/Lucy p.o.v/

Eindelijk gaat de bel die de laatste les van vandaag aangeeft, Biologie.
Glimlachend loop ik het lokaal in en vrijwel meteen word ik al begroet door een vrolijke meisjesstem die ik maar al te goed ken, Jane.
Blij kijkend omhels ik haar "Hey, eindelijk weer een les samen, ik vroeg me al af hoe ik deze les ging overleven zonder jou," zeg ik lachend tegen haar.
Jane moet ook lachen en vraagt of ik haar partner voor het practicum wil zijn, een stomme vraag want ze weet het antwoord allang.
Samen lopen we naar een practicumtafel en wachten op nadere instructies van de leraar. "Welkom allemaal bij deze leuke en spannende les, we gaan een varkenshart ontleden," spreekt meneer Stone, onze biologie docent, tegen ons "Eén waarschuwing, let op je vingers want het scalpel is scherp,".
Daarna krijgen we een blaadje met instructies hoe we het verder moeten doen en we gaan opgewekt aan de slag. De eerste keer dat we iets mogen ontleden, gaaf!
Even kijken ik en Jane elkaar aan "Wie heeft de eer om te mogen snijden?" hoor ik haar grijnzend vragen waarna ik bliksemsnel het scalpel pak, "Ikke!" roep ik waardoor ik de aandacht van de halve klas op me vestig, oeps.
Hun starende blikken negerend begin ik maar met het snijden, eerst moet ik de linkerkamer opensnijden wat minder makkelijk gaat dan ik had gedacht, maar uiteindelijk lukt het me en ik kijk gefascineerd naar het bloed en de bloedpropjes die er nog in zitten. Zonder het door te hebben staar ik wel vijf minuten lang voor me uit naar dat rode goedje, de lekkere ijzerachtige geur ervan hypnotiseert me lichtelijk, totdat Jane met een hand voor mijn ogen langs slaat en ik haar hoor zeggen "Joehoe, Lucy, alles goed? Wat zie je toch in dat hart?".
Even schud ik mijn hoofd waarna ik haar glimlachend aankijk "Sorry, ik was even afgeleid," antwoord ik met een rood hoofd waarna ik het scalpel maar aan haar geef "Ik denk dat jij maar moet snijden Jane, ik voel me niet zo lekker," mompel ik.
En die woorden zijn ook deels de waarheid, een vreemd gevoel is in mijn keel verschenen en ik heb opeens ontzettende dorst. Schijnbaar kan ik toch niet zo goed tegen bloed als ik had gedacht. "Jane, voel je je wel goed? Je ziet er nogal bleek uit," hoor ik meneer Stone zeggen achter me. Ik weet niet wat ik moet antwoorden want ergens heb ik het gevoel dat ik niet langer in dit lokaal moet blijven, de geur van het bloed is te sterk. "Ik..., eehm, ik denk dat ik buiten even wat frisse lucht ga halen," zeg ik waarna ik het lokaal haast uitstorm en een raar kijkende Jane alleen achterlaat.
Zo snel als ik kan loop ik naar het veld toe dat voor onze school ligt en uitzicht heeft op het bos verder weg gelegen. Met een klein zuchtje laat ik me in het gras zakken en ik staar richting het bos, wat bezielde me nou weer, waarom rook dat bloed zo lekker, en waarom kreeg ik er dorst van. Gefrustreerd gooi ik een steentje dat ik vind tussen het gras voor me uit. Iedereen zal wel denken dat ik gek ben, me uitmaken voor een watje omdat ik het klaslokaal ben uitgestormd. Dan wordt mijn aandacht echter plotseling getrokken door iets zwarts dat langs de rand van het bos heen flitst.
Het was alleen zo snel dat ik me afvraag of dat het wel iets is geweest en of ik het me niet gewoon heb ingebeeld. Even later zie ik iets verder achter de eerste bomen van het bos nog een zwarte schim voorbij schieten, deze keer iets minder snel en kleiner qua hoogte. Vreemd. Maar nu ik het me zo bedenk, ik heb vaker schimmen zien bewegen in het bos, al sinds ik klein was. Het probleem is alleen dat iedereen bang is voor dat bos, ze zeggen dat het vervloekt is, zelfs mijn ouders reageren vreemd als ik zeg dat ik er een keer naartoe wil gaan. Ik snap alleen niet wat er zo slecht aan is, het is maar gewoon een bos, en op de een of andere manier voelt het lichtelijk vertrouwd elke keer als ik er langs loop op weg naar school. En langzaam aan begint mijn nieuwsgierigheid het te winnen, vandaag, na school, ga ik dat bos in, en ik zal uitvinden wie of wat die zwarte schimmen zijn. Mijn ouders zullen woedend zijn als ze erachter komen, maar dat risico durf ik te nemen. Soms moet je nou eenmaal de regels breken en rebels zijn.