krijgen. Mij maakt het niet uit wat je daarvoor doet. Maak haar boos, win haar hart en breek hem, neem haar mee op jacht. Kijk maar wat je doet, maar ik wil weten of er nog toegang is tot haar opgeborgen herinneringen.". Die opdracht staat me eigenlijk niet aan, maar als vader het wilt dan dan moet ik het wel doen. Een Alpha moet je gehoorzamen anders kun je uit de roedel worden gezet. Daarom knik ik maar. "En maak je geen zorgen, ze wordt geen moordlustig wezen. Daarvoor moet ze eerst iemand doden en het bloed van haar ware liefde drinken als het de vloek is die ik denk die over haar is uitgesproken. En ik wil dat je uitzoekt wie haar ouders nu zijn, misschien dat daar ook antwoorden liggen. Oja, houdt dat meisje te vriend, ze kan ons helpen in moeilijke tijden," zegt hij nog. "Ja, ja," mompel ik. Daarna pak ik mijn ipod en walkman en ik loop naar mijn kamer toe waar ik neerplof op mijn bed en de muziek hard aanzet. Waarom moet Lucy juist zo'n afkomst hebben, ze is een aardig meisje dat mensen graag helpt, geen koelbloedige moordenaar. Ze vertrouwt mij dan nog niet helemaal om onze ontmoeting in het bos, maar ik weet dat ze nieuwsgierig naar me is. Ze wilt vast nog wel een keer met me afspreken om samen in het bos te leren. Ik zal haar bewijzen dat ik te vertrouwen ben, want als ze daadwerkelijk is wie vader denkt dat ze is dan staat haar nog veel te wachten. Iets dat ik nooit op mijn schouders zou willen dragen.